sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

 “คยองเทพิชชี่”  จินนี่เดินยิ้มไปรับของฝากเป็นขนมและน้ำผลไม้มาฝากแก้ว “เป็นไงบ้างแก้ว” พิชชี่ถาม “โอเคขึ้นแล้วแหละ พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” “แล้วหวายล่ะ” คยองเทถามถึงอีกคน “อยู่ที่จิตเวชน่ะคยองเท ว่างๆก็ไปดูเธอหน่อยสิ” จินนี่เป็นฝ่ายตอบแทนเพื่อนสาว “เออ แล้วแผลที่ไหล่เป็นไงบ้างอ่ะ” แก้วถามคยองเท “อ๋อ หายดีแล้วแหละ รอแค่สะเก็ดแผลหายเพราะว่ามันแค่ถากๆ อีกอย่างพิชชี่เค้าก็ล้างแผลให้ทุกวันด้วยเลยหายไวหน่อย” “กำลังใจดีนี่เอง” จินนี่แซวทำให้ทุกคนหัวเราะออกาพร้อมกัน จากนั้นทั้งวสี่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยก่อนสองหนุ่มจะขอตัวไปดูหวาย

วันต่อมา

“จบแล้วว๊อยยยยยยยยย” จินนี่กับแก้วตะโกนพร้อมกันเสียงดังแล้วกอดใบปริญญาไว้อย่างหวงแหน “โห ยัยแก้ว จินนี่ ไม่อายเขาบ้างหรือไง” ฟางอุดหูแล้วพูดกับเพื่อนสาว สองสาวส่ายหน้าพร้อมๆกันก่อนกระโดดโลดเต้นไปมา โทโมะป็อปปี้เขื่อนเฟย์เดินมาอีกด้านนึง “แก้ว อย่ากระโดอย่างนั้นสิ” โทโมะดึงแก้วที่กระโดดอยู่ให้หยุดอยู่นิ่งๆ “โห่ ก็แก้วเรียนจบแล้วนี่นา แถมได้เกียรตินิยมด้วยแหละ” แก้วชูใบเกียรติบัตรให้สามีหนุ่มดู โทโมะยีหัวทุยที่ถูกแต่งทรงผมมาอย่างดี “หัวเค้ายุ่งหมดแล้วนะ” สาวสวยตีมือโทโมะ “ดีน๊อะเหลือเฟย์นี่แหละ เหลืออีกตั้งปีนึง” เฟย์สาวสวยที่ต้องเรียนอีกปีนึงเพราะต้องเรียนอีกสาขาบ่นออกมา “ก็แกเลือกสาขาเพิ่มทำไมล่ะคะคุณน้อง” ฟางยีหัวน้องสาวแล้วโยกไปมา

“เด็กๆ เสร็จแล้วใช่ไหมลูก ไปกันแม่ๆจัดปาร์ตี้ไว้ที่บ้านละ” แม่ของแก้วเดินมาบอกทุกๆคนก่อนแม่ของโทโมะป็อปปี้เขื่อนเฟย์ฟางและแม่ของจินนี่จะเดินตามมาอีกที แล้วทุกๆคนก็อพยบไปที่บ้านไทยานนท์

