เอล คนทะลุมิติ chapter 1

ความกลัว

ภูตินรกและปีศาจมีพลังอำนาจสูงสุดในโลกต่างมิติ แต่ในโลกมนุษย์พลังอำนาจของมันถูกจำกัดเอาไว้ มันไม่สามารถปรากฏกายบนโลกได้ หากมันทะลุมิติโลกออกมา พลังของมันจะลดลงจนถึงกับสูญสิ้นพลังจนหมด

……………………………………………………………………

“เจ้านั่นมีพลังเต็มที่บนโลกโดยการสิงสู่พวกเหนือมนุษย์เท่านั้น” เอ็ทโพล่งขึ้น

เอลพยายามออกแรงขยับแขนขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

อะไรกันนี่..พลังของมัน..เราทำอะไรไม่ได้เลย…

เขาต้องข่มความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้เอ็ทรู้ ไม่งั้นอาจจะถูกเอ็ทเผด็จศึกได้ในทันที 

“ยังคิดสู้อีกรึเจ้าโง่...”

เอ็ทเห็นสีหน้าท่าทางของเอลก็ดูออกโดยไม่ต้องอ่านใจ มันตัดสินกำหมัดจะพุ่งเข้าเผด็จศึก แต่กลับทำไม่ได้

ทำไม มือไม้เราแข็งทื่อแบบนี้

เขาไม่สามารถยกแขนขึ้นได้และช่วงล่างก็ขยับเท้าไม่ได้ ถึงตอนนี้เขาถึงกับตาเหลือกลาน ทุกส่วนของร่างกายเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้แล้ว

เราโดนตรึง....ใครตรึงเรา...

เขาหลับตากัดฟันไม่พูดอะไรออกมา

ต้องไม่แสดงอะไรให้มันรู้...จะให้มันรู้ไม่ได้...

เอ็ทรวบรวมสมาธิหมายจะยกเท้าขวาให้ก้าวออกไปข้างหน้าให้ได้ แต่ไม่เป็นผล เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายได้แม้ว่าเพ่งพลังจิตอย่างแรงเพื่อปลดล๊อค

ทำไม่ได้...

มาถึงตอนนี้ขาถึงกับแตกตื่นตกใจจนเอลสังเกตุเห็น แม้เขาจะหลับตาอยู่ก็ตามแต่เหงื่อซึ่งโทรมเต็มหน้าก็ทำให้เอลสงสัยได้อยู่ดี เขาลืมตาขึ้นจ้องไปมองเอลและคิดขึ้นได้ว่า

หรือว่านี่เป็นพลังของมัน...

เขาคิดว่านี่คงเป็นพลังเหนือมนุษย์ของเอล เขาปฏิเสธในทันทีว่าเป็นไปไม่ได้ พลังเจ้านั่นไม่น่าจะใช่พลังนี้ มันควบคุมพลังจิตยังไม่ได้เลย

นับประสาอะไรจะมาตรึงเราได้แบบนี้ ..ไม่มีทาง..

เขามองเห็นสายตาของเอลก็แน่ใจว่าเอลไม่ได้เป็นคนลงมือ 

มันยังสงสัยอยู่เลยว่าเราทำไมถึงนิ่งไป... แล้วใครล่ะที่ลงมือ.. ใคร...

“ทำไมเงียบไปล่ะ” เอลถาม

“ฉันกำลังคิดว่าจะให้แกตายแบบไหนหรอกโว้ย” เอ็ทรีบร้องโพล่งขึ้นหมายลักไก่เอลไว้ให้หยุดสงสัย ขณะที่สายตาก็พยายามสอดส่ายไปรอบๆตัว เขากำลังมองหาผู้ที่ลงมือ

เจ้าชั่วแกกำลังรอคอยโอกาสเหมาะที่จะเล่นงานฉันใช่มั้ย... แกนะแก....

“โกหก แกกำลังกลัวฉันต่างหาก” เอลร้องขึ้น “ไม่งั้นแกคงไม่หยุดนิ่งหรอก ฉันดูแกออกหรอกน่า”

“สำคัญผิดไปหรือเปล่าเจ้าโง่” เอ็ทพยายามพูดให้เอลกลัวแต่ในใจกลับกระวนกระวายใจแทบแย่

ฉันจะทำไงดีนี่...ปลดล๊อคไม่ได้...

เอ็ทกำลังสับสนสุดขีด ศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่มันอยู่ไหนกันนะ.. ฉันคงไม่พลาดหรอกนะ.. ฉันไม่ยอมตายแบบนี้หรอก.. ฉันไม่ยอม..

แล้วเขาก็ถึงกับหน้าซีดเผือด เจ้านั่นคงไม่ใช่ ศัตรูตัวร้ายของพวกเหนือมนุษย์หรอกนะ แอบซ่อนอยู่ในเงามืด ไม่ยอมปรากฏตัวจนกว่าจะได้โอกาสโจมตีเหยื่อ

เจ้าภูตินรก...

เพียงแค่คิดถึงมันเหงื่อเม็ดโป้งก็ผุดขึ้นจนอาบใบหน้า เขาแน่ใจแล้วว่าเป็นมัน  ภูตินรกล่าเหยื่อโดยวิธีจู่โจมโดยไม่ให้เหยื่อตั้งตัวเพียงเสี้ยววินาทีที่มันฝ่ามิติออกมายังโลก มันมีโอกาสเพียงน้อยนิดเพราะการฝ่ามิติอยู่ในกฎเหนือโลก การที่มันออกมายังโลกจะทำให้มันสูญสิ้นพลังอำนาจจนหมดสิ้น การจู่โจมแบบสายฟ้าแลบโดยใช้เวลาน้อยที่สุดเท่านั้นคือสิ่งที่ภูตินรกมักจะกระทำ

ดังนั้นมันจะรอจนมั่นใจ แล้วจึงพิฆาตเหยื่อภายในเสี้ยววินาที 

..ให้ตายสิให้ฉันฆ่าเอลได้ก่อนสิวะ.. ถ้าได้พลังมันฉันก็ไม่กลัวแก...

เอ็ทพึมพำเหลือบหางตามองไปทางซ้ายและขวา เขาอยากหันไปทางด้านหลังแต่ไม่สามารถขยับคอได้

“เอ็ทโว้ย” เสียงเอลก็ดังขึ้นทำให้เอ็ทถึงกับสะดุ้ง “คิดอะไรอยู่ ทำไมต้องสะดุ้งหน้าซีดด้วยล่ะ กลัวอะไรของแกวะ หรือว่ากลัวฉัน”

เอ็ทหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด เขาเงียบไม่พูดอะไรอีก กำลังควบคุมสติเอาไว้ไม่ให้แตกกระเจิง  

“แกกลัวเจ้านั่นใช่มั้ยเอ็ท”

คำพูดของเอลทำให้เอ็ทยิ่งหน้าถอดสี

มันรู้ได้ยังไง...

“กลัวใคร” เขาร้องถาม “ฉันไม่เคยกลัวใครโว้ย”

“แกกำลังกลัวเจ้าภูตินรกนั่นใช่มั้ย ครั้งแรกที่ฉันเจอมัน มันยืนอยู่ตรงหน้าฉัน..ใกล้แค่สองเมตรเอง...”

“แกพวกปั้นน้ำเป็นตัว” เอ็ทร้องเสียงสั่น “ฉันไม่เชื่อหรอกโว้ย”

เอลสงสัยว่าเอ็ทกลัวภูตินรก และเอ็ทก็ทำให้เขาแน่ใจแล้วว่ากำลังกลัวภูตินรกอยู่ เพื่อจะได้ปลดล๊อคตัวเองออกจากการควบคุมนี้ เขาคิดจะใช้เรื่องนี้เพื่อยื้อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่เขากลับไม่รู้ว่าเอ็ทนั้นถูกตรึงเอาไว้แล้วเช่นกัน

“จริงนะ ตอนนั้นพอมันพุ่งเข้าเล่นงานฉัน ฉันก็วิ่ง วิ่ง วิ่ง จนหนีมันได้..”

“มันตามแกไม่ทันได้ยังไง...” เอ็ทไม่เชื่อ “..โกหก..ถ้าแกเจอมันจริงแกไม่มีทางหนีมันได้หรอกเว้ยไม่มีทางอย่ามาโกหก อีกอย่างเจ้านั่นไม่สามารถอยู่ในมิติโลกได้นานๆหรอก แกจะเห็นมันได้นานขนาดนั้นได้ไง”

เอลกำลังคิดว่าตอนนั้นเขาอยู่ในโลกต่างมิติหรือว่าเจ้านั่นอยู่ในมิติโลก ไม่ใช่เด็ดขาด ถ้าพูดไปมากว่านี้เอ็ทต้องรู้ว่าเขาเข้าโลกต่างมิติได้แน่

จะให้มันรู้ไม่ได้เด็ดขาด...   

“ที่จริงฉันชกมันออกไปหมัดหนึ่งจนมันเซไปด้วยซ้ำ…”

“ชกมันเรอะ ไม่มีทาง...เจ้านั่นเคลื่อนไหวเร็วกว่าความเร็วใดใด มันแค่จู่โจมแกด้วยเคียวปีศาจเพียงครั้งเดียวแกก็ไม่เหลือแล้วเจ้างั่ง แกน่ะเหรอชกมัน แกยังควบคุมพลังจิตไม่เป็นด้วยซ้ำ”

“ฉันจะไปโกหกแกทำไม..” เอลรู้สึกว่าร่างกายมีกำลังแล้ว เขากำลังจะหลุดออกจากพันธนาการของเอ็ทแล้ว เขาปลดล๊อคมันได้แล้ว

