ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 


 
 
‘poppy
 
ผมมาส่งพี่ดาร่าที่สนามบินผมบอกให้พี่เค้าลงไปก่อนเดี๋ยวผมจะลากกระเป๋าไปให้....เฮ้ออออ คิดไว้ไม่มีผิดเลยคน
 
มองกันจริงๆด้วยช่างน่าอายจริงๆ ดูๆพี่แกยังเดินสะบัดผมให้ผู้หญิงคนหนึ่งอีก =,.=  ผมรีบวิ่งตามไปแล้วยิ้มให้ผู้
 
หญิงคนที่พี่ดาร่าสะบัดผมให้ เธอยิ้มตอบกลับมาอย่างเขินๆ ผมว่าผมรีบเอากระเป๋าพี่ดีกว่า นานๆทีจะได้ออกจาก
 
บ้าน (เพราะตลอดเวลาที่อยู่บ้านเรียนหนังสือกับเพื่อนตำรวจของคุณพ่อทั้งวัน) คิดถึงไอ้โทโมะ  เขื่อน จองเบ
 
เคนตะ จะแย่ ไม่ได้ไปซ้อมกับพวกมันตั้งหลายวันพวกนั้นคงคิดว่าผมไม่อยากเป็นนักร้องแล้วแน่ๆเลย
 
“พี่ดาร่า เอ้า! กระเป๋าพพี่ไป ผมส่งพี่แค่นี้น่ะ ผมจะไปซ้อมเต้นก่อนบายยยย”  ผมยื่นกระเป๋าให้พี่ผมก้รีบชิ้งหนีผม
 
รู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องบ่นผมแน่ๆ ‘นี่ป๊อปเราหนีเรียนไม่ได้น่ะ’  ป๊อปเราทำอย่างนั้นไม่ได้น่ะ อย่างนี้ไม่ได้โน้นนี่ นั้น
โอ๊ย! น่าเบื่อ
 
 
ค่าย RS
 
‘ตอนมีเธอเป็น GOD พอเธอไปก็กลายเป็น DOG เจ็บอ่ะเจ็บจน SHOCK 
ช่วย REVERSE แล้วเริ่มกันใหม่ เธออยู่ไหนที่รัก อย่าๆ ตอบว่ารักที่ไหน 
อย่าหน่ะอย่าใจร้าย กลับมาไหมเดี๋ยวจะให้กอด 
o oh oh o oh o oh oh oh o oh oh oh gu su na go su reverse 
o oh oh o oh o oh oh oh o oh oh oh gu’ เสียงเพลง
 
“โอ๊ยๆๆ สายแล้วๆ”  ผมรีบวิ่งเปิดประตูเข้าไปในห้องซ้อมเต้น
 
ปึง!!
 
“เอ้า! จองเบตั้งใจหน่อย.....หะ.. ”  ทุกคนหยุดเต้นแล้วหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
 
“เอ่อ...ผมขอโทษครับที่มาสาย” ผมไหว้ขอโทษทุกคนก่อนที่ ครูจะพยักหน้าให้ผมเหมือนกับว่าอนุญาตให้ผมเข้า
มาซ้อมได้
 
“มีเรื่องไรเปล่าว่ะทำไมไม่มาซ้อมตั้งหลายวัน” โทโมะกระชิบถามผมเมื่อผมถอดเสื้อเจ๊กเก็ตแล้วมายืนข้างