sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

หลายปีผ่านไป หลังจากที่บรรดาลูกๆเรียนจบกันหมดจนครบทุกคนไม่นานนัก ทั้งหกคนก็ตัดสินใจแต่งงานกันทันทีตามประสงค์ของผู้เป็นมารดา

แลมโบกินีสีขาวสะอาดตาวิ่งเข้ามาในบ้านตามด้วยมาเซราตี้สีแดงสดพอร์ชสีดำสนิทเปอร์โยต์สีตะกั่วปอร์เช่สีส้มเฟอร์รารี่สีน้ำเงินและอัลฟาโรมิโอสีเงินวิ่งเรียงกันมาจนคนสวนที่ยืนรถน้ำต้นไม้แอบตาวาวเป็นประกายเมื่อลองตีราคารถเล่นๆแล้วไม่ต่ำกว่าร้อยล้านบาท เจ้าของรถหกคนเดินลงมาอย่างสง่างามก่อนเดินเข้าตัวบ้านไป“คุณแม่คะ/คุณแม่ครับ” เสียงหนุ่มๆสาวๆเรียกความสนใจจากแก้วฟางเฟย์โทโมะเขื่อนป็อปปี้ละจินนี่ได้เป็นอย่างดีก่อนเด็กๆจะรายรอบตัวพวกเธอ

“ไทเกอร์โมกะ เป็นไงบ้างลูก” แก้วหอมแก้มลูกสาวลูกชายก่อนจะเดินไปหาพ่อเขา “คิดถึงเราสองคนนะลูก” โทโมะกอดคอลูกสาวลูกชายเบาๆ

“ตาพูห์เป็นไงบ้างลูก” “สบายดีนะเราน่ะ” ฟางกับป็อปปี้กอดลูกชายคนเดียวอย่างคิดถึง

“ภีมฟิม” เฟย์กอดลูกแฝดแน่ๆเขื่อนเดินมาลูกหัวเบาๆ

“เจน มาหาแม่มาลูกมา” จินนี่กอดลูกสาวหลังจากที่เธอเดินทางกลับมาไทยหลังจากสามีเสียชีวิต “ไอมิสยูค่ะมาร์เตอร์ฮาวอาร์ยูคะ” เจนพูดติดฝรั่งอย่างเด็กที่โตมาต่างเมืองแล้วกอดมารดาไว้แน่น

หลังจากทั้งหมดได้ทักทายกันเป็นพิธีจึงได้พากันไปดูฤกษ์ยามที่วัดและจัดเตรียมสถานที่สำหรับงานแต่งงานที่จะใหญ่ที่สุดและอลังการที่สุดในรอบปีเพราะที่ๆจะจัดงานคือ ศูนย์การบินไทยานนท์ที่สนามบินของพวกเขาเอง ทั้งหมดจัดสถานที่งานและจัดเตรียมชุดแต่งงานโดยมีนแจมและขนมจีนเจ้าเก่าที่ตอนนี้มีหลานอุ้มกันคนละคนแล้ว ไม่กี่อาทิตย์ผ่านไปงานแต่งงานก็เริ่มขึ้น

“พี่ฟิมดูชุดให้โมหน่อยค่ะ โมรูดซิบไม่ได้” ลูกสาวคนเล็กแห่งบ้านไทยานนท์เดินมาให้ลูกสาวฝาแฝดคนเล็กของบ้านเสตสุวรรณช่วยรูดซิปที่หลังให้ “ขอบคุณค่ะ แล้วพี่เจนล่ะคะ” “พี่อยู่นี่จ้ะ มาเร็วใส่สร้อยกัน อ่ะนี่ของฟิมส่วนนี่ของน้องโมจ้ะ” เจนหยิบสร้อยเพชรแวววาที่มีพลอยสีฟ้าประดับอยู่ตรงกลางออกมาให้ฟิมและโมกะ “เมืองนอกเขาถือ ว่าในตัวของเจ้าสาวควรจะมีสีฟ้าประดับอยู่ที่ตัว” เจยิ้มให้สาวๆก่อนจะแยกกันใส่สร้อยของตัวเองก่อนเสียงประตูดังขึ้น

“สาวๆ เจ้าบ่าวมากันแล้วจ้ะ” ขนมหวานลูกสาวคนโตของขนมจีนอุ้มขนมอบลูกสาววัยขวบกว่าเข้ามาบอกก่อนจะปรากฏเจ้าบ่าวทั้งสามคนในชุดทักสิโด้สุดหล่อเข้ามายื่นมือให้สาวๆก่อนพากันเดินออกไป งานดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งงานจบ ทางเดินไปยังเรือนหอแรกโรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสดแบบที่มารดาชอบ เป็นเรือนหอของจริญวิช ไทยานนท์กับฟิม พิรญา เสตสุวรรณ

“พี่โมะคะ เมื่อกี้แก้วฝันค่ะ ฝันว่ามีเทวดารูปงามส่งเรือนงามสีทองให้ลูกของเรา” แก้วพูดกับสามี “มันเป็นฝันที่ดี ลูกชายเราจะต้องมีความสุขและบ้านเรือนที่ร่มเย็น” โทโมะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมนของภรรยาที่เริ่มมีร่องรอยแห่งวัยปรากฏอยู่ “เอาหล่ะไทเกอร์ มีครอบครัวแล้วนะลูก ดูแลน้องให้ดีๆล่ะมีอะไรก็ช่วยเหลือกัน” โทโมะอวยพรลูกชาย “หนูฟิมลูก หนูเป็นลูกสาวอีกคนของแม่นะจ๊ะ แม่ฝากตาเกอร์ด้วยะลูก” แก้วหอมแก้มลูกสะใภ้แล้วเฟย์ก็เข้ามากอดลูกสาวพร้อมอวยพรให้ทั้งคู่