ปาร์ตี้

“จบแล้วนะลูกแก้ว หมดทุกข์หมดโศกซะทีเข้าหอได้แล้วมั๊งเนี่ย” มารดาชายหนุ่มลูบหัวหญิงสาวเบาๆ “นั่นสิคะคุณพี่ ลูกสาวแม่เนี่ยหัวแข็งจริงๆ เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้วนะลูกนะพ่อเขาก็แทบจะทิ้งธุรกิจร้อยล้านมาหาเรานะเนี่ยดีพี่กิ่งเราไปเคลียไว้ก่อนไม่งั้นลูกค้าที่นู่นฟ้องเราแน่ๆ” มารดาหญิงสาวกอดลูกสาวคนเล็กไว้แน่น “หนูรักแม่นะ” แก้วกอดมารดาไว้แน่นเหมือนกัน “แม่รักหนูมากกว่า” มารดายิ้มบางๆให้ลูกสาวก่อนหอมแก้มนวลเบาๆ “ไปสนุกกับเพื่อนๆเถอะลูก วันนี้วันของหนู” แม่ของเฟย์ฟางบอกกับแก้วก่อนให้หญิงสาวไปสมทบกับเพื่อนๆที่สระว่ายน้ำของบ้าน “ไงยัยแก้ว เมื่อไหร่จะเข้าหอวะเนี่ย” ฟางแซวเพื่อนสาวแล้วหยิบแก้วน้ำทรงสูงเข้าปาก “นี่ฟาง น้อยๆหน่อยย่ะ” “ทำไมอ่ะ พวกเราอยากอุ้มเจ้าตัวน้อย” ฟางยิ้มกว้างแซวเพื่อนสาว “เออใช่ๆ พี่โทโมะรอจนเหงือกแห้งแล้วมั๊งเนี่ย” มีนแซวอีกคน “ว่าแต่ชั้น ทำไมพวกแกไม่ไปแต่งแล้วก็มีกันเองเลยอ่ะ พี่ป็อปปี้กับพี่เคนตะรอจนเหงือกแห้งแล้วมั้ง” แก้วได้ทีสวนกลับเพื่อนสาวรวบทั้งสองคน “จริงๆนะ พี่รอนานแล้วอ่ะ” โทโมะเดินมาคลอเคลียที่คอขาวๆของแก้วเรียกเสียงโห่แซวจากเพื่อนได้เป็นอย่างดี “เออไอ้ป็อป ว่าแต่จะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ” เขื่อนถามเพื่อนที่ยืนกอดเอวฟางอยู่ “อีกไม่นานเว้ย จะได้มีลูกทันกัน” “เออว่ะ ความคิดที่ดี” เขื่อนชนแก้วคอกเทลกับป็อปปี้แล้วก็โทโมะ ทั้งหมดสนุกสานกันพักใหญ่จนทั้งหมดแยกย้ายกันกลับบ้านไป

“พี่คะเดินดีๆสิ” แก้วประคองชายหนุ่มที่คาดว่าเมาเดินเข้าบ้าน “อ้าวหนูแก้ว พี่เมาหรอลูก” มารดาชายหนุ่มถามเมื่อเห็นลูกสะใภ้แบกสามีเดินเข้ามา “มาๆๆ แม่ช่วย” เธอเดินเข้าไปประคองลูกชายอีกด้านแล้วขึ้นไปส่งบนห้อง “แม่ฝากพี่หน่อยนะลูก” “ค่ะไม่ต้องห่วงนะคะคุณแม่” มารดายิ้มให้ก่อนเดินลงไป “มีหลานให้แม่ซะทีนะตาโมะ” มารดามองไปทางห้องนอนแล้วพูดออกมาเบาๆเพราะเมื่อตอนเดินขึ้นมานางเห็นสายตาลูกชายอย่างชัดเจน “เบากับน้องหน่อยล่ะ” มารดาชายหนุ่มเดินยิ้มลงมาอย่างมีความหวังที่จะได้อุ้มหลาน

“ทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย” แก้ววางชายหนุ่มลงบนเตียงกำลังจะเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำ แต่แขนยาวก็คว้าตัวเอาไว้ก่อน “แก้วจ๋า” “พี่ พี่เมาแล้วนะ” แก้วดันหน้าชายหนุ่มบนตัวให้ออกห่าง “ใครเมาพี่ไม่ได้เมาซะหน่อย ตอนนี้พี่คึกมากเลยด้วย” โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่มกับภรรยาสาว “พี่หลอกแก้วหรอ ลุกเลยนะ” แก้วดันหน้าชายหนุ่มออกห่างแต่ใบหน้าหวานคมนั่นก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “มาให้พี่ชื่นใจหน่อยสิ พี่อยากมีเบบี๋แล้ว”

_________________________________________________________________________________