The opera concerto เำพลงรักในยามวิกาล

บทที่ห้า Innocent (ฉันมีความรู้สึก)
วันนี้เป็นวันที่เปิดบริษัทหลังจากที่หยุดให้พนักงานไปสามวัน บางคนไปเที่ยวอย่างสบายใจ บางคนพักผ่อนอยู่บ้าน บางคนชวนแฟนไปเที่ยว แต่วันนี้เป็นวันที่พวกเขาขี้เกียจมากที่สุดแหมๆหยุดตั้งสามวันหนินาแต่งานต้องดำเนินต่อไป วันนี้เป็นวันที่ต้องเตรียมโปรเจกซ์ใหม่เกี่ยวกับถ่ายแบบก่อนหมดหน้าร้อนและตอนนี้ภายในห้องประชุมกำลังหมกมุ่นกันอยู่กับนางแบบใหม่ที่น่ารักๆสไตล์ของวัยรุ่นยุคนี้ บางคนเสนอนางแบบอยู่ประมาณสามคน คนแรกเป็นนักศึกษาปีที่ 4 คนที่สองมีอาชีพดาราหน้าใหม่ คนสุดท้ายเป็นนางแบบกิติมาศักดิ์มีชื่อเสียง
 
“คุณเมฆครับคิดได้หรือยังครับว่าจะเอาใครมาเป็นนางแบบ?”เสียงของตะวันที่รอคำตอบจากเมฆที่เมฆกำลังจ้องรูปสามคนไปๆมาๆ
 
“คือ...ผมคิดว่า ดาราหน้าใหม่นี่นาจะเพอร์เฟ็กซ์มากกว่านะ”
 
“งั้นตกลงคนนี้นะครับคุณเมฆ เธอชื่อเล่นว่า เดซี่เข้าวงการเมื่อปีที่แล้วแต่ยังเด็กใหม่อยู่ เคยแสดงละครสองเรื่องเป็นรองนางเอก ถือว่ามืออาชีพนิดๆครับ งั้นตกลงเอาคนนี้นะครับเดี๋ยวผมจะได้ติดต่อไปครับ”พนักงานฝ่ายติดต่อเอ่ย
 
“อืมโอเคเอาคนนี้แหละ เดี๋ยววันเริ่มถ่ายแบบให้เขามาเลยนะ”     เมฆเอ่ยขึ้นและก่อนที่จะกล่าวว่า เลิกประชุม ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเมฆเลยเดินไปหาพลอยที่ห้องกราฟิกพลอยซึ่งกำลังจัดแผ่นเอกสารอยู่รู้สึกมีแขนหนักๆมาโอบกอดเธอไว้จากด้านหลังทำเอาเธอหน้าแดงซ่าน
 
“พี่เมฆ! ทำอะไรค่ะ”เธอเงยหน้าไปหาเขาเล่นเอาจมูกเธอตรงกับเขาพอดีเป๊ะ
 
“อยากกอดแฟนขอกอดแฟนหน่อยเหอะเมื่อคืนคิดถึงจะบ้าตายอยู่แล้ว”เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นและสูดความหอมจากผมของเธอ
 
“พี่เมฆปล่อยพลอยนะค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”เธอพยายามแกะมือเขาออกแต่เขายอมซะที่ไหนหล่ะ
 
“ไม่พี่อยากกอดอยากหอมเราจะบ้าตายอยู่แล้ว คนเห็นก็ช่างสิถ้าเข้ามานะพี่จะตัดเงินเดือนออกให้หมดเลย”เขาพูดเหมือนคนเอาแต่ใจทำเอาเธอหน้ามุ่ยไปทันทีเลย
 
“คนเอาแต่ใจ ชิ!”เธอเอ่ยอย่างงอนๆแต่อมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
 
“เอ้า! มาว่าพี่อย่างนี้ได้ไง เดี๋ยวโดนลงโทษนะ”เขาพูดไม่ทันขาดคำก็หอมเธออย่างเร็วทันใจ
 
“อื้อ...พอแล้วค่ะไม่ว่าแล้วว่าแต่เลือกนางแบบได้หรือยังค่ะ”
 
“ได้แล้วเป็นดาราหน้าใหม่อีกสองสามวันเราก็จะนัดเขามาถ่ายแบบเลย”
 
“ที่ไหนค่ะ?”
 
“ที่ไร่องุ่นซิลเวอร์เลค พัทยา”เขาพูดจบก็ไปหอมซอกคอของเธอทันทีและพูดอีกว่า “ถือว่าไปฮันนีมูนล่วงหน้าก่อนแต่งงานเลยดีไหม”
 
“อื้อ...พี่เมฆเจ้าเล่ห์อยู่เรื่อยเลยคิดผิดจริงๆที่มาหลวมตัวอยู่กับพี่เมฆเนียะ”เธอเอ่ยอย่างหน้าแดงที่เมื้อกี้เขาสัมผัสเธออย่างอ่อนหวานที่เขาไม่เคยทำมาก่อน
 
“หลวมตัวในหัวใจพี่งั้นเหรอ?”เขาพูดยิ้มๆและเบนตัวเธอเข้ามาหาเขา
 
“งั้นมั้งค่ะ”เธอเอ่ยยิ้มๆหน้าเธอแดงซ่านเมื่อเขาก้มลงมาใกล้หน้าเธอเต็มๆลมหายใจเขากับเธอผสานกันและเมื่อเขาก้มลงมาแล้วเสียงโทรศัพท์เวรกรรมก็ดังขึ้น
 
“พี่เมฆคะมือถือ...”เธอเอ่ยเมื่อเขาดูท่าทีจะไม่สนใจโทรศัพท์และยังจะก้มลงมาหาเธออย่างขัดไม่ได้
 
“ช่างมัน”เขาพูดแบบไม่สนใจและหมายจะครองริมฝีปากของเธออย่างเดียว
 
“ถ้าดาราคนนั้นโทรมาหล่ะค่ะ”เธอก็ยังยื้อต่อไปและเขาก็ต้องเสียดายริมฝีปากนั่นหันมารับโทรศัพท์แทนสาวน้อยหน้าแดงซ่านถ้าโทรศัพท์เจ้ากรรมไม่โทรมาเธอคงหน้าแดงกว่านี้แล้วหล่ะ
 
“สวัสดีครับผมสายเมฆครับ อ่อเรื่องจองที่พักไร่องุ่นซิลเวอร์เลคใช่ไหมครับ ขอจองประมาณเจ็ดห้องนะครับ ครับสวัสดีครับ”เขาพูดกับพนักงานโรงแรมไร่องุ่นและหมายจะจูบต่อ “พลอยครับ ต่อไหม?”เขาทำแววตาประกายใส่และโดนซัดที่ท้องเข้ามาเต็มๆ
 
“ไม่ค่ะ!”เธอเอ่ยอย่างน่ารักๆและหันไปเปิดประตูเห็นพนักงานบ้างก็ดูใต้พื้นประตู บ้างก็เอาหูแนบฟังจนเธออึ้งไปเลยและหันไปหาคนที่ทำเรื่องแบบสายตาดุๆ “พี่เมฆ!”เธอหน้าแดงซ่านและหันมาอีกทีพนักงานทุกคนต่างวิ่งไปทำงานของตัวเองแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สีหน้าอยากจะบอกว่า ‘เสียดาย’
 
“เอ่อพี่จินนี่ค่ะช่วยเอาแบบมาให้พลอยที่ห้องหน่อยนะค่ะ”เธอทนความอายไม่ไหวเลยแก้ขัดๆเรียกจินนี่เอาเอกสารมาให้แบบขัดๆ
 
“ได้ฮ่า...ภรรยาเจ้าของบริษัทในอนาคต”จินนี่ล้อใส่พลอยทำเอาพนักงานทุกคน ฮิ้ว ไปตามๆกันทำเอาสาวน้อยตรงหน้าหน้าแดงซ่านไปอีกและรีบเข้าห้องตัวเองไปและผลักเมฆออกไปข้างนอก
 
“อ้าวน้องครับไล่พี่ออกมาทำไมกัน”เมฆที่โดนพลอยผลักออกมาถามอย่างทะเล้นใส่สาวน้อยพลอยก็แลบลิ้นใส่และปิดประตูอย่างเร็วบอกว่า เที่ยงนี้เจอกันนะคะ
 
              น่ารักเขาเอ่ยคำนั้นสั้นๆก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองและอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัวเด็กแสบเอ้ย
 
