Dear Friend แด่เธอ...เพื่อนรัก

เช้าวันต่อมา

 

แก้วเดินเข้ามาในห้องเรียน เห็นเพื่อนรักของเธอนั่งทำการบ้านอยู่จึงเอ่ยปากทักทาย

 

แก้ว : โทโมะ!!

 

โทโมะ : ....

 

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ แค่หน้า เขายังไม่หันมามองเธอเลย

 

แก้ว : โทโมะ!!

 

โทโมะ : ....

 

อะไรของเขาอีกเนี่ย แก้วเริ่มคิดในใจ

 

แก้ว : โทโมะ ได้ยินมั๊ย!!

 

โทโมะ : ....

 

หันหน้ามองแก้วทีนึง ก่อนก้มลงทำการบ้านต่อ

 

แก้ว : ได้ยินแก้วมั๊ย โทโมะๆๆๆๆ

 

เธอตะโกนใส่รูหูเขาอย่างดัง มีใครบ้างล่ะ ที่จะทนเสียงแหกปากของเธอได้

 

โทโมะ : อะไรครับ??

 

ตอบแบบไม่มองหน้า มือและตาก็ยังคงสนใจกับสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

แก้ว : ฮึ่ย!! โมะเป็นอะไรไปอีกเนี่ย

 

โทโมะ : ก็ไม่ได้เป็นไรนี่ครับ

 

หันหน้ามาแล้วยิ้มกว้างๆให้แก้ว

 

แก้ว : หายไม่สบายรึยัง แล้วเมื่อวานกินยารึป่าว นอนเร็วรึป่าว แล้วก็....

 

โทโมะ : พอได้แล้วครับแก้ว โมะหายแล้วครับ กินยา นอนเร็ว ตามที่แก้วสั่งทุกอย่างเลยครับ

 

อมยิ้มแล้วขยี้หัวแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู

 

แก้ว : ดีมากๆๆ 

 

โทโมะ : แล้วทำไมวันนี้มาสายจังเลย

 

แก้ว : ตื่นสายน่ะ พอดีเมื่อคืนแก้วกลับดึกนิดนึง

 

โทโมะ : อืมหรอ

 

พยายามพูดกลบเกลื่อน เมื่อเธอพูดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ไปกับเขามา

 

โทโมะ : แล้วเป็นไงบ้างล่ะ

 

แก้ว : ก็สนุกมากๆๆเลย พี่เขาน่ารักมากๆเลยด้วย อยู่ใกล้ๆแล้วแก้วรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้

 

โทโมะ : ตกลงชอบพี่เขาจริงๆใช่มั๊ย

 

โทโมะถามกลับด้วยท่าทีจริงจัง

 

แก้ว : ก็ใช่สิ ทำไมโมะถามงี้ล่ะ โมะก็รู้ไม่ใช่หรอ

 

โทโมะ : อืมๆ โทโมะรู้ รู้ดีอยู่แล้วแหล่ะ ขอโทษนะที่ถาม

 

ตอบเธอกลับด้วยท่าทางน้อยใจ และเดินลุกออกไปจากตรงนั้นทันที ทำเอาแก้วยืนแน่นิ่ง งงในท่าทีของเขาที่นับวันจะยิ่งแปลกไปเรื่อยๆ

 

 

โทโมะ : โทโมะรู้ว่าแก้วคิดยังไง แต่ที่โทโมะไม่รู้คือ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับใจตัวเองต่อไปดี

 

 

ตกเย็น

 

ป๊อป : อ้าว!! ไม่กลับบ้านวะไอ้โมะ

 

เอ่ยทักเพื่อนรักต่างห้อง ที่นานๆๆๆๆ จะมาหาเขาสักที เว้นก็แต่มีเรื่องทุกข์ใจเท่านั้นแหล่ะ

 

ป๊อป : ทำหน้าอย่างนี้ ฉันซวยอีกแน่เลยใช่มั๊ยเนี่ย

 

ป๊อปพูดดักคอ อย่างรู้ทัน

 

โทโมะ : ไม่ขนาดนั้นเว้ย ฉันก็แค่มาขอคำปรึกษา

 

ป๊อป : เรื่องแก้วอีกล่ะสิ

 

เห็นเพื่อนรักทำหน้าตาหมองเศร้าลงทันที

 

ป๊อป : รู้สึกยังไงบอกไปเลยดิวะ เก็บไว้ทำบ้าไร

 

โทโมะ : ฉันกลัว

 

ป๊อป : กลัวไรวะ

 

