My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ    

 

 

 

 

 

 

       "แต่มันมีแฟนแล้วนะครับ ผมดีกว่าโสดแถมเอาใจเก่ง^O^" ไม่ต้องมาโปรโหมดตัวเองหรอกย่ะฉันไม่สน!

 

        "ขอโทษนะคะพอดีว่าฉันไม่ชอบคนเอาใจเก่งน่ะค่ะ" ขอแขวะต่ออีกหน่อยแล้วกันน๊าาาาาาาาาา "พี่เขื่อนคะมีอะไรให้แก้วช่วยมั้ยคะ"

 

        ฉันเดินเข้าไปหาพี่เขื่อนที่นั่งอ่านเอกสารอยุ๋ ขอร้องล่ะช่วยบอกว่ามีเยอะแยะ มีมมากมาย อะไรทำนองนี้ก็ได้ฉันจะได้ไม่ต้องนั่งคุยกับอีตานั่นกันแบบสองต่อสอง

 

        "ก็มีนะพอดีว่าเพื่อนพี่มันชอบอู้น่ะครับ อย่างเช่นอันนี้น้องแก้วทำได้รึเปล่า" พี่เขื่อนกระแทกเสียงพอให้รู้ว่าหมายถึงใครก่อนยื่นแฟ้มในมือมใมาให้ฉันดู ส่วนตัวฉันเองก็ก้มลงไปดูเอ่อ...ก้ยากนะแต่ก็พอทำได้ คงต้องอธิบายนิดๆก็น่าจะได้แล้วล่ะ

 

         หลายๆคนอาจจะยังสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ต้องสงสัยหรอก็เพราะพี่เขื่อนอย่างไงล่ะ พี่เขื่อนแนะนำว่าการที่ฉํนจะเศร้าเพราะเรื่องความรักหรือเรื่องในอดีตมันก็คงไม่มีประโยชน์หรอก พี่เขื่อนอยากให้ฉันเดินหน้าต่อไปแล้วฉันจะเจอกับสิ่งที่ขาดหายไปหลายปีที่รออยู่...แต่อย่าเพิ่งเข้าใจฉํนผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขื่อนเลยสักนิดแค่พี่น้องกันเฉยๆ ฉันไม่ชอบแย่งของของใคร

 

       "กรี๊ดดด!!แกมายุ่งอะไรกับเขื่อนของฉัน!!"

  

 

       

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

 

 

       "เฟย์!!มันไม่ใช่อย่างที่เฟยืคิดนะคือ..." พี่เขื่อนเอ่ยถึงบุคคลที่เข้ามาใหม่เธอดูเปรี้วจี๊ดเข็ดฟันเลยทีเดียว...คนนี้หรอพี่เฟย์แฟนของพี่เขื่อน

 

       "ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ...เขื่อนทำอย่างนี้กับเฟย์ได้อย่างไง!!" พี่เฟย์ตรงเข้ามาทุบตีพี่เขื่อนที่นั่งอยู่ที่เดิม ฉันเลยต้องรีบหลบออกมาก่อนที่จะโดนลูกหลงไปด้วยแล้วจะซวยT^T

 

       "เฟย์ฟังเขื่อนก่อนสิ!" พี่เขื่อนพูดขึ้นในขณะที่มือยังคงพยายามปัดป้องมือของพี่เฟย์ไปด้วย...น่าสงสารT^T

 

       "ยังต้องฟังอะไรอีกเห็นๆกันอยู่...ไม่รู้แหละเฟย์ไม่ทนแล้ว...'เราเลิกกัน'ฮึย!!" พี่เฟย์ทุบตีพี่เขื่อนจนพอใจ?ก่อนจะบอกเลิกพี่เขื่อนเอาซะนิ่งๆแล้วเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมาสนใจพี่เขื่อนอีกเลย

 

       "เดี๋ยวสิเฟย์!!...เฟย์ เฟย์! เฟย์!!โถ่โว๊ย!!!" พี่เขื่อนทุบโต๊ะทีนึงก่อนจะรีบวิ่งตามพี่เฟย์ออกไปทิ้งฉันกับนาย..โทโมะอยู่ในห้องเพียงสองคนเท่านั้นย้ำ!!สองคนเท่านั้น

 

       ฉันเดินไปนั่งอีกมุมของห้องซึ่งมันจะตรงข้ามกับฝั่งนายโทโมะนั่น ตอนนี้ฉันขอเวลาประมวลผลกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี่ก่อนนะมันเกิดขึ้นเร็วไม่สิเร็วมากซะด้วยซ้ำ ฉันยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรพี่เฟย์ก็ฉะๆๆๆพี่เขื่อนไปเสียแล้ว...แล้วอีกนี่ฉันจะมีส่วนผิดด้วยมั้ยT^T

 