            
        เช้าวันใหม่ในสคายภายในห้องประชุมพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งเมฆ พลอย ตะวัน ต้นหอมและพนักงานที่จะไปทำงานที่ไร่องุ่นต่างพร้อมหน้าพร้อมตากันแต่แล้วพวกเขาก็ต้องนั่งรอดาราสาวที่จะมาเป็นนางแบบให้พวกเขา แต่แล้วนี่มันเลทครึ่งชั่วโมงแล้วดาราสาวที่ชื่อ เดซี่ ยังไม่มีหน้าที่จะมาเลย
 
“โอ๊ยไอ้เมฆแกบอกว่าดาราใหม่ไม่ใช่เหรอว่ะมาสายแบบนี้ฉันว่ามันไม่มีความตรงต่อเวลาเลยนะเว้ยเปลี่ยนใหม่เหอะ”หอมที่นั่งสงบสติมานานแล้วเอ่ยขึ้นถ้าในห้องนี้ไม่มีแอร์เธอคงกระโดดถีบเก้าอี้ไปแล้วแหละแต่นี้ดีหน่อยที่ในห้องมีแอร์ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีความอดทนนานถึงครึ่งชั่วโมงหรอก
 
“ใจเย็นน่าไอ้หอมเขาอาจจะติดธุระก็ได้”พลอยเอ่ยกับเพื่อนสาวที่กำลังคิ้วขมวดเป็นวุ่นอยู่
 
“กำลังตื่นหล่ะสิไม่ว่า ฉันอยากเห็นหน้าเธอจังเลยว่าเป็นยังไง”
 
“มาแล้วครับบอส”เสียงพนักงานคนหนึ่งเอ่ย ดาราใหม่คนสวยผลักประตูเข้ามากับผู้จัดการ เธอผมยาวสลวยใส่แว่นกันแดด ใส่เสื่อผ้าเดรสสายเดี่ยวชุดกระโปรงสั้นถึงเข่ากำลังเดินเข้ามาและถอดแว่นออก
 
“ขอโทษนะค่ะที่มาช้าพอดีเดซี่ตื่นสายนิดหน่อยเลยมาสายหน่ะค่ะ”เดซี่ที่กำลังมากับผู้จัดการเอ่ยขึ้นและหันไปนั่งเก้าอี้อย่างสบายใจ
 
“ไม่มีมารยาท”หอมที่พูดลอยๆเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ
 
“เดซี่ขอโทษนะค่ะที่ไม่มีมารยาทก็เดซี่ตื่นสายจริงๆนะค่ะ ถ้าทางบริษัทไม่พอใจเดซี่ถอนตัวก็ได้ค่ะ”เดซี่กระซิกๆร้องไห้เหมือนนางเอกบีบน้ำตากำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
 
“เอ่อคุณเดซี่ครับขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ ทางเราอยากให้คุณมาเป็นแบบให้จริงๆครับ”ตะวันเอ่ยเพราะเกรงว่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะต้องเตรียมงานเตรียมสถานที่ที่จัดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
 
“ค่ะนี้ถ้าเดซี่ไม่รู้จักกับคุณเมฆเดซี่คงออกไปนานแล้วค่ะ”เดซี่ทำตาหวานใส่เมฆกับตะวัน
 
“ทางเราต้องขอบคุณคุณเดซี่มากๆเลยนะครับ ที่มาถ่ายแบบให้เรา”
 
“ไม่มีปัญหาค่ะเอ่อพี่ดาวค่ะช่วยไปบอกพนักงานใครก็ได้สิค่ะว่าเดซี่ขอน้ำแอปเปิ้ลกีวี่หน่อยสิค่ะเดซี่คอแห้งหน่ะค่ะ”เดซี่บอกผู้จัดการสาวของเธอ
 
“ฉันไปเอามาให้ก็ได้ค่ะ”พลอยเอ่ยแสดงความเป็นพนักงานที่ดีของบริษัทนี้
 
“ขอบคุณค่ะ!”หล่อนพูดเสียงกระแทกใส่พลอยและคิดในใจว่าเธอคงเป็นแค่พนักงานกระจอกๆที่อยู่ในบริษัทนี้ก็เท่านั้น
 
“เฮ้ยยัยพลอยฉันไปด้วย”หมอเอ่ยขึ้นตามเพื่อนสาวไป
 
“ยัยพลอยแกจะออกมาเอาน้ำให้นังไม่มีมารยาทนั้นทำไมแกให้พนักงานคนอื่นๆมาก็ได้นี่นา”
 
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ตะวันก็อยู่ในนั้นด้วยเดี๋ยวฉันค่อยไปถามเอาและแกไม่ต้องเตรียมชุดให้คุณเดซี่หรือไงถึงตามฉันมา”เธอหยิบน้ำแอปเปิ้ลกีวี่ออกมาจากตู้เย็นและรินใส่แก้ว
 
“ฉันอึดอัดไม่ค่อยอยากอยู่เท่าไหร่นี่ไอ้เมฆเลือกคนผิดหรือเปล่าเนียะ”
 
“แกทนๆหน่อยละกันถ่ายเสร็จเธอก็ไปแล้ว”
 
“แกแน่ใจเหรอว่าหล่อนจะไป แกไม่เห็นที่หล่อนทำสายตาหยาดเยิ้มใส่ไอ้เมฆเหรอ”
 
“เห็นแต่ทำไมหล่ะถ้าพี่เมฆไม่สนยัยนั้นก็จบแล้วไง”
 
“แต่ฉันว่ายัยนั้นไม่จบ”
 
“แกอย่าเพิ่งไปคิดมากเลย กลับห้องกัน”เธอที่เทน้ำให้เดซี่เรียบร้อยแล้วจูงมือเพื่อนเธอไป
 
“แกบอกไอ้เมฆให้หน่อยไม่ได้เหรอว่ะ ว่าฉันปวดท้องกลับบ้านไปแล้ว ฉันไม่อยากเจอยัยนั้น”
 
“ไม่ได้แกมาเร็วเดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ”เธอจูงมือหอมออกมาและตรงไปทางห้องประชุมทันที
 
“มาแล้วค่ะน้ำ”พลอยเอ่ยและตรงไปนั่งที่เก้าอี้
 
“ขอบคุณนะค่ะเป็นพนักงานที่ดีจังเลยนะค่ะเมฆคงให้โบนัสคุณมากแน่ๆ”เธอเอ่ยอย่างเหยียดหยามนี้เธอคิดว่าหล่อนเป็นแค่พนักงานชั่วคราวเหรอ
 
“ไม่ต้องให้โบนัสหรอกครับแค่นี้ไอ้เมฆก็คงไม่ให้อะไรนอกจากหัวใจมันหรอกครับ”ตะวันล้อเขาสองคน
 
“มะ หมายความว่าไงค่ะ?”ดาราสาวถามอย่างไม่เข้าใจ
 
“สองคนนี้กำลังจะแต่งงานกันครับ”ตะวันเอ่ยขึ้นทำเอาสองคนหน้าแดงไปตามๆกันแต่ดาราสาวถึงกับอึ้งอย่างพูดไม่ออก
 
“หะ แต่งงาน”ดาราสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้และดูเหมือนจะตกใจมากเช่นกัน
 
“ครับเอ่อคุณเดซี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
 
“อ่อปะปล่าวค่ะ ประชุมต่อได้เลยค่ะ”เธอรู้ตัวเองและรีบนั่งลงทันที
 
“เอ่อครับ ประชุมต่อเลยนะครับ”ตะวันเอ่ยเลยเริ่มสาธยายขั้นตอนแต่เหมือนเดซี่ไม่ได้ฟังเลยมัวแต่มองพลอยและเมฆอยู่ที่เดียว
 
            การประชุมเสร็จเรียบร้อยเดซี่เดินมาที่รถกับผู้จัดการและวี้ดว้ายกับผู้จัดการของเธออย่างทนไม่ได้
 
“พี่ดาวค่ะเดซี่คิดว่าจะจีบคุณเมฆแต่ได้อีหน้าจืดมาแย่งคนรักของเดซี่ไป เดซี่ไม่ยอมๆนะค่ะ”เธอวีดว้ายใส่ผู้จัดการอย่างโมโหสุดขีด
 
“ใจเย็นๆค่ะคุณน้องยังไม่ได้แต่งเรามีโอกาสนะค่ะ เดี๋ยวรอเราไปไร่องุ่นพี่มีวิธีค่ะ แต่ตอนนี้คุณน้องทำใจให้สบายก่อนนะค่ะ”
 
