รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

ดูแลตัวเองดีดีนะ

 

 

 

 

Kaewjai>>>

 

 

 

“แก้ว โมะขอโทษอย่าเงียบได้มั้ย โมะทำอะไรไม่ถูก อย่าร้องไห้เลยนะ โมะไม่ได้ตั้งใจจะให้มัน

 

เกิดแบบนี้”

 

 

 

“โมะ...............ถ้าไม่มีแก้วแล้วดูแลตัวเองดีๆ นะ แก้วเชื่อว่าเค้าคนนั้น เป็นคนที่โมะรักหมดใจ

 

แก้วไม่รู้ว่าโมะกับเค้ารักกันขนาดไหน แต่แก้วก็รักโมะนะ บางทีมันอาจจะน้อยไปก็ได้ ระหว่างโมะ

 

กับเค้า อาจจะมากกว่ารักของแก้วก็ได้ เพราะอะไรรู้มั้ย ถ้าความรักของแก้วมากว่าใครๆ ป่านนี้โมะ

 

คงรักแก้ว และจะไม่บอกกับแก้วแบบนี้ แต่โมะรู้มั้ยถึงแก้วจะเสียใจ แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน

 

นะ ดีใจด้วยนะ ความรักครั้งนี้ดูแลดีๆ หล่ะ” มันไม่มีอะไรที่ต้องรั้ง มันได้แค่กอดปลอบตัวเอง มัน

 

เป็นอ้อมกอดแรกหรือป่าวไม่รู้ที่รู้สึกแบบนี้มันทั้งสุข ในของตัวเอง และมันจะเป็นอ้อมกอดสุดท้าย

 

ก็ได้ ก็เวลาของเรามันหมดแล้วนิ เราต่อไปนี้อาจะไม่ใช่แก้วกับโมะ แต่เชื่อมั้ยว่าแก้วมีความสุขนะ

 

ถึงแม้อาจจะเห็นมาแล้วที่ไหน แต่ก็อยากเอามาใช้บ้างว่า ความรัก แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข ถึง

 

เราจะทุกข์แต่ไหนเราก็ยิ้มได้ เมื่อเห็นเค้ายิ้มเป็นรอยยิ้มที่มันอึดอัดสับสน มันเป็นรอยยิ้มที่ดีใจ อึ้ง

 

โมะอาจจะไม่คิดก็ได้ว่าแก้วคิดได้ ตัวแก้วเองยังอึ้งตัวเองเลย

 

 

 

“ขอบคุณนะแก้ว ขอบคุณจริงๆ โมะโง่เองที่รักแก้วไม่ได้ อาจจะไม่ได้รักแบบคนรัก แต่เราก็รักแบบ

 

เพื่อนได้ไม่ใช่เหรอ” มันคงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนิ เพื่อนกันตั้งแต่แล้ว

 

 

 

“ได้สิ ก็แค่กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน มันอาจจะยากนะ แต่แก้วคิดว่าแก้วทำได้”

 

 

 

“โมะ คุณแก้ว เบลขอโทษคะ ไม่คิดว่าโมะกับคุณแก้วจะ......เบลผิดเองที่กลับมา” ไม่แปลกใจเลย

 

ทำไมโมะถึงรักเค้าคนนั้น ไม่แปลกเลย ผู้หญิงคนนี้ดูใสซื่อ ไม่รู้ว่าเค้าหายจากโมะไปได้ยังไง แล้ว

 

เค้ากลับมายังไง แต่เค้าคงคิดถึงโมะมาก

 

 

 

“คุณเบลไม่ผิดหรอกคะ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ความรักมักจะเป็นแบบนี้เสมอนะคะ คุณเบลกับโมะ

 

รักกันมานาน แก้วพึ่งมาเองนะคะ รักของแก้วอาจจะน้อยไปกว่าคุณเบลด้วยซ้ำ”

 

 

 

“หมายความว่าไง ช่วยอธิบายให้เฟย์ฟังหน่อย เฟย์ไม่เข้าใจ แล้วแก้วร้องไห้ทำไมอ่ะ โมะทำไร

