the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด
เขียนโดย 
pearmikzer
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.38 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6) โจรห้าร้อยยยยย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“แล้วผมนอนไหนอ่ะพี่ หวังว่าผมคงไม่ต้องนอนกับพี่ใช่ไหม” ไอ้เซลโล่ถามแล้วทำหน้าตาเหมือนเห็นซากหมาตาย =__=
“ไม่มีวันซะหรอกย่ะ!! ต่อให้โลกนี้มีห้องอยู่ห้องเดียวแกก็ต้องไปนอนข้างนอก!!!” ฉันแหกปากใส่มัน
“แล้วไหนห้องผมอ่ะ??” ฉันชี้ไปที่ห้องที่อยู่ข้างๆฉัน “ห้องนั้นนะเหรอ ข้างพี่ป่ะ??”
“อือ...” ฉันตอบแล้วเดินหนีไปอีกห้องหนึ่ง
เอ๊ะ!! นั้นธามไทนิ ฉันลืมเค้าไปสนิทเลยอ่า -___-
“หวัดดีธาม นายรู้สึกดีหรือยังนี้ก็ดึกแล้วนายจะนอนไหนเหรอ” ฉันถามธามไทที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาตัวยาว
“ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” ธามไทบอกแล้วยิ้ม “ถ้าเกิดว่าไม่มีที่ให้ผมนอนจริงๆ ผมนอนอยู่ตรงนี้ก็ได้ครับ”
“ตรงพื้นเนี้ยนะ???” ฉันถามอีกครั้ง จะบ้าหรือเปล่าหลังไม่แข็งตายพอดีหรือไงกัน
“ครับ ทำไมเหรอ” ธามไททำหน้าตาแบ้วใส่ฉัน
“คุยอะไรกัน” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังของฉัน
“คุณโทโมะ...”
“ทำไม อะไร คุยอะไรกัน” อีตาโทโมะเดินมาใกล้ๆฉันแล้วมองด้วยหางตา
“อ้อ คือฉันถามเค้านะค่ะว่าคืนนี้เค้าจะนอนที่ไหน” ฉันบอกออกไปแล้วหลบตา
“นอนห้องที่อยู่ริมสุดตรงโน้น” อีตาโทโมะชี้ไปที่ห้องที่อยู่ริมสุด
“ครับได้ครับ ผมไปตอนนี้ได้ใช่ไหมครับ”
“อืม..ไปเถอะ” อีตาโทโมะพูดกับธามไทแล้วหันมามองฉัน “เธอ!....”
“คะ ค่ะ??”
“หิวข้าว หาอะไรมาให้กินหน่อย เร็วๆด้วย” อีตาโทโมะสั่งแล้วเดินหนีไปหาพ่อบ้านเขื่อน โด้วว!!
ห้องครัว
ฉันเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างมาเรียบร้อยแล้วลงมือทำอย่างรวดเร็ว หัวของฉันตอนนี้พลางนึกถึงหน้าของชายคนนั้น เขาหล่อนะแต่หน้ากลัวไปหน่อย เขาค่อนข้างขาวนะแต่กลับไปอยู่ในมุมมืด เขาดูสูงนะแต่ไปยืนข้าวเสาไฟฟ้าเลยเตี้ยลงไปเลย เขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีนแต่โคตรดูดีในอีกมุมหนึ่ง โอ้ยยย ถ้าไม่มายืนมองหน้าฉันตอนกลางคืนฉันจะจับปล้ำในทันทีเลยละ >< (ยัยผู้หญิงหน้ากลัว!!!!!)
ฉึก!
อู้ยยส์ >_O
ไม่น่าเหม่อเลยยย โดนมือตัวเองเข้าแล้วไง
ฉันรีบเอามือไปล้างน้ำ แล้วติดพลาสเตอร์ให้เรียบร้อย จากนั้นก็มาทำอาหารต่อ
“พี่!!! ทำไรกินนะ น่าอร่อยจังงงงง >O<” ฉันสะดุ้งนิดๆเหมือนรู้ว่าเป็นเซลโล่เลยต้องรีบปรับอารมณ์นิดส์หนึ่งให้ปกติ
“ของเจ้านายพี่ แกอยากกินก็ไปทำกินเองสิ!!!” ฉันร้องใส่มันแล้วเดินไปเอาจานมาใส่
“ทำอะไรนะ” มันถามฉันแล้วดม
“ข้าวผัดปู” ฉันบอกแล้วเดินไปวางไว้บนโต๊ะ
“ผมอยากกินนะ” มันบอกทำตาวิ้งๆใส่ฉัน
“อือๆ พี่ขอไปเรียกเจ้านายก่อนแล้วจะมาทำให้กิน” ฉันบอกแล้วทำท่าจะเดินไปแต่โดนมันกอดเสียก่อน
“ผมรักพี่ที่สุดเลย ม๊วฟฟฟฟ ^3^” มันหอมแก้มฉันทีหนึ่งแล้วออกไปข้างนอก
“ไปไหนอ่ะ” ฉันถาม
“ไปดูหมา” มันบอกแล้วเดินไป
ห้องโถง
“คุณโทโมะค่ะ อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันบอกแล้วเดินก้มหัวผ่านโทโมะเพื่อไปดูน้องชายของฉันที่กำลังเล่นกับหมาพันธุ์พุดเดิ้ลอยู่ “ไม่ยักกะรู้ว่าชอบหมากับเขาด้วยนะเนี้ยเรา”
“เฮ้ยยย! พี่อ่า อะไรก็ไม่รู้มาไม่ให้สุ่มให้เสียง” มันบอกพร้อมเอามือทาบหน้าอก
“จะให้ฉันมาแบบไหนละจ๊ะ มาแบบ ‘เฮ้นายเซลโล่ นายอย่าเพิ่งตกใจนะพี่สาวนายคนนี้กำลังจะพูด’ อย่างนั้นเหรอ!!!!”