“ค่ะ! กลับค่ะอยู่แล้วอารมณ์เสีย”
 
“ค่ะๆ”ดาราสาวขับรถออกจากบริษัทไปแล้วอย่างเร็วทันใจ หอมกับพลอยที่กำลังมองดาราสาววีดว้ายเมื่อกี้ด้วยความปวดหัวสุดขีด
 
“ฉันบอกแกแล้วยัยพลอยว่ายัยนี้จะจีบไอ้เมฆ”
 
“อืมฉันเริ่มเชื่อแกแล้วแหละ แกดูที่เธอวีดว้ายเมื่อกี้สิฉันเห็นละปวดหัวแทนผู้จัดการเธอเลยแหละ”พลอยที่ไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้มาก่อน พลอยเห็นเธอใสๆน่ารักๆแต่ถ้าเธอเอาจริงขึ้นมาทุกคนจะหนาวเลยแหละ แต่ตอนนี้เธอกลัวเสียเมฆไปจริงๆ
 
“แต่เมื่อกี้ที่พี่ตะวันบอกว่าแกจะแต่งงานกับไอ้เมฆหน่ะแกเห็นหน้าหล่อนป่ะตึงอย่างกับอะไร สะใจว่ะ”หอมเอ่ยขึ้นและหัวเราะอย่างสะใจ
 
“แกให้มันน้อยๆหน่อยไปกินข้าวกันฉันหิวแล้ว”พลอยลากเพื่อนสาวไปร้านอาหารข้างๆบริษัทอย่างรีบร้อน
 
“อ้าวๆแล้วแกไม่ชวนที่รักแกอ่ะ”
 
“พี่เมฆกับพี่ตะวันทำงานอยู่ฉันไม่อยากกวนไปกินข้าวกันชวนพวกพี่ๆไปด้วย”
 
“โอเคๆ”หอมเอ่ยและตะโกนบอกพนักงานทุกคนไปทานข้าวด้วยกัน
 
       เลิกงานแล้วเมฆชวนพลอยกลับบ้านบนรถมีแต่ความเงียบไม่มีเสียงใครพูดออกมาจนเมฆต้องชวนพลอยคุย
 
“พลอยครับพรุ่งนี้พี่มารับตอนตีห้านะครับ”
 
“ค่ะพี่เมฆต้องตื่นให้ทันนะค่ะ พี่เมฆชอบนอนดึกอยู่เรื่อย”เธอเอ่ยอย่างน่ารักๆใส่และฝืนยิ้มให้เขา
 
“ครับที่รัก”เขาจอดรถเพราะไฟแดงประมาณ 220 กว่าวินาทีเขาเลยเห็นท่าทีของพลอยปกติพลอยจะไม่เป็นแบบนี้ “เอ่อพลอยครับ พลอยเป็นอะไรหรือเปล่า?”
 
“หืม...ป่าวหนิค่ะ”เธอฝืนยิ้มให้เขาแต่เขารู้ทันจากแววตาของเธอ
 
“อย่ามาโกหกพี่เลยพี่รู้ทันเราหรอกนะดูจากแววตาของเราหน่ะสิ”เขาชี้ที่ตาของเธอทำเอาเธอสะดุ้งเหมือนคล้ายๆจะถามว่า ‘รู้ได้ไงนะ’
 
“เอ่อคือ...” เธออึกอักใส่เขา
 
“เรื่องคุณเดซี่ใช่ไหม?”
 
“พี่เมฆ...เอ่อค่ะ พลอยกลัวเสียพี่เมฆไป พลอยกลัวพี่เมฆแตกหลุมรักคุณเดซี่เข้าหน่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะที่พลอยคิดแบบนี้”เธอเอ่ยจบก็ก้มหน้าลงทันทีแต่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเมฆขึ้นเลยขมวดคิ้วใส่เขา “พี่เมฆหัวเราะอะไรค่ะ?”
 
“ก็พี่ดีใจที่พลอยกำลังหึงพี่หน่ะสิ”เขาพูดจบก็ไปหอมแก้มเธอสองสามครั้งก่อนจะยิ้มออกมา
 
“ใครว่าพลอยหึงค่ะ ป่าวสักหน่อย”เธอเอ่ยอย่างงอนๆ
 
“นี่แหละเขาเรียกว่าหึง! พี่ไม่คิดอะไรกับคุณเดซี่สักหน่อยพลอยสวยกว่าตั้งเยอะ”คำๆนั้นมันทำให้หญิงสาวหัวใจพองโตขึ้นมา
 
“แล้ว...พี่เมฆไม่ชอบเขาเหรอค่ะ?”สาวน้อยถามอีกที
 
“เธอก็สวยนะแต่ว่าพี่เห็นเธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น แต่คนนี้ อยากให้เป็นภรรยา”เขาเอ่ยและหันไปจับคางเธอทำเอาเธอหน้าแดงไปตามๆกัน
 
“พี่เมฆ!”เธออมยิ้มโดยไม่รู้ตัว
 
“เชื่อใจพี่ได้หรือยังครับว่าพี่หน่ะไม่มีทางรักใครนอกจากพลอย”เธอเริ่มแน่ใจแล้วหล่ะว่าเขารักเธอมากแค่ไหนก่อนพยักหน้าและอมยิ้มอย่างน่ารักแต่แล้วรถข้างหลังก็บีบแตรรถใส่ทำเอาเธอและเขาสะดุ้ง
 
“เพราะพี่เมฆนั้นแหละรถข้างหลังเขาบ่นเลย”เธอเริ่มแจ่มใสเหมือนเดิมแล้วและต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกด้วย
 
“อ้าว! เพราะเรานั้นแหละสงสัยอะไรไม่รู้แต่พี่ก็ชอบนะที่เราหึง”
 
“ชิ คนเอาแต่ใจ!”เธอย่นจมูกใส่เขาเขาและเธอก็หัวเราะไปตามๆกัน
 
              วันรุ่งขึ้นประมาณตีห้าเสียงรถมาจอดตรงหน้าบ้านของพลอย พลอยที่กำลังลากกระเป๋าออกมาและเมฆช่วยยกขึ้นรถต่างมีสีหน้า ง่วงไปตามๆกัน
 
“พี่เมฆคะเราจะเอารถไว้ที่บริษัทเหรอค่ะ?”
 
“ป่าวครับเราก็ขับของเราไปเดี๋ยวเราไปรับยัยหอมกับไอ้ตะวันที่หน้าบริษัทแล้วเราก็ไปกันเลย ส่วนพนักงานก็ขึ้นรถตู้ตามไปครับ”
 
“อ๋อค่ะ ไม่อยากเห็นหน้ายัยหอมเลยค่ะว่ายัยหอมจะเป็นอย่างไง”เธอรู้จักนิสัยเพื่อนเธอดีเพื่อนเธอชอบนอนดึกแล้วต้องตื่นตีห้าเนียะเพื่อนเธอคงขอบตาเป็นหมีแพนด้าแล้วหล่ะมั้ง
 
“ฮ่าๆพี่ก็ว่างั้นแหละ”เขาหัวเราะเช่นกันและเขาก็ขับรถมาถึงหน้าบริษัทสคายเห็นทีมงานมายืนรอรถตู้แล้ว และหอมกับตะวันก็ยืนคุยกันอยู่
 
“ไอ้เมฆกว่าจะมาฉันรอแกตั้งยี่สิบนาทีแล้วนะเว้ย”หมอวีนแตกใส่เพื่อนเธอ แต่ก็ต้องทำให้เมฆและพลอยตกใจเพราะว่าหอมมีสีหน้าแจ่มใสกว่าปกติ
 
“ไอ้หอมทำไมแกสดชื่นขนาดนี้หล่ะ ความจริงแกต้องเป็นหมีแพนด้าไม่ใช่เหรอ?”เมฆถามเพื่อนสาวอย่าง งงๆ
 
“นั่นมันตอนฉันปี 4 เว้ยตอนนี้เปลี่ยนแล้วค่ะ หอมเป็นคนใหม่แล้วค่ะแล้วพี่จะเปิดกระโปรงรถได้หรือยังค่ะ?”
 
