Back Togeter

 ------------------------------------------

“แก้ว นั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาผ้าไปใส่ถังปั่นก่อน” พาแฟนสาวมานั่งพักที่ห้องรับแขกก่อนจะคว้าตะกร้าผ้าออกไปด้านหลังของตัวบ้าน

“แก้ว .... คิดถึงจังลูก” นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงของพ่อแฟนหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ” ค่อย ๆ ลุกขึ้น ยกมือไหว้

หมับ! คว้าลูกสาวสุดที่รักมากอดให้หายคิดถึง

“ไม่เจอตั้งนาน สวยขึ้นเป็นกอง ไม่เหลือคราบลูกแก้วสาวห้าวของพ่อเลย กลับมาอีกทีเป็นสาวหวานไปแล้ว”

“เฮ้ย! พ่อ ทำอะไร ปล่อยเลย นี่เมียผมนะ” เดินเข้ามาในบ้าน ก็ต้องพบภาพบาดตา เมื่อคนที่เป็นพ่อยืนกอดแฟนตัวเองอยู่ คำพูดไร้การกลั่นกลองหลุดออกจากปาก อยากจะเข้าไปแทรกตรงกลางเป็นที่สุด ว่าแล้วก็รีบวิ่งมายืนบังคนตัวเล็กให้อยู่ไกลๆ คนเป็นบิดา

“เจ้าโมะ แกพูดอะไร ดูหน้าลูกแก้วบ้าง หน้าแดงไปหมดแล้ว แล้วจริงรึป่าวที่แกพูดหะ”

“จริงครับ” กล่าวบอกสีหน้าจริงใจ จนผู้เป็นพ่ออดที่จะหัวเราะไม่ได้

อ๊าค พี่ปากเหรอนั่น แค่นี้แก้วก็อายจะแย่อยู่แล้ว จะป่าวประกาศทำไม

“เพี๊ยะ! พี่ ... นิสัยไม่ดี” มือเรียวฟาดเข้าที่แขนอย่างแรง จนเจ้าตัวสะดุ้ง มันก็สมควรอยู่หลอก พูดอะไรไม่คิด ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ

“แก้วอ่ะ พี่เจ็บนะ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ แล้วพ่อก็ไม่ต้องมายุ่งกับเมียผมด้วย” หันมาทำหน้าอ้อนใส่คนตัวเล็ก มือลูบแขนข้างที่ถูกตี เจ็บนะครับที่รัก

“ไอ้ลูกบ้า เมียแก ก็ลูกสาวพ่อเหมือนกันโว๊ย ทำไมพ่อจะกอดลูกสาวไม่ได้” คนเป็นพ่อก็ไม่ยอมลดละ ยิ่งเห็นลูกชายหวง

ยิ่งอยากแกล้ง

“อะไรกันค่ะ พ่อ ลูก ตื่นเช้ามาก็ทะเลาะกันเลยเหรอ” เสียงนายหญิงของบ้าน ดุคนเป็นสามีกับลูกชายตัวดี ที่ตื่นมาก็ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ เสียงดังลั่นบ้านแต่เช้า

“แม่ ก็ไอ้โมะ มันไม่ยอมให้พ่อกอดลูกแก้ว แถมเอาตัวมาบังซะมิด มองไม่เห็นหน้าลูกสาวเลย มันจะมากไป มันจะหวงเกินไปแล้วนะ นี่พ่อแกนะโว๊ย” ฟ้องคนเป็นภรรยาถึงวีรกรรมของลูกชายตัวดี

“อย่าว่าแต่พ่อเลย แม่ผมก็ไม่ให้กอด แก้วของผม ผมกอดได้คนเดียว” ดึงแฟนสาวมากอดแนบอกไว้แน่น กล่าวบอกคนเป็นพ่อแม่หน้าตาเฉย

“เจ้าโมะ เจ้าลูกบ้า ลูกแก้วไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ปล่อยเลยนะ นั่นลูกสาวแม่นะ” เดินเข้าไปหมายจะดึงลูกสาวให้ออกจากอกลูกชาย

“ตั้งแต่เมื่อคืน แล้วลูกสาวแม่น่ะ เมียผม” เอาตัวบัง กอดร่างบางไว้แน่น ไม่ยอมให้ไปไหน

