the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด

“อ้อ เสียงของผมเองครับ” เซลโล่บอกแล้วยิ้มแห้ง            ๆ

“เหรอ” อีตาโทโมะบอกแล้วเตรียมจะหันหลังกลับ “หน้านาย.......ไปโดนไรมา”

“อ้อ.....” เซลโล่เหลือบมามองฉันทันที “โดน....พี่แก้วตีครับผม”

ไอ้น้องเลว ไอ้น้องทรยศ ฉันคิดว่าแกจะไม่บอกแล้วนะ -_-++

“เธอไปตีน้องเธอทำไมละ โรคจิตป่ะเนี้ยยย.....” อีตาโทโมะบอกแล้วอมยิ้ม.....

นี้ถ้าไม่ติดว่าไม่สนิท จะตีให้ตายคากระเบื้องเลยนะ...

....แต่เพิ่งเคยเห็นหมอนี้ยิ้มนะเนี้ย ถึงจะเป็นยิ้มที่ไม่ค่อยจะดูเหมือนยิ้มเท่าไรก็เหอะนะ.......

“ฉันไม่ได้โรคจิตนะค่ะ.....มันต่างหากที่โรคจิต” ฉันชี้ไปที่เซลโล่ที่ตอนนี้กำลังส่องกระจกอยู่ โดยไม่สนใจคำพูดของฉัน “นี้แกกลัวความหล่อของแกหดหายไปขนาดนั้นเลยเหรอไอ้แหมบ..”

“พี่เรียกผมว่าอะไรนะ” เซลโล่หันหน้ามาหาฉันด้วยสายตาอำมหิต

“ทำไม...แหมบ ทำไม!!!” ฉันมองหน้ามันแล้วอมยิ้มเล็กๆ

“ผมไม่แหมบซะหน่อยยยยยยยยยย!!!!” มันร้องออกมาแล้วทำหน้าตามู่ทู่ใส่ฉัน

“ฮะๆๆ” จู่ๆเสียงอีตาโทโมะหัวเราะก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน “เฮ้อ....พวกเธอดีจังเลยนะที่มีพี่มีน้องแบบนี้นะ....”

“เอ๋....พูดยังนี้แสดงว่าคุณโทโมะไม่มีพี่น้องเลยเหรอครับ” เซลโล่ถามออกไปด้วยอาการอยากรู้อยากเห็นจนเต็มแก่

 

โป้ก!!!!!

“นี้แก จะไปอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นทำไมฮะ” ฉันตบหัวไอ้เซลโล่ไปหนึ่งที่ด้วยแรงอันมหาศาล

“ย๊าห์!! ยังกะพี่ไม่อยากรู้นั้นและ อาการอยากรู้อยากเห็นของพี่นะมากกว่าผมตั้งเก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าล้านเท่าเลยนะ” ไอ้เซลโล่บอกแล้วทำท่าทางโอเวอร์

“อยากโดนตบป่ะ.....”

“พอซะทีเถอะน่า......” อีตาโทโมะเดินลงมานั่งข้างๆฉัน “ถ้านายอยากฟังฉันก็จะเล่าให้ฟัง...”

“ฉันนะเกิดที่ประเทศญี่ปุ่น เกิดมาพ่อกับแม่ก็เสียชีวิตไปเพราะถูกพวกยากูซ่าฆ่าเพราะไม่เงินจะจ่าย เนื่องจากไปยืมเงินนอกระบบ ฉันถูกพวกมันเอาไปเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็กๆ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ฉันถูกเลี้ยงมาเป็นอย่างดี จนอิราตะคนที่เลี้ยงฉันเขาจะให้ฉันเป็นทายาทสืบทอดตระกูลยากูซ่า แต่ดันไปพนันองค์กรอะไรสักอย่างจนต้องทำงานให้องค์กรนั้นจนมาถึงตอนนี้”

“ย๊าห์...ยังงี้นี้เอง ถูกยากูซ่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆเลยไม่รู้ว่าใครพี่น้องของตัวเองบ้าง” เซลโล่บอกแล้วทำปากจู๋ “อ่าๆๆ มีเรื่องที่ผมค้างคาใจเรื่องหนึ่งนะครับ”