“เฮ้ยโทษว่ะลืม พลอยครับพี่ขอไปหาพนักงานแปปนะ”
 
“ค่ะเชิญเลยค่ะคุณบอส”เธอหยอกล้อใส่เขาเขาเดินไปหาพนักงานและสั่งนู่นสั่งนี้จนกลับมาในรถที่เห็นตะวันยืนคอยอยู่
 
“ไอ้เมฆไปกันเถอะฉันอยากไปถึงที่นั้นเร็วๆ ฉันง่วง”
 
“แกง่วงหรืออยากเห็นสาวชาวเขาว่ะ?”
 
“เออใช่ เอ้ย! ไม่ใช่ ไปกันได้แล้ว”
 
“เออๆ”เขาพูดจบก็เข้าไปในรถและขับรถออกไป
 
              ใช้เวลาเดินทางประมาณสามชั่วโมงก็ถึงที่ ไร่องุ่นและพวกเขาก็เช็คอินในโรงแรมรถตู้ของบริษัทยังไม่มาเพราะพวกเขามาก่อน พวกเขาเลยไปเที่ยวในไร่องุ่นซิลเวอร์เลคก่อน พวกเขาเดินไปชมไร่องุ่นโดยนั่งรถซาฟารีไป เมฆนั่งข้างพลอยตามประสาคนรัก ส่วนตะวันก็นั่งข้างหอมประสาคนกำลังจีบกันพวกเขาจีบกันนานแล้วหล่ะเข้าทางคุณตะวันหล่ะสิแต่ไม่รู้ว่าเขารักจริงหรือเปล่าก็ต้องรอลุ้นต่อไป และมีที่ท่าว่าเขาจะจีบหอมติดเสียด้วยสิ?
 
          จุดแรกที่พวกเขาจะชมก็คือสวนองุ่นกินได้แบบสดๆเลย จุดต่อมาจะเป็นกังหันลมเป็นบริเวณที่ให้นักท่องเที่ยวได้ถ่ายรูปสวยๆคนที่ถ่ายเยอะสุดก็คงเป็นพลอยกับหอมหล่ะมั้ง?ที่ถ่ายกันไปกันมา นอกจากนี้พวกเขาได้ไปจุดสุดท้ายนั้นก็คือ ร้านขายขนมมากมายพวกเขาต่างซื้อไปฝากคนที่ไม่ได้มา เมฆซื้อฝากหมอกกับพนักงานที่ไม่ได้มาอยู่ที่บริษัทเตรียมความพร้อม ส่วนพลอยซื้อฝากป้านมกับแจ่ม ตะวันกับหอมซื้อฝากคนที่บ้านและพวกเขาก็ไปรอพนักงานที่นั่งรถตู้หน้าโรงแรมพร้อมกับดาราสาวที่ตามมาติดๆด้วยความยโสของดาราสาวเธอเลยอาจจะแต่งตัวจัดจ้านไปเยอะหน่อย
 
“ไหนๆก็มากันพร้อมแล้วเรามาเริ่มถ่ายแบบกันเลยนะครับ ผมไปดูสถานที่ให้เรียบร้อยแล้ว และทีมงานแต่ละคนเช็คอินก่อนนะคุณเดซี่กับผู้จัดการด้วยนะครับ”เมฆเอ่ยจบพนักงานต่างพูดพร้อมกันว่า ค่า/ครับบอส ส่วนเดซี่ได้แต่พยักหน้าและเดินหน้าไปโรงแรม
 
“ยัยพลอยฉันไม่อยากเจอแม่นี้เลยอ่ะ ฉันรู้สึกลางสังหรณ์แปลกๆ”หอมพูดกับพลอยตอนที่เดซี่เดินเข้าไปในโรงแรม
 
“ลางสังหรณ์อะไรของแก จะถูกหวยหรือย่ะ?”เธอแซวเพื่อนเธออย่าง ขำๆ
 
“จะบ้าเหรอยัยพลอยฉันมีลางว่ายัยนี้จะทำอะไรสักอย่างแบบไม่ดีๆอ่ะแก”
 
“แกคิดมากไปเองไปเหอะพี่เมฆกับพี่ตะวันเรียกแล้ว”เธอพูดจบก็ลากเพื่อนของเธอไปที่สถานที่ถ่ายแบบทันที
 
      ทีมงานแต่ละคนช่วยพากนจัดแสง จัดกล้อง จัดฉาก แต่แล้วก็มีเสียงวี้ดว้ายดังมาจากห้องแต่งตัวจะเสียงใครหล่ะก็แม่เดซี่ตัวดีของเรานั่นแหละเมฆและตะวันกำลังยุ่งอยู่แต่เมื่อกี้ก็ ตกใจไปตามๆกันก็เสียงหล่อนเหมือนเสียงแปดหลอกเลยด้วยซ้ำ ทำเอาพลอยและหอมที่กำลังมกมุ่นอยู่ต้องรีบวิ่งไปดู
 
“ฉันบอกว่าฉันอยากได้น้ำส้มคั้นมาจากออริจินอลจากอเมริกาแค่นี้หาให้ฉันไม่ได้เหรอ ทีมงานอะไรกันและเธอดูชุดที่จะฉันใส่สิมันปิดไปหรือเปล่าย่ะฉันเป็นนางเอกเซกซี่นะย่ะ”เธอวีดว้าดใส่ทีมงานตามที่ผู้จัดการของเธอบอกเป็นการเรียกร้องความสนใจแบบหนึ่ง คนในพนักงานคงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ไม่น่าเลือกหล่อนเลย!’
 
“ขอโทษค่ะคุณเดซี่เรื่องชุดทางเราจัดให้แบบนี้ไปแล้วค่ะเปลี่ยนไม่ได้ ส่วนน้ำส้มทางเราไม่ได้เตรียมมาจริงๆค่ะ”ทีมงานเอ่ยอย่างหวาดกลัวแม่สาวนางเอกสุดขีด
 
“ยังไงฉันก็จะกิน! แล้วเรื่องชุดฉันอยากเปลี่ยนฉันก็ต้องเปลี่ยนเดี๋ยวนี้!”
 
“เอ่อค่ะๆเดี๋ยวเราไปหามาให้นะค่ะ”ทีมงานวิ่งออกไปพลอยกับหอมก็เข้ามาพอดี
 
“คุณเดซี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ?”พลอยถามเธอก่อนเพราะรู้อยู่แล้วว่าหอมไม่ค่อยอยากคุยกับเดซี่เท่าไหร่
 
“ก็ทีมงานลูกน้องคุณหน่ะสิไม่ยอมทำตามที่ฉันสั่ง และไอ้ชุดเนียะมันจะปิดไปหรือเปล่าย่ะฉันไม่ใช่แม่ชีนะที่ต้องปกปิดขนาดนั้น”
 
“คุณเดซี่ค่ะ นี่มันถ่ายในไร่องุ่นนะค่ะ! ไม่ใช่ถ่ายแบบในทะเลที่คุณจะใส่ชุดบิกินี่ หรือว่าคุณอยากให้ฉันเปลี่ยนให้คุณใส่บิกีนี่บนเขาค่ะ”หอมที่ทนไม่ไหวเอ่ยขึ้นมาอย่างโมโหสุดขีด
 
“นังทีมงาน กรี๊ด....!”เดซี่ที่ทนไม่ไหวต่างกรี๊ดเสียงแตกขึ้นมาทันที
 
“มีเรื่องอะไรกัน!”เมฆที่เพิ่งเข้ามาถามอย่างตกใจสุดขีดเพราะเสียงกรี๊ดของเดซี่เมื้อกี้
 
“คุณเมฆคะทีมงานของคุณหน่ะสิค่ะไม่ยอมทำตามที่เดซี่พูดและยังต่อล้อต่อเถียงกับเดซี่อีกต่างหากเดซี่แค่อยากเปลี่ยนชุดแค่นั้นเองค่ะ เพราะชุดนั้นมันร้อนเกินไปเดซี่เป็นโรคแพ้แดดหน่ะค่ะเดี๋ยวหน้าเดซี่จะมัน คุณเมฆช่วยบอกทีมงานของคุณเมฆหน่อยนะค่ะ เดซี่มทนไม่ไหวจริงๆค่ะ”นางเอกสาวพุ่งตรงไปกอดเมฆและกระซิกๆใส่เขาทำเอาทุกคนที่อยู่ในนี้อึ้งไปตามๆกัน
 
