เอล คนทะลุมิติ chapter 1

 
ซ่อนตัว
 
 
 
ภูตินรกมักเลือกที่จะสิงสู่พวกเหนือมนุษย์เพื่อจะได้ดำรงชีวิตบนโลกได้ มันสามารถดูดกลืนเอาพลังของพวกเหนือมนุษย์มาใช้เพื่อเพิ่มพลังตนเอง
 
.....................................................................................................................................
 
 
 
 
 
“มันอยู่ที่นี่”
 
เอ็ทร้องลั่นเพราะแน่ใจแล้วว่าที่ขยับแขนขาไม่ได้เพราะถูกภูตินรกตรึงเอาไว้
 
ความรุนแรงของพลังเพิ่มขึ้น มันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้แล้วนอกเสียจากว่าภูตินรกจะจัดการทั้งคู่พร้อมกันในคราวเดียว
 
“...มันอยู่ที่นี่…มันอยู่ที่นี่แล้ว...” เอ็ทร้องลั่น
 
เอลรับรู้ถึงความหวาดกลัวของเอ็ท จึงพยายามมองซ้ายมองขวาเพื่อหาภูตินรก
 
“อย่าบ้าน่าหุบปากได้แล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลย”
 
เอลสงสัยว่าทำไมเขาสัมผัสตัวตนของภูตินรกไม่ได้เลยล่ะ
 
“ที่แกนิ่งอยู่นั่นเพราะถูกเจ้านั่นตรึงอยู่ใช่มั้ย..”
 
“แกสัมผัสพลังมันไม่ได้หรือไงไอ้โง่...”
 
“ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย..”
 
“ยอมรับกฏเหนือโลกในใจแกสิ พวกเรากับภูตินรกเหมือนของคู่กันในจักรวาล ถ้าแกยอมรับกฏเหนือโลก แกจะสัมผัสตัวตนของมันได้ ยอมรับกฏเหนือโลกเดี๋ยวนี้เลย”
 
“ยอมรับกฎเหนือโลกอะไรกันวะ”
 
“ยอมรับซะแล้วมาช่วยกันสู้กับมัน”
 
เอลได้แต่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะไม่รู้ว่าเอ็ทจะมาไม้ไหนกันอีก
 
ภูตินรกอยู่ที่นี่....กฏเหนือโลกอะไรกันต้องยอมรับด้วย มันเรื่องอะไรกันนี่...
 
เอลเห็นความสับสนอย่างถึงที่สุดของเอ็ท สีหน้าอันตื่นกลัวตัวสั่นเหงื่อกาฬไหลอาบหน้านั่นทำให้เขาเริ่มเชื่อว่าเอ็ทพูดจริง ที่สำคัญเขาเกิดรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างจับจิตเช่นกัน
 
เหมือนกับวันที่เขาเจอภูตินรกที่หน้าเรือนจำวันนั้น หรือว่านี่คือสัมผัสของเขาที่มีต่อภูตินรกแล้ว
 
มันขยับตัวไม่ได้เหมือนกันนี่นา......
 
ถ้าสิ่งที่มันพูดเป็นความจริง กฎเหนือโลกก็น่าจะเป็นความจริง แต่กฎไม่ใช่ของมัน กฎเหนือโลกเป็นกฎของจักรวาลเพื่อควบคุมสรรพสิ่งในจักรวาลเอาไว้ให้เป็นระเบียบ
 
 เขาจะยอมรับกฎเหนือโลกเพื่อให้ได้อะไรบางอย่าง สิ่งนั้นคือความสมบูรณ์แห่งพลัง....
 
พลังที่แท้จริง... พลังที่แท้จริงของเขาผูกอยู่ที่กฎเหนือโลก ตราบใดที่ไม่ยอมรับกฎเหนือโลก เขาจะใช้พลังไม่ได้สมบูรณ์
 
ความคิดนี้แว่บเข้ามาในสมองอันสับสนของเขา ตอนนี้มีทางเดียวคือรับพลังเต็มที่มาเพื่อสู้กับเจ้าปีศาจนั่น
 
เอ็ทตรึงเราไว้ ส่วนภูตินรกตรึงเอ็ทเอาไว้...  
 
เอ็ทพยายามปลดล๊อคการควบคุมนั้น แต่ก็ทำไม่ได้
 
แต่ทำไมปีศาจยังไม่ยอมลงมือล่ะ...
 
