เอล คนทะลุมิติ chapter 1

วายร้ายเผยตัว

“พลังจะดึงดูดพวกเหนือมนุษย์มาพบกัน เพื่อรวมพลังที่แตกต่างเข้าไว้ด้วยกัน..

..................................................................................................................................................................

บ้านพักสองชั้นสไตล์ยุโรปหลังหนึ่งที่เขตห้านอกโอลด์ทาวน์

บ้านทั้งหลังปิดไฟมืด ที่ชั้นล่างของตัวบ้านมีแค่แสงสว่างจากจอคอมพิวเตอร์ซึ่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ ร่างทั้งร่างจมอยู่ในเก้าอี้หนังที่มีพนักพิงใหญ่บังร่างมิดทั้งตัว เขากำลังจ้องมองภาพของใครบางคนที่โชว์อยู่ที่หน้าเดสก์ทอปและพูดอยู่คนเดียว  

          “ถ้าวันนั้นฉันไม่บังเอิญเห็นแกที่โรงเรียนคงไม่มีทางคิดถึงแผนวิเศษสุดยอดนี้ได้หรอก ฮ่ะฮ่ะฮ่า”

เด็กหนุ่มใช้นิ้วชี้กดปุ่มเอนเตอร์ ภาพที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นอีกภาพหนึ่ง ภาพนั้นเป็นภาพของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำผู้หนึ่งขณะยืนอยู่ที่หน้าตึกแห่งหนึ่ง ภาพนั้นเลื่อนต่อไปกลายเป็นภาพขณะที่ชายคนเดิมกำลังเดินข้ามถนนท่ามกลางฝูงชนที่กำลังเดินข้ามทางม้าลาย ภาพต่อไปที่เลื่อนมาอีกหลายภาพก็เป็นภาพของชายคนเดิมในอิริยาบถต่างๆ

ชายในภาพคือเดล อัจฉริยะหนุ่มนั่นเอง มันเป็นภาพที่ถูกแอบถ่ายไว้โดยที่เขาไม่รู้สึกตัว และมันคงไม่ใช่ฝีมือใครอื่นนอกจากเด็กหนุ่มคนนี้ เขาอมยิ้มและยื่นหน้าเข้าไปใกล้จอซูมใบหน้าของเดลจนเต็มหน้าจอ

“แต่จนแล้วจนรอด ฉันยังสัมผัสพลังในตัวแกไม่ได้เลย แสดงว่าแกอาจจะไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์”

เด็กหนุ่มรู้เรื่องพวกเหนือมนุษย์ เขากดเอนเทอร์ลงไปอีกครั้ง ภาพของเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอแทนที่ภาพของเดล และก็คงถูกแอบถ่ายไว้เช่นกัน ภาพเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปทีละภาพๆ เด็กหนุ่มในภาพอยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดทั้งชุด ผมบนศีรษะถูกโกรกเป็นสีแดงเข้ม อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเดล ใบหน้ามีเอกลักษณ์ ดวงตาเรียวแหลมแฝงความเจ้าเล่ห์ เฉยเมยไร้ความรู้สึก

“จัสต์..แกเกิดในวันเดือนดับวันเดียวกันกับเดล แสดงว่าแกทั้งคู่คืออัจฉริยะต่างขั้วของกันและกัน”

เด็กหนุ่มคนที่สองในภาพถูกเรียกว่าจัสต์ เขาคืออัจฉริยะวัยเพียงยี่สิบเศษซึ่งเป็นถึงผู้บริหารของเครือข่ายหวังเอนเตอร์ไพร์สซึ่งมีกิจการธุรกิจเครือข่ายมากมายในประเทศนี้ คำว่าอัจฉริยะต่างขั้วที่เด็กหนุ่มพูดถึงย่อมมีความหมายแฝงเร้นอยู่ หากเดลเป็นขั้วบวก จัสต์ต้องเป็นขั้วลบ 

เขากดเอนเทอร์อีกครั้งภาพทั้งหมดก็หายไปจากหน้าจอ กลายเป็นภาพหน้าจอของระบบปฏิบัติการไซ ระบบปฏิบัติของคอมพิวเตอร์แห่งยุค 

ฉันปั่นหัวเดลได้แล้ว ส่วนจัสต์ไว้อีกเดี๋ยวฉันจะเล่นงานแกให้จั๋งหนับ..   