อีกทางโรยด้วยดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนๆไปตามทางเดินไปที่ห้องของภีม ภีระ เสตสุวรรณและเจน เจนจิรา ฟอร์ด โชติวิจิตร “ภีม อย่าเอาพ่อเป็นตัวอย่างในทางไม่ดีบางทีที่พ่อขึ้นเสียงใส่แม่อย่าทำมันจะเป็นการหักหาญน้ำใจคนเป็นเมีย พูดดีๆเข้าไว้ถนอมน้ำใจกันไว้มากๆ” “ภีมจ๊ะ มีความสุขมากๆนะลูกดูแลน้องดีๆล่ะ เจนจินนี่ต้องรีบกลับไปอังกฤษเพื่อบริหารงานของคุณพ่อต่อ อยู่ที่นี่มีอะไรก็บอกแม่นะลูกนะ” เฟย์และเขื่อนลูบหัวลูกสะใภ้เบาๆก่อนจะละออกไป

ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ถูกโรยไว้เป็นทางเข้าห้องอีกด้าน นี่เป็นห้องของพูห์ ธัญญา จิระคุณ และ โมกะ  วิรัญญา ไทยานนท์ “พูห์ พ่อก็พูดไม่เก่ง แต่ก็มีความสุขนะลูกหักนิดเบาหน่อยก็ยอมกันคนนึงร้อนคนนึงต้องเย็น” ป็อปปี้ลูบหัวลูกชายและลูกสะใภ้  “ตาพูห์ ดูแลน้องนะลูกเป็นสุภาพบุรุษแบบที่พ่อทำให้แม่เสมอ นึกเอาไว้ว่าน้องเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูกเราเป็นคนให้กำเนิดและความสุขของลูก เพราะฉะนั้นลูกจะต้องดูแลน้องให้ดีนะ” ฟางกอดลูกชายและลูกสะใภ้อย่างสุดรักแล้วเดินออกมา

หลังจากส่งลูกๆเข้าหอเรียบร้อยแล้วที่ห้องเขื่อนเฟย์ เขื่อนยืนกอดภรรยาไว้ที่ด้านหลังก่อนพลิกมาหาด้านหน้า “เฟย์ของพี่นี่สวยไม่เปลี่ยน” “พี่คะปีนี้เฟย์ก็จะห้าสิบแล้วนะ” เฟย์ค้อนสามีไปวงนึง “ถึงเฟย์จะอายุสักเก้าสิบ เฟย์ก็ยังสวยสำหรับพี่ ขอบคุณนะคะที่อยู่ด้วยกันจนถึงวันนี้” เขื่อกอดภรรยาเอาไว้แน่น “ก็เฟย์รักพี่นี่” “พี่ก็รักเฟย์

“ฟางจ๋า” ป็อปปี้เดินเข้ามาสวมกอดภรรยาที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง “คะ พี่มีอะไร” ฟางหันมาหาสามี “ป่าค่ะ อยากนอนกอด” “หมดวัยหวานแล้วมั้งคะจะห้าสิบกันอยู่แล้ว” “ไม่รู้สิ ความหวานมันจำกัดอายุด้วยหรอ” “ไม่หรอกค่ะ นอนเถอะวันนี้พี่เหนื่อยมากนะ ฝันดีนะพ่อหมี” “ครับผม พี่รักฟางนะขอบคุณนะสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมาตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา” “ฟางก็รักพี่ค่ะ”

“แก้วจ๋า” “ห๊ะ คะอะไรหรอ” “หลานคนแรกของเราเนี่ยแก้วคิดว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย” โทโมะเกยคางไว้กับไหล่ “ไม่รู้สิคะ” “พี่อยากได้หลานชายแล้วก๋มาหลานสาว จะได้สืบกิจการการบินต่อจากเจ้าไทเกอร์” โทโมะวาดอนาคตไว้ในหัวของตัวเอง “พี่ต้องไปบอกลูแล้วแหละค่ะ” แก้วหัวเราะเบาๆสองสามที “แก้ว ขอบคุณนะครับที่มีลูกชายลูกสาวน่ารักๆให้พี่ตั้งสองคน” “หืม มาแนวไหนคะเนี่ย” แก้วหันหน้าไปหาสามี “พี่ก็แค่อยากให้แก้วรู้ว่าพี่รักแก้วมากขนาดไหน” “คำพูดไม่สำคัญหรอกค่ะ ทุกวันนี้พี่ทำให้แก้วเห็นแล้ว ว่าพี่รักแก้วกับลูกๆมากขนาดไหน แก้วก็รักพี่ค่ะ” ทั้งสองกอดกันมองไปยังเรือนหอทั้งสามอย่างมีความสุข พวกเขาหวังว่าลูกๆหลานๆของเขา จะต้องมีความสุขเหมือนเขาตอนนี้ตลอดไป

_______________________________________________________________________

แฮปปี้แอนดิ้งจริงๆแล้วแหละค่ะรีดเดอร์ 5555555 หลังจากที่อ่านแล้วมันค้างๆคาๆ =..= แต่งต่อเลยจบ~   ตอนนี้กำลังพล็อตเรื่องใหม่อยู่หลังจากที่แอบติดรายการ we got married อยู่ แฮ่ๆอยากแต่งแนวนี้บ้างหุหุหุ เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าเอ๊ย ! เรื่องหน้าจริงๆละ

ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้และหลายคนที่กำลังรอนิยายเรื่องใหม่อยู่ ขอบคุณมากๆค่า <3 

#ชองมัล คัมซาฮัมนีดาาาาาา~