The opera concerto เำพลงรักในยามวิกาล

 

บทที่หก Once a dream (เมื่อความฝัน)

 

 

 

ตอนเช้าของรุ่งสางพลอยสามารถปลุกเมฆขึ้นมาได้อย่างชนะ การทำงานเป็นไปได้ด้วยดีแม้เดซี่จะเผยธาตุแท้ออกมาให้เมฆเห็นแล้วเธอทั้งวีนทั้งเหวี่ยงใส่เมฆจนเมฆต้องเก็บอารมณ์ไว้ตามคำแนะนำของตะวัน พลอยกับหอมยืนอยู่ห่างๆดูแม่สาวนางแบบโพสท่าถึงเธอจะโกรธแค่ไหนแต่เธอต้องให้ภาพออกมาสวยที่สุด เลิกกองแล้วเมฆมีแผนจะพาทีมงานไปเที่ยวที่พัทยาต่อจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

 

“ฮัลโหลครับ สายเมฆพูดครับ”

 

 

(คุณเมฆคะ คุณเมฆอยู่ที่ไหนคะ รีบมาโรงพยาบาลด่วนเลยนะคะ น้องหมอก)

 

 

“หมอกเป็นอะไรครับ”เขาถามเสียงดังจนคนในกองตกใจ

 

 

(น้องหมอกเขาเจ็บหน้าอกด้านซ้ายและหายใจไม่ออกค่ะ คุณเมฆรีบมาหาน้องหมอกให้เร็วที่สุดเลยนะค่ะ) พยาบาลแนนพูดอย่างกระวนกระวาย

 

 

“ครับๆผมจะรีบไปหาหมอกเดี๋ยวนี้”เมฆพูดจบก็วางสายด้วยสีหน้าที่ซีดมาก และรีบไปหาตะวันทันที “ตะวันเดี๋ยวแกพาทุกคนไปพัทยาก่อนได้เลยนะ”

 

 

“แกไม่ไปเหรอ มีอะไรรึป่าวว่ะเมื้อกี้คุยโทรศัพท์ซะเสียงดัง”ตะวันขมวดคิ้ว

 

 

“หมอกว่ะ หมอกหายใจติดขัด ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาลฝากแกดูทีมงานให้ด้วยนะว่ะ”

 

 

“หะ! น้องหมอกหน่ะเหรอ โอเคๆเดี่ยวฉันจัดการที่นี่เองแกรีบไปหาหมอกเถอะว่ะ”ตะวันรู้จักกับหมอกตอนอยู่ต่างประเทศ หมอกเป็นคนที่ชอบซื้อขนมมาฝากเขาบ่อยๆจนเขาอยากจะจีบน้องสาวของเพื่อนเลยหล่ะ

 

 

“เออว่ะ ขอบใจแกมาก”เมฆพูดจบก็วิ่งไปที่รถโดยมีพลอยตามไปด้วย

 

 

“พี่เมฆคะ พลอยไปด้วยค่ะ”พลอยวิ่งไปหาเมฆ

 

 

“ขอบคุณมากนะพลอย”เขาเอ่ยด้วยสีหน้าที่ซึมจัดเพราะตอนนี้เขาไม่มีจิตใจทำอะไรแล้วเพราะเขากังวลแต่เรื่อง หมอก

 

 

           เขาขับรถออกมาอย่างเหาะ พลอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ และในที่สุดเขาก็ขับมาถึงกรุงเทพที่โรงพยาบาลที่หมอกรักษาตัวอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆ เขาวิ่งมาห้องที่หมอกพักอยู่ มีพยาบาลอยู่ล้อมรอบเต็มไปหมดเมื่อเขาเข้ามาเขาแทบจะไม่เห็นหน้าน้องตัวเองด้วยซ้ำ เพราะพยาบาลหลายๆคนรุมล้อมกันหมด

 

 

“พยาบาลครับ น้องผมเป็นยังไงบ้างครับ”เมฆที่เห็นแนนกำลังวิ่งมาหาเขาพอดีเลยเอ่ยถามขึ้นส่วนพลอยมีโทรศัพท์โทรเข้ามาเลยต้องรับและจะรีบตามขึ้นไป

 

 

“น้องหมอกอาการไม่ดีขึ้นเลยค่ะ เราเกรงว่าจะต้องรีบผ่าตัดอย่างเร็วที่สุดค่ะ ตอนนี้คุณหมอกำลังมารอสักครู่นะค่ะ”

