Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

"ทุกคนอยู่ที่นี่กันก่อนเดี๋ยวฉันจะออกไปดู"
 
มาสเตอร์บอกก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้อง
 
"นี่มันอะไรกันเนี่ย"
 
"ฉันแสบตา ><"
 
เกิดเสียงโวยวายจากเด็กในห้องแลปในขึ้นเมื่อมีควันสีขาวลอยฟุ้งอยู่ภายในห้อง ถ้าจะเป็นอารทำปฏิกิริยาจากสารก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะเราทำแลปกันเสร็จแล้ว
 
"ยัยแก้วแกอยู่ไหน?"
 
เมื่อเกิดความชุลมนในห้องยัยแก้วก็เรียกฉันทันที
 
"อยู่นี่! พวกแกอยู่ไหนยัยแก้วยัยเฟย์"
 
ตอนฉันเดินไปมั่วๆเพื่อที่จะเดินไปหายัยแก้วกับยัยเฟย์ เพราะยัยพวกนั้นไม่ตอบฉันเลย
 
"เย้ย!"
 
อยู่ๆก็มีคนเอามือมาปิดปากฉันก่อนจะลากออกไปจากห้องแลป
 
"แอเอ็นใออ่อยอั๋นอา" (แกเป็นใครปล่อยฉันนา)
 
"เงีบยๆน้าหลานฟาง"
 
"....!!!"
 
ฉันรับรู้เรื่องราวทุกอย่างได้แค่นั้นก่อนที่ฉันจะหมดสติไป
 
 
 
Poppy Part
ตอนที่เกิดเหตุชุลมุนกันในห้องผม โทโมะและเขื่อนเลยถือโอกาศออกมาจากห้อง
 
"พ่อฉันมาที่นี่"
 
"ก็ไหนว่าเรื่องนี้คุณลุงให้แกเป็นคนจัดการ"
 
โทโมะถามผม
 
"ใช่ แต่พ่อคิดว่าฉันทำไม่ได้"
 
"แล้วแกฆ่าฟางได้ป่ะล่ะ?"
 
ไอเขื่อนย้อนผม
 
"(- - ) ( - -) (- - )"
 
ผมยอมรับว่าผมฆ่าฟางไม่ได้จริง เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆแล้วผมเองก็เคยสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอไปตลอด แล้ววันนั้นที่ผับผมก็รู้ว่าเธอกับเพื่อนแอบฟังผมอยู่
 
"รถคุณลุงนี่!"
 
เขื่อนชี้ให้ผมกับโทโมะดูรถของพ่อผมที่ตอนนี้ขับรถออกไปจากโรงเรียนแล้ว
 
"กลับไปที่ห้องแลป"
 
ผมพูดก่อนจะออกวิ่งกลับไปที่ห้องแลป
 
@ห้องแลปเกรด 12
 
ตอนนี้ควันที่อยู่ในห้องหายไปหมดแล้ว แต่ละคนที่อยู่ในห้องนี้มันผ่านสมรภูมิรบมาก็ไม่ปาน แต่สิ่งที่ผมตกใจคือฟาง และเพื่อนอีกสองคนของเธอหายตัวไป!
 
"คุณลุงคงเอาตัวพวกเธอไปแล้ว"
 
โทโมะพูด
 
"ฉันต้องช่วยฟาง!!"