เอล คนทะลุมิติ chapter 1

อะโพโล ไจท์   
 
เย็นวันนั้น
เอลขี่มอเตอร์ไซด์ผ่านไปยังถนนสายสี่สิบสี่ที่ผ่านหน้าหอสมุดเฮเว่นวิงค์ เขาหันหน้าไปมองนาฬิกาเรือนโตที่อยู่บนจั่วตึกหอสมุดนั้น มีคนกำลังปีนนั่งร้านซ่อมแซมนาฬิกาอยู่
                แต่เมื่อเขาหันกลับมามองทางก็เห็นชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่บนทางเท้ากำลังเสียหลักเซถลาตกลงมายังพื้นถนน พริบตานั้นชายร่างท้วมคนหนึ่งกลับยื่นมือมาจับแขนของชายคนนั้นไว้ได้ทันก่อนที่จะตกถนน แต่มอเตอร์ไซด์ของเขากลับเสียหลัก
                “ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
          เสียงบีบแตรลั่นจากรถตู้คันหนึ่งวิ่งมาในทาง มอเตอร์ไซด์ของเอลจึงหักกลับเข้ามาในทางเท้าจนเกือบล้มแต่ไม่ล้ม เมื่อจอดมอเตอร์ไซด์สนิท
เอลโมโหมากหันกลับไปมองชายสองคนนั้น 
บ้าที่สุดเกือบตายแล้ว...
แต่เสียงขอโทษที่ดังมาก็ทำให้เขาคลายโมโหลงได้
          “ขอโทษครับ ผมขอโทษแทนเขาด้วย เป็นเพราะผมเองที่ไปเดินเบียดเขาตกมาจากทางเท้า” เสียงชายร่างท้วมตะโกนขอโทษขอโพยมาทำให้เขาคลายอารมณ์โกรธลงได้บ้าง แต่เขากลับสะดุดกับทรงผมและการแต่งตัวประหลาดแบบพั๊งค์ของชายร่างท้วมผู้นั้นเป็นที่สุด
          เขารู้สึกคุ้นหน้าชายคนที่เกือบตกทางเท้าคนนั้นมาก เหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน  
ชายคนนั้นคือชายผู้สูญเสียความทรงจำนั่นเอง แต่เอลกลับจำหน้าชายร่างท้วมซึ่งแต่งตัวประหลาดได้
ใช่ไจท์หรือเปล่านะ...
เอลจำหน้าชายร่างท้วมได้ว่าเป็นช่างศิลป์ชื่อดังที่ชื่อว่าอะโพโลไจท์ซึ่งกำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ แต่เขากลับรู้สึกแปลก ๆ กับคนทั้งสองยังไงบอกไม่ถูก เขามองทั้งสองคนซึ่งเดินไปยังทางม้าลายที่จะข้ามไปยังหน้าหอสมุดเฮเว่นวิงค์
          ไปดีกว่า....
          เอลตัดใจขับมอเตอร์ไซด์จากไป
          .....................................................................................................................................
 
          ชายทั้งสองเดินไปคุยไป ชายผู้หลงลืมขอบอกขอบใจชายแต่งตัวประหลาดนั้นมาตลอดทาง
          “ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ผมอาจจะโดนรถชนไปแล้วก็ได้”
          “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณบรรณารักษ์”
          “คุณรู้จักผมหรือครับ” ชายผู้หลงลืมแปลกใจที่มีคนรู้จักเขาอีกคนแล้ว
          “ไม่เพียงรู้จักคุณ ผมยังรู้จักลุงคุณด้วยนะครับ”
          “ลุงของผม?”