 

 

“แล้วน้องผมจะรอดไหมครับ”เขาเอ่ยขึ้นด้วยหัวใจสั่นและเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

 

“แนนก็ตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ คุณเมฆน้องหมอกอาการไม่ดีตั้งแต่ตอนเช้า เธอหายใจผิดปกติตลอดเวลาตอนนี้พยาบาลทุกคนกำลังช่วยน้องเขาอยู่ค่ะ คุณหมอมาแล้วค่ะ รบกวนคุณเมฆออกไปรอข้างนอกนะค่ะ”พยาบาลสาวคุยกับเมฆและเห็นคุณหมอวิ่งมาพอดีเธอเลยบอกเมฆให้รอข้างนอกเมฆก็ว่าง่ายยอมออกมา เมื่อประตูปิดลงยังมีหน้าต่างบานเล็กหน้าประตูให้ดูอยู่เขาเห็นหน้าน้องเขาแล้วเธอน้ำตาไหลอย่างเจ็บปวด ใส่ที่ครอบหายใจหายใจไม่เป็นจังหวะแล้วเขาก็ทนดูไม่ได้ พลอยที่เพิ่งไปรับโทรศัพท์จากคุณพ่อ วิ่งขึ้นมาอย่างเหนื่อย เห็นเมฆกำลังยืนมองหน้าต่างอย่างเศร้าและมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาเธอเลยไปจับมือเขาเบาๆ

 

 

“พลอยถ้าหมอกไปจากพี่จริงๆหล่ะ พี่จะทำยังไงดี”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

 

“พี่เมฆคะ...พลอยว่าน้องหมอกต้องรอดค่ะ พี่เมฆเชื่อพลอยนะค่ะ”เธอหันหน้าไปหาเขาและเห็นน้ำตาใสๆของเขาที่กำลังรินไหลลงมา

 

 

“พี่...”เขาเอ่ยยังไม่ทันจบพลอยก็มาสวมกอดเขาทันที เขากอดเธอตอบและน้ำตาลูกผู้ชายก็รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

 

 

“พี่เมฆปล่อยออกมาเถอะค่ะ พลอยจะอยู่ตรงนี้ไม่จากพี่เมฆไปไหนนะค่ะ”เธอเอ่ยน้ำเสียงอย่างห่วงใย น้ำตาของเขาไหลลงมาที่เสื้อของเธอจนรู้สึกได้ เธอกับเขากอดกันท่ามกลางน้ำตาของเขา

 

 

       เมฆหยุดร้องไห้แล้วก็มานั่งลงบนโซฟาโดยทีพลอยนั่งอยู่ข้างๆและกุมมือเขาให้กำลังใจไม่ยอมปล่อยคุณหมออกมาพร้อมกับพยาบาลนับสิบกำลังเข็นรถหมอกไปที่ห้องผ่าตัด เมฆเห็นดังนั้นก็ตกใจรีบเข้าไปหาหมอทันที

 

 

“คุณหมอครับ น้องผมต้องผ่าตัดวันนี้เลยเหรอครับ?!”เขาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

 

“ครับผมเกรงว่าถ้าไม่ผ่าตัดวันนี้น้องหมอกคงไม่หรอกครับ ถ้ายังไงหมอขอไปเตรียมตัวก่อนนะครับ”คุณหมอพูดจบก็รีบเดินออกไป

 

 

“พี่เมฆอย่าเพิ่งเครียดนะค่ะ พลอยว่าเราไปรอน้องหมอกหน้าห้องผ่าตัดเถอะค่ะ”พลอยให้กำลังใจเขา และจูงมือเขาไปที่ห้องผ่าตัด

 

 

“ครับ”เขาเดินไปอย่างกังวลใจ ถ้าน้องเขาจากเขาไปแล้วเขาจะเป็นยังไงจะอยู่ได้ไหม จะมีใครมากวนใจเขาหรือเปล่า

 

 

‘พี่เมฆ...ตื่นเร็วหมอกสายแล้ว’น้องสาวของเขารีบมาปลุกเขาเกรงว่าตนจะไปเรียนไม่ทันแต่พอเธอเอาผ้าห่มออกก็เห็นแต่หมอนข้างเธอหน้าเหวอทันที ว่าทำไมเรามาปลุกหมอนข้างเสียแทน

 

 