“เอ่อ...เรื่องชุดผมเกรงว่าจะแก้ไม่ได้แล้วหล่ะครับเพราะเราจัดอย่างนี้มาแล้ว เอางี้ครับเราจะไม่ถ่ายที่แดดจัดมาก ส่วนทีมงานทางเราขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณเดซี่อารมณ์เสียตอนนี้คุณเดซี่ไปแต่งหน้าก่อนนะครับ”เขารีบผลักนางเอกสาวออกอย่างเร็วและขอโทษขอโพยเธออย่างสุดความสามารถ
 
“ค่ะ เดซี่ขอโทษพี่ๆทีมงานทุกคนนะค่ะที่เดซี่กรี๊ดเมื้อกี้เดซี่โมโหสุดขีดนะค่ะ ขอโทษนะค่ะ”เดซี่ตีบทแตกทันทีและยกมือขอโทษทีมงานอย่างนอบน้อมนี่สินะที่เขาเรียกว่า แสดงได้สมบทบาท พนักงานก็ต้องรับไหว้ไปตามบทบาทของหล่อน
 
“เอาหล่ะครับไม่มีเรื่องอะไรแล้วขอตัวก่อนนะครับ”เมฆเอ่ยจบเลยจูงมือพลอยกับหอมออกมาและตรงไปที่ใต้ต้นไม่ต้นหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก “เล่ามาให้ฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
 
“เหอะ! ก็แม่นางเอกนั้นตีบทแตกยังไงย่ะด่าฉันซะยับเลย ฉันไม่ใส่นะชุดนี้ฉันไม่ใช่แม่ชีนะที่ฉันจะได้ปิดขนาดนั้น และพอแกเข้ามานะไอ้เมฆยัยนั้นก็เป็นคนละคนบอกว่า เป็นโรคแพ้แดด หล่อนเป็นแวมไพร์ผีดูดเลือดหรือไงย่ะ?!”หอมที่หมดความอดทนวีนใส่เมฆเต็มๆ
 
“เอาน่ายัยหอมแกทนๆหน่อยถ่ายพรุ่งนี้เสร็จก็ได้เที่ยวแล้วแกอยากไปทะเลอีกรอบไม่ใช่เหรอ พัทยากันแกต้องคิดว่าแกทำเพื่องานก่อนเที่ยว”
 
“ค่า....หอมจะอดทนนะค่ะ”หอมพูดจบก็เห็นพลอยที่นิ่งเงียบอยู่นั้นไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ “พลอย ยัยพลอย!!”เธอตะโกนใส่เพื่อนเธอ
 
“หะอะไรแกเรียกซะดัง”พลอยที่ตื่นจากพวังค์ถามขึ้น
 
“ฉันเรียกแกตั้งนานแกคิดอะไรอยู่”
 
“ป่าวหนิฉันแค่คิดว่าวันนี้เราจะถ่ายมุมในบ้างแค่นั้นเองจะได้ปรับแต่งภาพได้ดี ไปเถอะยัยหอม ไปค่ะพี่เมฆไปลุยงานกัน”เธอเหมือนมีอะไรปิดบังในใจแต่เขาก็ยังไม่อยากเซ้าซี้ถามไว้เลิกกองก่อนละกัน
 
        เสียงกดชัตเตอร์ดังเป็นระยะๆพลอยกับเมฆมานั่งดูรูปที่ช่างภาพถ่ายอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ เดซี่โพสท่าแบบมืออาชีพมาก เซกซี่ปนน่ารักอย่างดี และแล้วก็พักกองน้ำส้มคั้นที่ทางทีมงานไปเอาในโรงแรมมาให้เดซี่ดื่มและพวกเขาก็ได้ยินเสียง เพล้ง! จนเมฆ พลอย หอม ตะวัน ที่กำลังดูงานต้องหันไปทางที่นั่งของเดซี่พร้อมกัน
 
“นี่น้ำส้มอะไรของเธอเนียะทำไมมันเปรี้ยวจังเลยฉันไม่เอาน้ำส้มละ ฉันจะเอากาแฟร้อนไปชงให้ฉันหน่อยสิใครชงกาแฟอร่อยที่สุดก็ไปหาคนนั้นมาชงให้ฉันละกัน”เธอเอ่ยน้ำเสียงอย่างอารมณ์เสียแต่ภายในเธอกับ สะใจ
 
“ค่ะๆ”ทีมงานสาววิ่งไปและคนที่ชงอร่อยที่สุดก็คือ พลอย “พี่พลอยคะ คือคุณพลอยไปชงกาแฟให้คุณเดซี่หน่อยได้ไหมค่ะ ถ้าหนูไปชงกลัวเธอวีนอีกหน่ะค่ะ พี่พลอยชงอร่อยที่สุดรบกวนพี่พลอยหน่อยนะค่ะ หนูไม่ไหวจริงๆค่ะ”ทีมงานสาวเอ่ยอย่างหมดฤทธิ์เพราะเธอวิ่งไปโรงแรมและรีบวิ่งกลับมาเอาน้ำส้มให้เดซี่
 
“จ้ะๆพิงค์ไปพักเถอะนะ”เธอบอกทีมงานสาวและตรงไปที่ชงกาแฟทันทีที่กองเตรียมไว้ให้และเริ่มลงมือชงโดยมีเมฆดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้พลอยเงียบหรือเปล่านะ
 
“ได้แล้วค่ะ คุณเดซี่กาแฟค่ะ”เธอยื่นให้เดซี่และนางเอกสาวมองพลอยด้วยความหมั่นไส้
 
“ขอบใจนะค่ะ!คุณพลอย”เธอกระแทกเสียงใส่พลอยและเธอก็ยิ้มแสยะที่คิดแผนออกเธอดื่มกาแฟเข้าไปและเอากาแฟร้อนไปลวกใส่ข้อมือพลอยทันทีอย่างจะพูดว่าดื่มเข้าไปแล้วมันร้อนเลยเผลอสะบัดกาแฟใส่เธอ
 
“โอ๊ย!”เธออุทานอย่างไม่ได้ตั้งใจที่เห็นของร้อนๆลวกใส่ข้อมทือเธอ
 
“ยัยพลอย/พลอย!”หอมและเมฆอุทานมาพร้อมกันและรีบวิ่งเข้าไปหาพลอยทันที
 
“พลอยเป็นอะไรมากหรือเปล่าเดี๋ยวพี่พาไปทำแผล”เมฆวิ่งมาหาเธอและรีบพาเธอไปทำแผลทันทีแต่สายตาที่เขามองดาราสาวช่างขุ่นเคืองยิ่งนักที่ทำ ดวงใจของเขาได้ลงคอ!
 
“เดซี่ขอโทษนะค่ะคุณพลอย เดซี่ตกใจที่มันร้อนไปนะค่ะเลยเผลอสะบัดใส่แขนคุณพลอย”เธอแกล้งบีบน้ำตาใส่พลอยและสำนึกผิดอย่างเร็วที่เห็นสายตาของเมฆ
 
“นี่หล่อน!สั่งกาแฟร้อนหล่อนจะให้มันเย็นหรือย่ะ?”หอมที่ทนไม่ได้ตั้งแต่เมื่อกี้ โผลงออกมา
 
“คะคือ เดซี่ขอโทษนะค่ะ ขอโทษจริงๆคุณพลอยไม่โกรธเดซี่ใช่ไหมคะ?”เธอแอบคิดในใจว่า แกกล้าดียังไงมาว่าฉันยัยหอมเน่า! และยังแกล้งบีบน้ำตาสำนึกผิดต่อไป
 
“ยัยพลอยอย่ายอมๆฉันเห็นแกอดทนกับแม่นี่มานานแล้วนะ ยัยนี้มาแล้วก็สร้างปัญหาตลอดๆ ไอ้เมฆฉันว่าแกเปลี่ยนนางแบบเหอะมันเกินไปแล้วนะ ถ้ายัยนี้มันเผลอเผาฉากถ่ายแบบเราขึ้นมา แกคิดว่าแม่นี่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีกเหรอ!”หอมทีทนไม่ได้อย่างสุดทนพูดออกมาหมดเปลือกและดูเหมือนพนักงานจะแอบสะใจกับคำพูดของหอมมากๆด้วย
 
“เอ่อต้องกราบขอโทษแทนเดซี่ด้วยนะค่ะ คือเดซี่คงคิดว่าเป็นอุบัติเหตุจริงๆหน่ะค่ะ”ผู้จัดการของเดซี่รีบมาขอโทษขอโพยและกอดเดซี่ไว้อย่างแน่นเดซี่ที่แกล้วบีบน้ำตาตอนนี้เริ่มไหลออกมาตาม บทบาท! ของหล่อนแล้ว
 
