ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ยูริยืนยิ้มอยู่กับยุนอาเนื่องจากเธอสามารถทำให้พ่อของตัวเองรู้สึกขายหน้าได้ ซีวอนที่ยืนอยู่ด้วยก็มองเธอด้วยสี
หน้าที่งุนงงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ในงานเงี้ยงของพ่อตัวเอง ร่างบางหันไปมองซีวอนนิดๆ
"มองอะไรของนายห๊ะนายม้าบ้า?" ซีวอนหันหน้าไปมองทางอื่นทันทีเมื่อร่างบางทักเค้าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่าง
เห็นได้ชัด ยุนอาก็มองทั้งคู่ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆกับท่าทางของทั้งยูริและซีวอน
"คุณยูริ" เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูดังขึ้นที่ด้านหลังของยูริ เธอหันไปมองตามเสียงก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าใครที่กำลังเดินมา
"นายแจจุง มางานนี้ด้วยหรอ?"
"ท่านประธานชวนผมน่ะ แล้วคุณแต่งตัวอะไรแบบนี้มาล่ะเนี่ย" ร่างบางก็ก้มลงมองชุดตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาและ
หมุนตัวให้แจจุงได้มองชัดๆ
"สวยใช่มั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ!" แจจุงก็ถอนหายใจออกมากับนิสัยของคนตรงหน้า
"ยัยคุณหนู! พ่อเธอเรียกแล้ว" ทงเฮเดินมาเรียกยูริและมองไปยังแจจุงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก แจจุงก็มองร่าง
หนาด้วยสายตางุนงงเหมือนกับว่าไม่เข้าใจว่าทำไมทงเฮต้องมองเค้าแบบนั้น ยูรอก็หันมายิ้มให้แจจุงก่อนที่จะเดิน
ไปหาพ่อตัวเองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์มากนัก ทงเฮก็โอบคอยุนอาและเดินตามยูริไป แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องมา
ที่แจจุงอย่างน่ากลัว ซีวอนก็มองไปยังทงเฮก่อนจะหันมามองแจจุงด้วยสีหน้าสงสัย
"แจจุงฮยองงงง! นายแบบคนนั้นเค้าไม่พอใจอะไรฮยองรึเปล่า" ซีวอนถามแจจุงด้วยความอยากรู้ ส่วนคนถูกถาม
ก็ได้แต่ส่ายหน้าเพื่อบอกว่าตัวเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ทงเฮไม่พอใจ
"คงเพราะชั้นไปยืนใกล้แฟนเค้าล่ะมั้ง!" ร่างสูงตอบน้องชายของเพื่อนสนิทไปอย่างไม่ใส่ใจ ซีวอนก็พยักหน้านิดๆ
ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ ปล่อยให้แจจุงยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางสายตาของเหล่าหญิงสาวที่เริ่มจับกลุ่มมองมา
ทางเค้าอีกครั้งหนึ่ง แจจุงรู้สึกถึงบรรยากาศน่าอึดอัดจึงเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นทันที
 

 
Part Yuri!
ตอนนี้ชั้นกำลังเดินไปหาพ่อของชั้นอยู่ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อต้องโหวกเหวกใส่ชั้นด้วยที่ใส่ชุดสวยๆ(?)แบบนี้
มาที่งานเลี้ยง มันก็แค่เสื้อเกาะอกหนังสีแดงกับกระโปรงสั้นๆสีดำแค่นั้งเอง มันจะน่าเกลียดซักแค่ไหนเชียว แต่ว่า
มันก็น่าสะใจนะที่พ่อหน้าแตกกลางงานแบบนี้น ฮ่าๆๆๆๆๆ!