“ประชดจังนะคร้าบบบบ” มันบอกแล้วลุกขึ้น “ก็ไม่ไรมีอะไรหรอกฮะ แค่ผมนะชอบหมาตัวนี้แค่นั้นเอง”
“จ๊ะๆๆ” ฉันบอกแล้วเดินไปทำข้าวผัดให้มัน
10 นาทีต่อมา (กรี๊ดด ต่อฮอร์โมนนน มาหาสไปร์ทเหรอ // มุก =___=)
“เสร็จแล้วเซลโล่...” ฉันวางจานข้าวผัดไว้บนโต๊ะแล้วมองหาเซลโล่ “เซลโล่ เซลโล่ ชเว ฮงฮง โล่.....”
เพล้ง!!!
หือ??? เซลโล่เหรอ???
“โล่!!!!.....อ้าว...แมวเองเหรอ แล้วไอ้เซลโล่ไปไหนเนี้ยยย” ฉันมองซ้ายมองขวาแล้วก้มลงเก็บจาน “พอเรียกให้มากินข้าวก็ไม่มา”
งั่มๆๆๆ แจ๊บๆๆ งั่มๆๆ
หือ?? เสียงอะไรอีกละเนี้ย
ฉันรีบเก็บเศษจานแล้วหยิบเอาไม้กวาดข้างตู้กับข้าวมาอันหนึ่ง
งั่มๆๆๆๆ
“เอิกกกกกกกกกกกก” โห้....เสียงเรอยาวจนข้างบ้านตื่นเลยนะเนี้ย...
เอ๊ะ!! ไม่ใช่เวลามาวิจารณ์เสียงเรอนะ หึ! ไอ้โจรนั้นมันต้องแอบมากินข้าวน้องชายฉันแน่ๆเลย แก...ไอ้โจรกระจอกแกโดนฉันตีแน่ๆ
“โอ้ยยย อิ่ม...”เสียงของไอ้โจรห้าร้อยดังออกมาจากอีกครั้ง แต่เอ๊ะเสียงมันคุ้นๆแหะ เหมือนกับเสียง.... “เดินไปดูที่ครัวดีกว่าว่าอยู่ไหม”
เอ๊ะ....ใครอยู่ ใคร อะไรอยู่...แมวเหรอ
ตุบๆๆๆ
เอาแล้ว เดินมาทางนี้แล้ว ทำไงดี ถึงจะเสียงคล้ายกับเสียงของเซลโล่ก็เถอะ แต่ยังไงซะ มันต้องไม่ใช่เซลโล่แน่นอน!!!!!
กึก!
มันหยุดแล้ว ทำไมไม่มันไม่เดินต่อละ
“อ้าวไม่อยู่นิ” อะไรของมันวะไม่อยู่ แมวหรือคน -_-????
โอกาสนี้และฉันจะตีหัวแก
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ฉันร้องออกไปแล้วฝาดไม้กวาดลงไปหลายที.....
“อ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค” เสียงของไอ้โจรห้าร้อยก็ร้องออกมาเหมือนกัน
จากนั้น....
“อูยส์ >3O” เสียงของเซลโล่ดังออกมา “เบาๆหน่อยสิพี่ ผมเจ็บนะ”
“โทษๆ พี่มือหนักไปหน่อย” ฉันบอกแล้วหยิบพลาสเตอร์ขึ้นมา “อยู่นิ่งๆดิ”
“อะไรเล่า ใครละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ผมเจ็บตัวเพราะพี่นะ!!!!!!!!!” โอ้ยย ได้ทีขี่แพะไล่
“ก็มันไม่รู้นี้หว่า ฉันนึกว่าเป็นโจรซะแล้ว” ฉันบอกแล้วยิ้ม
“โจรบ้านคุณจริญญาเหรอครับหล่อออร่าออกซะขนาดนี้” มันบอกแล้วเก๊ก
“เอาอีกที่ดีไหมห๊ะ!!!” ฉันง้างมือออกมาเตรียมตบมันอีกรอบ
“แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว ไม่รู้ความหล่อของผมมันหายไปหรือเปล่าเนี้ยยย สาวๆของผมจะรู้สึกเป็นห่วงผมแค่ไหนถ้าผมเอาหน้าตาบวมๆนี้ไปโรงเรียน พี่คิดบ้างสิ”
“จ๊ะ เอาเป็นว่าดิฉันขอประทานโทษคุณน้องชายสุดหล่อคนนี้นะค่ะ” ฉันบอกแล้วจัดการแปะพลาสเตอร์ลงไปแรงๆ
“โอ้ยยยยยยย เพ่!!! ผมบอกว่ามันเจ็บไงเล่า จะฆ่าผมหรือไงกัน เบาๆหน่อยเหอะ” มันบอกแล้วลูบแผลมัน
“จ้าๆๆ” ฉันบอกแล้วยิ้มออกมา
“เสียงใครร้องนะเมื่อแต่กี้” จู่ๆอีตาโทโมะที่มาแต่ไหนก็ไม่รู้พูดออกมาจากทางด้านหลัง
กลับมาแป้ววววววว พอดีว่าน้องมาอยู่ด้วยเลยไม่ได้แต่ง จิบิ เม้นๆๆ ให้กำลังใจกันด้วยเน้อ ติชมได้ ไม่ว่าก๊านนนนนนนนนนนนนน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