“อะไรเหรอ” อีตาโทโมะบอกแล้วขยับตัวหันตะแคงข้างหันหน้ามาทางฉัน

“พี่...อ่าไม่ใช่สิ.....” เซลโล่บอกแล้วเกาหัวตัวเองอย่างเขินอาย

“เรียกก็ได้ถ้านายอยากเรียก” อีตาโทโมะบอกแล้วยิ้มมุมปากอย่างกวน

“ว้าววว ดีจัง ผมอยากมีพี่ชายมานานแล้ว มีแต่พี่ผู้หญิง ผมจะเป็นตุ๊ดอยู่แล้วเนี้ยยยย!!!” ไอ้แหมบบอกแล้วทำหน้าทำตาใส่ฉัน

“-_-++” ฉันมองหน้ามันแบบเอาเรื่อง

“ย๊าห์ อย่ามองผมแบบนั้นเด้ T^T” มันบอกแล้วหันไปหาโทโมะ “เรื่องที่ผมจะถามพี่คือ ทำไมพี่ถึงต้องการตัวพี่แก้วมาทำงานที่นี้ละครับ”

“เอ่อ....”จู่ๆใบหน้าของอีตาโทโมะก็เกิดอาการลังเลออกมาทันที “เดี๋ยวอีกไม่นายพวกเธอก็จะรู้กันเองละว่าเพราะอะไร ฉันพร้อมเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นนะ”

พูดจบอีตาโทโมะก็ลุกออกไปทันที....

“ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลย” ไอ้แหมบบอกแล้วทำท่าคิด....

“มีอะไรวะ...” ฉันถามออกไปด้วยอาการสงสัย

“ไม่รู้ดิ แต่ผมคิดว่าการที่เขาเอาพี่มาอยู่ด้วยเนี้ย มันคงไม่ได้แค่ต้องการมาเป็นแม่บ้านอีกคนเหรอมั้ง บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แม่บ้านก็เยอะขนาดเนี้ย แล้วต้องการพี่มาอีกทำไม...”

“นั้นนะสิ แกคิดว่าเพราะอะไรวะ...”

“ผมว่านะ มันต้องเป็นคนสั่งจากองค์กรที่จ้างพี่โทโมะแน่นอน...” มันบอกแล้วหันหน้ามาหาฉัน “พี่โทโมะเล่าให้ฟังใช่ไหมว่า คุณอุอิอุคินั้นนะแพ้พนันให้องค์กรเลยต้องทำงานให้....แสดงว่าองค์กรนี้ต้องเป็นองค์กรตาต่ำแน่ๆเลย”

“ทำไมวะ....”

“เพราะถ้าตาสูงเขาไม่จ้างพี่โทโมะมาเอาคนอย่างพี่หรอก.....” ไอ้แหมบบอกแล้วรีบวิ่งนี้ทันที

“ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

ด้านโทโมะ...

หลังจากที่โทโมะเดินออกมาจากห้องโถงขนาดเล็กของเขา เขาก็ตรงมายังห้องทำงานที่ห่างจากห้องโถงขนาดเล็กมาสี่ห้อง เขาเปิดคอมฯขึ้นมาแล้วเขาไปที่โรงเรียนเซนต์ซีเตอร์บอเรททันที...

“เขื่อน นายไปเรียกเซลโล่มาหาฉันหน่อยสิ” เขาสั่งพ่อบ้านของเขาโดนสายตายังไม่ละไปจากคอมฯ

“ครับ” พ่อบ้านเดินออกไปจากห้องของเขาทันที

 

สิบนาทีต่อมา

 

“มาแล้วครับ” พ่อบ้านเขื่อนเดินเข้ามาในห้องแล้วเชิญให้เซลโล่เข้าไป “เชิญเลยครับ คุณเซลโล่”

“ครับผม” เซลโล่ก้มหัวให้พ่อบ้านเขื่อนแล้วเดินมาหาโทโมะ “มีอะไรกับผมเหรอครับ”