“เอาเถอะครับๆ แล้วเราค่อยมาคุยกันรูปก็ถ่ายได้เยอะพอสมควรตอนนี้เลิกกองทุกคนไปพักได้! พรุ่งนี้ค่อยมาลุยงานใหม่”เมฆตะโกนอย่างโกรธสุดทนให้ทุกคนที่อยู่ในนี้ให้ฟังจนหูอื้อ ตะวันพูดในใจว่า ‘เอาแล้วไอ้เมฆออกโรงแล้ว’
 
“เอ่อ...พี่เมฆคะคือไม่ต้องถึงกับเลิกกองมั้งค่ะ พลอยแค่เป็นแผลแค่นี้เดี๋ยวก็หายค่ะไม่ต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่หรอก”พลอยที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีพูดออกมา
 
“แต่พี่จะเลิก! พลอยห้ามขัดพี่นะครับ”เมฆพูดออกมาด้วยสีหน้าเกินความอดทนว่าทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดด้วยรู้อย่างนี้เขาไม่น่าจ้างดาราสาวมาเลย
 
“เอ่อค่ะๆ”เธอขัดเขาไม่ได้เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มานานแล้ว ถ้าเขาเครียดจัดเขาจะเป็นอย่างนี้ตลอดๆ
 
“เอ่อเอาหล่ะครับตอนนี้เก็บของก่อนและพรุ่งนี้เรามาลุยงานกันใหม่เจอกันเย็นนี้ครับที่บุฟเฟ่ต์ของโรงแรม”ตะวันที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีมาขัดจังหวะไว้ได้ ทีมงานทุกคนต่างรีบเก็บของเพราะทนดาราสาวไม่ได้เหมือนกัน
 
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะคุณเมฆๆ”ดาราสาวตะโกนเรียกเขาและไม่มีที่ท่าที่เขาจะหันมาสักนิดไม่ว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ เมฆห่างได้สักพักแล้วเธอก็ กรี๊ด ใส่ทีมงานทุกคนทันที
 
“นี่แม่นังชะนีกรี๊ดก็กรี๊ดพอปากหอมคอนะย่ะ กรี๊ดจนดอกไม้ในสวนจะเฉาตายเพราะเสียงของหล่อนและย่ะ”จินนี่พูดใส่เธอและทีมงานก็หัวเราะตามร่วมกระทั่งหอมที่สะใจมากๆและไปช่วยตะวันเก็บของทันที
 
“กรี๊ด!!! นังกระเทยถ้าฉันได้เป็นนายพวกแกเมื่อไหร่ฉันจะไล่ออกให้หมดเลย คอยดูสิ!”เธอกระทืบเท้าออกไปกับผู้จัดการและยังวีนจัดใส่ผู้จัดการของหล่อนอีก
 
     ทางด้านเมฆที่พาพลอยมาทำแผลตรงสวนดอกไม้หลังโรงแรมที่เหมือนจะมีพวกเขาแค่สองคนเพราะว่าตอนนี้เกือบเย็นๆแล้วไม่ค่อยมีคน เมฆทำแผลให้พลอยอย่างทะนุถนอมและใจเย็นทั้งสองไม่พูดอะไรเลยเพราะกลัวจะทำสถานการณ์เครียดไปอีก เมฆทายาเสร็จก็ยกข้อมือเธอมาเป่าอย่างเบาๆทำให้เธออมยิ้มเบาๆ
 
“ยิ้มอะไรหืม...คนดี?”เขามองสีหน้าของเธออมยิ้มอย่างน่ารัก
 
“ก็พี่เมฆทำเหมือนเด็กเลยหน่ะสิค่ะ ฮิๆ”
 
“ไม่ชอบเหรอ?  ตอนเด็กๆพี่หกล้มบ่อยๆแม่พี่ก็เป่าแบบนี้แหละ เริ่มหายหรือยังคะคนดี”เขาลูบหัวเธอเบาๆ
 
“แบบนี้เมื่อไหร่จะหายหล่ะค่ะแต่พลอยชอบดีค่ะเย็นดี ฮิๆ”เธอตอบอย่างน่ารักทำให้เขาอดหอมแก้มเธอไม่ได้แต่เธอหลบเขาทันไว้ก่อน “พี่เมฆแกล้งพลอยอีกแล้วนะค่ะ”เธอชี้ใส่ชายหนุ่ม
 
“อยากหอมแฟนนี่”เขาออดอ้อนเธอและทำทีท่าจะไปหอมอีกทีแต่โดนเธอตีแขน ดัง เพียะ!
 
“หายโมโหแล้วหรือคะ?”
 
“จะหายเมื่อได้จูบแฟน”เขายื่นหน้าเข้ามาหาเธอและเอาแขนกักเธอไว้ทำให้เธอหยุดเขาไม่ได้และก้มลงมาจูบเธอทันทีและเธอก็ต้องพ่ายแพ้เขาอีกครั้ง
 
“อื้อ...หายได้หรือยังคะ?”เขาถอนจูบเธออย่างอ้อยอิ่งและเธอก็ลงมือถามทันทีกลัวเขาจะก้มลงมาจูบอีก
 
“หายแล้วครับๆว่าแต่พลอยเจ็บมากไหมที่โดนคุณเดซี่แกล้ง”
 
“พี่เมฆรู้ว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ?”
 
“แล้วทำไมพี่จะไม่รู้หล่ะพี่แอบมองเราตลอดและเห็นคุณเดซี่เขาซะบัดน้ำใส่เราเต็มๆเลยพี่โมโหเลยตะโกนออกไป”
 
“แล้วพี่เมฆจะทำยังไงต่อคะ?”
 
“พี่ว่าจะเปลี่ยนนางแบบใหม่พลอยว่าดีไหม? จะได้ไม่ต้องมาทนเจ็บตัวแบบนี้”
 
“อย่าเลยค่ะ เราก็ใกล้จะถ่ายเสร็จแล้วพรุ่งนี้อีกวันเดียวพลอยทนได้ค่ะ สบายอยู่แล้ว”เธอโชว์กล้ามให้เขาดูอย่างน่ารักจนเขาอดยิ้มไม่ได้ต่อความน่ารักของหญิงสาว
 
“งั้นพรุ่งนี้เราต้องอยู่ติดตัวกับพี่ตลอดเวลาเลยนะ”
 
“ทำไมคะ?”เธอถามอย่างสงสัย
 
“ก็พี่กลัวคุณเดซี่แกล้งเราอีกหน่ะสิ”
 
“พลอยไม่ใช่แฝดพี่เมฆนะค่ะ ถึงได้ตัวติดกับพี่เมฆตลอด”เธอหน้าบึ้งใส่เขาและโดนเขาหอมแก้ม ฟอด หนึ่งอย่างอารมณ์ดี
 
“ไม่ใช่แต่อีกเดี๋ยวนะใช่ เพราะเมื่อเราแต่งงานกับพี่เมื่อไหร่พี่จะตัวติดพลอยเป็นขนมปังติดกับแยมไปเลยแหละ”เขายักคิ้วใส่เธอและเข้าไปหากอดเธอทางด้านหลัง
 
“พี่เมฆคะเดี๋ยวคนเห็น”
 
“เห็นก็ช่างสิพี่กล้าสะอย่างถ้ามีใครมองนะพี่จะประกาศไปเลยว่า เราเป็นภรรยาพี่”เขาพูดอย่างเอาชนะ
 
“ถ้าพลอยเถียงกับพี่เมฆพลอยก็ไม่ชนะอยู่ดี”เธอย่นจมูกใส่เขา
 
“งั้นเราก็ยอมพี่ซะ และให้พี่ลงโทษซะดีๆ”เขายื่นหน้าเขาหาเธอและทำตัวเหมือนเป็นหมาป่าที่จะขย้ำเธอได้ตลอดเวลาเขาทำท่าจะงับปากเธอแต่เธอยอมที่ไหนหล่ะ
 
“พี่เมฆพลอยหิวแล้วค่ะ ไปหาไรกินกันนะ”เธอบอกให้เขาพอแล้วก่อนที่เธอจะหน้าแดงไปมากกว่านี้
 
“พี่หิวพลอย”เขาออกอ้อนเธอและทำท่าจะงับๆเธออีก
 
“พี่เมฆ!!!”เธอดุใส่เขาและเขาก็ยอมปล่อยเธอ
 
“โอเคครับๆเราไปหาไรกินกันนะใกล้เย็นแล้วเดี๋ยวไอ้หอมกับตะวันบ่นอีก”เขาประคองเธอลุกขึ้นแล้วจับมือเธอข้างที่ไม่เจ็บไป
 
