ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ร่างบางนอนแน่นิ่งเสหน้ามองไปยังหน้าต่างของห้องตัวเองอย่างเหม่อลอยพลันนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่

เกิดขึ้นกับตัวเธอเมื่อวานน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นคงจะไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกเลยสินะ

ถึงได้หล้าตบหน้าเธอต่อหน้าแขกคนอื่นๆในงานเลี้ยงนั่น มือบางเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปที่หัวเตียง

พลางมองจ้องไปที่รูปในกรอบนั่นด้วยความเศร้าเสียใจอย่างเห็นไ้ด้ชัด

"มะแม่คะ ฮึก ยูลคิดถึง ฮึก แม่จังเลยค่ะ ฮะฮือออ!!" ร่างบางกอดรูปของแม่เธอเอาไว้พลางปล่อย

โฮออกมาอย่างปิดไม่มิด ใครที่ได้มาเห็นเธอตอนนี้คงจะตกใจมากน่าดูที่หญิงสาวสุดแสนจะเปรี้ยว

จนเข็ดฟันมานอนร้องห่มร้องไห้เหมือนคนอ่อนแอแบบนี้

"คุณหนูคะ ตื่นรึยังคะคุณหนู?" ร่างบางรีบลุกขึ้นพลางวางกรอบรูปไว้ดังเดิม มือทั้งสองข้างก็จัดการ

ปาดน้ำตาออกลวกๆพลางปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉย

"ตื่นแล้ว!! เข้ามาสิ" หญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมข้าวต้มร้อนๆวางไว้

ตรงโต๊ะที่อยู่เยื้องกับเตียงไปเพียงเล็กน้อย ยูริมองดูก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและหันไปหา

แม่บ้านพลางถามคำถามบางอย่างออกมา

"ใครทำข้าวต้มนี่คะป้า" เสียงหวานที่ไม่ได้ดูหยิ่งผยองอย่างที่เคยทำดังขึ้นถามแม่บ้านคนโปรดของ

ตัวเองอย่างงุนงง ส่วนคนถูกถามก็ทำเพียงแค่ยิ้มและเดินออกไปจากห้องเป็นเวลาเดียวกันกับที่ร่าง

สูงโปร่งแสนคุ้นตาเดินสวนเข้ามาพลางส่งยิ้มให้เธอบางๆ ยูริแค่นหัวเราะออกมาอย่างนึกดีใจเมื่อได้

เห็นว่าใครที่มาหาเธอ

“คิม แจจุง นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

“เหาะมามั้งครับคุณหนูจอมวีน ^^” ยูริเบ้ปากกับคำตอบของแจจุงก่อนจะหันไปพูดกับเค้า

"กวนได้แม้กระทั่งคนไม่สบายนะนายหน้าตุ๊ด" แจจุงก็ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินมานั่งข้าง

ยูริที่นอนอยู่บนเตียง มือบางเอื้อมไปผลักหัวเธอนิดๆอย่างหมั่นใส้ ทำเอาคนถูกผลักเงยหน้ามามอง

เค้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ผลักหัวชั้นทำไมห๊ะ!!" เสียงแปดหลอดดังแว๊ดขึ้นมา แจจุงรีบยกมือขึ้นอุดหูทันทีเพราะกลัวแก้วหู

จะแตกไปซะก่อน ไม่สบายแล้วยังจะแว๊ดใส่คนอื่นได้อีกนะแม่คุณ เฮ้อออออ!!

"คุณนี่มันจอมโวยวายจริงๆเลยนะ"

"ไม่พอใจก็กลับบ้านไปสิยะ ชิ๊!!" แจจุงย่นคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆเธอก็มางอนใส่เค้าเนี่ยนะ

เค้าทำอะไรผิดรึไงกัน

"งอนผมหรอคุณยูริ" แจจุงถามพลางสะกิดไหล่ยูริที่ตอนนี้นอนหันหลังให้เค้าอยู่ ร่างสูงหัวเราะออก

มาเบาๆอย่างนึกตลกกับท่าทางของคนตรงหน้าเค้า เค้าไม่เคยเห็นเธอทำตัวแบบนี้มาก่อนเลยแฮะ

แต่มันก็น่ารักดีนะ ^^

"ผมกะว่าจะพาคุณไปเที่ยวซะหน่อย คงไม่ต้องแล้วล่ะมั้ง..."

"ไปสิ!!" ร่างบางลุกรวดขึ้นมาและหันหน้ามาหาแจจุง รอยยิ้มดีใจถูกส่งมาให้ร่างสูงอย่างปิดไม่มิด

แจจุงเห็นดังนั้นก็อมยิ้มออกมานิดๆ เค้ารู้ดีว่าเธอคงไม่อยากจะอยู่บ้าน เหตุผลก็น่าจะรู้ๆกันอยูล่ะนะ

"ไม่งอนผมแล้วหรอ" ถามพลางแสดงท่าทีสงสัย ยูริมู่หน้าก่อนจะหันควับกลับไปมองทางอื่น

"ไม่ได้งอนซักหน่อย มั่ว!!"

"ไปกินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวผมจะพาออกไปข้างนอก"

"จริงนะ ^[]^" ร่างสูงพยักหน้าเป็นคำตอบ ทำเอายูริรีบเด้งตัวลุกไปทานข้าวต้มทันที

นายพาชั้นมาที่นี่ทำไมอ่ะ?" ยูริหันมาถามแจจุงเมื่อเค้าขับรถมาจอดที่สะพานแม่น้ำฮันหลังจากที่

เค้าพาเธอไปตะลอนทัวร์เที่ยวมาทั้งวันจนตกค่ำ

"ผมรู้..ว่าคุณอยากระบาย" แจจุงพูดเพียงแค่นั้นก็เปิดประตูรถเดินไปเกาะราวสะพานพลางหลับตา

ลงรับลมเย็นๆที่พัดมาปะทะตัวเค้า ร่างบางก็เดินตามออกมายืนข้างๆก่อนจะมองแจจุงด้วยสีหน้างงๆ

แต่ก็ต้องยิ้มออกมา เธอไม่เคยเห็นแจจุงมีท่าทีสบายมากขนาดนี้มาก่อนเลย เจอกันทุกครั้งก็เห็นแต่

มาดประธานหนุ่มผู้ที่มุ่งมั่นแต่กับการทำงาน

"นายดูชอบที่นี่จังนะ" ถามขึ้นพลางมองไปยังแม่น้ำสายใหญ่ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดที่ไหน

"แน่ล่ะ!..ที่นี่ก็เหมือนกับเพื่อนของผม เวลาที่ผมมีเรื่องอึดอัดใจอะไรก็จะมาระบายที่นี่ประจำแหละ"

ว่าพลางอมยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและหันมามองคนถามที่กำลังอมยิ้มกับคำตอบของเค้าอยู่

ยูริหันไปมองยังแม่น้ำฮันอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงรับลมเหมือนกับที่แจจุงทำเมื่อกี้

"อากาศดีจังแฮะ" เสียงหวานที่ไม่ใช่การตะโกนแต่อย่างใดดังขึ้นมา ทำเอาแจจุงอดแปลกใจไม่ได้

เค้าเองก็ไม่เคยเห็นท่าทีสบายแบบนี้ของเธอมาก่อนเลยซักครั้ง เวลาที่เจอกันก็เห็นแต่มาดคุณหนู

จอมวีนเหวี่ยงที่เพียงแค่ไม่พอใจอะไรก็แว๊ดๆออกมาตลอดเวลา

"คุณมีอะไรจะระบายรึเปล่า?" แจจุงแกล้งถามขึ้นเหมือนไม่รู้ แต่เค้ารู้ดีว่าเธออยากระบายสิ่งที่อยู่ใน

ใจออกมาแน่ ส่วนยูริเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเค้าและยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้น แต่แจจุงก็ต้องตกใจเมื่อ

เห็นบางอย่างไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ เสียงถอนหายใจดังลอดออกมาจากปากของยูริ

"ชั้นควรจะทำยังไงดีแจจุง ฮึก ชั้นไม่อยากอยู่บ้านแล้ว ชะชั้นเหนื่อย ฮะฮึก!!~" ยูริพูดก่อนจะก้ม

หน้าลงมองพื้น คนที่ยืนฟังอยู่ก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆเป็นการปลอบโยน เค้าไม่รู้ว่าควรจะพูดยัง

ไงกับเธอดี ควรจะปลอบเธอยังไงดี แต่เค้าก็รู้สึกไม่ชอบเลยเวลาเห็นเธอร้องไห้ เห็นเธอเจ็บปวดไม่

ว่าจะเพราะเรื่องอะไรก็ตาม

"ร้องไห้ออกมาให้หมดเถอะครับ ผมเคยบอกแล้ว..ว่าผมจะอยู่ข้างๆคุณ"

"ขอบใจนะแจจุง นายนี่ดีเนาะ..อิจฉายัยนิโคลจัง" ร่างบางฝืนยิ้มออกมาน้อยๆ แต่คำพูดของเธอมัน

ทำให้แจจุงถึงกับนิ่งไปซักนิดก่อนจะเอามือออกจากหัวของเธอ ยูริก็มองเค้าด้วยสีหน้าสงสัย

"เป็นอะไรแจจุง?"

"ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ เดี๋ยวผมไปส่ง" แจจุงพูดจบก็เดินขึ้นรถไปทันที สร้างความงุนงงให้

ยูริได้มากโขเลยทีเดียว ผู้ชายคนนี้แปลกจริงๆแฮะ

"อะไรของเค้า" พูดกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นรถไป

"คุณจะให้ผมไปส่งที่บ้านรึเปล่า?" แจจุงถามขึ้นทั้งที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเธอแต่กลับเสมองไปด้าน

นอกรถเพื่อปิดบังความรูสึกบางอย่าง

"ไปส่งชั้นที่คอนโดยัยยุนอาก็พอ" พยักหน้าก่อนจะขับรถออกไปจากที่นี่อย่างไม่รีบร้อน ระหว่างที่

รถกำลังเคลื่อนตัวไปยังคอนโดของเพื่อนสาวสุดสนิทของยูริ ทั้งสองไม่ได้มีท่าทีว่าจะพูดอะไรออก

มาเลยซักนิดเดียว จนรถเคลื่อนมาถึงหน้าคอนโดของยุนอา ยูริก็หยิบโทรศัพท์มากดจึ๊กๆเพื่อโทรหา

ยุนอาให้ลงมารับเธอด้านล่าง แต่คนที่ลงมากลับไม่ใช่ยุนอาแต่เป็นทงเฮได้ซะนี่ เค้ามองมาที่รถของ

แจจุงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"ขอบใจที่พาไปเที่ยวนะ" ยูริหันมายิ้มให้แจจุงก่อนจะลงจากรถเดินไปหาทงเฮที่กำลังมองมาที่เค้า

ด้วยสายตาน่ากลัวแปลกๆ อย่างกับเค้าไปแย่งแฟนมาอย่างนั้นล่ะ

Part Donghae!

ผมกำลังลงไปรับยัยคุณหนูจอมวีนนั่นล่ะครับ รู้สึกโมโหขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินยุนอาบอกว่ายัยนั่นออก

ไปเที่ยวกับไอหน้าตุ๊ดนั่นทั้งวัน เหอะ!! ท่าทางจะสนิทสนมกันซะเหลือเกินนะ

"ทำไมยุนอาไม่ลงมาล่ะ?" ยูริเดินมาถามหายุนอากับผม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจจะฟังเธอหรอกนะ

เพราะผมกำลังมองไอประธานหน้าตุ๊ดนั่นอยู่ มันยังไม่ขับรถออกไปซักที เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดวุ๊ย!!

"ทงเฮ!! สนใจชั้นบ้างสิย๊ะ"

"อะไร!!!" ผมหันไปตะโกนใส่ยูริเสียงดัง ดันลืมไปซะสนิทเลยว่าเธอเกลียดคนตะโกนใส่เธอที่สุด

ทำอะไรของแกลงไปวะเนี่ยไอทงเฮเอ๊ยยยยย!!

"ไม่พอใจก็บอกกันดีๆก็ได้นิ่ ไม่เห็นต้องตะโกนใส่กันเลย" ยัยนั่นพูดจบก็สะบัดหน้าใส่ผมและเดิน

หนีไปซะเฉยๆเลย แล้วผมจะง้อยังไงล่ะเนี่ย!! ยันคุณหนูนี่ยิ่งหายงอนยากอยู่ เฮ้อออออ

"ยูริเดี๋ยวก่้อน...ชั้นขอโทษ" จะให้ยืนอยู่เฉยๆได้ยังไงล่ะ ผมรีบวิ่งตามไปง้อเธอทันที ก็ผมไม่ชอบ

เวลาเธอเมินใส่ผมเลยนี่นา มันอึกอัดยังไงไม่รู้

"ยูริเดี๋ยวก่อนสิ..."

"นี่แน่ะ!! ไอบ้าเอ๊ยยย ฮึก" อึ้งสิครับ!! ยัยนี่ร้องไห้ใส่ผมเฉยเลย ก็รู้ล่ะนะว่าไม่ชอบแต่มันโกรธจน

ลืมตัวทุกทีเลยนี่นาให้ทำไงได้ล่ะ

"นายตะคอก ฮึก ใส่ชั้นได้ไง ฮึก ฮือออ!" ผมดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้อย่างรู้สึกขอโทษ พอเห็นเธอ

ร้องไห้แบบนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลยแฮะ อยากต่อยปากตัวเองซะจริงๆ

"ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษจริงๆ!" ผมอยากขอโทษมากกว่านี้ อยากทำให้เธอมีความสุข ไม่อยากให้

เธอต้องมาร้องไห้เพราะผมหรือคนอื่น แต่ว่า..ผมมียุนอาอยู่แล้วนี่นา

เย้ๆๆๆๆ!! มาอัพตอนที่ 26 แล้วน้าาาา!!