       อย่างน้อยตอนนี้...ฉันก็ขอนั่งนิ่งๆเงียบๆคนเดียวไปก่อนแล้วกันรอให้พี่เขื่อนกับพี่เฟย์ไปเคลียกันซะให้เรียบร้อยก่อนดีกว่าแล้วค่อยหาทางไปบอกความจริงพี่เฟย์ทีหลัง หวังว่าระหว่างที่ฉันนั่งหลับอย่างใช้ความคิดนายโทโมะคงจะไม่มายุ่งกับชีวิตฉันนะ คนยิ่งเครียดๆอยู่

 

       "หึ...ไงล่ะตัวต้นเหตุเงียบไปเลยรึไงครับฮ่ะๆ" ว่าแล้วว่านายโทโมะนี่คงจะไม่ยอมปล่อยให้ได้อยู่อย่างสงบสุขสักหนึ่งนาทีได้หรอก...วุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา

 

       "อะไร...นายอย่ามาว่าฉันนะฉันไม่เกี่ยว"

 

       "จะไม่เกี่ยวได้ไงเธอน่ะเกี่ยวโดยตรงเลยแหละฮ่ะๆ" ยังจะยหัวเราะอยู่ได้ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ โอเคฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันผิดผิดอยุ่คนเดียวฉันผิดเองฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่เขื่อนกับพี่เฟย์ต้องเลิกกันแล้วอย่างไง!!

 

       "ฝากบอกพี่เขื่อนด้วยนะว่าฉันขอกลับก่อน..." ฉันไม่ได้เถียงอะไรนายโทโมะสักนิดเพียงแต่ตัดบทสั้นๆก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้องนั่น

 

       "เดี๋ยวสิ...คิดจะหนีปัญหางั้นหรอมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ" นายโทโมะก็ยังไม่วายวิ่งมาตัดหน้าฉันทำให้ฉันต้องหยุดเดินตามไปด้วย-*-

 

       "นายจะอะไรกับฉันนักหนา..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆก่อนจะเบียนหน้าหนีแล้วเม้นริมฝีปากล่างอย่างแน่น

 

       "ก็ไม่นะ...ผมก็แค่อยากจะกวนประสาทคุณก็เท่านั้น^^" นั่นมันเป็นคำตอบที่ดีมาก-*- ฉันว่านายโทโมะคงจะเป็นพวกโรคจิตแล้วล่ะนะ

 

       "งั้นก็ช่วยหลีกทางให้ฉันด้วยนะคะ...ขอตัว!" ฉันเดินเลี่ยงนายโทโมะออกมาอีกรอบแต่นายนั่นก็ยังจะมาจับข้อมือฉันไว้อีก-*-

 

       "ผมยังไม่ได้บอกว่าจะให้คุณไปได้เลยนิ^^" กรี๊ดดดดดดด!!ไอ้โรคจิต 

 

       "นายนี่มัน...จะเอาไง" ฉันหันกลับมามองหน้านายโทโมะนิ่งๆก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ตานั่นพยายามตื้อฉันมาตลอด

 

       "เป็นแฟนกับผมสิ^^" ตลกเหอะ!!นายโทโมะเป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ยทั้งๆที่รู้ว่าฉันเป็นคู่หมั้นพี่เขื่อนน่ะหรอ...ตลกสิ้นดี มันจะกลายเป็นรักหลายเศร้าแล้วนะเนี่ย-0-

 

       "ฉันมีคู่หมั้นแล้ว..." ถึงแค่ในนามก็เหอะแต่อย่างน้อยการที่ฉันอ้างชื่อพี่เขื่อนขึ้นมามัอาจจะทำให้นายโทโมะนี่เลิกยุงกับฉันไปเลยก็...ถ้ายังมีสำนึกน่ะนะ-*-

 

       "ฮ่ะๆใครจะสน...อีกอย่างคุณก็เห็นแล้วนิว่าไอ้เขื่อนมันรักเฟย์ขนาดไหน" นายโทโมะส่งรอยที่ต้องการจะสื่อว่าฉันกำลังเป็นต่อเค้าอยู่ แต่มันก็จริงฉันเองไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้

 

       "ฉันขอเวลาคิดแล้วกัน" ฉันเอ่ยแบบคนละคลึ่งทางฉันไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ยอมรับ พูดง่ายๆก็ขายผ้าเอาหน้ารอดนั่นแหละเพราะถ้าฉันหลุดออกไปได้แล้วฉันจะปฏิเสธนายโทโมะทันทีฮ่าๆๆเป็นไงล่ะแผนการฉัน

 

       "ได้...แต่ผมให้เวลาคุณแค่วนเดียวเท่านั้น" นายโทโมะเปลี่ยนมาส่งรอยยิ้มที่แสนจะละลายมาให้แต่ฉันกลับมองว่ามันคือรอยยิ้มที่แสนจะน่ารังเกียจเสียมากกว่า

 

       "..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่หันหลังแล้วเดินออกมาแต่ใช่ว่านายโทโมะจะปล่อยฉันไปนะแต่เค้าก็ไม่ได้นั้งฉันไว้เพียงแค่เดินตามฉันมาเฉยๆ

 

       "หวังว่าผมคงจะได้ยินคำตอบที่พึงพอใจ^^"

 

