the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด

9.3

เขียนโดย pearmikzer

วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.38 น.

8 chapter

8 วิจารณ์

16.38K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 2

เฮ้อออออ

เฮ้อออออออออ!!!

ฉันมาอยู่บ้านอีตาโทโมะ โทแมะ อะไรนั้นได้วันหนึ่งแล้ว (เย้!!! -_-) วันๆไม่ได้ทำอะไรหรอก นอกจากเก็บของที่อีตาหมอนี้โยนทิ้งไว้ทั่วบ้านมาวางไว้ที่เดิม ซึ่งแต่ละอย่างที่ทิ้งเนี้ยมันเป็นเงินเป็นทองทั้งนั้น อาทิ แฟ้มโอนขายที่ดินราคาร้อยล้านย่านลาดพร้าว แฟ้มทวงตังค์ลูกหนี้อีกเป็นพรืด!!! หมอนั้นไม่เคยคิดจะเก็บให้มันเรียบร้อยอะไรเลยสักอย่าง ตั้งแต่รองเท้าไปถึงกางเกงใน -_-;;; คนอะไรหล่อแต่ไม่มีระเบียบ!!!

“นี้เธอ!!!!!”

เฮือกกก!!!! O_O

“มีอะไรค่ะ”

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ ห้องฉันรกอีกแล้ว ไปเก็บที่” เอาอีกแล้วเหรอ....-_-

รู้แล้วละทำไหมคนเก่าเค้าถึงลาออกอ่ะนะ

แอ้ด!!!!

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องเก็บของที่เก็บพวกอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านแล้วพวกอุปกรณ์ทำความสะอาดต่างๆ

เคร้ง!

ไม่ต้องตกใจ ฉันทำของล้น ^^

เคร้ง!

ตุ้บ!

เคร้ง!

โอ้ยยยยยย!!! จะตกอะไรกันนักกันหนาวะ!!!!!!

เอ๋!!! จำได้ว่าวางไว้ตรงนี้นิ

ไฟๆๆๆ หาไฟๆๆๆ

พรึ่บ!

ว้าบ!

โอ้ววว สว่างขึ้นมาทันตาเห็น และความสกปรกก็ปรากฏขึ้นมาทันตาเห็นเช่นกัน -.,-

แปะ!

อะไรวะ ตอนเช้าเข้ามายังไม่เห็นมีน้ำอะไรเลย!

ฉันเอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำที่ผมตัวเอง แล้วหยิบเอาอุปกรณ์ขึ้นมา

แปะ!

หลังคารั่วหรือไง -_- หยดลงมาอยู่ได้

“ช่วย....ด้วยยยยยยยยยยยย”

เฮือก!!!! พี่มาก พี่มากมาเหรอ (พอดีเพิ่งไปดูมา 555)

“ช่วย ผม ด้วย........”

โอ้ยยยหลอน!! T^T อะไรกันเนี้ยยยย เสียงครายยยยย

“ผม จะ ตาย...........แล้ว”

“ใครนะ” ฉันตัดสินใจตะโกนออกไป

“ผม อยู่ บน นี้”

บนนี้ละบนไหน -_-

“เอ๋!!!”

พรึ่บ!

ฉันเงยหน้าขึ้นไปด้านบน

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ฉันร้องออกมาทันทีเมื่อเห็นชายคนหนึ่งเลือดท่วมตัว

สิบนาทีต่อมมา

“เฮ้ยๆๆ เร็วๆหน่อย ชักช้าอยู่นั้นและ....พวกแกไปเตรียมของมา.....ส่วนพวกแกไปเอาพามารองตรงนี้ไป......ส่วนพวกแกที่เหลือกลับไปทำงานต่อ!!!”