“ค่ะ”เธอจูงมือไปกับเขาถ้าเธอจะพบอุปสรรคอะไรอีกก็จะมีเขาอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
 
        เขาและเธอเดินมาถึงบุฟเฟ่ต์ที่ทางโรมแรมจัดให้อย่างพิเศษ มีไวน์องุ่นชั่นเลิศและอาหารมากมายถูกปากใครหลายๆคนจนเอาทีมงานทุกคนถึงกับไม่อยากอิ่มและโลภมากที่ตักอาหารไปกองโตขนาดนั้น ทางด้านเดซี่ก็ไม่เห็นอีกเลย หอมกับตะวันก็นั่งคุยกันอย่างถูกปากถูกคอ ส่วนส้มเช้งก็นักเมาท์กับทีมางานคงเป็นเรื่องเมื่อตอนเย็นนี้แหละ เมฆกับพลอยเดินมาหาตะวันและหอมสองคนนั้นจึงพูดเวียงพร้อมกันว่า
 
“เฮ้ยเป็นไงบ้าง!”ทั้งสองประสานเสียงพร้อมกันจนเอาเมฆกับพลอยหัวเราะ
 
“หัวเราะไรแกฉันห่วงแกนะเว้ย”หอมทำหน้าบูดใส่
 
“ก็ฉันเห็นแกประสานเสียงพร้อมกันกับพี่ตะวันเลยหลุดหัวเราะออกมา”พลอยแก้ตัวขัดๆความจริงสองคนนี้เขาแอบชอบกันอยู่เลยอยากล้อยัยหอมซะหน่อย
 
“บ้าบังเอิญนะแก!”หอมหน้าแดงขัดๆและก้มลงทานอาหารที่ตนเองตักอย่างเขินๆ
 
“ค่าๆคุณเพื่อนหอม”เธอแซวหอมพร้อมกับแย่งจานอาหารที่หอมกำลังกินอยู่อย่างหน้าตาเฉยแต่เธอแขนเจ็บอยู่นี่หน่าเอาแรงมาจากไหนไม่รู้
 
“ยัยพลอยแกไปตักเองสิ!”หอมแย่งอาหารของเพื่อนสาวกลับคืนและพลอยก็ทำหน้าบูดใส่สี่คนจึงหัวเราะพร้อมกันเมฆที่กำลังหัวเราะอยู่นั้นรีบไปนั่งข้างพลอยทันทีและโอบกอดเธออย่างเป็นที่รักจนทีมงานที่กำลังกินข้าวอยู่ถึงกับมองด้วยสายตาอิจฉา
 
“เฮ้ยๆพวกแกเจ้วีนแตกมาแล้วย่ะ!”จินนี่ตะโกนโวยวายที่เห็นเดซี่เดินมาเธอแต่งตัวเกาะอกสีชมพูล้วนรวบผมและเดินมาอย่างเฉิดฉายโดยมีผู้จัดการตามมาด้วย
 
“พลอยครับ...”เมฆที่กำลังเห็นเดซี่เดินมาทางเขาเขาเอ่ยถามพลอยอย่างห่วงใย
 
“ค่ะพี่เมฆไม่เป็นไรหรอกนะ”เธอชูสองนิ้วให้เขาดูอย่างน่ารักจนเขาอดยิ้ม
 
“เราไปตักอาหารกันเถอะนะพี่ไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้”เขาประคองเธอขึ้นแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเจ้วีนแตกที่พวกเขาตั้งชื่อให้เดินมาถึงหน้าเขาแล้วตอนนี้
 
“เอาแล้วโว้ย ไอ้เมฆโมโหแน่เลยว่ะ”ตะวันพึมพำเบาๆ
 
“คือ...เดซี่ขอโทษคุณพลอยกับคุณเมฆนะค่ะ ที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต เดซี่สำนึกผิดจริงๆค่ะ ตอนที่เดซี่กลับไปถึงโรงแรมเดซี่พยายามคิดดูว่าเดซี่ทำผิดมหันต์จริงๆยกโทษให้เดซี่ด้วยนะค่ะ”เดซี่ยกมือขอโทษเมฆและพลอยต่อหน้าทีมงานทุกคนได้แต่อึ้งอย่างเดียวว่าแม่สาวคนนี้จะมาไม้ไหนอีก
 
“คุณเดซี่ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้ค่ะ พลอยก็ไม่ได้ถือโกรธอะไรขนาดนั้นน้ำร้อนลวกเดี๋ยวก็หายค่ะ”พลอยเอ่ยแต่ทีมงานได้แต่ทำหน้าเหมือนกับอยากบอกว่า ‘พลอยอย่ายอมๆ’ ส่วนหอมได้แต่หมั่นไส้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้
 
“จริงนะค่ะ! คุณพลอยยกโทษให้เดซี่แล้วนะค่ะ เดซี่ดีใจจังเลยค่ะ”เธอยิ้มหน้าบานแต่ทว่ามีอีกคนนึงที่เธอยังไม่กล่าวขอโทษ “คุณเมฆจะไม่ยกโทษให้เดซี่ก็ได้นะค่ะ”เธอทำเสียงอ่อยและจะหันเดินกลับไปเหมือนนางเอกในละครแต่เสียใจด้วยนะที่เขารู้ทันจึงคิดแผนเอาไว้
 
“เดี๋ยวครับคุณเดซี่”เขาเรียกเธอไว้ เดซี่แสยะยิ้มและหันหน้ามาโหมดเศร้าทันที เขารู้ทันหรอกนะ
 
“คุณเดซี่พรุ่งนี้ถ้าเราถ่ายแบบกันเสร็จถือว่าสัญญาเราจบลงแล้วนะครับ ตอนนี้เชิญคุณเดซี่กับพี่ดาวผู้จัดการไปพักตามอัทธยาศัยก่อนนะครับพรุ่งนี้เราต้องลุยงานให้เสร็จ เชิญครับ”เขาพูดจบและรีบเดินไปกับพลอยทันที ส่วนหอมนั้นยิ้มดีใจ ตะวันเกือบใจหายถ้าไอ้เมฆโหมดโมโหเมื่อไหร่ละก็...ไร่องุ่นระเบิดแน่ ทีมงานแต่ละคนมองเดซี่ด้วยความสะใจที่บอสของพวกเขาว่าไปขนาดนั้น
 
“อ้าว!เชิญไปพักผ่อนตามอัทธยาศัยนะค่ะ คุณเดซี่คุณผู้จัดการ เชิญค่ะ!”หอมผายมือให้เขาทั้งสอง สองคนนั้นเดินไปอย่างอารมณ์เสียกระทืบเท้าออกไป
 
     ทางด้านเมฆที่กำลังตักอาหารอย่างอารมณ์ครึ่งๆกลางๆโดยมีพลอยพูดหยอกล้อใส่เขาเขาเลยกลับมาเป็นเมฆคนเดิม เขากับเธอเดินมาที่โต๊ะนั่งที่ตะวันกับหอมกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
 
“สองคนนี้จะได้ฤกษ์เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ครับ”เมฆพูดอย่างทะเล้น
 
“ไอ้เมฆ!”ตะวันตะโกนใส่เขาส่วนหอมหน้าแดงแจ๋
 
“ก็จริงนี่หว่าฉันเห็นพวกแกจีบกันนานแล้วนะ”
 
“จีบเจิบบ้าไรแกไอ้เมฆ อย่าพูดมากเลย นี่!”หอมพูดจบก็หยิบขนมปังของตัวเองยัดใส่ปากเมฆทันทีเหมือนเขาเคยโดนใครบางคนทำแบบนี้แหะ
 
“ไอ้ออม”เมฆพูดทั้งที่มีขนมปังอยู่ทำเอาสี่คนนั้นหัวเราะท้องแข็ง
 
“อะไรคะ คุณบอส”หอมหยอกล้อเพื่อนของเธอเลยโดนเมฆยัดน่องไก่ลงในปากของหอมทันที
 
“ไอ้เมฆ!”หอมรีบเอาน่องไก่ออกจากปากรีบไปไล่เมฆทันที สองคนนั้นก็วิ่งกันกระเจิงทำเอาทุกคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน
 
