Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว
เขียนโดย 
FuFunoi
วันที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.07 น.
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
33)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"O_O"
ทันทีที่คนๆนั้นเดินเข้ามาน้ำตาของฉันแทบจะไหล เค้าคือป๊อปปี้! แต่...ที่เค้าทำดีกับเราทั้งหมดมันก็แปนเค้านี่ ป๊อปปี้
ถูกนำให้เดินเข้ามาในโกดังแห่งนี้ เค้าถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ นี่คนพวกนี้เค้าจะทำอะไรกันแน่
"เอาล่ะป๊อป ถ้าแกฆ่าคนที่อยู่ข้างหน้าแกแทนพ่อ พ่อจะปล่อยตัวหนูฟางไป"
ฉันที่นั่งอยู่ถึงกับสะอึกก็นั่งเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าป๊อปปี้คือฉัน!
"ผมถูกพ่อปิดตา แล้วผมจะยิงถูกได้ไงครับ?"
ป๊อปปี้ถามนิ่งๆ
"แค่แกยกปืนให้อยู่ระดับแขนของแกมันก็ไม่พลาดแล้วล่ะ"
"พ่อต้องรักษาสัญญากับผม"
ผมจบป๊อปปี้ก็ยกปืนและเหนี่ยวไกลเตรียมที่จะยิงฉัน ฉันที่เพิ่งได้สติและคิดเรื่องตามได้ว่าป๊อปปี้กำลังถูกคนอา
ลอกให้ฆ่าฉันเป็นต้องตะโกนเรียกชื่อเค้าออกไป!
"ป๊อปปี้!!"
ป๊อปปี้ชะงักมือที่เตรียมจะยิงฉันและรีบเอาผ้าปิดตาออกทันทีก่อนที่คนของพ่อเค้าจะเข้ามาห้ามทัน
"ฟาง!"
ป๊อปปี้ตกใจที่เห็นฉันอยู่ในทิศทางที่เค้ากำลังจะยิง เค้าเลยเหวี่ยงปลายกระบอกปืนในทิศทางที่พ่อของเค้าและยัย
ซาลาเปายืนอยู่
"พ่อหลอกผม"
"หึ!ฉันเป็นพ่อแก แกก็ต้องฟังฉันสิ!!"
"แต่พ่อจะให้ผมฆ่าคนที่ผมรักงั้นหรอครับ!"
"O_O"
เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเค้าทำให้ฉันอึ้งไปไม่ต่างอะไรกับตัวเค้าเองแลัยัยหวายก็ด้วย
"กรี๊ด!ไม่จริงป๊อปต้องรักหวายสิ"
"หึ!เธอโกงเงินบ้านฉันยังไม่พอ เธอกล้ามาขอความรักจากฉันอีกงั้นหรอ?"
"แกพูดเรื่องอะไรป๊อป"
"ผมว่าให้พ่อได้ฟังจากปากคนที่เค้าหวังดีกับพ่อและพ่อหวายดีกว่านะครับ"
พูดจบก็มีบุคคลที่ป๊อปปี้พูดถึง ซึ่งนั่นคือพ่อฉัน!
"พ่อคะ!"
"ลูกฟาง!"
"หยุดอยู่ตรงนั้น"
พ่อของป๊อปปี้พูดเสียงกร้าว
"เรื่องที่ลูกฉันพูดหมายความว่าไง!?"
