sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 “เบบี๋อะไร ไม่เอาน่า” แก้วดันชายหน่มออกห่าง “เราแต่งงานกันแล้วนะ ตามใจสามีหน่อยสิคะ” โทโมะก้มลงซุกไซร้คอขาวๆนั่นจนเป็นรอยแดงสองสามจุด “ไม่เอาน่าแก้วจักจี้” แก้วก็ยังพยายามดันหน้าสามีให้ออกไป “แก้วไม่รักพี่หรอ” “รักสิคะ ทำไมถามแบบนี้” “แล้วแก้วไม่อยากมีลูกกับพี่หรอ” “ก็ เอ่อ” “ไม่ตอบแสดงว่ายอมรับนะครับ” โทโมะยิ้มกริ่มก่อนประทับริมฝีปากไปที่คนตรงหน้าค้นหาความหวานจากปากเล็กๆนั่นแล้วค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายคนทั้งคู่ “แก้วคะลูกคนแรกพี่ขอผู้ชายนะพี่จะทำสายการบินแล้วให้เขาเป็นคนดูแล” โทโมะพูดพร้อมกับจุมพิทเบาๆที่หน้าผากพร้อมๆกับจัดการท่าทางของหญิงสาวให้ดีก่อนจะส่งร่างกายตัวเองเข้าไปทางช่องทางหวานนั่นแล้วเริ่มขยับเบาๆก่อนเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนถึงสวรรค์ทั้งคู่ ชายหนุ่มยังคงแช่ตัวเองไว้อย่างนั้นก่อนจะยกตัวภรรยาสาวหันหลังเข้าหาตัวเอง “พี่ อ๊ะมันเสียวได้โปรด แก้วทรมาณ” “ไม่เป็นไรนะคะ” ทั้งคู่เริ่มผลักกันรุกผลัดกันรับไปจนถึงเช้าโดยที่มีหญิงสาวนอนอยู่บนหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มสามีของเธอ
 
ก็อกๆ “คุณโทโมะคะ” “อะไรยัยแจ๋ว” คุณหญิงเห็นสาวใช้ยืนเคาะประตูห้องอยู่นานสองนานจึงเดินมาถาม “ก็หนูไม่เห็นคุณโทโมะกับคุณแก้วลงไปทานอาหารเช้าน่ะค่ะเลยขึ้นมาตาม” “โอ๊ย ไม่ต้องหรอก ไปๆๆ แกน่ะมีอะไรไปทำก็ทำ” คุณหญิงโบกมือไล่สาวใช้ก่อนมองประตูห้องแล้วยิ้มหน้าแดงอยู่คนเดียวก่อนจะเดินไปที่ห้องของนเองเพื่อรื้อชุดเก่าของชายหนุ่มขึ้นมาดู “หลานของแม่คงจะได้ใส่ชุดนี้” นางหยิบเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากลังก่อนจะเอาแขวนไว้ที่ราวโดยไม้แขวนเสื้อตัวเล็กๆแล้วยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
 
 
หลายปีผ่านไป ณ ชายทะเลหัวหิน
“ยัยโม อย่าวิ่งสิเดี๋ยวก็ล้มอีกหรอก” ไทเกอร์ จริญวิช ไทยานนท์เด็กชายวัยสิบเจ็ดปีส่งเสียงบอกน้องสาวที่กำลังวิ่งอยู่ “โถ่พี่เกอร์โมไม่เป็นอะไรหรอก” โมกะ วิรัญญา ไทยานนท์  อายุสิบสองปีบอกพี่ชาย “โมกะพี่บอกว่าอย่าวิ่งไง” ไทเกอร์เดินมาแล้วส่งสายตาพิคาดที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่ ทำให้โมกะสาวน้อยสายตาหวานที่ถอดมาจากแม่สลดลงนิดหน่อยยอมหยุดวิ่ง “ขอโทษค่ะ” “พี่ห่วงเรานะเข้าใจไหม” สาวน้อยพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วมองไปที่ประตูเห็นเด็กชายอีกสองคนเดินมาพร้อมเด็กสาวอีกคน “พี่พูห์พี่ภีมพี่ฟิม” เด็กสาวเริ่มวิ่งอีกครั้งทำให้พี่ชายต้องวิ่งตามไปด้วย
“มากันแล้วหรอไอ้พูห์ไอ้ภีมน้องฟิม” พูห์ ธัญญา จิระคุณ ภีม ภีระ และ  ฟิม พิรญา  เสตสุวรรณ “ฟิมไม่ใช่น้องนะ ฟิมก็อายุเท่ากับพุห์เท่ากับภีมแล้วก็เท่ากับเกอร์น่ะแหละ” เด็กสาวเอ็ดเบาๆ “สนใจโมหน่อยสิคะ โมวิ่งมาคนแรกเลยนะ” “โอ๋ๆ น้องโมจ๋าพี่สนใจโมไงคะ เหนื่อยไหม” พูห์ลูบหัวเด็กสาวตรงหน้าเบาๆ “พี่ก็สนค่ะ” “พี่ด้วย” ภีมกับฟิมเองก็เช่นเดียวกันทำให้เด็กสาวยิ้มกว้าง “เข้าบ้านกันเถอะไปป่านนี้พัชรอนานแล้ว” ไทเกอร์เดินนำทุกๆคนแล้วปล่อยให้พูห์เดินจูงมือน้องสาวตัวเองเดินเข้าบ้าน
 
