Back Togeter

-------------------------------------------------
06.00 น.
ร่างบางรู้สึกตัวตื่น แพขนตาหนากระพริกถี่ เพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา ค่อยๆ ขยับตัวช้า แต่ทุกครั้งที่ขยับก็เจ็บจี๊ดบริเวณนั้น ยกมือชายหนุ่มก็โอบกอดออกอย่าเบามือ เกรงว่าจะคนโตกว่าจะตื่น พยายามยันตัวลุกขึ้นยืน เห็นสภาพห้องแล้วตกใจเหมือนกันกับเหตุการณ์เมื่อคืน นี่แก้วคงรักเค้ามากใช่ไหมถึงยอมให้เกินเลยขนาดนี้ สะบัดหัวไล่ความคิด จะเดินแต่ละก้าวช่างยากลำบาก หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนสวมปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า หยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเข้าห้องน้ำปล่อยน้ำอุ่นให้ไหลชำระร่างกาย เทครีมอาบน้ำล้างคราบที่เกิดจากเหตุการณ์เมื่อคืน เวลาจะก้มหรือทำอะไรแต่ละอย่างช่างยากเย็นเจ็บไปหมด รอยแดงตัดกับผิวขาวเนียนเต็มตัวไปหมด ไล่ตั้งแต่คอ ลามมาถึงหน้าอก หน้าท้อง ล้างครีมอาบน้ำออกจากตัว จะก้มมากก็ไม่ได้เจ็บจี๊ดทุกที
“ทำไมถึงได้เจ็บอย่างนี้ แล้ววันนี้จะเต้นไหวไหมเรา” พึมพำกับตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ ดูรอยแดง ที่ปรากฏเด่นชัดเต็มตัว ห่อผ้าขนหนูพันรอบกลาย คว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ใส่คลุมอีกครั้ง เปิดประตูห้องน้ำเดินช้า ๆ ออกไป เลือกเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายมิดชิด ตั้งแต่คอยันแขน อยากจะรีบแต่งตัว แต่ร่างกายกลับรับไม่ไหว กว่าจะใส่ได้แต่ละชิ้นเจ็บปวดไปหมด แต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งข้าง ๆ แฟนหนุ่มที่นอนหลับตาพริ้ม
“โทโมะ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย” สะกิดเรียกเบา ๆ
“ว้าย... โทโมะแก้วเจ็บนะ” ร้องเสียงหลง จะไม่ให้ร้องได้ไง อยู่ ๆ คนตัวโตเอาแต่ใจก็กระชากลงไปนอนข้าง ๆ แล้วกอดแน่นซะขนาดนั้น
“เพี๊ย! นี่แน่ะ ... ตื่นได้แล้ว” นิ้วเรียวฟาดที่ไหล่หนาแรง ๆ ให้ได้รู้สึก
“ยังไม่อยากตื่นเลยครับ” ลืมตามองสาวหน้าหวานในอ้อมแขน  พร้อมกดจูบริบฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง
“อืม ........ พอแล้วลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวเข้าบริษัทสายนะ” ดันอกคนเอาแต่ใจ หลบสายตาหวาน ซุกซน ของคนกอด
“ครับลุกก็ได้ รอพี่อาบน้ำแปปนึงนะ ที่รัก” ลุกวิ่งเข้าห้องน้ำไป (ลืมไปรึป่าวว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย)
-----------------------------------------
พี่เหรอ! แค่คืนเดียว เปลี่ยนชีวิตแก้วไปเลยรึไง พอแฟนหนุ่มเข้าห้องน้ำ คนตัวเล็กก็รีบลุก แต่พอขยับตัวก็เจ็บทุกที เมื่อไหร่จะหายนะ มองไปที่เตียงใหญ่ รีบดึงผ้าปูที่นอนออกเพื่อนำไปซัก ถ้าใครมาเห็นต้องรู้แน่ ๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อหลักฐานมันฟ้องขนาดนี้ จับใส่ตะกร้า เปิดตู้เสื้อผ้าอีกที แค่เดินก็ลำบากอยู่แล้ว ต้องปูผ้าปูที่นอนผืนใหม่อีก ทรมานชะมัด
ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จ เดินออกจากห้องน้ำเห็นแฟนสาวก้มๆ เงยๆ ง่วนกับการปูผ้าปูที่นอนผืนใหม่ รู้อยู่หรอกว่าทำไมต้องเปลี่ยน ยืนมองความน่ารักของแฟนสาว เดินเข้ามากอด ก็แฟนผมน่ารัก ผมเลยอยากกอดครับ
“เปลี่ยนเองทำไมครับ ให้แม่บ้านเปลี่ยนก็ได้” กอดจากด้านหลัง สูดดมความหอมแฟนสาวอีกครั้ง กลิ่นกายแฟนสาวที่ไม่ได้ปลุงแต่งด้วยน้ำหอมเลอเลิศ ชอบจนติดก็ว่าได้ กลิ่นอย่างนี้ให้ดมชั่วชีวิตก็ไม่เบื่อ
“อืม โทโมะเรื่องแค่นี้ทำเองก็ได้ ..... ว๊าย! โทโมะทำไมไม่นุ่งผ้า” หันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม ก็ต้องพบว่าร่างสูงไม่มีอะไรปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว รีบเอามือปิดตาแทบไม่ทัน
“ปิดตาทำไม เห็นกันหมดแล้ว รึว่าจำไม่ได้ อยากให้พี่ทบทวนความจำรึไงตัวเล็ก แล้วอีกอย่าง เรียกพี่ด้วยครับ” กระซิบเบา ๆ ข้างหู มือข้างหนึ่งโอบกอดเอวบางไว้แน่น ส่วนอีกข้างพยายามจะดึงมือเล็กออกให้ได้
“ทำไมต้องเรียกพี่ด้วยหล่ะ เรียกโทโมะเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ” ถามทั้ง ๆ ที่ยังปิดตาอยู่ แล้วจะเห็นสายตาหื่นตรงหน้ามั้ย ว่าอยากจะกินแก้วอีกแล้ว
“ก็ตัวเล็กเป็นเมียพี่แล้ว เหตุผลมีแค่นี้แหละครับ”
เฮ่อ! ตัวเล็กมีสามีแล้วนะ ต้องให้เกียรติสามี เข้าใจมั๊ย อีกอย่างพี่อายุมากกว่าเราต้อง 2 ปี ก็เพราะเรียก โทโมะ โทโมะ นี่แหละเรียกจนกลายเป็นเพื่อน ตลอด 5 ปีถึงได้เป็นแค่เพื่อน ตอนนี้พี่ไม่ยอมแล้วครับ
“รู้ค่ะ แต่โทโมะ เอ่อ พี่ช่วยแต่งตัวก่อนได้มั๊ย นะ”
“ก็ได้ครับ แต่หน้าที่จัดเสื้อผ้ามันเป็นหน้าที่ของ เมีย นี่ครับ ว่าไงจะทำรึไม่ทำ ถ้าไม่ทำก็ยืนกอดกันอย่างนี้แหละ” คำพูดตรงกับใจไร้การกลั่นกรอง ทำให้ร่างบางอาย แทบแทรกไปหลบอยู่ตรงไหนก็ได้ให้พ้นสายตาแบบนี้
“พี่ ก็ปล่อยสิ เดี๋ยวแก้วไปจัดให้” กล่าวบอกหน้าแดง ไม่กล้าแม้จะสบตา ตั้งใจจะรีบเดินไปให้ถึงตู้เสื้อผ้า แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ทำให้โดนดึงสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“เดินไม่ไหว ทำไมไม่บอกหล่ะครับ เจ็บมามั๊ยตัวเล็ก พี่ขอโทษนะ”
“แก้วว่าพี่ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ทั้งเขิน ทั้งอาย กับสถานะที่เปลี่ยนไปเพียงข้ามคืน
“ครับ งั้นเดี๋ยวพี่พาไป เลือกชุดให้พี่หน่อยนะที่รัก” ว่าพลางแล้วอุ้มแฟนสาวตัวลอย เดินตัวปลิวไปหน้าตู้เสื้อผ้า วางแฟนสาวลง ระหว่างหญิงสาวเลือกเสื้อผ้า ตัวเองก็จัดการกับตัวเอง หาอันเดอร์แวร์ กับบ๊อกเซอร์มาสวม รอรับเสื้อที่แฟนสาวเลือก วันนี้หญิงสาวเลือกเสื้อกล้ามสีดำ พร้อมกับกางเกงยีนต์ ตัวเก่งให้ เพราะรู้ดีว่าแฟนหนุ่มขี้ร้อนขนาดไหน โดยไม่ลือ หยิบกางเกงขาสั้น กับเสื้อยืดอีกตัวพร้อมกับผ้าเช็ดตัว และขนหนูผืนเล็กอีก 2 ผืน ใส่กระเป๋า เตรียมไว้สำหรับวันนี้
