K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                         ห้อง 204 k-chaos 
 " ใครจะเป็นยังไงก็ชั่ง เรื่องแบบนั้น ฉันไม่สนอยู่แล้ว " ชายหนุ่มผมแดง ยังคงนึกถึงคำพูดของชายคนนั้น 
 " ไม่สนยังงั้นเหรอ หมอนั่นเป็นคนแบบไหนกันน่า ? " จองเบพยายามวิเคราะห์คำพูดของโทโมะ
 " พี่จ้าาา ทำอะไรอยู่เอ่ย ? " ทันใดนั้นประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดออก พร้อมๆกับการปรากฏตัวของแก้ว 
 " มีเรื่องอะไรเหรอ ถึงได้มาที่นี้ ? " จองเบเอ่ยถาม  
 " พอดีฉันไม่เข้าใจความหมายของคำนี่น่ะ " แก้วยื่นสมุดที่เพิ่งอ่านไปมาให้พี่ชายของเธอดู 
 " โอ่จูเลียต แม้ว่าร่างกายของข้าจะสูญสลายไป ข้าก็จะรักเจ้าตลอดไป .. " จองเบอ่านหนังสือนั่นอย่างตั้งใจ
 " คำว่ารักน่ะ มันหมายถึงอะไรหรอ ฉันไม่เข้าใจ ? " แก้วเอ่ยถามอย่างสงสัย
 " ก็เหมือนที่พี่ทำกับเธอไง " จองเบตอบ พร้อมกับยิ้มให้ 
 " พี่ก็รักฉันเหรอ ? " แก้วยังไม่เข้าใจ
 " ใช่แล้วล่ะ พ่อกับแม่ก็รักเธอด้วย ว่าแต่ ทำไมถึงถามเรื่องนี่ล่ะ ? " จองเบเอ่ยถาม
 " ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ พักนี้น่ะ เวลาฉันเจอหมอนั่นที่ไร รู้สึกหัวใจมันเต้นแรงยังไงก็ไม่รู้ " แก้วบอกอาการ
 " (หมอนั่นหรือว่า ...) " ดูเหมือนจองเบจะรู้ว่า ใครกันที่ทำให้น้องสาวของเขารู้สึกแบบนั้น 
 " พี่ว่า เธอน่ะ ไปนอนได้แล้วล่ะนะ เดี๋ยวก็ตื่นสายกันพอดี " จองเบรีบไล่น้องสาวไปนอน 
 " ไม่บอกฉันก็จะไปอยู่แล้วล่ะ " แก้วเดินออกไป พร้อมกับยิ้มให้เขา 
 " ยัยขี้เซานี่ กำลังมีความรักเหรอ เหลือเชื่อจริงๆ " จองเบบ่นขึ้น 
 
                                  ห้อง 101 k-chaos 
 " โธ่เว้ย ! ทำไมกัน ทำไมถึงเขียนอะไรไม่ออกเลยนะ " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด
 " เพราะยัยนั่น เพราะยััยนั่นแท้ๆเลย ฮึ้ย ! ทำไงดีวะเนี่ย ? " โทโมะพยายามหาทางแก้ เขาเริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุข  
 " ใช่แล้วล่ะ ต้องหาอะไรบำรุง " จู่ๆ โทโมะก็นึกออก และเขาก็เดินไปที่ตู้ส่วนตัวของเขา พร้อมกับเปิดมันเพื่อหาอะไรบางอย่าง
 " จะเอาอะไรดีน่า บี12 โปรแตสเซียม คาเฟอีน จะกินอะไรดีล่ะเนี่ย ? " โทโมะคิดหนักมาก เพราะไม่รู้จะใช้ยาตัวไหนดี ดูเหมือนการที่เขาเขียนอะไรไม่ออก คงจะเป็นเพราะสมองของเขามีปัญหา 
 " นายหน้าโหด นี่ เปิดประตูหน่อยสิ " และแล้วเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้น และเมื่อเขาหันไป โทโมะถึงกับตกใจสุดๆ เมื่อแก้วกำลังเคาะหน้าต่างเรียกเขาอยู่ 
 " ยัยหัวแดง เธอมาทำอะไรที่นี้ แล้วมาได้ยังไงกันล่ะเนี่ย ? " โทโมะเอ่ยถามอย่างสงสัย 
 " ก็ลิพท์ส่วนตัวของฉันยังไงล่ะ อาาา ฉันก็สร้างสิ่งประดิษฐ์ที่ล้ำหน้ากว่าพี่ได้ด้วยล่ะนะ " แก้วพูดขึ้นอย่างภูมิใจ 
 " ว่าแต่ แล้วเธอจะกลับขึ้นไปยังไงล่ะ ? " แค่แป็บเดียวโทโมะก็หาข้อบกพร่องของลิพท์นั่นจนเจอ
 " นั่นสิ ฉันลืมคิดไปเลย " แก้วตอบด้วยใบหน้าเศร้าๆ 
 " จริงสิ ออกไปทางประตูก็ได้นี่ " และเธอก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง 
 " ไม่ได้เด็ดขาด รู้ไหม ถ้าเกิดคนอื่นเห็นเข้า มันจะเกิดอะไรขึ้น " โทโมะพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด 
 " ก็บอกว่า ฉันมาเยี่ยมนายไงล่ะ " แก้วเสนอออกไป 
 " ใครเขาจะเชื่อกันล่ะ " โทโมะบ่นขึ้นอย่างเซงๆ 
 " นี่ ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็รีบๆไส่หัวออกไปซะ " โทโมะพูดขึ้น อย่างเย็นชา
 " นายเนี่ย หงุดหงิดง่ายจังเลยนะ เอาล่ะ วันนี้ฉันจะนอนที่นี้ก็แล้วกัน " แก้วพูดจบก็กระโดดขึ้นเตียงของโทโมะทันที
 " นี่ยัยหัวแดง ฉันบอกให้ออกไปยังไงล่ะ เดี๋ยวพี่ชายเธอก็เอาฉันตายหรอก " โทโมะบ่นใส่พร้อมกับพยายามที่จะดึงตัวของแก้วให้ลุกออกจากเตียง
 " ไม่เป็นไรหรอก พี่ฉันน่ะ เขาใจดีจะตายไป " แก้วพูดขึ้น แต่เธอยังคงนอนอยู่บนเตียงของเขา
 " ว่าแต่ พี่ชายของเธอน่ะ เขาเป็นคนยังไงกันหรอ ? " โทโมะสืบข้อมูลจากฝ่ายตรงข้ามบ้าง
 " พี่น่ะเหรอ ก็เป็นคนยิ้มง่ายแล้วก็ ชอบช่วยเหลือคนอื่นน่ะ แถมเขายังเป็นคนสุภาพด้วยนะ " แก้วบอกกับโทโมะ
 " (สงสัยหมอนั่น จะไม่อยากให้น้องสาวรู้) " โทโมะครุ่นคิดอย่างหนัก
 " นี่นาย มีอะไรหรือป่าว ? " แก้วเอ่ยถาม เมื่อเห็นแววตาเม่อลอยของโทโมะ
 " อ่อ ! ไม่มีอะไร เธอก็รีบๆกลับไปนอนได้แล้วไป " โทโมะรีบไล่แก้วอีกครั้ง
 " ก็บอกแล้วไง ว่าฉันจะนอนที่นี้ " แก้วยืนกรานสุดฤทธิ์
 " ตามใจเธอก็แล้วกัน " โทโมะบ่นขึ้น อย่างหมดหวัง จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งเขียนนิยายของเขาต่อ
 
                       จะเป็นยังไงต่อนั้น ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า