ในขณะที่เอ็ทกลับปลดล๊อคไม่ได้ เขานึกโมโหตนเองที่ไม่น่าทำตัวให้เพลี่ยงพล้ำเช่นนี้

“ไอ้โกหก แกโกหก ฉันน่ะรู้เรื่องเจ้านั่นดีกว่าใครๆบนโลกนี้ โดยเฉพาะพวกเดียวกันแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องภูตินรกได้ดีเท่าฉัน ฉันมีกฎเหนือโลก ฉันรู้ทุกเรื่องในจักรวาลจากกฎเหนือโลก แกไม่เคยพบเจ้านั่นหรอก แกมันพวกตอแหล เจ้านั่นน่ะอยู่ในมิติโลกไม่ได้ มันจึงสิงสู่พวกเหนือมนุษย์หรือพวกผู้ถึงฆาตและใช้พลังผ่านร่างที่สิงสู่เท่านั้น แกไม่ได้เห็นร่างที่แท้จริงของมันหรอก แกโกหก”

เอ็ทพูดไม่หยุดปาก

“…และการที่มันต้องสิงสู่นี่แหละคือจุดอ่อนของมัน ถ้ามันไม่ได้สิงสู่ใครแต่ซ่อนตัวเอาไว้ในมิติของมันและแหวกมิติออกมาเพื่อจู่โจมเหยื่อนั่นแหละคือวิธีที่น่ากลัวที่สุดและมันชอบทำที่สุด วิธีหมาลอบกัดมันชอบนัก ฉะนั้นถ้าระวังตัวให้ดี มันไม่มีโอกาสทำร้ายฉันได้หรอกเว้ย”

“แกก็หมาลอบกัดเหมือนกับมันนี่นา ชอบเล่นงานคนอื่นลับหลัง”

“............” เอ็ทอึ้งไป

“มันมีจุดอ่อนหรือเปล่าบอกบ้างดิ” เอลยังกล้าถาม

“จุดอ่อนของมันก็คือการที่มันอยู่บนโลกไม่ได้ ฝ่ามิติออกมาทำให้มันจะสูญเสียพลัง ถ้าเราทุ่มพลังโจมตีมัน มันอาจจะพ่ายแพ้กับเราก็ได้”

เอ็ทพูดเบาลงมองซ้ายมองขวา เขาเริ่มสัมผัสกับพลังรุนแรงนั้นได้แล้ว

 “อย่ามั่ว แกเอาอะไรมาพูด”

“ก็บอกแล้วไงว่านี่คือกฎเหนือโลกซึ่งควบคุมจักรวาลนี้เอาไว้ ว่าแต่ว่าแกกล้าสู้กับมันหรือไงเอล”

“ทำไมไม่กล้า..ฉันเคยกลัวใครที่ไหน ออกมาสิจะชกให้คว่ำเลย”

“ กฏวางเอาไว้เพื่อใช้ควบคุมความสมดุลในจักรวาลระหว่างมนุษย์ พวกเหนือมนุษย์และพวกปีศาจ ถ้าแกรู้เรื่องกฎ แกก็จะรู้ว่าเจ้านั่นเป็นศัตรูที่ไม่มีความน่ากลัวสักนิด หากเผชิญหน้ากับมันบนโลก..และยิ่งถ้าฉันได้พลังของแกมา ฉันก็จะมีพลังสยบมันด้วยมือของฉันเอง”

“นี่หรือคือเหตุผลที่แกต้องการพลังของฉันหรือวะ น่าขำว่ะ”

“อยากขำก็ขำไป เดี๋ยวแกจะขำไม่ออก”

“ถ้าแกคิดว่าตามหาฉันเจอเพราะความฉลาดล้ำลึกของแกล่ะก็..”เอ็ทสั่นศีรษะ “..บอกได้คำเดียวว่าแกคิดผิด”

“คิดผิดบ้าอะไรล่ะฉันตามแกเจอเองนี่ไง...”

“ที่แกมาได้เพราะมันนำทางแกมาต่างหาก...มันพาแกมาให้ฉันเชือดยังไงล่ะไอ้โง่เอล”

เป็นไปไม่ได้.. เอลถึงกับหน้าถอดสีเพราะคิดว่าตนเองพลาดอะไรบางอย่างเข้าให้แล้ว เอ็ทอาจจะพูดจริง

“แกรู้อยู่แก่ใจดีนี่นา...”

เอลคิดว่าที่ตามมาถึงที่นี่ได้ก็เพราะภูตินรกนำทางให้มา เป็นไปได้ยังไง...

“มันหลอกแกให้มาที่นี่เพื่อที่มันจะได้...”

ไม่ทันพูดจบเอ็ทถึงกับหน้าถอดสี ดวงตาเลิ่กลั่กมองซ้ายขวา

“จะอะไร...”

“........” 

“มันจะจัดการเราสองคนพร้อมๆกัน...” เอลถามเองตอบเอง

“ไม่รู้...มันอยู่ที่นี่...มันต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ เจ้านั่นอยู่ที่นี่” เอ็ทร้องลั่น

………………………………………………………………..