“จริงเหรอเจ้าลูกชาย เป็นไงพ่อ แม่บอกแล้ว ลูกพ่ออ่ะมันไม่ปล่อยลูกสาวเราไว้แน่ ๆ เชื่อแม่รึยัง”

“แกนี่นะ ปล่อยลูกแก้วได้แล้ว ดูสิหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้ว กอดซะแน่น เดี๋ยวน้องหายใจไม่ออก” ผู้เป็นพ่อดุเจ้าลูกชายตัวแสบ

เฮ่อ! ไอ้นี่เรื่องความแสบไม่มีใครเกิน เห็นเงียบ ๆ อย่างนี้เถอะ บทจะดื้อ ก็ดื้อหัวชนฝา นี่คงรักของมันมากขนาดผมเป็นพ่อมันแท้ ๆ ยังแตะไม่ได้ หวงจริงๆ คอยดูมันต้องง้อผม เพราะถ้ามันไม่ง้อผม ผมก็ไม่ไปขอลูกแก้วให้มัน ดูสิใครมันจะแน่กว่ากัน พ่อหรือลูก

“ไม่ปล่อย แม่ครับ ผมกับน้องหิวข้าวแล้ว วันนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้าด้วย”

“ไปแก้ว พี่พาไปกินข้าว ดีกว่าอยู่ทะเลาะกับคนแก่ครับ” ว่าแล้วก็อุ้มร่างบางตัวลอย

“ชิ พี่นิสัยไม่ดี” นั่น ตัวเล็กงอนผมอีก พ่อนะพ่อ

“โกรธพี่จริงเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ง้อนะครับ”

“........”

“ไม่อยากรู้รึไงว่าพี่จะง้อตัวเล็กอย่างไง”

“........”

“ถ้าไม่อยากรู้ งั้นพี่ง้อตัวเล็กเลยแล้วกัน แต่ไม่ใช่ที่นี่ครับ เพราะพี่จะง้อตัวเล็กในห้องของเรา” กระซิบข้างหูคนในอ้อมกอด

“พี่ แก้วไม่เล่น  แก้วไม่ได้งอนพี่สักหน่อย หิวแล้วค่ะ”

“555 พี่บอกแล้ว ตัวเล็กเป็นของพี่ ตัวเล็กไม่มีวันชนะพี่หรอกครับที่รัก กินข้าวดีกว่า”

พาคนสวยนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว สักพักก็ออกมาพร้อมข้าวต้มกุ้งร้อน ๆ

“ที่รัก ข้าวต้มมาแล้วครับ”

“ทำไมตักมาถ้วยเดียวหล่ะคะ พี่ไม่กินเหรอ”

“กินครับ แต่พี่จะกินกับตัวเล็ก” ว่าแล้วก็อุ้มร่างบางนั่งตัก โอบเอวไว้หลวม ๆ กลัวคนสวยหายใจไม่ออก

“พี่จะทำอะไร”

“ก็ป้อนพี่เหมือนที่อยู่คอนโดแก้วไงครับ ป้อนเร็วพี่หิวแล้ว”

นั่นไงแก้วว่าแล้ว เกลียดนักสายตาอย่างนี้ จะกินแก้วเลยรึไงผีดิบ

“ไม่ป้อนใช่ไหม ได้ครับ”

กดจูบแรงๆ บนริมฝีปากอวบอิ่ม แทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานไม่เคยเบื่อ รั้งคนตัวเล็กด้วยมือแกร่งไม่ให้หลบเลี่ยงไปไหน แล้วก็ได้ผล แรงผลักหายไปไหนหมด เหลือแค่มือไร้เรี่ยวแรงที่เกาะไหล่ผมอยู่แค่นั้น

“กอดคอพี่สิที่รัก” ละจากริมฝีปากไล่ลงมาที่แก้มนวล กระซิบเบา ๆ ข้างใบหูก่อนที่ครอบครองริมฝีปากชมพูอีกครั้ง

“อืมม .....” เสียงหวานประท้วงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ต้องถอนริมฝีปากออกอย่างเสียไม่ได้ ตอนนี้คนบนตักผม หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ผมหล่ะชอบอาการอย่างนี้เป็นที่สุด

“มองพี่หน่อยได้ไหมคนดี ว่าไงป้อนพี่ได้รึยัง”

