Dear Friend แด่เธอ...เพื่อนรัก

เช้าวันต่อมา
 
เมื่อมาถึงโรงเรียน แก้วก็รีบวิ่งมาหาโทโมะเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว สาเหตุที่เมื่อคืนเขาไม่โทรมาง้อ เธอจึงคิดว่าเขาต้องโกรธอะไรเธอสักอย่างเป็นแน่แท้
 
 
แก้ว : ไม่ง้อใช่มะ....ง้อเองก็ได้ ชิ
 
 
แก้ว : หวัดดีโทโมะ
 
โทโมะ : อืม
 
คำทักทายกลับ และรอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูเหือดแห้ง ทำให้แก้วเริ่มหวั่นใจ ว่าเขาจะโกรธเธอจริงๆ เธอจึงตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
 
แก้ว : โกรธแก้วหรอโทโมะ
 
โทโมะ : เปล่า
 
คำตอบห้วนๆ ไม่มีหางเสียงใดๆ ทำให้แก้วฟันธงได้อย่างชัดเจน ว่าเขาต้องโกรธเธอแน่ๆ
 
แก้ว : แก้วขอโทษนะโทโมะ
 
โทโมะ : เรื่อง?
 
นั่นน่ะสิเรื่องอะไร คำถามๆนี้แก้วควรจะเป็นคนถามมันมากกว่านะ
 
แก้ว : แก้วไม่รู้
 
โทโมะ : ถ้าไม่รู้แล้วมาขอโทษทำไมล่ะครับ
 
โทโมะถามกลับพร้อมอมยิ้มในท่าทางเปิ่นๆ ของหญิงสาวตรงหน้าเขา
 
โทโมะ : โมะถาม ไม่ได้ยินหรอครับ ขอโทษเรื่องอะไร
 
แก้ว : ไม่ได้โกรธแก้วหรอ
 
แก้วเริ่มชักจะงงแล้วนะโทโมะ นายนี่เดาใจยากชะมัดเลย
 
โทโมะ : ก็บอกว่าเปล่าไงครับ
 
แก้ว : อ้าววว
 
โทโมะ : ฮ่าๆๆ หน้าแก้วตลกชะมัดเลย
 
พูดแล้วชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของหญิงสาว
 
แก้ว : ไม่ต้องมาพูดเลยนะ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ โมะดูเงียบผิดปกตินี่นา
 
โทโมะ : แล้วปกติของโทโมะเป็นยังไงหรอ
 
แก้ว : ก็....พูดมากไง ฮ่าๆๆ
 
โทโมะ : มั่วแล้วๆ โทโมะก็พูดมากกับคนที่พูดมากเท่านั้นนั่นแหล่ะ
 
แก้ว : พูดงี้หมายความว่าไง
 
โทโมะ : ป่าวๆ
 
ทำหน้าเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้
 
แก้ว : แล้วตกลงเป็นไรหรอ?
 
โทโมะ : ไม่ค่อยสบายอ่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ
 
 
โทโมะ : ยังมาถามอีก ยัยตัวดี เธอนั่นแหล่ะสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้
 
 
แก้ว : จริงๆด้วย ตัวร้อนมากเลย โมะกลับบ้านไปพักผ่อนดีมั๊ย??
 
จับหน้าผากและลำคอของเขาเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง
 
โทโมะ : ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้โมะไม่ตายหรอก
 
แก้ว : แล้วถ้ามันตายล่ะ แก้วขี้เกียจไปงานศพนะ ไม่รู้ล่ะแก้วขอสั่งให้โทโมะกลับบ้านไปนอนเดี๋ยวนี้
 
โทโมะส่ายหัวไปมาอย่างรวดเร็วหลายๆรอบ พร้อมทำหน้าตาอ้อนวอนสุดๆ
 
แก้ว : งั้นแก้วพาไปเอง
 
 
ที่บ้านโทโมะ
 
ในเมื่อโทโมะไม่ยอมมาเอง แก้วจึงต้องลาเรียนมาเพื่ออยู่ดูแลเด็กดื้ออย่างโทโมะ
 
แก้ว : นอนไปได้แล้ว เด็กดื้อ!
 