พ่อของฉันดูจะเครียดกับการตอบคำถามในครั้งนี้
"จริงๆแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนโกงนายหรอก ฉันรู้มาว่าพ่อของหนูหวายยัดยอกและโกงเงินแก แต่ฉันไม่อยากให้แก
ทะเลาะกันเลยรับไว้แทน"
"ไม่จริง!ฉันไม่เชื่อแก"
"พ่อไม่ลองคิดหน่อยหรอครับ ว่าคนที่กำลังจะล้มละลายแล้วอยู่ๆก็รวยขึ้มาผิดหูผิดตา"
พ่อของป๊อปปี้ดูลังเลและมีทีท่าว่าจะเห็นด้วยแล้วหันไปมองหวาย ยัยนั่นเลยชิ่งเน็บแต่ดันไปเจอแก้ว เฟย์ เขื่อน
โทโมะแต่เดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจ
"ขอโทษว่ะป๊อป ฉันจำเป็นต้องเรียกตำรวจมา"
โทโมะบอกเซ็งๆ
"อือ ช่างเหอะ"
เมื่อตำรวจเดินไปรวบตัวยัยซาลาเปาและพ่อของป๊อป พ่อของฉันและทุกคนก็มุ่งมาที่ฉันทันที
"ฟางเป็นไงบ้างลูก"
"หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อ T^T"
"ข้อมือเธอ..."
ป๊อปปี้ที่นั่งแกะเชือกให้ฉันพูดขึ้น
"ช่างมันเหอะ ฉันขอโทษนะที่ไม่เชื่อใจนาย"
"ไม่เป็นไรหรอก :)"
"พ่อว่าเราออกไปจากที่นี่เถอะ"
พ่อเสนอแล้วพยุงฉันออกไปจากที่แห่งนี้...
คงจะหมดแล้วสินะเรื่องร้ายๆ :)...
~1 อาทิตย์ผ่านไป~
...บ้านนีระสิงห์...
ฉันตื่นขึ้นมาภายในห้องของตัวเอง รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เรื่องร้ายๆของฉันมันผ่านไปหมดแล้ว เฮ้อ! ^^
ฉันเดินลงเข้าไปในครัว วันนี้พ่อของฉันไปที่ศาล คงจะไปธุระเรื่องพ่อของป๊อปปี้นี่แหละ
"เฮ้!นั่นใครน่ะ"
อยู่ๆก็มีเงาเหมือนมีคนวิ่งไปเข้าไปในครัว ฉันคิดผิดหรือเปล่าที่ว่าเรื่องร้ายหมดไป
"ฉันถามว่าใคร?!"
ฟุบ!
จู่ๆก็มีคนมากอดฉันจากข้างหลังจนทำให้ฉันตกใจและกระทุ้งศอกใส่เข้าเต็มแรง
"เฮ้!ยัยฟูทำมาได้เจ็บนะ"
"เฮ้ย!นายมาได้ไงเนี่ย"
"เหาะมา -..-"
"นี่! -_-;;"
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นพ่อเธอให้ฉันมาดูแลเธอน่ะ ยัยแก้วกับเฟย์ก็ไปโรงเรียนฉันเลยมาแทน"
"เหอะๆ ดูแลนะยะ"
"คร้าบ ^_^ ไปนั่งไปเดี๋ยวฉันทำอาหารให้"
"จริงดิ?"
"ไม่เชื่อ?"
"เออ!"
"-0-"
"ฮ่าๆ เร็วๆล่ะ"
พูดจบฉันก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร สักครึ่งชั่วโมงเข้าก็ยกชามข้าวต้มมาให้ฉัน
"หอมแหะ ^^"
"อยู่แล้ว :P"
ฉันไม่สนใจอะไรต่อรีบกินอย่างเดียวก่อนจะสำลักกับประโยคทันไปของเค้า
"ฉัน...ขอดูแลเธอไปตลอดเลยนะ"
แม้ประโยคนั้นจะเบาแค่ไหนแต่มันก็ดังก้องอยู่ในหัวใจฉันอยูดี มาเฟียก็มีมุมนี้เหมือนกันแหะ :)
-THE END-
ขอโทษทุกคนนะคะที่ตอนจบของเรื่องทั้งทีกลับไม่สนุก แบบว่าเบลอ -0- แต่ก็ขอบคุณสำหรับการติดตาม อ่าน และคอมเม้นต์ฟิคเรื่องแรกของครีมนะคะ ^O^"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