เด็กหนุ่มหยิบภาพใบหนึ่งซึ่งคั่นไว้ในหนังสือพ๊อคเกตบุ๊คนิยายที่วางอยู่ใกล้ๆ ตัวออกมาดู ภาพนั้นเป็นภาพของแอนนาซึ่งกึ่งเปลือยท่อนบน ภาพดูมืดมากจนแทบจะมองไม่เห็น ต้องใช้สายตาเพ่งอย่างมากถึงจะเห็นว่าเป็นใบหน้าของใคร มันคือภาพซึ่งออกอากาศในโรงเรียนวันนั้น

“เสียดายที่ภาพออกมามืดแบบนี้ น่าเสียดายจริงๆ”

ภาพนั้นถ่ายในห้องเก็บของในวันนั้น ภาพอีกภาพเป็นใบหน้าของเอลแบบเต็มๆแต่ก็ยังถูกความมืดบังใบหน้าบางส่วนเอาไว้ ซึ่งทำให้ภาพนั้นก็ดูไม่ออกว่าเป็นเอลหรือเป็นใคร

เด็กหนุ่มผู้นี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในวันนั้น เขาคือจอมวางแผนผู้สร้างผลงานอันน่าเจ็บแค้นใจให้กับเอลนั่นเอง

เหตุใดเอลและแอนนาจึงตกเป็นเหยื่อของวายร้ายผู้นี้

เขาจ้องภาพแอนนาในเงามืดและร้องคร่ำครวญ

“แอนนาจ๋า ขอโทษด้วยนะ เธอไม่น่าเกิดมาเป็นน้องสาวของเจ้าเดลเล้ย...”

เด็กหนุ่มผู้ลำพองลุกขึ้นเปิดไฟนีออนในห้อง อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ใบหน้านั้นขาวผ่องทาแป้งทั่วทั้งหน้าเขียนคิ้วทาปากสีแดงสด กิริยาอาการตุ้งติ้งดูกระเดียดไปทางผู้หญิง ดวงตาแหลมเรียวใส่คอนแทคเลนส์สีแดง ไว้ผมเป๋ปิดซีกหน้าด้านหนึ่งไว้จนเกือบมองไม่เห็นลูกตา รอยยิ้มดูน่ากลัว เสื้อกล้ามที่ใส่ไร้แขนมีรูปตาปีศาจอยู่กลางหลัง

จู่ๆก็แผดเสียงลั่นห้อง

“เอ็ทคนนี้จะเป็นพระเจ้าแห่งโลก”

เขาคือเอ็ท ดีโดนักเรียนมัธยมปลายห้องจีโรงเรียนเซนต์แอนเจิ้ล

“ข้าคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลก”

ร้องพลางยกแขนทั้งสองขึ้นเกร็งจนกล้ามขึ้น

“ข้าจะเล่นพวกมันให้หัวปั่นก่อนที่จะเชือดมันทีละคนๆ”

เด็กหนุ่มเดินสะบัดก้นและเยื้องย่างเหมือนผู้หญิงตรงไปยังตู้เย็นซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่ก่อนที่จะถึงตู้เย็นเขาก็ต้องชะงัก หันหน้ามองกลับไปทางด้านหลังอย่างตกใจ เขากำลังรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง

ใครกัน...

แต่เขารีบหันหน้ากลับและซ่อนความรู้สึกในใจไว้ ก่อนที่จะทำเป็นแกล้งไม่รู้ไม่ชี้พาตัวเองเดินขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้านซึ่งมีห้องนอนอยู่สองห้องและเริ่มฮัมเพลงเพื่อกลบเกลื่อนความในใจ

“ห้องนอนคือวิมานของฉัน..แดนสวรรค์แห่งโลกนี้..”