‘ยัยหมอกไปคุยอะไรกับหมอนข้าง?’เขาที่เพิ่งอุ่นข้าวให้น้องเสร็จรีบมาดู

 

 

‘อ้าว! ตื่นแล้วก็ไม่บอก’เธอทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย เมฆเลยเอาหยิกแก้มเธอเข้าให้

 

 

“ยัยหมอก...เอ้านี่ไม่มัดผมอีกเดี๋ยวพี่มัดให้ หันหลัง”เขาสั่งน้องสาวอย่างเข้มงวด

 

 

‘ค่า...’เธอหันอย่างว่าง่าย เขาเริ่มลงมือเปียผมน้องสาวทันทีทำไมเขาเปียได้อย่างเก่งนะหรือ...ตอนเด็กๆแม่เขาชอบจับเขาแต่งเป็นผู้หญิงเสียเรื่อย เพราะแม่อยากมีลูกสาวก็ต้องตามใจแม่ไปละกัน

 

 

‘เอาหล่ะ! เสร็จแล้ว’เขาเอ่ยและให้น้องสาวหันมาดูกระจกและน้องสาวต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

 

 

‘ว้าวพี่เมฆฝีมือไม่เปลี่ยนเลย ทำไมหมอกไม่เกิดก่อนนะจะได้เห็นคุณแม่แต่งพี่เมฆเป็นผู้หญิง’เธอพูดล้อเลียนเขา

 

 

‘ยัยหมอก!’เขาตะโกนว่าน้องสาวตัวดีทีตอนนี้วิ่งไปเสียแล้วและหันมาแลบลิ้นใส่เขาอีกอะไรจะเร็วปานนั้น

 

 

              เมฆตื่นขึ้นมาจากฝันตอนนี้หมอกออกจากห้องผ่าตัดแล้วย้ายมาอยู่ห้องพิเศษโดยปกติ หมอกต้องใช้เครื่องช่วยหายใจและสายรอบๆตัวเธออีกมากมาย คุณหมอบอกว่าเธออาจจะฟื้นหรือไม่ต้องรอดูต่อไปถ้าภายในสามวันเธอไม่ฟื้นเธอจะกลายเป็นคนที่ไม่สามารถตื่นมาได้อีกเลย หมอบอกว่าอาจจะหายสัก 70% ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีใครมาโอบกอดเขาอย่างห่วงใยและหลับในอกเขาอย่างเหนื่อยหล้านั่นก็คือ พลอยนั่นเองเธออยู่กับเขาตลอด ไม่เคยทอดทิ้งเขาไปไหน เขาคิดได้ดังนั้นก็เอาริมฝีปากไปจรดบนหน้าผากของเธอหลายครั้งไม่รู้สึกเบื่อ โอบกอดเธอผ่านช่วงร้ายๆไปด้วยกัน

 

 

    เช้าวันต่อมาพลอยตื่นขึ้นมาและเห็นคนตัวโตโอบกอดเธออย่างหวงแหน เธอผลักเขาออกและรีบไปดูน้องหมอกทันที เอามือลูบหัวของหมอกเบาๆและกล่าวกับเธออย่างห่วงใย “หมอกยัยตัวแสบของพี่ ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ ถ้าหมอกตื่นเมื่อไหร่พี่จะพาเราไปเที่ยวให้คุ้มเลย รีบฟื้นขึ้นมานะยัยน้องตัวแสบ”เธอพูดอย่างยิ้มๆ และลูบหัวน้องสาวอย่างแผ่วเบา เมฆตื่นขึ้นมาพอดีที่เห็นว่าคนตัวเล็กหายไปไหนตรงพอดีกับที่พลอยคุยกับหมอก

 

 

“พลอย...”เขาเรียกเธออย่างแผ่วเบา

 

 

“พี่เมฆตื่นแล้วเหรอค่ะ?”เธอถามอย่างห่วงใย

 

 

“ครับ พลอยกลับบ้านก่อนก็ได้นะ พี่จะเฝ้าหมอกให้เอง”เขาเอ่ยบอกเธอ

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวยัยหอมจะมาเยี่ยมน้องหมอกด้วยเดี๋ยวพลอยให้เอาเสื้อผ้าพลอยมาก็ได้ค่ะ เอาของพี่เมฆด้วยนะค่ะ”เธอยิ้มให้เขา และเขาก็ไปกอดเธออย่างแผ่วเบา จูบลงบนหน้าผากของเธอราวกับขอบคุณ