             เมื่อพวกเขากินอาหารเสร็จและหอมกับเมฆก็เลิกไล่กันแล้วด้วยคำสั่งของตะวันเลยมากินอาหารของตนเอง เมฆเลยขออาสาพาพลอยไปส่งที่ห้องส่วนตะวันขอไปส่งหอมด้วยท่ามกลางเสียงโห่ของทีมงานทุกคน จินนี่เลยอิจฉาไปตามๆกัน ส่วนเจ้ส้มเช้งได้แต่ฮิ้วและแซวเจ้านายอย่างสนุกสนาน
 
“หอมครับฝันดีนะครับ”ตะวันที่มาส่งหอมถึงหน้าห้องแล้วโบกมือลาคนที่เขาจีบ
 
“พี่ตะวันก็ฝันดีนะค่ะ ราตรีสวัสวดิ์ค่ะ”หอมโบกมือลาเขาเช่นกันเละรีบปิดประตูทันทีเพราะกลัวเขาจะเห็นอาการเขินของเธอ
 
“คนอะไรน่ารักชะมัด”ตะวันพึมพำเบาๆ
 
“พี่ตะวันจะรู้ไหมนะ ว่าหอมแอบชอบพี่ตะวันมาตั้งแต่วันที่เราเจอกันเลยนะค่ะ”เธอเอ่ยกับตัวเองในใจพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข
 
 
“พลอยจ๋าให้เค้านอนกะตัวเองไม่ได้เหรอ”เมฆที่เพิ่งหาคำใหม่มาได้บอกแฟนตัวเองที่หน้าประตู
 
“พี่เมฆไปหาคำนี้มาจากไหนคะ?”เธอหัวเราะอย่างขำขัน
 
“หืม...ชอบเหรอพี่เห็นเด็กวัยรุ่นสมัยนี้เขาพูดกัน”เขาทำสองนิ้วอย่างน่ารักจนเธออดขำไม่ได้
 
“พี่เมฆ!พอแล้วค่ะพลอยอาย พี่เมฆไปหาคำอะไรมาก็ไม่รู้”
 
“อ้าวอายเหรองั้นพี่ไปทำในห้องพลอยเอาไหมจะได้ไม่ต้องอาย”เขาพูดจบก็รีบคว้าตัวเธอไปในอ้อมแขนทันทีและรีบเดินมาวางเธอที่เตียงโดยไม่ลืมเธอจะปิดประตู
 
“ว้าย! พี่เมฆจะทำอะไรคะ?”
 
“ก็สานต่อวันที่พี่ไปบ้านพลอยไง”เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมไปหอมเธอฟอดหนึ่ง
 
“แหนะไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์กับพลอยเลยนะ กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วค่ะ”เธอผลักเขาออกไป
 
“ไม่ ! ห้องพลอยก็ห้องพี่ เรามาฮันนีมูนล่วงหน้ากันดีกว่าพลอยว่าดีไหมครับ?”เขารีบก้มลงมาหอมซอกคอเธอทันทีเธอห่อไหล่หนีด้วยความจั๊กจี้
 
“พี่เมฆค่ะ กลับไปนอนห้องตัวเองเลย”เธอรีบผลักเขาออกไปและจูงมือเขาไปที่หน้าประตู
 
“ไม่เอาพี่อยากอยู่กับพลอยนี่ ห่างกับพลอยแค่ไม่กี่ชั่วโมงพี่ก็ทนไม่ไหวแล้ว”เขากอดเธอทันทีอย่างหวงแหนจนเธออดยิ้มไม่ได้ต่อความขี้อ้อนของเขา
 
“พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วนี่ค่ะ พี่เมฆไปนอนห้องตัวเองก่อนนะพรุ่งนี้พลอยจะไปปลุก”เขารีบผละเธอออกทันทีและทำสายตาประกายราวกับว่าได้ของที่ถูกใจ
 
“พลอยจะไปหาพี่ที่ห้องเลยเหรอ?”
 
“ป่าวค่ะ พลอยจะไปโทรปลุก ถ้าพี่เมฆไม่ตื่นพลอยก็จะโทรๆๆอยู่นี่แหละ”เธอย่นจมูกใส่เขา
 
“งั้นพี่จะไม่รับพี่จะไม่ตื่นพี่จะรอให้พลอยมาปลุก”เขากระดกคิ้วข้างหนึ่งอย่างชนะ
 
“งั้นให้พีจินนี่ไปปลุกไหมคะ พี่เมฆต้องตื่นแน่”เธอยิ้มมุมปากอย่างไม่ยอม
 
“เฮ้ยไม่เอานะ พี่ตื่นก็ได้ครับงั้นพี่ไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ครับที่รัก”เขารีบก้มลงไปหอมแก้มเธอและหน้าผากทันที พร้อมสวมกอดอย่างไม่อยากไป
 
“พี่เมฆคะ ปล่อยพลอยได้แล้ว”เธอผละออกจากเขา “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ พี่เมฆที่น่ารักที่สุดในโลก ฮิๆ”เธอเอ่ยอย่างน่ารักพร้อมโบกมือลาเขา
 
“ครับ ฝันถึงพี่ด้วยนะ”เขารู้สึกหัวใจพองโตเพราะคำเมื้อกี้และโบกมือลาเธอจนพลอยปิดประตูเรียบร้อย เขาและเธออมยิ้มอย่างน่ารัก เขินหน้าแดงไปตามๆกันกับหัวใจที่เป็นสุขเพราะ รักเช่นนี้
 
 
ดวงจันทร์สาดส่องที่ไร่องุ่นพัทยา ดวงดาวนับล้านนับเท่าไหร่ก็นับไม่หมดต่างล้อมรอบบนท้องฟ้า หัวใจของเขาและเธอกำลังจ้องมองกันอยู่ประสานเป็นอันเดียวกัน ความรู้สึกของใครสักคนอาจจะเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้แต่ความรู้สึกที่มีเขาสองคนยังไงก็ไม่มีวันหาย ความรักอาจจะมีความไม่เข้าใจกันบ้าง มีความรู้สึกเชื่อสิทุกคนมีความรู้สึกตอนนั้นแหละคือภาษาที่บรรยายไม่ได้ว่าเรารู้สึกอย่างไร ความรู้สึกที่เรียกว่า .... รัก....
 
 
Guess you really did it this time ฉันคิดว่าคราวนี้เธอได้ทำสำเร็จแล้วจริงๆ Left yourself in your war path เธอทิ้งตัวตนเก่า ๆ แล้วก้าวผ่านสถาณการณ์แย่ ๆ มาได้ Lost your balance on a tight rope เธอเสียสมดุลบนเชือกที่มันมัดเธอเอาไว้แน่นเกินไป Lost your mind trying to get it back เธอเสียสติไปในขณะที่พยายามเอามันกลับคืนมา Wasn't it easier in your lunchbox days มันไม่ได้ง่ายไปกว่าการที่เธอกินอาหารกลางวันจากกล่องเลยใช่ไหมล่ะ? Always a bigger bed to crawl into  ตลอดเวลาที่คลานเข้าไปนอนในเตียงที่ใหญ่กว่าเดิม Wasn't it beautiful you believed in everything ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยเชื่อมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เป็นเลยใช่ไหม? And everybody believed in you และทุกคนก็เชื่อมั่นในตัวเธอ It's alright, just wait and see your string of lights is still bright to me oh! ไม่เป็นไร, คอยดูนะ ไฟของเธอยังคงสว่างสำหรับฉัน who your are is not where you've been เธอไม่ใช่คนเดิมที่เธอเคยเป็นอีกต่อไปแล้ว you’re still an innocent เธอที่ยีงคงไร้เดียงสา Still an innocent ยังไร้เดียงสา it's okay, life is a tough crowd ไม่เป็นไรนะ..ชีวิตคนเราก็ต้องเข้มแข็งขึ้น Thirty two and still growing up now อายุ 32 แล้ว และตอนนี้ก็ยังคงเติบโตขึ้นอีก Who you are is not what you did เธอไม่ใช่คนที่เธอเคยเป็นในวันนั้นอีกแล้ว You're still an innocent เธอที่ยังคงไร้เดียงสา You're still an innocent เธอที่ยังคงไร้เดียงสา Lost your balance on a tight rope เธอเสียสมดุลบนเชือกที่มันมัดเธอเอาไว้แน่นเกินไป It’s never too late to get it back มันไม่เคยสายไปเลยนะที่เธอจะกลับไปแก้ไขมัน