“นายเรียนอยู่ไหน” เขาถามพลางจิบกาแฟไปด้วย

“โรงเรียนราษฎร์มนตรีครับ” เซลโล่บอกแล้วนั่งลง “ขออนุญาตนะครับ”

“ฉันจะย้ายโรงเรียนให้นาย” เขาบอกแล้วมองหน้าเซลโล่

“ห๊ะ?! ทำไมละครับ” เซลโล่ถามขึ้นมาด้วยอาการงงรับประทานทันที

“เพราะนายมาอยู่ที่นี้มันไกลจากโรงเรียนเก่านายมาก ฉันเลยย้ายโรงเรียนให้นายไง เอาชื่อมา...” เขาออกคำสั่งโดยไม่รีรอให้เด็กหนุ่มพูดอะไรเลย

“เอ่อ...ครับ ผมชเว จุนฮงครับ” เซลโล่บอก

“ทำชื่อนาย.....แปลกจัง คนเกาหลีเหรอ”

“ครับ แม่ผมไปแต่งงานกับพ่อผมที่เป็นคนเกาหลี เลยต้องได้ชื่อเกาหลีนะครับ”

“แล้วตอนนี้แม่นาย.....เสียไปแล้วใช่ไหม”

“ครับ.....” เซลโล่บอกแล้วก้มหน้าลง

“เกิดวันที่เท่าไร”

“อ่า......สิบห้าตุลาหนึ่งเก้าเก้าหกครับ” (ต้องขอยื่มประวัติจริงมานิดหนึ่งนะค่ะ)

“ขอบใจมาก ไปได้แล้วละ”

“ครับผม” เซลโล่เดินออกไปจากห้องอย่างงงที่จู่ๆตัวเค้าเองจะถูกย้ายโรงเรียน

 

เซลโล่

 

ผมเดินออกมาจากห้องของพี่โทโมะพี่ชาย(ปลอม)ของผม ย๊าห์ ทำไมจู่ๆผมได้ย้ายโรงเรียนเนี้ย....แล้วสาวๆที่โรงเรียนของผมเค้าจะเสียใจมากขนาดไหนที่จู่ๆหนุ่มหล่อที่สุดของโรงเรียนต้องมาลาออกจากโรงเรียนไปแบบนี้ T^T เศร้าจริงๆ

เอะ!

ผมที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งเข้า  อ่า...นั้นมันเคเอสอาร์ที่เพื่อนผมกำลังฮิตอยู่นิ...อยากได้จัง >< ต้องขอพี่แก้วววววววววววววววววววว

ว่าแต่......ทำไมมันถึงมาจอดในบ้านพี่ชายผมละ เป็นของคนใช้เหรอ (หรูไปไหม) หรือว่าเป็นของยามที่เฝ้าหน้าประตูจะซื้อไปเซอร์ไพส์ลูกชายที่สอบติดมหาวิยาลัยอ็อกฟอร์ดหรือเปล่านะ แต่จะให้ขี่คันนี้จากไทยไปที่นู่นเนี้ยนะ -_- (คิดเนอะเซลโล่)

ผมเดินออกจากบ้านเพื่อลงไปดู ว้าววว >< ดูใกล้ๆยิ่งสวย อยากขี่จัง มีกุญแจเสียคาไว้ไหมเนี้ยยย...

“ไอ้แหมบ!!! ทำไมอะไรนะ” เสียงของคนๆหนึ่งร้องถามผมเสียงดัง

...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร -_-

“อะไรอ่ะพี่ ผมบอกแล้วไงอย่าเรียกผมว่าแหมบนะ มันเสียความมั่นใจ!!!” ผมบอกออกไป ย๊าห์!!!

พี่แก้วเรียกผมว่าแหมบตั้งแต่ผมอายุได้สิบขวบ ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้เสียความมั่นใจเท่าไรหรอก ถ้าเกิดว่าเมื่อสามปีก่อนพี่ไม่ไปงานแดนซ์เฟสติเวิลที่โรงเรียนผม....

