the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด

“อะไร???”

“คือว่า....”

“รีบพูดมาสิ!” อย่าเร่งเซ่!!!! T^T

“คือว่า น้องของดิฉันเค้าเพิ่งถูกป้าไล่ออกจากบ้านนะค่ะ”

“แล้วไง...” นี้ไม่รู้ใจใครเค้าบ้างเลยเหรอ -0- “อยากให้น้องมาอยู่ที่นี้”

“(+_+)(._.)(+_+)(._.)”

“ตามใจเธอสิ ไม่จำเป็นต้องมาถามฉันหรอก” เอ๋!!!!

“ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณมากๆ” ฉันบอกแล้วรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาน้องทันที

ติ๊ดดดด

ติ๊ดดดดดด

ติ๊ด!

[ว่าไงพี่]

“โอเค เจ้านายพี่เค้าอนุญาตแล้ว แกรีบมาเลยนะ”

[คงไม่ได้หรอก]

“อ้าว ทำไมละ หรือว่าแกเปลี่ยนใจแล้ว -_-“

[เปล่าๆ ผมกำลังเล่นเกมส์อยู่ คงไปตอนนี้ไม่ได้นะ]

“ไอ้คนบ้าเกมส์!!”

[อะไรเล่า นี่!!!เฮียฮิมอย่างโกงผมดิ ผมเห็นนะ!!!!] พวกบ้าเกมส์จริงๆ =.,= [เอาเป็นว่าไม่เกินหกโมงผมจะโทร.หาให้มารับที่หน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านนะ]

“เออๆๆ”

[บ๊าย บายยยยยยยยย]

ติ๊ด!!!

ไปทำงานต่อดีกว่า

 

ฝั่ง Tomo

โทโมะเดินลงมาจากชั้นสอง เค้าเดินตรงมาที่โซฟาห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงอย่างช้าด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่เค้าพาผู้หญิงที่ชื่อแก้วเข้ามาในบ้านของเค้า ทำให้พวกของเค้าสงสัยเป็นอย่างมาว่าเหตุผลของเค้าคืออะไร ซึ่งเรื่องนั้นเค้าไม่สามารถบอกใครได้แม้กระทั่งคนที่อยู่กับเค้ามานานกว่ายี่สิบสองปีอย่างพ่อบ้าน ‘เขื่อน’ เค้าก็ไม่สามารถบอกได้เพราะองค์กรใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังงานทุกอย่างของเค้าสั่งมาว่าห้ามบอกใครทั้งสิ้น

ขวับ!

เค้าหันหน้าไปมองชายคนหนึ่งซึ่งเพิ่งเข้ามาในบ้านเค้าได้ไม่นานมานี้ ธามไท เด็กหนุ่มที่อ้างตนว่าโดนรุมทำร้าย ทั้งที่ไม่มีรอยโดนของมีคมบาด เพราะตามปกติพวกเงินกู้นั้นต้องเอามีดมาฟันบ้างหรือโดนยิงบ้าง ไม่น่ามีแต่บาดแผลถลอกๆ หรือรอยเท้าสองสามรอย บางที่นี้อาจเป็นแผนของเด็กหนุ่มคนนี้ทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพื่อที่จะได้มาหาข้อมูลในบ้านของเค้า แต่ยังไงซะเค้าก็ไม่ควรที่จะไปใส่ร้ายเด็กหนุ่มคนนี้ เพราะเค้ายังไม่มีหลักฐานที่จะมาบอกว่าเด็กคนนี้มาที่นี้เพื่อหาข้อมูลในบ้านของเค้า

กริ๊ง!

เสียงโทรศัพท์บ้านของเค้าดังขึ้นทำให้เค้าหลุดออกมาจากภวังค์

“ไปรับซิ” เค้าบอกพ่อบ้านของเค้า

“ครับ”

ตึกๆ

“สวัสดีครับ บ้านวิศวะครับ.......ครับ คุณโทโมะ เอ่อ”

“ไม่ อยู่” เค้าทำบอกออกไปเสียงเบา ตอนนี้เค้าไม่อยากเจอใครเลยสักคนเลยตอบอย่างนั้นออกไป

“ไม่อยู่ครับ......อ้อ ไม่ทราบครับ.....เดี๋ยวผมบอกให้ครับ........ใครครับ.....อ้อ คุณแบมเหรอครับ.....ได้ครับ ถ้าคุณโทโมะกลับมาผมจะรายงานให้นะครับว่าคุณแบมโทร.มา.....ครับ ครับ โอเคครับ ทันที่คุณโทโมะมา ผมจะบอกทันทีเลยครับ....ครับ ครับ สวัสดีครับ”

กริ๊ก!

“ไปเอาน้ำชามาหน่อย”

“ครับ”

แบม....หญิงสาวที่แอบชอบเค้ามาตั้งแต่เด็กๆ แต่เค้าไม่เคยสนใจเธอ เธอจึงพยายามมาหาเค้าที่บ้านทุกวัน เพื่อที่จะทำให้เค้าหลงรักให้ได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ายิ่งรำคาญเธอมากกว่าเดิม...