 

 

“พี่ขอบคุณพลอยมากนะที่อยู่กับพี่มาตลอด”เขาเอ่ยอย่างสั่นเครือ ขอบคุณจริงๆที่ส่งผู้หญิงคนนี้มาให้เขา

 

 

“ค่ะหมอกก็น้องพลอยเหมือนกัน  พลอยจะทิ้งได้ไงหล่ะค่ะ”เธอเอ่ยอย่างน่ารักเขาสวมกอดแน่นขึ้นราวกับบอกว่า ขอบคุณจริงๆ

 

 

                         เวลาผ่านไปหอมและตะวันแวะมาเยี่ยมหมอก หมอกไม่มีที่ท่าว่าจะฟื้น หอมเอาชุดเมฆและพลอยมาให้ เย็นมากแล้วพลอยไปดูชั้นหนังสือของหมอกมีนิยายโรแมนซ์ นิยายฝรั่ง นิยายหลอนๆมากมาย เธอไปเอะใจกับไดอารี่เล่มหนึ่งเธอไม่คิดจะเปิดดูเพราะเป็นของส่วนตัวของหมอกแต่ก็เจ้ากรรมเธอทำมันตกพื้นไดอารี่เปิดออกมาเธอเลยเห็นว่า หมอกเขียนอะไรบ้าง

 

 

วันนี้เป็นอีกวันที่อยู่โรงพยาบาลนานนับอาทิตย์แล้ว การผ่าตัดเมื่อไหร่จะมาถึงสักทีอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว วันนี้เขียนเพลงใหม่ไม่ค่อยดีเลย เลยฉีกไปละ!T T วันนี้พี่เมฆพาพี่พลอยมาเยี่ยมด้วย พี่พลอยน่ารักจังเลยพี่เมฆตาถึงนะเนี่ยะ อิอิ ถ้าเราออกไปโรงพยาบาลเมื่อไหร่มีท่าที่ว่าเราอาจเป็นน้าคนแล้วก็ได้ ฮิฮิ

 

 

           พลอยนั่งอ่านที่หมอกเขียนด้วยความน่ารักแต่ต้องกลับมาหน้าแดงประโยคสุดท้ายของน้องสาวตัวแสบเธอเลยพลิกไปอีกหน้าเห็นเนื้อเพลงปรากฏขึ้นมา ตัวหนังสือหมอกสวยมาก มีโน้ตเขียนไว้เรียบร้อยเป็นเพลงสากลแปลไทยชื่อเพลง ‘เมื่อความฝัน’

 

 

 

I know you

 

I walked with you once upon a dream.

 

I know you

 

The gleam in your eyes is so familiar a gleam

 

I know it's true

 

that visions are seldom all they seem

 

But if I know you, I know what you'll do

 

You'll love me at once

 

the way you did once upon a dream

 

 

 

 

 

พลอยนั่งดูที่หมอกเขียนเพลง จดเพลง เขียนเรื่องราวต่างๆจนเมฆที่เพิ่งไปส่งตะวันกับหอมกลับเข้ามาถึงกลับขมวดคิ้วและเข้าไปนั่งข้างพลอยและเห็นที่หมอกเขียนถึงเขาและพลอยเขาเลยดูที่หมอกเขียนทำเอาสาวนั่งข้างๆหน้าแดงที่เดียว

 

 

วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มแต่พี่เมฆกับพี่พลอยก็มาเยี่ยมแถมยังเอา เค้กนมสดกับขนมปังปูอัดของโปรดมาให้อีก เฮ้อ...น่าเบื่อจังโรงพยาบาลเคยฝันอยากเป็นหมอตอนเด็กๆแต่ตอนนี้ความคิดนั้นล้มเลิกไปได้เลยเพราะโรงพยาบาลน่าเบื่อจริงๆ วันนี้ตอนที่พี่พลอยไปซื้ออาหารด้านล่างแอบถามพี่เมฆว่า ‘จะแต่งงานกับพี่พลอยเมื่อไหร่?’ พี่เมฆตอบกลับมาว่า ‘ไม่ต้องแต่งหรอกแค่นี้ก็รักจนไม่อยากไปไหนแล้ว พี่นะอยากกอด อยากหอม พลอยไม่ให้ไปไหนเลยคอยดู!’ คำนี้จำติดถึงในส่วนลึกของสมองเลยแหละฮ่าๆๆ เราจะเขียนลงในไดอารี่เปิดให้พี่พลอยอ่าน ฮุฮุ

 

 

 

  คำที่วัยรุ่นนิยมเล่นกันหมอกเอามาเขียนในไดอารี่แต่คำพูดของเมฆที่พลอยจำเอาไว้จนไม่สามารถลบเลือนมันได้นี่สิ จำขึ้นใจเลยหล่ะเธอถึงกับหน้าแดงและหันไปหาตัวต้นเหตุที่ทำให้หมอกเขียนลงในนี้หน่ะสิ น่าดู!