เมื่อขึ้นไปบนชั้นสองเขาก็เดินไปเปิดประตูห้องๆหนึ่งเข้าไป มันคือห้องนอนของเขา เขามองเข้าไปในห้องซึ่งมืดมิด เขายังไม่ได้กดเปิดไฟในห้อง สายตาของเขายังปรับสภาพเพื่อมองในความมืดไม่ได้ ที่หน้าต่างของห้องนั้นปิดหน้าต่างไว้ แล้วเขาก็เปลี่ยนใจหันหลังออกจากห้องปิดประตูห้องดังปัง เมื่ออยู่นอกห้องนอนเด็กหนุ่มจึงหรี่ตามองไปยังส่วนที่มืดที่สุดของห้องนั้น สายตานั้นเริ่มปรับสภาพได้แล้ว

ใครอยู่ที่มุมห้อง..

นอกห้องนอนนี้เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า เด็กหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่ามีคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง แม้จะมองไม่เห็นร่างของคนนั่งอยู่ก็ตาม เขาสัมผัสถึงจิตของใครบางคนได้ ต้องมีใครสักคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้นั้นแน่นอน สัมผัสของเขาไม่มีทางผิดเพี้ยนเพราะมันคือสัมผัสพิเศษของพวกเหนือมนุษย์ และมันคือสัมผัสที่เยี่ยมยอดกว่าใครทั้งหมด เขาคิดเช่นนั้น

เป็นไปไม่ได้  มันรู้ที่อยู่ของเราได้ยังไง... 

ใบหน้าของเอ็ทผุดเหงื่อเต็มหน้า ฉับพลันเขาก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่อยู่ ร้องตะโกนออกมา

“แกเป็นใคร เข้ามาได้ยังไงวะ”

ทุกอย่างในห้องยังคงสงบนิ่ง ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมา ความเงียบทำให้เด็กหนุ่มยิ่งหวาดหวั่น มือขวาจับที่ราวบันไดเตรียมพร้อมสำหรับทางหนีทีไล่

หรือว่าเราคิดไปเอง...

สักครู่เงามืดนั้นก็ค่อยๆ เด่นชัดขึ้น เขาเห็นเงาคนที่เก้าอี้ตัวนั้นแล้ว เป็นคนมีตัวตนจริงๆ นั่งไขว้ห้างอยู่ ที่สำคัญเงาร่างนั้นไม่รู้สึกตกใจที่ถูกเจ้าของบ้านพบเห็นเลยสักนิด

ทำไมเมื่อครู่เราไม่เห็นมันนะ...

เด็กหนุ่มมึนมากแต่เขาไม่มีเวลาคิดอะไรมากแล้ว เขาจะทำยังไงกับผู้บุกรุกคนนี้ดี เขายังมองไม่เห็นหน้าเลย แต่เขาก็คิดได้ว่าผู้บุกรุกนั้นคือใคร

“แกเข้ามาได้ยังไงวะ”

เร็วเท่าความคิด เอ็ทยื่นมือไปกดสวิทซ์เพื่อเปิดไฟทันที เมื่อเห็นใบหน้าของผู้บุกรุก เขาก็ถึงกลับหน้าซีดเผือด ผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เขาคาดคิดไว้จริงๆ

“เอล.แก...”

เอ็ทถอยหลังไปผิงผนังห้องนอน หัวใจของเขาเต้นแรง

“แกมาอยู่ที่นี่ได้ไง…”

ความตื่นตระหนกทำให้ความขึงขังเมื่อครู่อันตรธานหายไปจนสิ้น

เอลลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนกอดอกอมยิ้ม การที่เขามายืนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ย่อมเป็นการบอกว่าเขาได้แก้ปมปริศนาได้เรียบร้อยแล้ว เขาได้พบต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

“สวัสดี เอ็ท ดีโด” เอลทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เมื่อเอ็ทตั้งสติได้ก็ตวาดใส่เอล