          “ใช่ครับ คุณแซม ลุงของคุณผมรู้จักเขาดีครับเรามักแวะไปดื่มกาแฟที่แยกรอมเลทนั่น”
          “อ๋อ คุณรู้จักกับแซมด้วยหรือครับ” ชายผู้หลงลืมต้องแกล้งเออออไปด้วย แซมคนที่ว่าคือชายแก่ในรูปคนนั้นเป็นแน่
          “น่าเสียดายที่งานศพคุณลุงคุณผมไม่ได้ไป น่าเสียดายคนดีๆอย่างเขานะครับ ไม่น่าจากไปเร็วขนาดนั้นเลย” ชายแต่งตัวประหลาดมองไปที่ตึกหอสมุดที่มีสถาปัตยกรรมสมัยโกธิคแล้วพูดต่อ
          “ได้ยินมาว่าเขาทำงานที่หอสมุดนี่มาเกือบสี่สิบปี เป็นมือหนึ่งของที่นี่เลยทีเดียวเชียว หนังสือเล่มไหนอยู่ที่ไหนเขาจำได้หมด แม้กระทั่งใครยืมไปเขายังจำได้เลย”
          “หรือครับคุณ...” ชายผู้หลงลืมเออออตาม เพื่อไม่ให้เสียมารยาทเขาจึงอยากรู้จักชื่อของชายแต่งตัวประหลาดเพราะอาจจะมีประโยชน์ในสืบหาตัวตนที่แท้จริงของเขาเองได้
                “คุณชื่อ....”
          “ผมอะโพโล ไจท์ครับ”
          “ไม่เพียงแต่งตัวแปลก คุณยังชื่อแปลกอีกตะหาก” ชายผู้หลงลืมพูดไปแล้วเพิ่งรู้สึกตัว “ขอโทษครับที่ผมเสียมารยาท”
          “ไม่เป็นไรหรอก แซมก็มักจะว่าผมเป็นคนแปลกเสมอ เออนี่วันนี้คุณไม่ได้มาทำงานหรือครับแต่งตัวแบบนี้” อะโพโล ไจท์มองชายผู้หลงลืมตั้งแต่หัวจรดเท้า
          “ผมลาป่วยมาหลายวันแล้วครับ...”
          “เป็นอะไรหรือครับ ใช่สิ ดูท่าคุณไม่ค่อยสบาย” ชายที่ชื่ออะโพโล ไจท์ถามด้วยความสงสัย
          “ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
          ชายผู้หลงลืมและชายผู้แต่งตัวประหลาด อะโพโล ไจท์คุยกันอย่างถูกคอและชักชวนกันไปคุยต่อกันที่ร้านกาแฟโฟตี้ไนท์ที่แยกรอมเลทใกล้ๆ หอสมุดไปไม่ถึงร้อยเมตร
          ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรส ด้วยวาทะศิลป์ของไจท์ทำให้ชายผู้หลงลืมซึ่งรู้เพียงว่าตนเองชื่อนาห์มก็เริ่มรู้สึกไว้ใจ ก่อนจะจากกันไจท์ได้ทิ้งนามบัตรไว้ให้เขา
          ชายคนนี้ไว้ใจได้ รู้สึกถูกชะตาเขายังไงบอกไม่ถูก ดูเขาเป็นคนมีน้ำใจดี เขาอาจจะช่วยเราฟื้นความทรงจำได้บ้างนะ...