โทโมะ : กลัวเขาไม่เหมือนเดิม กลัวว่าความเป็นเพื่อนที่มีอยู่มันจะหายไป กลัวว่าเขาจะเกลียดฉัน กลัวๆๆๆ กลัวทุกอย่าง

 

ป๊อป : ใจเย็นเว้ย

 

พยายามจะพูดปลอบโยน ให้เพื่อนใจเย็นลง

 

ป๊อป : ฉันเข้าใจแกนะ แต่ถ้าแกพูดออกไป  ใครจะไปรู้ บางทีแก้วอาจจะมีความรู้สึกดีๆให้กับแกก็ได้นะ เอาน่าๆๆ ลองพูดมันออกไป ไม่เสียหายอะไรหรอก

 

โทโมะ : ฉันไม่กล้า ฉันกลัว

 

ป๊อป : อย่างน้อยถ้าแกโชคร้ายจริงๆนะ ก็อาจแค่เสียเพื่อนไป แต่มันก็ดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้บอกรักคนที่เรารักไปทั้งชีวิตนะเว้ย

 

ทั้งคืนนั้นโทโมะกับป๊อปปี้ก็นั่งคุยกันที่โรงเรียน (?) จนดึกดื่นมืดค่ำก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป

 

 

 

วันต่อมา

 

แก้ว : โทโมะ

 

โทโมะ : ค้าบบบบ

 

แก้วทักโทโมะตามปกติ ส่วนโทโมะก็ขานรับคำทักทายตามปกติ

 

แก้ว : แก้วหิวอ่ะ โมะเลี้ยงข้าวแก้วหน่อยนะ

 

พูดพลางกอดแขนโทโมะแล้วส่งสายตาวิงวอนชวนสงสารให้ น่ารักขนาดนี้ ใครจะปฏิเสธได้ลงล่ะ

 

โทโมะ : ได้เลยๆ แต่มีข้อแม้นะ

 

แก้ว : อะไรหรอ??

 

โทโมะ : แก้วห้ามกินเยอะนะ

 

แก้ว : ไม่เอาอ่ะแก้วหิว แก้วจะกินเยอะๆเลยคอยดู

 

โทโมะ : ฮ่าๆๆ ไปกันเร็ว

 

แล้วทั้งคู่ก็เดินทางมาจนถึงโรงอาหารของโรงเรียน แต่ระหว่าทางก็พบเข้ากับ....

 

ป้อง : น้องแก้วครับ

 

แก้ว : พี่ป้อง

 

ทั้งคู่หันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก โทโมะก็เดินแยกออกไปทันทีอย่างรู้หน้าที่ ว่าไม่ควรจะอยู่เป็นก้าง

 

แก้ว : มะ...มีอะไรหรอคะ

 

ป้อง : คือว่าพี่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะครับ พรุ่งนี้เย็นเจอกันที่เดิมแล้วกันนะครับ

 

แก้ว : ค่ะๆ

 

ป้อง : เจอกันครับ

 

พูดจบก็เดินจากไปทันที ในขณะที่แก้วยืนอึ้งสักพัก ก่อนจะตั้งสติได้และรู้ว่าต้องไปเล่าให้เพื่อนรักของเธอฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

แก้ว : โทโมะๆๆๆๆๆ

 

โทโมะ : หืม??

 

แก้ว : โทโมะ รู้มั๊ยพี่ป้องคุยอะไรกับแก้ว

 

โทโมะ : ....

 

ส่ายหัวไปมา

 

แก้ว : พี่เขานัดแก้วไปคุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้อ่ะโทโมะ

 

โทโมะ : ระ....หรอ

 

ขนาดยังไม่รู้นะว่าจะไปคุยเรื่องอะไร อาการหนักซะแล้ว

 

 

โทโมะ : อีกแล้วหรอวะเนี่ย เขาพัฒนาไปไกลแล้วนะ แล้วแกล่ะวะไอ้โมะ ไม่บอกเขาไปซะทีวะ ปากแข็งอยู่ได้เนี่ย

 

 

แก้ว : ไม่ดีใจกับแก้วสักหน่อยเลยหรอ

 

โทโมะ : ดีใจสิๆ ดีใจด้วยนะ

 

แก้ว : แก้วดีใจที่สุดเลย

 

โทโมะ : ....

 

เมื่อแก้วพูดจบก็กระโดดกอดคอโทโมะเพื่อนรักด้วยความดีใจแบบสุดๆ ในขณะที่อีกฝ่าย กอดตอบด้วยใบหน้าที่อมทุกข์

 

......................................................................................................................

จุ๊บๆ =3=