“ถ้าแกเป็นคนตรึงฉัน ก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้แล้วมาช่วยกันรับมือมันดีกว่า...เร็วเข้า” เอ็ทร้องลั่น  “...มันมาแล้วมันมาแล้ว เร็วสิโว๊ยยยยยยยยยยย”
 
เสียงของเอ็ททำให้เอลตกใจมองซ้ายมองขวา เขาเพิ่งรู้ว่าเอ็ทคิดว่าเขาเป็นคนตรึง 
 
“แกก็ปล่อยฉันก่อนสิวะ” เอลร้องขึ้น “ฉันไม่เชื่อว่ามันอยู่แถวนี้หรอก จะให้เชื่อ แกก็ต้องปล่อยฉันก่อน”
 
“ปลดพลังของแกซะ เอลลลลลลลลล ปลดพลังเดี๋ยวนี้ มันมาแล้วโว้ยยยยย” เอ็ทร้องลั่นด้วยความแตกตื่น “...ไอ้บ้า ปลดพลังให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ อยากตายหรือไงวะมันมาแล้ว”
 
“แกปลดก่อนสิวะปลดเดี๋ยวนี้” เอลยื่นคำขาดทั้งที่ตนเองไม่ได้เป็นคนตรึงเอ็ทไว้และภูตินรกเป็นตรึงเอ็ทอย่างแน่นอน
 
“ปลดให้ฉันก่อนสิไอ้บ้า”
 
“แกสิปลดก่อน”
 
“ปลดเร็วสิโว้ยยยยยยยยยยย”
 
“แกต้องปลดฉันก่อนไม่เช่นนั้นไม่มีทาง” เอลยื่นคำขาด
 
เอลคิดว่าการถูกตรึงไว้แบบนี้ก็มีสภาพคล้ายเหยื่อของแมงมุมซึ่งติดกับดักใยแมงมุมไม่สามารถดิ้นหนีไปไหน และที่ปีศาจไม่ออกมาก็เพราะมันกลัวจะสูญเสียพลัง นั่นแสดงว่ามันก็กลัวเราอยู่เหมือนกัน ถ้าสุ่มสี่สุ่มห้าออกมาอาจจะโดนเล่นงานก็ได้ 
 
เขาคิดว่าถ้าบอกความจริงกับเอ็ท เอ็ทก็คงไม่หยุดการตรึงเขา และอาจจะปล่อยให้เขาเป็นเหยื่อภูตินรกไปคนเดียวและฉวยโอกาสเผ่นหนี ทุกอย่างเป็นไปได้สำหรับวายร้ายคนนี้
 
“ปลดฉันเดี๋ยวนี้นะ” เอ็ทร้อง “…มันมาแล้ว...มันมาแล้ว”
 
“แกปลดก่อนสิ”
 
“ถ้าฉันหลุดไปได้ ฉันจะฆ่าแกแน่ไอ้ชั่ววววววววววววววววววววววววว”
 
เอ็ทร้องลั่น แต่ในเสี้ยววินาทีเขากลับหลุดออกจากการตรึงนั้น
 
“เฮ้ย หลุดแล้วเว้ยยยยยย”
 
เอ็ทร้องอย่างดีใจวิ่งเข้าหาเอลซึ่งยังถูกตรึงตัวแข็งทื่อ เขาชกหน้าเอลไปอย่างแรงก่อนจะใช้สองมือบีบเอลไว้ ตั้งใจจะบีบให้ตาย
 
“อ๊อก”
 
“ฉันชนะแกแล้วมอบพลังของแกให้ฉันเดี๋ยวนี้”
 
เอ็ทชะงักมือเอาไว้ด้วยความย่ามใจ
 
“ฉันต้องได้พลังของแกก่อนเจ้านั่น...”
 
“ทำบ้าอะไรของแกวะ...” เอลเจ็บจนพูดไม่ออก เขาสงสัยว่าทำไมเอ็ทถึงเป็นอิสระแล้วล่ะ ภูตินรกมันปลดล๊อคให้ทำไมกัน เขาพยายามปลดล๊อคตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้ 
 
“แกแน่ใจหรือว่าฆ่าฉันแล้วแกจะได้พลังของฉันไป” เอลแผดเสียงลั่น “บอกตามตรงฉันไม่ได้ตรึงแกไว้หรอกนะ เจ้านั่นมันล๊อคแก ว่าแต่ว่าทำไมมันปลดล๊อคให้แกล่ะ มันต้องการอะไรสักอย่างแน่”
 
