Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว
เขียนโดย 
FuFunoi
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.07 น.
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
32)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ13.00 AM.
ตอนนี้เป็นเวลาที่หวายนัดผมมาเจอ ผมไม่ให้เลตแม้แต่น้อย พอผมมาถึงก็เจอกับหวายที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้พร้อมกับ
บริวารของเธอ
"ฉันมาตามสัญญาแล้ว"
"ว้าว!ดูท่าป๊อปจะรักยัยนั่นมากนะ!!"
หวายพูดหน้ายิ้มๆ แต่ตาของเธอบอกได้เลยว่าเจ็บ ผมรู้เพราะอะไรเธอถึงเสียใจ แต่เธอเป็นคนทิ้งผมไปเองนี่นา
"แล้วถ้าฉันตจอบว่าใช่ล่ะ?"
"หึ! ไม่ต้องกลัวนายได้เจอยัยนั่นแน่แต่ในสภาพศพนะ!"
ผมจบไอ้ทึกสองคนที่ยืนขนาบข้างเธอที่ผมไม่จำไม่ผิดว่าเป็นคนของพ่อผมเดินเข้ามามัดตัวผม
"ปล่อยนะโว้ย!"
"ผมขอโทษครับคุณหนู"
ผมจบไอ้ทึกนั่นก็เอาด้ามปืนมาตบที่หัวผม แล้วผมก็ไม่รู้อะไรต่อจากนั้น...
~2 ชั่วโมงผ่านไป~
...โรงอาหารโรงเรียนซันคาเบีย...
"เฮ้!ทำไมนายป๊อปปี้ยังไม่มาอีกหา"
แก้วโวยวายเมื่อเลยเวลาที่ตกลงกันไว้แล้ว
"นี่ยัยทอมพวกเราก็อยู่ด้วยกันจะไปรู้มั้ย"
โทโมะพูด
"ฉันว่าเราไปบ้านฟางกันเถอะ ช่วงบ่ายพวกเราว่าง"
เฟย์เสนอ
"ฉันเห็นด้วย"
เขื่อนเสริมความคิดของเฟย์และเตรียมเดินออกจากโรงอาหารไปพร้อมๆกับโทโมะแก้ว และเฟย์
...บ้านนีระสิงห์...
ทั้งสี่คนตึงตังเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่เกรงใจใคร
"อ้าว! ฟางไม่ได้ไปหาพวกหนูหรอ"
"คือฟางถูกจำตัวไปค่ะ"
"ว่าไงนะ!!!"
"คือคุณอาใจเย็นๆนะคะ ตอนนี้ป๊อปปี้กำลังไปช่วยอยู่แต่ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง พวกเราเลยจะมารับคุณอาค่ะ"
"จ้ะๆ"
พ่อของฟางรับปากและรีบไปที่รถทันทีด้วยความเป็นห่วงลูกสาวของตัวเอง
...โกดังร้าง...
Fang - Talk
ตอนนี้ฉันตื่นมาในโกดังเก็บของที่ไหนสักที่ในสภาพที่ตัวเองโดนมัดทั้ง ตัว มือและเท้าด้วยเชือก ฉันขยับตัวไปมา
เพื่อให้เชือกได้คลาบความแน่นบ้าง แต่เปล่าเลยมันกลับตรงกันข้าม จนตอนนี้ฉันรู้ได้เลยว่าข้อมือตัวเองเลือดออก
เป็นที่เรียบร้อย -..-
"โถๆ อย่าขยับมากสิเดี๋ยวข้อมือก็เป็นแผลหมดหรอกน้า"
อยู่ยัยซาลาเปาไส้หมู(หวายนั่นแหละ)ก็เดินเข้ามาพูดคิกคักๆใส่ฉัน เอ๊ะ!ยัยนี่มาได้ไง
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?"
"เอ...แล้วฉันตอบคำไหนก่อนดีน้า"
ยัยซาลาเปาไส้หมูยืนทำท่าคิดมาก ก่อนจะตอบฉัน เหอะๆ -..-
"คำถามแรกมาอยู่ที่นี่ยังไง ฉันพาเธอมาเอง ส่วนคำถามที่สองฉันมารอส่งเธอไปนรกยังไงล่ะ!"
"คนที่ตกนรกน่าจะเป็นเธอมากกว่านะ"
"ยัยฟาง!"
เพียะ!
ยัยหวายเลือดขึ้นหน้ากับคำที่ฉันตอกกลับไป จนยัยตบฉันซะหน้าหันเลย เจ็บชะมัด -0-
"เบาๆสิหนูหวาย เดี๋ยวฟางก็เจ็บหรอกลูก"
"หวายพยายามแล้วค่ะคุณอา"
หวายรู้จักกับคุณอางั้นหรอ!!
"หนูฟางสบายดีนะลูก"
"ค่ะ!"
ฉันตอบโดยที่ไม่หันไปมองหน้าพ่อของนายป๊อปปี้ แล้วฉันจะนึกถึงชื่อนี้ทำไม...
"หึ!ตอนนี้อาจจะสบายค่ะคุณอาเพราะเดี๋ยวยัยนี่ก็จะตายไปเจอยมบาลแล้วล่ะค่ะ"
"หึ! นรกคงต้องการเธอกับคุณอามากกว่าฉันนะ"
เพียะ!
ยัยบ้านั่นตบฉันเป็นรอบที่ฉัน และง้างมือเตรียมที่จะตบฉัน แต่ถูกคุณอารั้งไว้
"ไม่เอาน่าหนูหวาย คนที่จะจัดการกับหนูฟางเค้ามาแล้วล่ะ"
"จริงหรอคะ?! ว้าาว!หวายตื่นเต้นจังเลยค่ะ *0*"
"โรคจิต!"
"หึ! ปากดีไปเถอะเดี๋ยวก็ไม่มีโอกาสได้พูดแล้ว"
พูดจบยัยนั่นก็สะบัดก้นเดินตามคุณอาหายไปตรงทางเข้าห้องโกดังและเดินกลับมากับคนที่ยัยบ้านั่นกับคุณอาที่จะ
จัดการกับฉัน
"O_O"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
