My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ       
 
 
 
 
       "โทโมะ...นายมาที่นี่ได้ไง" ฉันลุกขึ้นพรวดทันที่ที่เห็นหน้าบุคคลที่มาใหม่...จะตามจองร้างจองผลานฉันไปถึงไหนห๊ะ!!
 
       "มันไม่สำคัญหรอกนะ...อืมขอดูหน้าหน่อยสิหล่อดีนิแต่สู้ผมไม่ได้ฮ่ะๆ" นายโทโมะชะโงกหน้ามาดูรูปของพี่กราฟก่อนจะพิจารณาแล้วร่าออกมา...พูดออกมาได้ไงย่ะ!!
 
       "นิ!!พี่กราฟเค้าดีกว่านายเยอะ!!" ฉันผลักนายโทโมะให้ออกไปไกลๆก่อนจะรีบเอาตัวเองมาปิดรูปพี่กราฟเอาไว้
 
        "รู้มั้ยล่ะสิ่งที่ผมมีแล้วคนนั้นเค้าไม่มีคืออะไร..." คนนั้น??นายโทโมะคงจะหมายถึงพี่กราฟใช่มั้ยถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ
 
        "...??" 
 
        "ลมหายใจและร่างกายอย่างไงล่ะ...ฟอด~ฮ่ะๆ" โทโมะก้มลงมากระซิบที่หูของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะขโมยหอมแก้มฉันไปหนึ่งที-////-
 
        "นะ...นี่นาย!!" ฉันชี้หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่องหลังจากที่ได้สติกลับคืนมาแล้ว...
 
        "ฮ่ะๆแก้มคุณหอมชะมัด"
 
        "ไปไหนก็ไปเลยนะไอ้บ้า!!><" ยังจะมาบอกฉันอีกไอ้บ้านี่จะรู้มั้ยนะว่าฉัน....เขินนนนนนนนนนนน
 
        "ขอหอมอย่างนี้ทุกวันได้ป่ะ^^"      
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
        "ไม่ได้ย่ะ!!" 
 
        "ฮ่ะๆ!!แค่นิดๆหน่อยเอง^^"
 
        "นั่นก็ไม่ได้!!"
 
        "กลับก่อนดีกว่าไว้ว่างผมจะแอบตามคุณใหม่นะครับฮ่าๆ" นายโทโมะทำหน้ากวนประสาทก่อนจะเดินหันหลังหนีไปซะเฉยๆทิ้งให้ฉันโมโหอยู่คนเดียว
 
 
+
 
+
 
+
 
 
        "เป็นไงยัยแก้วพี่เขื่อนเค้าดูแลลูกดีรึเปล่า" พอฉันมาถึงบ้านเสียงของม๊าก็ดังขึ้นที ฉํนยังคิดไม่ออกเลยว่าท่าบอกม๊าไปว่า พี่เขื่อนเค้ามีแฟนอยู่แล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้น
 
        "ก็โอเคดีค่ะ...แก้วไปอาบน้ำก่อนนะคะ" 
 
        "เร็วๆล่ะลูกม๊าจะคุยเรื่องงานแต่งเรานะ"
 
        "แต่ม๊าคะแก้วกับพี่เขื่อนเรายังรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะคะ" ฉันหยุดชะงักทันทีที่ม๊าพูดเรื่องแต่งงานออกมาอย่างไงซะมันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกต่อไม่มีพี่เฟย์ก็เถอะฉันกับพี่เขื่อนเราไม่ได้รักกันนิ
 
        "เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกลูก...แก้วเชื่อม๊าสิสิ่งที่ม๊ามันเป็นอะไรที่ดีเสมอ" 
 
        "แต่ยัยแก้วไม่ได้ต้องการนะคะม๊า...กิ่งว่าให้น้องเลือกทางเดินของตัวเองดีกว่านะคะ" พี่กิ่งเดินเข้ามาช่วยฉันพูดกับม๊าด้วยอีกคนแต่ดูม๊าจะไม่ยอมท่าเดียว
 
        "แล้วไง!ม๊าผิดหรอที่อยากเห็นลูกเจอคนดีๆมีความสุข!"
 