 

แก้ว”

 

 

 

“เฟย์ไม่มีใครทำร้ายแก้ว น้ำตาที่ไหลมันเป็นน้ำตาแห่งความสุขนะ”

 

 

 

“ไม่จริง เฟย์ว่ามันทุกข์มากกว่าโมะทำไรแก้ว”

 

 

 

 “เฟย์เขื่อว่าใจเย็นๆนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเค้า ถ้าเค้าพร้อมจะเล่า เค้าก็เล่าเองแหละ อย่าไป

 

บังคับเลย”

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก โมะจะบอกให้ทุกคนก็ได้ คือโมะกลับแก้วเรากลับมาเป็นเพื่อนกันแล้ว โมะผิดเอง

 

ขอโทษนะ ที่โมะดูแล้วแก้วไม่ดี”

 

 

 

“เพี๊ยะ.....ทำไมแก้วไม่ดีเหรอ ทำร้ายแก้วทำไม หรือว่าเพราะใคร”

 

 

 

“เฟย์ใจเย็นสิ ไม่มีใครทำร้ายแก้ว ความรัก ถ้ามันไปกันไม่รอดก็ไม่ต้องฝืน”

 

 

 

“เอ่อเบลขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ยคะ เบลไม่รู้ว่าโมะกับคุณแก้วเป็นอะไรกัน ถ้าเป็นเพราะการที่เบล

 

กลับมา เบลขอโทษนะคะ แต่เบลมีเหตุผมต้องไปจากโมะ แล้วก็มีเหตุผมที่กลับมาหาโมะ เบลรัก

 

โมะนะคะ เบลอาจทำร้ายจิตใจโมะ คุณแก้ว และแม้กระทั่งตัวเบลเอง.........”

 

 

 

“พอเหอะเบล เรื่องนี้โมะผิดเองทั้งหมด อยากทำร้ายโมะก็ได้ “

 

 

 

“ฟางว่าหยุดทุกคนนั้นแหละอย่าโทษกันไปมาเลย ความรักไม่มีใครผิดใครถูกหรอกนะ แต่มันขึ้นอยู่

 

ที่ว่าใครจะมีความสุขมากกว่ากัน ใครจะมีความทุกข์มากกว่ากัน ใครจะเสียน้ำตาเพราะความรัก และ

 

ใครจะมีรอยยิ้มเพราะความรัก ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งที่ทุกคนล้วนสร้าง”

 

 

 

“ป๊อบว่าทุกคนหยุดร้องไห้เหอะนะ แก้วกับโมะไม่ได้จากกันนิ เค้ายังเป็นเพื่อนกันนะเฟย์ ถึงแม้มัน

 

อาจจะร้ายแรงกับความรู้สึก แต่ถ้าเค้าทั้งสองตกลงกันว่าจะให้เรื่องของความรักครั้งนี้ดำเนินไปแบบ

 

นี้”

 

 

 

 

“นั่นสิเฟย์ เขื่อนว่าเฟย์ใจเย็นๆก่อนนะ ช่วงนี้ใจร้อนจัง”

 

 

 

“ก็ได้ แก้วเฟย์ต้องกอดปลอบแก้วนะ แก้วร้องไห้เฟย์ใจไม่ดีเลย” ยังไม่ทันหายใจทั่วท้อง ยัยเฟย์

 

ก็กระชาก ใช่ กระชาก ไปกอด

 

 

 

“โอ้ยเฟย์ แก้วหายใจไม่ออกอ่ะ”

 

 

 

“เอ่อ เฟย์ขอโทษ.............แหะ แหะ” ต้องคิดใหม่สินะ ใครว่าอยู่คนเดียว เพื่อนก็มี นิ ครอบครัว

 

ก็ยังมีนิ และยังมีเพื่อนเพิ่มอีกนะ ทั้งโมะ และคุณแบล

 

__________________________________________________________

 

มาแล้วคร๊าบ......และยังคงดราม่าต่อไปเล็กๆ น้อย ๆ พอเป็นพิธี

 

เม้น + โหวต หน่อยน้า คนอ่านที่น่ารัก