 

 

“พี่เมฆ!”เธอตะโกนดุใส่เขา

 

 

“ครับศรีภรรยา”เขาหยอกล้อใส่เธอจนทำเธอหน้าแดงไปตามๆกัน

 

 

“นี่แหนะ!”เธอตีแขนเขาดัง เพียะ ชายหนุ่มลูบมันอย่างปอยๆ และหันมากอดเธอไว้ในอ้อมแขน “ก็พี่อยากหอมพลอยแบบนี้”เขาพูดจบก็ไปหอมแก้มเธอทั้งสองข้าง “พี่อยากจูบจมูกเราแบบนี้”เขาพูดเสร็จก็ไปจูบจมูกเธอ “และพี่อยาก...จูบปากเรา”เขาไม่รีรอให้เธอห้ามเขาก็ก้มลงไปจูบเธออย่างอ่อนหวาน

 

 

         เธอทุบอกเขาอย่างเบาๆหมายจะให้เขาถอนริมฝีปากได้แล้วเพราะเธอเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว เขาเลยได้ถอนริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิ่งและหมายจะจูบเธอซ้ำอีกครั้งแต่เธอก็เอานิ้วมือสองนิ้วไปจินตาเขาอย่างจัง

 

 

“โอ๊ย!”เขารีบเอามือทาบตาตัวเองพร้อมกับคิดแผนอะไรออกอย่างหนึ่ง หญิงสาวไม่ได้จิ้มตาเขาแรงนักหรอกแทบจะเบาด้วยซ้ำ เขาก็เริ่มเอาน้ำตาออกมาจากตาด้วยความสามารถโดยเฉพาะของเขาก็คือ โรคสำออย

 

 

“พี่เมฆ...พลอยขอโทษค่ะ พี่เมฆอย่าร้องไห้นะค่ะ”หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีเลยรีบไปดูตาที่มีน้ำตาไหลรินเพียงเล็กน้อยของชายหนุ่ม

 

 

“พี่เจ็บจังพลอย...”เขาเล่นแกล้งเธอต่อไปและบีบน้ำตาแก่งความเศร้าเยอะๆ

 

 

“พะพี่เมฆเจ็บตรงไหนค่ะ พลอยขอโทษนะค่ะ พี่เมฆค่ะ…”พลอยเริ่มจะสำนึกผิดและว่าตัวเองว่า ยัยพลอยไม่ดีเลยนะสอนแล้วไม่จำ

 

 

“พี่เจ็บตรงนี้ครับ”เขายื่นหน้าเขจ้ามาใกล้เธอแต่เธอไม่ได้คิดอะไร เขาคงอยากให้เราดูตาเขาให้ก็เท่านั้น เธอจึงยื่นหน้าไปหาเขาและดูตาให้เขาทันที ทันใดนั้นเขาก็โอบเธอ จูบเธอและวางเธอทาบลงบนโซฟา

 

 

“พี่เมฆ!”เธอเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่า ถูกเขาแกล้งและหมายจะผลักเขาออกไปแต่เขายอมที่ไหนหล่ะ เขาเลยจูบเธอเข้าให้และมันเป็นจูบที่เนิ่นนานเหลือเกินจนหญิงสาวตื่นจากพวังค์เลยหยิกเขาเข้าให้

 

 

“โอ๊ย! พี่ไม่แกล้งแล้วครับคนดี”เขาพูดเสียงหวานหยดย้อย

 

 

“ไม่คุยกับพี่เมฆและค่ะไปเฝ้ายัยหมอกดีกว่า”เธอพูดเสร็จก็ไปหาน้องสาวที่เตียงและเห็นมือหมอกขยับ “พี่เมฆคะ! น้องหมอกขยับนิ้วค่ะ”เธอตะโกนหาเขาอย่างดีใจ