“เด็กๆ มากันแล้วหรอจ๊ะ” แก้วหันมาจากเคาท์เตอร์ทักทายลูกๆของเธอและเพื่อนก่อนจะพากันลงไปที่โต๊ะบริเวณชายหาด “ตาภีมยัยฟิม ดูน้องนะลูก” เขื่อนหันไปหาลูกแฝดของเขา “โถ่ ไปกันหมด แล้วโมจะอยู่กับใครล่ะคะ” “มาหาพ่อมาลูกมา” โมว่าง่ายเดินลงไปนั่งบนตักพ่อข้างๆแม่ “เอาไว้หนูเข้าไฮสคูลได้ก่อนพ่อจะให้ไปตกลงไหมคะ” สาวน้อยหยักหน้าแล้วกอดคอพ่อแม่ไว้แน่น “ขอบคุณนะคะ” “เอาหล่ะ ไปเล่นกันเถอะลูกไป” แก้วบอกบรรดาลูกๆหลานๆ
“เฮ้ย โตขึ้นจับเด็กๆแต่งกันดีกว่าว่ะ” เขื่อนเสนอความคิด “นี่คิดได้ไงวะ แต่ก็เข้าท่าดี” ป็อปปี้เสนอด้วยอีกคน “เออเน๊อะ” โทโมะไม่พูดมากนอกจากมองเด็กๆสาวๆอยู่ด้วยกัน “พี่คะ ปล่อยแกเถอะ” แก้วสะกิดสามีที่ไม่แก่ลงเลย “ยัยแก้ว แกก็ดูดิลงตัวซะขนาดนั้นบอกยัยจินนี่ด้วยล่ะว่าสินสอดเท่าไหร่” ฟางจิบน้ำชาแล้วบอกเพื่อนสาว “คิดค่าสินสอดกันเอาไว้เลยดีกว่า เรือล่มในหนองทองจะไปไหน แล้วก็โยนเด็กๆไปอยู่กับยัยป้าจินนี่ที่อเมริกา” เฟย์ยิ้มแล้วพูดถึงจินนี่ที่แต่งงานกับนักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อก่อนย้ายไปอยู่ต่างประเทศถาวรนานๆทีจะกลับมาหาพวกเธอ “เอาหล่ะ แกเรียกเท่าไหร่” พ่อๆทั้งสามพูดพร้อมกันแล้วมองไปที่ลูกๆอย่างมีความสุข
 
“พี่พูห์ดูนี่สิ” “อะไรคะโม อ๋อ ปูลมเดี๋ยวพี่จับให้” เด็กชายจับปูมาไว้ในมือแล้วเดินมาหาโมที่ยืนปรบมืออย่างดีใจยื่นมือไปรับปูน้อยจากพี่พูห์ แล้วมองหน้ากันยิ้มออกมา
“น้องฟิมอยากเล่นน้ำไหม” ไทเกอร์เดินจับมือฟิมลงมาที่ชายทะเล “ฟิมบอกแล้วไงว่าฟิมไม่ใช่น้องอ่ะ” เด็กสาวบอกยิ้มๆในใจก็คิดว่าดีแล้วที่เขาเรียกเธอแบบนี้ทั้งคู่จับมือกันเดินลงน้ำไป
“นี่เจนเห็นทะเลไหมคะ” ภีมลูกแฝดคนโตของเฟย์ยืนหันหลังให้ทะเลในมือถทอไอโฟนเครื่องสวยไว้ปรากฏให้เห็นเจน เจนจิรา ฟอร์ด โชติวิจิตร ลูกสาวคนสวยของจินนี่อยู่ในจอ “เห็นแล้วค่ะ” “ไว้เจนมาไทยแล้วพี่พาเที่ยวนะ” “ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ก็มาหาเจนแล้วนะดีจัง” เด็กสาวในจอยิ้มให้เขาก่อนจะยิ้มหวานให้กันทั้งคู่
 
“เตรียมงานไว้รอเลยละกัน เด็กๆเรีบนจบเมื่อไหร่ แต่งเลย”... เขื่อนพูดออกมาเรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนที่ทอดสายตาไปยังทายาทน้อยๆของพวกเขา
_________________________________________________________________________________________
จบแบบ งงๆ == พอดีขอเร่งรัดนิดหน่อยเพราะต้องรีบอ่านหนังสือทบทวนก่อนเปิดเทอมค่าต้องขอโทษด้วย เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ม.6ละ ต้องเตรียมตัวอีกมากเลย TT นิยายเรื่องนี้สนุกไหมคะ ว่างๆไรท์เตอร์จะเปิดนิยายอีกสักเรื่องสองเรื่องก่อนเข้ามหาลัย แฮ่ๆ ฝากติดตามกันด้วยนะคะ <3
 
#ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านกันมาจนถึงตอนสุดท้ายค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ขอบคุณจากใจค่า <3