นี้ไม่ใช่เสียงของหัวหน้างานก่อสร้างที่ไหนหรอก เป็นเสียงอีตาโทโมะเองและ หลังจากที่ฉันร้องได้ประมาณสองวินาที อีตาหมอนี้กับพวกอีกเป็นพรืดก็พากันวิ่งกรูมาทางห้องเก็บของ แล้วก็พากันหอบร่างของชายนิรนามที่คาดว่าน่าจะแอบเข้ามาทางด้านหลังบ้านของตาโทโมะ แล้วปีนขึ้นไปนอนบนเพดานห้องเก็บของเพื่อไม่ให้ใครรู้ (เดาเองเสร็จสรรพ)

“นี้ นายชื่อไรนะ” ฉันถามขึ้นหลังจากพวกนั้นทำการเช็ดคาบเลือด พันแผล เสร็จ

“ธามไท” ชื่อแปลกแหะ

“ว่าแต่นายมาทำอะไรในนี้ แล้วเข้ามายังไง” อีตาโทโมะนิ ถามที่ละคำถามไม่ได้หรือไง

“อ้อ ผมนะไม่มีเงินจ่ายหนี้ค่าบ้าน มันเลยเอาผมมากระทืบ มันเอาผมไปขังไว้โกดังเก่าแถวซอยสอง แล้วผมก็หนีมาได้ ผมไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วเห็นหลังบ้านพี่ไม่ได้ปิดประตู ผมเลยแอบเข้ามาแล้วมาหลบอยู่ในห้องเก็บของชั้นสอง ผมคิดว่าจะแอบอยู่สักประมาณสองชั่วโมงเพื่อให้เลือดมันหยุดไหลแล้วค่อยไป แต่ไม่คิดว่าพี่สาวคนนี้จะมาเห็นผมก่อน”

“พวกมันเป็นใคร” นายจะไปอยากรู้ทำไหมฮะอีตานี้

“พวกอะไรผมไม่รู้หรอก เพราะผมไม่ได้ไปเซ็นสัญญากู้ยืมเงินกับมันเลยไม่รู้ว่ามันเป็นไร รู้แต่ว่าหัวหน้าเก่ามันชื่อว่า เอ่อ....อีพี นี้และครับ”

“อีพีเหรอ....”

“คุณรู้จักเหรอค่ะ” ฉันถามออกไป

“อืม ฉันรู้จักมันดีเลยละ มันคือพวกให้กู้เงินนอกระบบ ถ้าใครไม่มีเงินจ่ายมันจะเอามาฆ่าแล้วเอาศพไปโยนทิ้งแม่น้ำ เมื่อสองเดือนก่อนได้ข่าวว่าพวกมันหนีไปที่พม่า ไม่คิดว่ามันยังอยู่ที่ไทยนี้....”

“ทำไมคุณรู้ดีจังค่ะ”

“อ่านข่าวไง” อ่านเป็นกับเค้าด้วยเหรอ -_-

“เอ่อ พี่พอจะทราบไม่ครับว่ามันมีกี่คน ตอนที่ผมโดนมันจับไป มันมาแค่ห้าคนเอง”

“มันน่าจะมี...” อีตาโทโมะทำท่านึก “น่าจะประมาณสิบ สิบห้า คนได้ ส่วนชื่อฉันจำได้แต่หัวหน้าเก่า กับรองหัวหน้ามันเท่านั้นและ รู้สึกว่ารองหัวหน้ามันจะเป็นคนเกาหลี ชื่อบังยงกุกนี้และ” (แอบเอาหนุ่มๆบีเอพีมารวม ><)

“เหรอครับ....ผมขอพักอยู่ที่นี้สักพักได้ไหมครับ”

“ตามสบาย เธอไปจัดห้องให้หมอนี้และกัน ห้องฉันค่อยทำทีหลัง”

“ค่ะ” ฉันบอกแล้วเดินไป

น่าสงสารน้องธามไทจัง หน้าหล่อๆต้องมาเปื้อนเลือด เฮ้อ! เศร้า

~พรุ่งนี้ฉันเป็นแฟนเธอ ฉันพร้อมไม่ว่าเจออะไร เธอทำให้ฉันมั่นใจ เราต้องข้ามผ่าน~

โทรศัพท์ฉันนิ...

-เซลโล่- (เอามาอีกแล้ว บีเอพี 555)

“ฮัลโหล”

[พี่ ตอนนี้พี่อยู่ไหน]

“บ้านเจ้านาย ทำไหมเหรอ”

[ผมโดนป้าไล่ออกจากบ้าน]

หา!!!OoO