        "ม๊ารู้จะรู้ได้ไงว่ายัยแก้วมันจะมีความสุข" ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนดูพี่กิ่งกับม๊าทะเลาะกันเพราะฉัน มันก็จริงอย่างที่พี่กิ่งพูดแต่ในเมื่อม๊าเป็นคนเลือกให้ฉันเดินเองแล้ว...ใครจะช่วยฉันได้
 
        "ม๊าอาบน้ำร้อนมาก่อนพวกเราม๊าย่อมรู้ดีเสมอ!!"
 
        "ม๊าอาบมาก่อนก็ไม่ได้แปลว่าม๊าอาบมามากกว่านิคะ...ม๊าฟังกิ่งนะคะไม่มีใครมีความสุขในสิ่งที่เค้าไม่ได้เลือกด้วยตัวเองหรอกนะคะ"
 
        "ได้!!งั้นม๊าจะให้โอกาส...ไปหาคนที่เราเลือกมาท่าไม่ดีล่ะก็เราห้ามเถียงม๊าอีก!!" ม๊าหันมาสั่งฉันก่อนจะหันไปมองหน้าพี่กิ่งแล้วเดินโมโหออกไป
 
        "เฮ้อ~~พี่ล่ะเคลียดแทนเราจริงๆ" พี่กิ่งเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที
 
        "..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินตามพี่กิ่งขึ้นไปแต่ไปห้องของตัวเอง
 
        ชีวิตฉันในตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากหุ่นยนต์เสียเท่าไรเลือกทางเดินเองก็ไม่ได้คงได้แต่รอคำสั่งอย่างเดียว แล้วต่อๆไปล่ะฉันจะสามารถเลือกอะไรให้ชีวิตได้บ้าง... ฉันอยากเป็นแบบพี่กิ่งฉันอยากเป็นแบบคนอื่นๆฉันอยาก...เป็นอิสระซะที มันจะมีวันนั้นมั้ย
 
        แล้วชีวิตคุณล่ะ...เคยวุ่นวายเหมือนฉันมั้ย บางครั้งฉันก็เคยคิดนะว่าถ้าฉํน'ตาย'ไปฉันก็ไม่ได้ต้องมาทนกับเรื่องแบบนี้ แล้วบางทีฉันอาจจะได้เจอกับ...พี่กราฟอีกครั้งก็ได้ ใช่สิ!ฉันมันบ้าที่คิดจะฆ่าตัวตาย!แต่บางครั้งมันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็ได้!
 
        ร่างบางหยิบใบมีดออกมาก่อนจะมองข้อมือน้อยๆของตัวเองอย่างช่างใจก่อนที่จะค่อยๆยกข้อมือมาใกล้ๆใบมีดนั่นแล้วค่อยๆกรีดลงไปช้าๆ แม้ว่ามันจะเจ็บแต่มันก็คงไม่เจ็บเท่าใจของเธอตอนนี้ได้หรอก เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นสายพออๆกับน้ำตาของเจ้าตัวที่กำลังเอ่อล้นออกมาไม่ใช่เพราะความเจ็บที่ข้อมือหรอกแต่เป็นความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเองมากกว่าหรือบางที...มันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
 
 
        "แกจะทำอะไรอ่ะแก้ว!!" ฉันได้ยินเสียงพี่กิ่งที่เปิดประตูเข้ามา พี่กิ่งคงเห็นแล้วล่ะว่าฉันทำอะไรอยู่...ขอโทษนะพี่กิ่ง
 
        "พี่กิ่งฮึกๆ..."
 