"พ่อคะ!!" ชั้นเดินมาถึงโต๊ะของพ่อชั้นแล้วล่ะค่ะ แต่พอเห็นยัยมินอามันก็รู้สึกคันไม้คันมือยังไงก็ไม่รู้ อยากจะตบ
หนังหน้าหนาๆนั่นซักทีสองทีจรองๆเลย
"อ้าววว! หนูยูริก็มาด้วยหรอจ๊ะ ^^" แหมๆๆ! คงฝืนมากสินะที่จะต้องมาทักทายชั้นด้วยสีหน้าแบบนี้น่ะ เล่นบทนี้
ได้ดีจริงๆเลยนะคะยัยคุณแม้เลี้ยงเจ้ามารยา!! คิดแล้วหมั่นใส้จริงๆเล๊ยยยยยย
"ก็เห็นอยู่ว่ามายังจะถามอีก โง่รึเปล่า?"
"ยูริ!!" ฮึ่ยยยย! พ่อก็เอาแต่เข้าข้างยัยหน้าหินปูนด้านๆนั่นอย่างเดียวเลย ชั้นเป็นลูกสาวแท้ๆเคยสนใจกันบ้างป่ะ
น่าน้อยใจจริงๆเลย
"ทำไมคะ! เมียคนนี้ยูลแตะต้องไม่ได้เลยสินะ ตอนดึกๆแกคงจะใช้มารยาหลอกล่อพ่อชั้นใช่มั๊ยล่ะ พ่อชั้นถึงหลง
แกแบบนี้น่ะหาาาาาา!..."
"เพี๊ยะะะะะะ!" หน้าของชั้นหันไปตามแรงตบของพ่อ ใช่แล้ว!..ชั้นโดนพ่อตัวเองตบอีกแล้ว
"พ่อคะ ฮึก!" ชั้นหันมามองพ่อและพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่มันก็ทำไม่ได้ น้ำตามันพลันจะไหลลงมาอยู่ท่าเดียว
คนในงานก็จับจ้องมาที่ชั้นและพ่อเป็นตาเดียว ความรู้สึกตอนนี้มันทั้งอายและเจ็บปวด
"แกจะไปไหนก็ไปเลยนะยัยลูกทรพี!!"
"พ่ออออ! ฮะฮึก" ชั้นแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้นเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูดมาเมื่อกี้ ดีนะที่ทงเฮช่วยประคองชั้นเอาไว้ได้
แต่ชั้นไม่เข้าใจเลย พ่อหลงยัยมินอานั่นขนาดไล่ชั้นที่เป็นถึงลูกสาวแท้ๆไปให้พ้นเลยงั้นหรอ
"คุณลุงทำเกินไปนะคะ ยัยยูลเป็นลูกสาวคุณลุงนะคะ!!" ยุนอาเริ่มตะโกนต่อว่าพ่อของชั้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"มีลูกสาวที่ไม่รักดีแบบนี้ ชั้นไม่อยากจะมีมันหรอก!!" ผู้ชายตรงหน้าใช่พ่อของชั้นจริงๆรึเปล่้า ทำไมความรู้สักมัน
ช่างแตกต่างกับพ่อในตอนที่ยังมีแม่อยู่เลย มันแตกต่างกันมากจนชั้นอยากจะคิดว่าคนคนนี้ไม่ใช่พ่อของชั้น
"ทะทงเฮ ฮึก พาชั้นไป จะจากที่นี่ ฮึก ทีสิ"
"อืม..ไปกันเถอะยูล" ทำไมชั้นไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินไปไหนเลย ขามันจะมาชาอะไรเอาตอนนี้ เธอจะหน้าด้านยืนอยู่
ตรงนี้ทำไมกันยัยยูริ ในเมื่อพ่อเธอออกปากไล่ขนาดนี้แล้ว ขาจ๋าาาา!..ช่วยเดินออกจากตรงนี้ทีเถอะนะ ชั้นเจ็บมา
มากเกินจะทนแล้ว แล้วทำไมถึงรู้สึกเวียนหัวแบบนี้ล่ะเหมือนชั้นจะ...เป็นลมเลย
"พรึ่บบบบบบ!"
 

 
ตอนนี้ไรท์เตอร์ไม่ค่อยจะว่างเนื่องจากเรียนเยอะมากจนไม่มีเวลา
แต่ไรท์ก็มาอัพให้ทุกคนได้อ่านกันแล้วนะจ๊ะ ยังไงก็ช่วยกันอ่านช่วยกันเม้นด้วยน้า ^[++]^