          แล้วชายผู้หลงลืมก็ตัดสินใจได้แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องดำเนินชีวิตในตัวตนนี้ให้ได้ เขาควรกลับไปทำงานที่หอสมุดให้เหมือนปรกติ เพื่อที่เขาจะได้มีเงินใช้ในการประทังชีวิตต่อไป เขาคิดดีแล้วที่ตัดสินใจเช่นนี้  เขาต้องอยู่ในบ้านของแซมต่อไปจนกว่าใครจะมาไล่ และทำงานที่หอสมุด ใช้ชีวิตเท่าที่ได้ข้อมูลมา วันหนึ่งความทรงจำคงกลับคืนมา ความหวังเริ่มเกิดขึ้นในใจของชายหนุ่มผู้นี้แล้ว
                เขาจะเป็นนาห์ม ไรม์วาให้ได้ ทั้งที่ส่วนลึกในใจเขาก็รู้ว่า เขาไม่ใช่คนชื่อนี้              
                เขาจะเป็นใครก็ตาม วันหนึ่งก็คงต้องรู้ จะมัวอ่อนแอต่อไปไม่ได้แล้ว
                เขามองนามบัตรของไจท์ก็พบว่า
                ไจท์คนนี้คือศิลปินนักเขียนรูปสีน้ำมันคนหนึ่ง เป็นเจ้าของแกลอรี่แห่งหนึ่งที่ถนนเวสต์วู้ด ดูท่าเป็นคนมีฐานะดี แต่งตัวดี ใส่เครื่องประดับราคาแพงทั้งตัว น้ำเสียงออกไปทางผู้หญิง เขาอาจจะเป็นเกย์ก็ได้
                ......................................................................................................................................................
 
                ขณะที่เอลเดินทางกลับขึ้นบ้าน จู่ๆ บางสิ่งบางอย่างแว่บเข้าในสมองของเขา เขาเห็นเด็กหญิงคนหนึ่ง กำลังจ้องมองมาที่เขา เด็กหญิงคนนั้น... และผู้ชายตัวสูงผมกระเซิงคนหนึ่ง
                เขามองหาจากระเบียงห้องที่ชั้นสองก็หาไม่พบ
                มีใครสักคนแอบมองเรา...
                สัมผัสเหนือมนุษย์บอกกับเขา ทำให้เขาตัดสินใจวิ่งเข้าสู่โลกต่างมิติ เขาออกวิ่งเพื่อตามหาคนทั้งสอง เด็กสาววัยเดียวกับเขาแต่ตัวเล็กผูกผมสองข้าง หน้าตกกระ เขาไม่รู้ว่าเขาเห็นหรือว่าเป็นภาพนิมิต ฝ่ายชายสูงราว 180 เซนติเมตร หน้าตากวนๆ 
                ต้องหาให้เจอ... ต้องเป็นเจ้าพวกนั้นแน่  ว่าแต่ว่าอยู่ไหนกันนะ
                เขาวิ่งไปทั่วรอบๆ บริเวณหอพักแต่ไม่พบใครสักคนที่มีหน้าตาเช่นนั้น เขาตัดสินวิ่งไปไกลกว่านั้น
                แล้วก็พบกับคนสองคนซึ่งรูปพรรณสัณฐานคล้ายคนที่เขาเห็นในนิมิต เด็กหญิงตัวเตี้ยและชายร่างสูงโปร่งคนนั้นอยู่ตรงหน้านี่นา
                เอลวิ่งเข้าไปหาและอ้อมขึ้นไปดักหน้า
                แก....
                ทันใดนั้นร่างของทั้งคู่ก็หายไปจากสายตาของเขา
                เป็นไปไม่ได้....เมื่อกี้เราเห็น...
                หรือว่าเรากำลังอยู่ที่ขอบเขตของโลกต่างมิติ และภาพพวกนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ มันอยู่ที่อีกฝากโลกหนึ่ง...
                มันจะใช่คนที่เล่นงานเราหรือเปล่านี่..
                “ออกมาสิวะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
          เขาตะโกนร้องเรียกมันลั่น
                “ไอ้ชั่ว เก่งจริงก็ออกมาสิ แกสร้างเรื่องไว้เยอะเลยนะ ฉันเจอแกเมื่อไหร่จะกระทืบให้จมดินเลยเชียว”
          พวกเหนือมนุษย์ทั้งหลายจะมาที่นี่เพื่อแย่งชิงพลัง  พลังจะดึงดูดพลังเข้าหากัน.....
                เขานึกถึงคำพูดของวายร้ายขึ้นมา
                หรือว่าสองคนที่เห็นไม่ใช่เจ้านั่น แต่เป็นพวกเดียวกันคนอื่น....
               .....................................................................................................................................................