 

 

“หะ! จริงเหรอพลอย”เขาวิ่งตามมาและเห็นหมอกกำลังกระพือตาเขาและเธอยิ้มอย่างดีใจ

 

 

“พี่เมฆไปตามหมอมาสิค่ะๆ”เธอไล่เขาให้ไปตามหมอและตัวเองหันมาดูหมอกต่อ

 

 

“ครับๆ”เขารีบวิ่งไปตามหมอและหมอกก็ก็เรียกเธอ

 

 

“พี่พลอย...”หมอกเรียกชื่อพี่สาวเบาๆ

 

 

“หมอก...หมอกฟื้นแล้ว หมอกเป็นไงบ้างพี่เมฆกำลังไปตามหมอนะ”

 

 

“แล้ว...หมอกผ่าตัดแล้วเหรอค่ะ”เธอถามพลอยอย่างอยากรู้

 

 

“ตอนนั้นหมอกอาการน่าเป็นห่วงมากๆหมอเลยผ่าตัดเราก่อนแต่ตอนนี้หมอบอกว่าเราพ้นขีดอันตรายแล้วนะ เราจะไม่เป็นอะไรแล้ว”เธอพูดพร้อมลูบหัวหมอก

 

 

“จริงเหรอค่ะ”หมอกตาโต “แล้ว...หมอกกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมค่ะ?”เธอถามอย่างตื่นเต้น

 

 

“อืม...พี่ว่าเรารอหมอมาบอกดีกว่าเนอะ”เธอพูดไม่ทันขาดคำ เสียงเคาะประตูก็ดังมาและมาพร้อมกับหมอและเมฆที่หืดหอมมากๆที่วิ่งไปเรียกหมอด้วยความตื่นเต้น

 

 

“ขอหมอตรวจดูหน่อยนะครับ น้องหมอก”คุณหมอใจดีที่ชอบกักหมอกไว้ไม่ให้กลับบ้านเอ่ย

 

 

 

 

                      แสงสุดท้ายผ่านตึกของโรงพยาบาล หมอกดีใจสุดฤทธิ์ที่ได้กลับบ้านที่เธอมัวจมปรักอยู่แต่โรงพยาบาลประมาณเดือนกว่าๆ เธอบอกลาโรงพยาบาลอย่างน่ารักๆว่า “อย่าได้เจอะเจอกันอีกนะ โรงพยาบาลบ้านี่” เธอทำหน้ามุ่ยและสะบัดหลังใส่โรงพยาบาลและรีบวิ่งไปขึ้นรถเมฆ จนเมฆกับพลอยต่างหัวเราะ

 

 

“นี่ยัยหมอกเดี๋ยวเราก็ต้องมาอีก เราต้องมาตรวจสุขภาพนะ”

 

 

“นั่นมันมาแล้วกลับค่ะ ไม่ใช่อยู่แต่ในโรงพยาบาลค่ะ”เธอแลบลิ้นใส่พี่ชายและรีบขึ้นรถทันที

 

 

              ระหว่างทางกลับบ้านหมอกได้ดูวิวทิวทัศน์ว่ามันเปลี่ยนไปแค่ไหนและเธอก็ต้องร้อง ว้าว...เพราะว่าบ้านของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน จากที่พี่ชายไม่เคยปลูกดอกไม้บัดน้ำได้หันมาปลูกดอกไม้สวยๆงามๆมากมายคงเพราะพี่พลอยสินะพี่ชายเธอถึงยอมปลูก หมอกลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมตะโกนคำว่า ‘ไชโย! กลับบ้านแล้วๆ บ้านจ๋าคิดถึงจังเลย’เธอกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ

 

 

“น้อยๆหน่อยยัยหมอก ทำเหมือนจากบ้านไปตั้ง 1 ปี”พี่ชายเธอค้อนใส่

 

 

“โธ่...ก็หมอกคิดถึงบ้านนี่”เธอทำหน้าบูดใส่และวิ่งไปหาเปียโนทันที “นี่พี่เมฆพี่พลอยตอนหมอกอยู่โรงพยาบาลนะ หมอกแต่งเพลงเยอะเลย เอ้อ...มีเพลงนึงเดี๋ยวเล่นให้ฟัง”เธอพูดจบพลอยกับเมฆก็มานั่งลงบนโซฟาของห้อง