“เข้ามาในบ้านคนอื่นไม่กลัวโดนสอยหรือไงวะ ฉันมีปืนนะ ปืนน่ะรู้จักปืนมั้ย”

เอลขมวดคิ้วและร้องลั่น

“แกคิดจะเล่นงานพี่ชายแต่กลับเอาน้องสาวเขากับฉันมาเป็นแพะ ไอ้ชั่วแกคิดเรื่องชั่วแบบนี้ได้ยังไงวะ”

“พูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่รู้เรื่องนะโว้ย” เอ็ทเฉไฉ

“บ้านนี้คงมีหลักฐานมากมายอย่างเช่นแผ่นบันทึกภาพหรือไม่ก็ประวัติของฉันหรือเดลในเครื่องคอมนั่น แกนี่ไม่ค่อยฉลาดเอาเสียเลย”

“พูดอะไรของแกมีหลักฐานที่ไหน แกพูดเรื่องอะไรของแก” เอ็ทพูดด้วยเสียงสั่นเครือหน้าซีด “อย่าบอกนะว่าแกแฮคเข้ามาที่เครื่องคอมของฉันนะ มันผิดกฎหมายนะโว้ย”

“แผนที่เยี่ยมยอด..ที่จริงฉันก็เกือบยอมแพ้ไปแล้วนะ” เอลพูดเหมือนชื่นชม

“จะให้ฉันสงสัยเซนทรูแต่ฉันก็ไม่สงสัย กลับไปสงสัยหวังแทน หวังเป็นพวกที่สนใจต้นไม้มาแต่เด็ก ฉันแอบไปดูมันที่บ้าน คนอะไรกันในบ้านมีแต่ต้นไม้ นับร้อยชนิดเชียว”

“แ.....................” เอ็ทคล้ายจะพูดแต่ก็ไม่พูด

“มันเป็นพวกบ้าต้นไม้ชนิดสติแตกเลยล่ะ บ้ากันทั้งบ้านทั้งพ่อและแม่ แถมเจ้านั่นยังพูดกับดอกไม้ด้วยนะ ขำหวะ” เอลพยายามพูดให้ตลก เพื่อยั่วเอ็ท

“ใช่สิมันพวกบ้าต้นไม้เลยล่ะฉันก็เคยเห็น” เอ็ทก็อดขำเรื่องของหวังไม่ได้

“..ในเมื่อแกรู้แล้วแบบนี้ก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะ ว่าแต่ว่าแกรู้เรื่องฉันได้ยังไง ฉันมั่นใจว่าแทบไม่เคยเหลือบมองแกเลยสักครั้งเดียว”

“ใช่ แกไม่เคยแสดงพิรุธให้ฉันเห็น สมาธิดีมากนี่ แผนก็แยบยล ฉันเดาว่าแกคอยแอบดูฉันตลอดเวลาจากห้องของแก โดยที่ใช้พลังควบคุมจิตของเจ้าเซนทรูให้มองมาทางฉันบ่อยๆ เพื่อเบี่ยงเบนให้ฉันไม่ทันสังเกตุเห็นว่าแกต่างหากที่แอบมองฉันอยู่”

“เก่งดีนี่”

 “แว่นตาสุดจ๊าบของแกมันลดการสะท้อนของแสง แถมแกยังใส่คอนแทคเลนส์ฟ้าเพื่อให้กลมกลืนกับแสงแดดที่สะท้อนเข้าห้องของแกทุกวันเพราะแกแอบเอากระจกสะท้อนแสงไปติดบนดาดฟ้าฝั่งตรงข้ามเพื่อให้มันสะท้อนลงมาที่โต๊ะของแกทุกวันเพื่อให้เกิดแสงจ้าทำให้ฉันมองไม่เห็นว่าแกแอบมองอยู่ แกไม่แสบตาบ้างหรือไงวะ”

“แสบก็ต้องทนสิวะ ริจะทำงานใหญ่ทั้งทีก็ต้องทน แกยอดมากที่ตามมาถึงตัวฉันจนได้ ฉันคงประเมินค่าแกผิดไปเอง”

……………………………………………………………………