โทโมะ : ก็ไม่ง่วงอ่ะแก้ว อย่าบังคับโมะสิคร้าบบบ
 
แก้ว : ไม่ง่วงก็ต้องนอน ไม่งั้นไม่หายแก้วไม่รู้ด้วยนะ
 
ทำหน้าตาเฉไฉ ไม่รู้ไม่ชี้ แล้วนั่งลงบนเตียง ข้างๆโทโมะ
 
โทโมะ : ไม่หายก็ดีสิครับ แก้วก็จะได้มาดูแลโทโมะทุกวันเลยไง
 
แก้ว : ไม่สบายทุกวันแก้วก็แย่สิ ตกลงจะนอนดีๆ หรือจะต้องให้ใช้กำลัง
 
ขู่แล้วชูกำปั้นขึ้นมา
 
โทโมะ : ตัวเท่าลูกแมว จะมาสู้โทโมะได้ไง
 
แล้วแก้วก็ต่อยไปที่ใบหน้าของโทโมะ แต่โทโมะรวบมือของแก้วไว้ได้ทัน และพลิกตัวเองขึ้นมาคร่อมตัวแก้วไว้
 
โทโมะ : บอกแล้ว แก้วไม่มีทางสู้โมะได้หรอก
 
แก้ว : ชิ! แก้วอ่อนให้หรอก เห็นว่าโมะไม่สบายอยู่ ส่วนตอนนี้ก็ลงไปได้แล้ว หนักนะ
 
โทโมะ : แก้วอยากให้โมะนอนไม่ใช่หรอ นอนมันทั้งอย่างนี้แหล่ะครับ
 
แก้ว : เห้ยๆๆ โทโมะตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ตื่นๆๆๆๆๆ
 
เมื่อเห็นว่าโทโมะ (แกล้ง)หลับไปแล้ว จึงไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องหลับตามไป
 
โทโมะ : ฝันดีนะครับ แก้วใจของโทโมะ
 
จูบที่หน้าผากของแก้วเบาๆ แล้วกระชับอ้อมกอด ก่อนจะหลับตามไป
 
 
1 ชั่วโมงต่อมา
 
แก้ว : อืม...
 
แก้วลืมตาขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆกาย พบว่ามีชายคนหนึ่งนอนกอดร่างของเธอไว้อย่างแน่นหนา
 
แก้ว : ตอนนายหลับ ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ โทโมะ
 
พูดพร้อมกับหยิกแก้มและจมูกของโทโมะด้วยความหมันเขี้ยว แล้วพยายามแกะมือที่รัดตัวเองอย่างแน่นหนาออกอย่างเบามือที่สุด เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายนึงตื่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
ตอนเย็น
 
แก้วมาเยี่ยมโทโมะที่บ้าน เพื่อดูอาการป่วยของเขา
 
แก้ว : นี่โทโมะ ไม่คิดจะลุกออกจากเตียงบ้างเลยรึไงเนี่ย
 
โทโมะ : หือ?
 
เธอเดินมายังห้องนอนของเขา เมื่อพบว่าเขายังไม่ตื่นก็เกิดอาการหงุดหงิดทันที
 
โทโมะ : โมะง่วงอ่ะแก้ว
 
ตอบเธอทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
 
แก้ว : ไม่ได้นะ ลุกมากินข้าวเดี๋ยวนี้ โทโมะๆๆๆ
 
โทโมะ : ก็ได้ๆๆ
 
เริ่มทนกับการถูกคะยั้นคะยอมากๆไม่ได้ โดยเฉพาะคนๆนั้นเป็นแก้ว ทำให้โทโมะใจอ่อนทุกที
 
โทโมะ : แต่งตัวซะสวยเชียว จะไปไหนหรอครับ
 
แก้ว : บ้าหรอ แก้วก็แต่งปกติอย่างนี้ทุกวันนั่นแหล่ะ
 
โทโมะ : ไม่จิงอ่ะ ปกตินะแก้วแต่งตัวเท่จะตาย แต่วันนี้มาแปลก ใส่กระโปรงซะด้วย
 
แก้ว : ไม่เห็นแปลกเลย แก้วก็แค่....มีนัดกับพี่ป้องนิดหน่อยเอง >\\\<
 
โทโมะ : ระ....หรอ
 
ทันทีที่ได้ยินชื่อบุคคลที่สาม โทโมะก็เศร้าซึมไปได้อย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ทันที่แก้วจะได้สังเกต เธอมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง
 
แก้ว : สายแล้วอ่ะโมะ แก้วไปก่อนนะ
 
โทโมะ : ครับ โชคดีนะ
 
แก้ว : ขอบใจนะ เพื่อนเลิฟ
 
แล้วเธอก็วิ่งออกจากห้องนอนของเขาไป ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้งหนึ่ง
 
แก้ว : โทโมะ! อย่าลืมกินยา แล้วก็นอนเร็วด้วยนะ จะได้หายไวๆ แก้วไปละ
 
โทโมะไม่ทันที่จะตอบอะไร เธอก็เดินจากไปเสียแล้ว
 
 
โทโมะ : ขอบคุณนะ ที่อย่างน้อย เธอก็ยังไม่ลืม ”เพื่อน” คนนี้
 
 
....................................................................................................................................
มาสาดน้ำเค้าหน่อยๆๆ อยากเปียกก 5555
แฮปปี้วันสงกรานต์เน้อออออ ><