 “ฉันไม่สนหรอก ถ้ามันปลดล๊อคฉันก็แสดงว่ามันต้องการให้ฉันจัดการแกเสียก่อน”
 
เอ็ทพูดอย่างย่ามใจก่อนที่จะเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ใบหน้าของเอลอีกครั้งอย่างสุดกำลัง แต่หมัดนั้นกลับชกไปถูกความว่างเปล่า เอลหายไปจากตรงนั้นแล้วทำให้เขาเสียหลักเซถลาล้มลงไปกับพื้นห้อง 
 
“ย๊ากซซซซซซซซซซซซซ”
 
เอลยืนอยู่ด้านข้างได้โอกาสจึงเตะเสยคางจนเอ็ทหน้าหงาย
 
“โอ๊ยยยยยย...”
 
เอ็ทพยายามลุกขึ้นแต่ก็กลับโดนเตะเข้าที่ชายโครงจนตัวงอลุกไม่ขึ้น เขาแปลกใจมากที่เอลปลดล๊อคตนเองได้
 
หรือว่ามันเข้าถึงกฎเหนือโลกและรับพลังเต็มที่มาแล้ว...
 
“ใครปลดแกวะ ใคร...”
 
“ก็ฉันปลดตัวเองสิวะถามได้”
 
เอลแกล้งอำ ที่จริงแล้วเขาหลุดออกจากการตรึงเองอย่างไม่คาดฝัน และคนที่ปลดล๊อคให้เขาย่อมไม่ใช่เอ็ทอย่างแน่นอน แล้วมันเป็นใครกัน หรือว่าเป็นเจ้าปีศาจนั่นปลดให้
 
“ย๊ากซซซซซซซซซซซซซซ”
 
เอ็ทกัดฟันกระโจนเข้าหาเอลรัวหมัดเข้าใส่ไม่ยั้ง แต่เอลหลบได้ทุกหมัดและยัดหมัดเข้าใส่กลางอกเอ็ทแบบเต็มๆ เอ็ทกัดฟันไม่แสดงความเจ็บปวดออกมาสะบัดผมยาวปรกหน้าพุ่งเข้าหาเอลอย่างบ้าคลั่งเหมือนสุนัขบ้าที่สุดก็กระแทกหมัดเข้าที่ท้องน้อยของเอลจนได้
 
“อ๊อคค”
 
เอลถึงกับจุกก้มลงไปนั่งชันเข่าที่พื้น เขาคิดไม่ถึงว่าเอ็ทจะหมัดหนักเช่นนี้ ท้องน้อยคือจุดอ่อนของเขา
 
“ฉันจะเอาพลังของแกมาเป็นของฉัน เมื่อนั้นต่อให้ภูตินรกโผล่มาจริงๆ ฉันก็ไม่กลัว”
 
“ทำไมแน่ใจว่าจะชนะมัน...” เอลยังเจ็บตามแทบปิด
 
“กฎเหนือโลกยังไงล่ะ พวกเหนือมนุษย์ที่ได้พลังของพวกเหนือมนุษย์ด้วยกันอย่างต่ำสี่พลังก็สามารถโค่นเจ้านั่นได้ ถ้าฉันได้พลังของแกมาอีกหนึ่ง ฉันก็ไม่กลัวมันอีกต่อไปแล้ว”
 
“แสดงว่าแกฆ่าพวกเดียวกันมาสองคนแล้วจริงๆ”
 
เอ็ทไม่ตอบแต่กลับยื่นมือขวาแบออกใช้สมาธิรวบรวมพลังจิตไว้ที่มือนั้นก่อนที่จะซัดพลังออกจากมือพุ่งเข้ากระแทกใส่เอลจนกระเด็นไปกระแทกผนังห้องอย่างแรง
 
“โอ้ยยย”
 
เอลร้องเพราะเจ็บแทบทนไม่ไหว แต่ก็ต้องรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้น
 
“โอย.......”
 
เอ็ทปล่อยให้เอลทรงตัวลุกขึ้นโดยไม่ตามมาซ้ำทั้งที่ทำได้
 
“......”
 
เอลยกมือทั้งสองข้างไขว้เป็นตัวเอ็กซ์เพื่อป้องกันตัว แต่กลับเห็นเอ็ทเลิ่กลั่ก สีหน้าแตกตื่นอีกครั้ง
 
“เจ้า...เจ้านั่นอยู่ที่นี่แล้ว...” เอ็ทร้องอย่างตกใจทำให้เอลใจเต้นตูมตามเสียวสันหลังวาบ
 
“..มันจะรอให้เราอ่อนแรงแล้วค่อยลงมือ....”
 
