Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

13.00 AM.
 
ตอนนี้เป็นเวลาที่หวายนัดผมมาเจอ ผมไม่ให้เลตแม้แต่น้อย พอผมมาถึงก็เจอกับหวายที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้พร้อมกับ
บริวารของเธอ
 
"ฉันมาตามสัญญาแล้ว"
 
"ว้าว!ดูท่าป๊อปจะรักยัยนั่นมากนะ!!"
 
หวายพูดหน้ายิ้มๆ แต่ตาของเธอบอกได้เลยว่าเจ็บ ผมรู้เพราะอะไรเธอถึงเสียใจ แต่เธอเป็นคนทิ้งผมไปเองนี่นา
 
"แล้วถ้าฉันตจอบว่าใช่ล่ะ?"
 
"หึ! ไม่ต้องกลัวนายได้เจอยัยนั่นแน่แต่ในสภาพศพนะ!"
 
ผมจบไอ้ทึกสองคนที่ยืนขนาบข้างเธอที่ผมไม่จำไม่ผิดว่าเป็นคนของพ่อผมเดินเข้ามามัดตัวผม
 
"ปล่อยนะโว้ย!"
 
"ผมขอโทษครับคุณหนู"
 
ผมจบไอ้ทึกนั่นก็เอาด้ามปืนมาตบที่หัวผม แล้วผมก็ไม่รู้อะไรต่อจากนั้น...
 
~2 ชั่วโมงผ่านไป~
 
...โรงอาหารโรงเรียนซันคาเบีย...
 
"เฮ้!ทำไมนายป๊อปปี้ยังไม่มาอีกหา"
 
แก้วโวยวายเมื่อเลยเวลาที่ตกลงกันไว้แล้ว
 
"นี่ยัยทอมพวกเราก็อยู่ด้วยกันจะไปรู้มั้ย"
 
โทโมะพูด
 
"ฉันว่าเราไปบ้านฟางกันเถอะ ช่วงบ่ายพวกเราว่าง"
 
เฟย์เสนอ
 
"ฉันเห็นด้วย"
 
เขื่อนเสริมความคิดของเฟย์และเตรียมเดินออกจากโรงอาหารไปพร้อมๆกับโทโมะแก้ว และเฟย์
 
 
...บ้านนีระสิงห์...
 
ทั้งสี่คนตึงตังเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่เกรงใจใคร
 
"อ้าว! ฟางไม่ได้ไปหาพวกหนูหรอ"
 
"คือฟางถูกจำตัวไปค่ะ"
 
"ว่าไงนะ!!!"
 
"คือคุณอาใจเย็นๆนะคะ ตอนนี้ป๊อปปี้กำลังไปช่วยอยู่แต่ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง พวกเราเลยจะมารับคุณอาค่ะ"
 
"จ้ะๆ"
 
พ่อของฟางรับปากและรีบไปที่รถทันทีด้วยความเป็นห่วงลูกสาวของตัวเอง
 
 
...โกดังร้าง...
 
Fang - Talk
 
ตอนนี้ฉันตื่นมาในโกดังเก็บของที่ไหนสักที่ในสภาพที่ตัวเองโดนมัดทั้ง ตัว มือและเท้าด้วยเชือก ฉันขยับตัวไปมา
เพื่อให้เชือกได้คลาบความแน่นบ้าง แต่เปล่าเลยมันกลับตรงกันข้าม จนตอนนี้ฉันรู้ได้เลยว่าข้อมือตัวเองเลือดออก
เป็นที่เรียบร้อย -..-
 
"โถๆ อย่าขยับมากสิเดี๋ยวข้อมือก็เป็นแผลหมดหรอกน้า"
 
อยู่ยัยซาลาเปาไส้หมู(หวายนั่นแหละ)ก็เดินเข้ามาพูดคิกคักๆใส่ฉัน เอ๊ะ!ยัยนี่มาได้ไง
 
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?"
 
"เอ...แล้วฉันตอบคำไหนก่อนดีน้า"
 
ยัยซาลาเปาไส้หมูยืนทำท่าคิดมาก ก่อนจะตอบฉัน เหอะๆ -..-
 
"คำถามแรกมาอยู่ที่นี่ยังไง ฉันพาเธอมาเอง ส่วนคำถามที่สองฉันมารอส่งเธอไปนรกยังไงล่ะ!"
 
"คนที่ตกนรกน่าจะเป็นเธอมากกว่านะ"
 
"ยัยฟาง!"
 
เพียะ!
 
ยัยหวายเลือดขึ้นหน้ากับคำที่ฉันตอกกลับไป จนยัยตบฉันซะหน้าหันเลย เจ็บชะมัด -0-
 
"เบาๆสิหนูหวาย เดี๋ยวฟางก็เจ็บหรอกลูก"
 
"หวายพยายามแล้วค่ะคุณอา"
 
หวายรู้จักกับคุณอางั้นหรอ!!
 
"หนูฟางสบายดีนะลูก"
 
"ค่ะ!"
 
ฉันตอบโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพ่อของนายป๊อปปี้ แล้วฉันจะนึกถึงชื่อนี้ทำไม...
 
"หึ!ตอนนี้อาจจะสบายค่ะคุณอาเพราะเดี๋ยวยัยนี่ก็จะตายไปเจอยมบาลแล้วล่ะค่ะ"
 
"หึ! นรกคงต้องการเธอกับคุณอามากกว่าฉันนะ"
 
เพียะ!
 
ยัยบ้านั่นตบฉันเป็นรอบที่ฉัน และง้างมือเตรียมที่จะตบฉัน แต่ถูกคุณอารั้งไว้
 
"ไม่เอาน่าหนูหวาย คนที่จะจัดการกับหนูฟางเค้ามาแล้วล่ะ"
 
"จริงหรอคะ?! ว้าาว!หวายตื่นเต้นจังเลยค่ะ *0*"
 
"โรคจิต!"
 
"หึ! ปากดีไปเถอะเดี๋ยวก็ไม่มีโอกาสได้พูดแล้ว"
 
พูดจบยัยนั่นก็สะบัดก้นเดินตามคุณอาหายไปตรงทางเข้าห้องโกดังและเดินกลับมากับคนที่ยัยบ้านั่นกับคุณอาที่จะ
จัดการกับฉัน
 
"O_O"