“พี่นี่นะ” สายตาคู่สวย มองชายหนุ่มตรงหน้า ไม่รู้ทำไมอยู่ใกล้ ๆ แล้วไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายก็ต้องป้อนข้าวอีกตามเคย ผลัดกันป้อนอยู่อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ไปทำงานซะทีหล่ะคะ

“อย่าส่งสายตาอย่างนี้ให้พี่บ่อย เพราะเห็นแล้วพี่ไม่อยากทำอะไรนอกจาก .......ในห้อง” กระซิบแผ่วเบาบอกสาวบนตัก ช่างไม่รู้เลยรึไงที่รัก ว่าสายตาแบบนี้มันทรมาน ถ้าไม่ติดว่าต้องมีคอนเสริต์ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทจริง ๆ

--------------------------------------------------

แก้ว // กว่าจะป้อนข้าวเสร็จเล่นเอาเหงื่อตก ตอนที่คอนโดเดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอมก็เต็มที่แล้วนะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว นี่ทั้งกอด ทั้งหอม ทั้งจูบ สร้างรอยไว้เต็มตัวไปหมด คนอะไรน่าไม่อาย เอาแต่ใจเป็นที่สุด ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกวันแก้วต้องแย่แน่ ๆ จะแปดโมงแล้วยังไม่ได้ออกจากบ้านเลยคะ จะสายก็เพราะผีดิบนี่แหละ

---------------------------------------------------

“พี่ไปทำงานกันเถอะ เดี๋ยวสาย” เอ่ยเสียงหวานบอกเจ้าของตักที่ตัวเองนั่งทับอยู่

“พี่ว่าตัวเล็กน่าจะนอนพักนะหึ มีแรงเหรอครับ ว่าไง” ถามเสียงล้อเลียน มือหนาปัดผมตรงหน้าไปทัดหูให้

“ไม่เป็นไรคะ ให้แก้วไปเถอะอย่างน้อยถ้าเต้นไม่ได้ให้แก้วได้เห็นก็ยังดี แต่ถ้าแก้วไม่ไหวเดี๋ยวแก้วโทรบอกพี่ก็ได้ นะ นะ” ออดอ้อนเสียงหวาน กลัวเป็นที่สุดว่าชายหนุ่มจะไม่ให้ไป ถ้าเป็นอย่างนั้นแก้วก็ตามเค้าไม่ทันสิพี่ก็

“ไปครับ งั้นแก้วรอพี่ที่ห้องรับแขกนะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อน” ว่าแล้วช้อนร่างบางอุ้มมาวางไว้ที่โซฟาห้องรับแขก รีบเดินไปหยิบกุญแจรถของตนที่ห้องทำงานบิดา

“ไง จะไปทำงานแล้วเหรอพ่อลูกชาย แม่สงสัยวันนี้ข้าวต้มจะหวาน ดูสิมดขึ้นเต็มเลย” ผู้เป็นพ่อเอ่ยล้อเลียนลูกชาย

“พ่อก็ ไปล้อลูก เห็นใจเจ้าโมะหน่อยสิคะ กว่าจะได้เมียรอตั้ง 5 ปี ดีเท่าไหร่แล้วที่วันนี้ยอมออกจากห้อง ใช่ไหมเจ้าโมะ”

“แม่รู้ใจผมจัง ผมไปทำงานก่อนนะ รักพ่อกับแม่นะครับ” หอมแก้มพ่อที แม่ที แล้วรีบออกไป

“ไอ้โมะ จะให้ไปขอเมื่อไหร่ก็บอกนะ พ่อพร้อม” ตะโกนไล่หลัง ดูซิ มันจะตอบว่าอะไร

“วันนี้เลยพ่อเดี๋ยวจองตั๋วเครื่องบินให้ โอเคนะพ่อ” ตะโกนตอบกลับ โดยไม่สนใจคำตอบ

“เออ ไอ้ลูกบ้า” ส่ายหัวระอากับความบ้าบิ่นของลูกชายตัวแสบ แต่ก็ยิ้มได้อย่างเป็นสุข ยินดีเป็นที่สุดสำหรับว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้

“แม่เห็นทีเราต้องไปเที่ยวอเมริกากันแล้วแหละ”

...................................................