“นี้ครับ”

“อืม ขอบใจนะ”

พ่อบ้านวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือ แล้วเดินจากเค้าไป

ตืดดดดด

ตืดดดดดด (ระบบสั่น -_-)

“ฮัลโหล”

[เธอคนนั้นมาอยู่กับนายหรือยัง]

“อือ”

[สบายดีไหม]

“ไม่ป่วยนี่”

[ไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือซึมเศร้าใช่ไหม]

“ร่าเริงดี”

[แล้วน้องชายเธอละ]

“อยู่แถวนี้และ”

[นายคงไม่ลำบากใจนะ ถ้าลำบากใจให้เธอไปอยู่ที่อื่นก็ได้]

“ปลอดภัยไมละ”

[ไม่รู้สิ ถามท่านก่อน......อ้อครับ.....ช่วงเช้าไม่ปลอดภัยเท่าไร แต่ตอนกลางคืนยุงยังเข้าไม่ได้]

“ที่ไหน”

[เฮ้!!! นายจะให้เธอไปจริงๆเหรอ]

“ว่าไงละ???”

[ฮ่ะๆๆ ตอนนี้นายยังไม่อยากให้เธอไปจากนายนะ ดูแลไปก่อนนะ]

“แน่นอนอยู่แล้ว -_-“

[นายนี้เย็นชาจังนะ]

“แค่นี้และ”

[เฮ้!!!!.....]

ติ๊ด!

ตุบ!

เค้าโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง เค้าค่อยล้มตัวนอนลงอย่างช้าแล้วก็ปิดเปลือกตาลง

 

 

18.00

 

~พรุ่งนี้ฉันเป็นแฟนเธอ ฉันพร้อมไม่ว่าเจออะไร เธอทำให้ฉันมั่นใจ เราต้องข้ามผ่าน~

 

ติ๊ด!

“ว่าไง”

[ผมอยู่หน้าหมู่บ้านแล้วนะ]

“โอเค เดี๋ยวออกไปรับ”

[แล้วจะมารับยังไง]

“ยืมรถมอ’ไซค์ยามไง”

[อ้อเหรอ เร็วๆนะพี่]

“เออๆ”

ติ๊ด!

“ไปรับน้องเหรอ”

เฮือกกกก ตกใจหมด T^T

“ค่ะ” ฉันตอบ “ขอตัวนะค่ะ น้องรอนานแล้ว”

“เดี๋ยว” อันใดอีก... “กุญแจรถมินิคูปเปอร์อยู่ตรงนั้นนะ”

เอ๋!!!

“เอารถคันนั้นไปรับน้องเธอ...”

“แต่.....”

“นี้เป็นคำสั่ง!!!!!”

“ค่ะ” ฉันโค้งแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถมา

“ขับเป็นใช่ไหม”

“ค่ะ” ฉันบอกแล้วเดินออกไป

ติ๊ดติ๊ด!

ฉันกดปุ่มเปิดรถ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มานั่งรถราคาแพงๆแบบนี้ อิอิ ค่อยขับเหมาะมือหน่อย แต่ก่อนขับแต่พวกกระบะเก่า ขับรถหรูแบบนี้จะเหมือนกันไหมน่า (เหมือนได้ไงเล่า =.,=)

บ้านของอีตาโทโมะ อยู่ห่างจากหน้าหมู่บ้านประมาณ 2.5 กิโลเมตร (ไกลใช่เล่น) จะให้ไอ้เซลโล่เดินมานี้ก็คงยาก ฮ่าๆๆ

5 นาทีผ่านไป

“โล่!” ฉันร้องเรียกน้องชายฉันที่ยืน เอ๋!! ใครนะที่ยืนหันหลังอยู่ตรงนั้น

“อ้าวพี่ ทำไมได้ขี่รถคันนี้มานะ ไหนบอกมอ’ไซค์ไง”

“อ้อ เจ้านายพี่ให้ขับมานะ ขึ้นได้แล้ว”

“ครับๆ” ฉันหันหน้าไปมองตรงนั้นอีกรอบ

เฮือก O_O ไม่มีใครอยู่แล้ว

ฟืด!!!

ฉันเลื่อนปิดกระจกอย่างรวดเร็ว

“แก! เมื่อแต่กี้แกเห็นครไหม

“ไม่มีนะ ก็มีแค่ผมคนเดี๋ยว หรือว่าพี่เห็นอะไรอ่ะ!!!” ไอ้เซลโล่ทำตาเหลือกใส่ฉัน

“เปล่า ฉันตาฝาดนะ” ฉันบอกแล้วยิ้ม

“พาผมไปซื้อของหน่อยสิ”

“ไม่เว้ยยยย!!! ฉันรู้ว่าแกอยากนั่งรถนี้นานๆใช่ไหมละ ของเจ้านายพี่”

“พี่อ่า....TT”

เฮ้ออออออ

“เออๆๆ แปปนึง”

ฉันบอกแล้วต่อสายไปที่อีตาโทโมะทันที

[มีอะไร]

“คือน้องดิฉันเค้าอยากไปซื้อของนะค่ะ”

[ไปสิ แต่นี้และ]

ติ๊ด!

“ว่าไงพี่!!!”

“อืม โอเค”

“เย้!!!”

ฉันค่อยๆเคลื่อนรถออกไป แต่ไม่ลืมที่จะหันไปมองกระจกมองหลัง..

O_O ชายคนนั้น!!!

 

มาอัพแป้วววววว อย่าลืมเมนต์ให้ไรเตอร์ขี้เหร่ๆ คนนี้หน่อยน่า ช่วงนี้เบลอๆ ^^ ไม่ค่อยมีเวลาอัพเท่าไร ไม่ค่อยวางเพราะมัวแต่คุยกับหนุ่มๆบีเอพี (เอิ่ม...-_-) 5555 ยังไงซะ ก็เมนต์ๆ โหวตๆ ให้หน่อยน่า มันไม่มีกำลังใจ T^T