       ตอนนี้ฉันกับนายโทโมะเดินมาถึงลานจอดรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วนายโทโมะก็อาสา?ทำหน้าที่เปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่ง(ฝั่งคนขับเพราะมันเป็นรถฉัน-*-)ส่วนตัวเองก็ยืนพูดเพ้อเจ้อพล่ามเพ้อพรรณนาอย่างกับคนบ้าไปแล้วอยู่ข้างนอกรถ

 

       ฉันไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเลยกลับมาที่วัดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ซ้อดอกไม้หรืออะไรมาเลยกะว่าจะมาเยี่ยมพี่กราฟนิดๆหน่อยๆแล้วค่อยกลับบ้าน ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่กราฟจะไปอยู่ที่ไหนจะเป็นอย่างไงบ้างนะ...คิดถึงจัง...

 

       "แก้วคิดถึงพี่นะ..." ฉันพูดกับรูปของพี่กราฟพร้อมกับกลั้นมานาน บอกตรงๆนะฉันอยากจะย้อนเวลาได้จังอย่างน้อยมันก็คงจะช่วยให้ฉันได้พูดอะไรออกมากับพี่กราฟซะหน่อยก่อนที่พี่กราฟจะ...

 

       ฉันว่าฉันก็คงจะบ้าตามนายโทโมะไปแล้วล่ะถึงได้มานั่งพูดกับลมฟ้าอากาศได้ขนาดนี้ แต่อย่างน้อยถ้าสิ่งที่ฉันพูดไปแล้วมันจะทำให้พี่กราฟได้ยินฉันก็ยอมเป็นบ้าที่จะมานั่งพูดอยุ่คนเดียว..

 

       "ถ้าพี่ยังอยู่ก็คงจะดี..."

 

       "อย่างน้อยก็อยู่ให้แก้ว...รัก..."

 

       "ฮ่ะๆนึกแล้วว่าจะต้องมาที่นี่" เสียงที่แสนจะ(ไม่อยาก)คุ้นเคยเอ่ยขึ้นทำให้ฉันต้องหันกลับมองคนๆนั้น

 

       "โทโมะ...นายมาที่นี่ได้ไง" ฉันลุกขึ้นพรวดทันที่ที่เห็นหน้าบุคคลที่มาใหม่...จะตามจองร้างจองผลานฉันไปถึงไหนห๊ะ!!

 

       "มันไม่สำคัญหรอกนะ...อืมขอดูหน้าหน่อยสิหล่อดีนิแต่สู้ผมไม่ได้ฮ่ะๆ" นายโทโมะชะโงกหน้ามาดูรูปของพี่กราฟก่อนจะพิจารณาแล้วร่าออกมา...พูดออกมาได้ไงย่ะ!!

 

       "นิ!!พี่กราฟเค้าดีกว่านายเยอะ!!" ฉันผลักนายโทโมะให้ออกไปไกลๆก่อนจะรีบเอาตัวเองมาปิดรูปพี่กราฟเอาไว้

 

        "รู้มั้ยล่ะสิ่งที่ผมมีแล้วคนนั้นเค้าไม่มีคืออะไร..." คนนั้น??นายโทโมะคงจะหมายถึงพี่กราฟใช่มั้ยถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ

 

        "...??" 

 

        "ลมหายใจและร่างกายอย่างไงล่ะ...ฟอด~ฮ่ะๆ" โทโมะก้มลงมากระซิบที่หูของฉันอย่างแผ่วเบาก่อนจะขโมยหอมแก้มฉันไปหนึ่งที-////-

 

        "นะ...นี่นาย!!" ฉันชี้หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่องหลังจากที่ได้สติกลับคืนมาแล้ว...

 

        "ฮ่ะๆแก้มคุณหอมชะมัด"

 

        "ไปไหนก็ไปเลยนะไอ้บ้า!!><" ยังจะมาบอกฉันอีกไอ้บ้านี่จะรู้มั้ยนะว่าฉัน....เขินนนนนนนนนนนน

 

        "ขอหอมอย่างนี้ทุกวันได้ป่ะ^^"      

 

 

        

 

 

      

 

...ruktomokaew...

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วสำหรับเรื่องนี้5555+ขอโทษที่ดองไว้นานเนื่องจากเราไม่ค่อยจะมีเวลาเท่าไร(เหตุผลเดิมๆT^T) แต่เราสังเกตเห็นนะว่าเม้นมันจะน้อยลงไปทุกวันๆจนตอนนี้แทบจะไม่มีเลยสักเรื่องT^Tน่าน้อยใจจุงเบยยยยยยยยยยย

 

 

#ฟิคทุกเรื่องออกมาจากใจเราทั้งหมดนะ เราแต่งด้วยใจและความฟิน><เพราะฉะนั้นเราขอเม้นเป็นการตอบแทนบ้างได้มั้ยอย่าให้เราต้องเสียกำลังใจไปมากกว่านี้เลย แล้วเราไม่รู้ว่ามันจะสั้นไปรึเปล่าแต่เราก็มีปัญญา+เวลามาอัพได้เท่านี้แหละ บายยยยยยย...