เวลานี้เอลกลับบอกตัวเองว่าต้องจัดการเอ็ทให้ได้ก่อน ส่วนปีศาจนั่นกับเรื่องกฎบ้าบออะไรนั่นเอาไว้ก่อน
 
“ภูตินรก...อยู่นั่น...”
 
เอ็ทกลัวจนปากสั่นตัวสั่นชี้สะเปะสะปะไปที่ด้านหลังเอล ทำให้เอลต้องหันไปมองด้วยความตกใจ
 
“หุบปากซะย๊ากกกกกก”
 
เอลพุ่งเข้าหาเอ็ทด้วยความเร็วสูงจนหายไปจากสายตาของเอ็ท
 
“เฮ้ย...”
 
เอ็ทตกใจหันหลังวิ่งไปที่ประตูห้อง แต่เอลกลับขวางอยู่ที่ประตูแล้ว
 
“แกนะแก”
 
เอลชกใส่เอ็ทแต่เอ็ทเอี้ยวตัวหลบได้ เขาจึงไล่ตามรัวหมัดใส่เอ็ทดุจพายุจนกระทั่งหมัดหนึ่งกระแทกจนเอ็ทกระเด็นไป
 
เขาสำนึกได้ว่าเอ็ทก็ไม่ต่างจากปีศาจนั่น ต้องจัดการเอ็ทให้ได้ก่อน เรื่องปีศาจค่อยว่ากัน  
 
“ฉันรู้แล้วว่าแกมีพลังอะไร พลังความเร็วนั่นทำให้แกเข้าโลกต่างมิติได้ แกคือคนที่ฉันตามหาตัวมานาน แกนะแก”
 
ไม่รอช้าเอลใช้ความเร็วพุ่งเข้าเตะเอ็ท แต่เอ็ทกลับหลบได้
 
ทำไมหลบได้..ทั้งที่เราเร็วอย่างนั้น...
 
“ฉันจะให้แกรับรู้ว่าฉันเหนือกว่าแกทุกประการ”
 
เอ็ทยกมือและซัดพลังจิตจากมือขวาเข้าใส่เอล แต่เอลสะบัดตัวหลบไปได้
 
“ฉันขอคืนบ้างล่ะนะ”
 
เอลยกหมัดกระโดดตัวลอยหายไปจากสายตาของเอ็ท จังหวะนั้นเอ็ทกลับชกหมัดสวนไปข้างหน้า ที่สุดร่างของเอลถึงกับกระเด็นไปกองจ้ำเบ้าที่พื้น
 
“..แก....” เอลยกมือกุมคาง เขาโดนหมัดของเอ็ทซัดถูกที่คางอย่างจัง เจ็บแทบแย่แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา
 
“เห็นหรือยังว่าฉันไวกว่าแก” เอ็ทเย้ยหยัน “ความเร็วแกมันใช้อะไรไม่ได้เลยสักนิด ฉันเห็นความเร็วของแก นี่คือพลังที่แท้จริงของฉันยังไงล่ะ”
 
เอลลุกขึ้น ยกหมัดตั้งรับ
 
“ฉันเห็นแกทุกอย่าง”
 
เอลไม่เชื่อว่าเอ็ทจะเห็นความเร็วของเขา  ต้องมีอะไรมากกว่านั้น
 
“พลังจิตของฉันสามารถจับการเคลื่อนไหวของแกแม้ว่าแกจะเร็วสุดกู่ แต่ฉันก็รู้ว่าแกอยู่ตรงไหน ฉันแค่รอแกเข้ามาเท่านั้นแล้วก็อัดเข้าให้”
 
เอลถึงกับสลด ความเร็วที่เขาคิดว่าไม่มีใครสามารถตามทันแล้วกลับมีคนที่ตามได้ แม้นเอ็ทจะไม่สามารถใช้ความเร็วแบบเขาได้ แต่ถ้าสามารถมองเห็นความเร็วนั่นแล้วล่ะก็ ความเร็วก็ไม่มีความหมายอันใดสักนิด
 
เห็นความเร็วก็เหมือนมองเห็นอนาคตหรือนี่..บ้าที่สุด…
 
..................................................................................................