        "ทำไมเราทำแบบนี้ห๊ะ!!ลุกเร็วๆพี่จะพี่เราไปโรงพยาบาล!!" พี่กิ่งเซถลาเข้ามาประคองตัวฉันไว้แต่ฉันกลับรั้งตัวให้นั่งจมกองเลือดอยู่ที่เดิม
 
        "ไม่นะพี่กิ่ง...ปล่อยแก้วเถอะนะแก้วไม่อยากอยู่แล้วฮึกๆ"
 
        "แกจะบ้ารึไง!!มีสติหน่อยสิปกติแกไม่ใช่คนแบบนี้!!"
 
        "แล้วแก้วเป็นแบบไหน??"
 
        "ก็...ชั่งเหอะแกรีบลุกไปโรงพยาบาลกับพี่ก่อนดีกว่านะดูสิเลือดออกใหญ่แล้ว!!"
 
        "ไม่ไป!!บอกแล้วไงว่าไม่ไป ปล่อยให้แก้วตายๆไปเหอะนะพี่กิ่งฮึกๆ"
 
        "แกมันเห็นแก่ตัว!!แกเคยคิดบ้างมั้ยว่าแกทำอย่างนี้แล้วคนอื่นเค้าจะรุ้สึกอย่างไง!!"
 
        "แล้วทีคนอื่นล่ะ!!ฮึกๆ พ่กราฟก็ทิ้งแก้วไปฮึกๆแก้วไม่เหลือใครแล้ว"
 
        "แล้วพี่ล่ะ!!ไหนจะป๊าม๊าอีก!! แกกล้าพูดออกมาได้ไงห๊ะ!!"
 
        "แก้วไม่รู้!!ฮึกๆแก้วไม่รู้..."
 
        "ลุกสิยัยแก้วพี่สั่งให้ลุก!! " พี่กิ่งพยายามดึงข้อมืออีกข้างของฉันให้ลุกขึ้นแต่ฉันก็ยังคงรั้งเอาไว้เหมืนอเดิม
 
        "ขอร้องปล่อยแก้วไปเหอะ..." นั่นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไม่รู้อะไรอีกเลย...
 
 
+
 
+
 
+
 
 
        "ที่นี่ที่ไหนเนี่ย..." ฉันเดินมาในที่ที่นึงซึ่งมีแต่ความมืด มืดซะจนฉันรู้สึกกลัว...
 
        "มีใครอยู่บ้างมั้ยคะ!!" ฉํนเดินดูไปตามทางเรื่อยๆแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของสิ่งมีชีวิตอะไรเลย...
 
        "ฮึกๆ..."
 
        "แก้ว..." ฉันได้ยินเสียงที่แสนจะคิดถึงเรียกมาทางด้านหลังทำให้ฉันรีบหันไปทันที
 
        "พี่กราฟ!!" ฉันวิ่งเข้าไปกอดพี่กราฟอย่างเต็มรัก
 
        "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเรา^^" พี่กราฟเองก็กอดฉันด้วย เหมือนฝันไปเลยจริงๆฉันไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ฉันจะได้เจอพี่กราฟอีกครั้ง!!
 
        "สบายดีค่ะแต่แก้วเหงา...พี่กราฟล่ะคะ"
 
        "ฮ่ะๆพี่สบายดี...พี่คิดถึงเรานะ^^"
 
        "แก้วก็คิดถึงพี่ค่ะ^^" นานเท่าไรแล้วนะที่ฉันไม่ได้ยิ้มมอย่างจริงใจขนาดนี้ คงจะมีแต่พี่กราฟคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ
 
        "ไปอยู่กับพี่มั้ย..."
 
        "ไปสิคะ...แก้วคิดถึงพี่^^"
 
        "ฮ่ะๆงั้นก็ไปกันเหอะตัวน้อยของพี่..."    
 
 
 
      
 
...ruktomokaew...
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------เรื่องนี้คงอีกยาวนานเอ๊ะ!!หรือจะจบแล้ว จบแบบอย่างนี้แหละดีมั้ย?? 5555เม้นๆกันหน่อยแล้วกันเนอะ