 

ย้อนไปเมื่อสามปีก่อน

 

‘เซลโล่ ฉันจะไปเชียร์นายนะน้องชาย’

‘จริงเหรอครับ อย่าลืมไปเชียร์ผมนะพี่ เอาป้ายไฟไปด้วยก็ได้ ฮ่าๆ’

‘ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะชูป้ายไฟสูงๆเลยนะ’

‘ดีมากกกกกกกกก’

 

วันงาน......

 

‘สวัสดีท่านพูดมีเกียรติทุกท่านที่มากงานนี้ กระผมขอเปิดงานแดนซ์ฟสติเวิลสองศูนย์หนึ่งศูนย์ ที่ร่วมพลคนเต้นเก่งระดับประเทศมาแดนซ์แบทเทิลกันบนสนามแห่งนี้ เชิญตัดริบบิ้นได้เลยครับ!!!!!!!!!!!’ พิธีกรเอยบอกแก่ประธานผู้ทรงคุณวุฒิ นั้นก็คือท่านผ.อ. นั้นเอง....

‘เอาละครับ  เรามาเริ่มงานแดนซ์เฟสติเวิลกันเลยนะครับ  โดยทีมแรกเป็นทีมที่ต้องบอกว่ารวบรวมคนหน้าตีทั้งหกคนมาอยู่ด้วยกันก็เป็นไปได้เลยนะครับ แล้วที่สำคัญพวกเค้ายังไปคว้าถ้วยรางวัลที่ประเทศไทยเรายังไม่เคยได้นั้นก็คือ โคเรียแดนซ์โคพเวอร์อวอด์สองพันสิบที่เกาหลี อย่ารอช้า เรามาเจอพวกเค้าได้เลยครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

 

ปัง!!! (เสียงพลุ!)

‘สวัสดีครับบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!  ผมยงกุกครับ’ เสียงของยงกุก หัวหน้าทีมกล่าวออกมาทั้งๆที่ยังไม่ทันได้ขึ้นเวที

‘สวัสดีครับ ผมฮิมชานครับ’

‘สวัสดีครับ ผมยงแจครับ’

‘สวัสดีครับ ผมแดฮยอนครับ’

‘สวัสดีครับ ผมจองออบครับ’

‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้แหมบบบบบบเซลโล่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’ จู่ๆเสียงกรี๊ดจากแก้วพี่สาวของเซลโล่ก็ดังออกมาโดยที่ทุกคนเงียบ

(((((((((((((-_-)))))))))))))

‘เอ่อ....สวัสดีครับ ผมเซลโล่ครับ....’

‘....’

 

ปัจจุบัน

ตั้งแต่วันนั้น ผมก็เลยถูกเพื่อนๆเรียกว่าไอ้แหมบมาตลอกสามปีเลยละครับ เจ็บช้ำน้ำใจ ใครจะช่วยรักษาแผลใจ TT

“ทำไมทำหน้ายังกะหมาตายยังนั้นละ ฉันถามแกว่าทำอะไรอยู่!!!!”

“หากุญแจรถคันนี้อยู่...” ผมบอกแล้วก้มหาต่อ

“จะขโมยรถเหรอ บ้าหรือเปล่าไอ้นี้ ใครสั่งใครสอนแกห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พี่แก้วเดินเข้ามาแล้วดึงหูผม...

“อะไรเล่า แค่จะลองขับเฉยๆ ไม่ได้จะขโมยซะหน่อยยยย ปล่อยได้แล้ววว เจ็บน้า ><”

“อ๊ะ กุญแจ!”

จู่ๆมือของชายคนหนึ่งก็ยื่นกุญแจรถมาให้ผม

พรึ่บ!!!!!

ฮยองคนหล่อของผม ^^

 

 

กลับมาแล้ววววว ขอโทษด้วยที่หายหน้าหายตาไปนานเบยยยยยยยยยย 

เพราะไม่ค่อยมีใครมาเม้นต์เลยท้อแท้ หมดกำลังใจ T^T ถ้าไม่อยากให้เค้าเสียใจ ตะเองอย่าลืมมาเม้นต์ให้กำลังใจเค้าด้วยนะค่ะ ไม่งั้นเค้างอนจริงๆด้วย