“อย่างนี้ไงพี่ถึงอยากได้แก้วเป็นเมีย รู้ใจไปซะทุกอย่าง” แต่งตัวเสร็จก็หยอดคำหวานที่ออกมาจากใจ พร้อมกับกอดคนตัวเล็กแน่น หอมซ้ายที ขวาที รายละเอียดตัวเขาเธอจำได้หมด จำได้แม้กระทั่งเวลาเค้าเหนื่อยเค้าต้องใช้ผ้าขนหนู 2 ผืน ผืน นึงชุบน้ำเย็นๆ เพื่อระบายความร้อน ส่วนอีกผืนไว้เช็ดเหงื่อ
“พี่พูดบ่อยไปแล้วนะ” ดุแฟนหนุ่ม หน้าแดงเหมือนมะเขือเทศ
“เขินเหรอที่รัก ไม่ต้องอายหรอกเพราะที่พี่พูดมันคือเรื่องจริง” ขโมยจูบหวานของร่างบางอีกครั้ง
“อืม .... พี่คะ พอก่อนนะ เดี๋ยวเข้าบริษัทสายนะ นะคะ”
“ครับที่รัก ไปเถอะลงไปข้างล่างกัน ป่านนี้ทุกคนรอกันหมดแล้ว อีกอย่างพี่จะได้บอกเรื่องของเราด้วย”
“พี่อ่ะ ... แต่เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวแก้วเอาผ้าปูที่นอนไปซักด้วย” บอกแล้วค่อย ๆ เดินไปหยิบตะกร้าผ้าเตรียมลงไปซัก
“ให้แม่บ้านซักก็ได้ วางไว้เถอะ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านมาเก็บ”
“วันนี้ไม่ได้ค่ะ ถ้าทำอย่างนั้นแก้วอายเค้าตาย” ก้มหน้าอาย ๆ กอดตะกร้าไว้แน่น
“อ๋อ ... พี่รู้แล้ว อายเรื่องของเราใช่ไหม นั่นสินะอายเค้าตายเลย น่ารักขนาดนี้พี่ชักไม่อยากให้ออกจากห้องแล้วสิคนดี” ดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้ง ฝังจมูกโด่งลงที่คอขาวอย่างหลงใหล
“พี่ ........” เรียกชายหนุ่มให้ได้สติ
“ครับ ครับ ไปพี่พาลงไปข้างล่าง แล้วคืนนี้ค่อยมาต่อแล้วกันนะที่รัก เดินไหวรึป่าวพี่อุ้มนะ” บอกแฟนสาวตาเป็นประกาย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้วค่อยๆ เดิน ไม่เจ็บมากเท่าไร” กล่าวโกหก ทั้ง ๆ ที่เจ็บจะตาย
“พี่รู้ว่าพี่ทำแก้วเจ็บ แต่ต่อไปก็ไม่เจ็บแล้ว ให้พี่อุ้มดีกว่านะ แล้ววันนี้แก้วจะเต้นไหวเหรอ พี่ว่าลงไปกินข้าวแล้วขึ้นมานอนพักดีกว่าไหม” มือแกร่งกอดเอวบางแน่น ส่วนอีกข้างยกขึ้นมาปัดผมด้านหน้าอย่างเบามือ อยากเห็นหน้าชัด ๆ ใครว่าจะผมรักเมีย หลงเมีย หวงเมีย ไม่เถียงครับ ไม่โกรธด้วย เพราะทั้งหมดคืนเรื่องจริงที่ผมไม่คิดจะปฏิเสธ
“พี่ให้แก้วเดินเองดีกว่า เดี๋ยวพ่อกับแม่สงสัย แล้วพี่จะโดนดุ”
“แก้วไม่ห่วงตัวเองเลยนะ แถมยังห่วงพี่จะโดนดุอีก น่าตีนัก ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดถึงตัวเองก่อน ห่วงคนอื่นก่อนเสมอ ยิ่งแก้วพูดอย่างนี้พี่ยิ่งรู้สึกผิด พี่ยอมโดนดุเพราะพี่เป็นห่วงแก้วนะครับ ให้พี่อุ้มดีกว่านะตัวเล็ก”
“อืม .... ไม่ดีกว่า ถ้าพี่ห่วงแก้ว พี่แค่ประคองแก้วเดินแล้วกัน ไปคะแก้วหิวแล้ว” บอกแฟนหนุ่มเสียงหวาน
“ดื้อนักนะ เอางั้นก็ได้ครับ” บีบจมูกขาวนวล ทั้งรัก ทั้งหมั่นไส้ ว่าแล้วก็สะพายกระเป๋าทั้งของตัวเองและของคนตัวเล็ก คว้าตะกร้าจากมือเรียวมาถือข้างนึง ส่วนอีกข้างที่เหลือโอบเอวบางไว้แน่น แล้วพาเดินลงไปข้างล่าง
“ใครช่างทำบันไดเยอะขนาดนี้ อยากจะทุบทิ้งเสียจริง ๆ” บ่นให้พอได้ยินแค่สองคน
“พี่นี่” ส่ายหัวกับความคิดแฟนหนุ่ม แต่ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
 ------------------------------------------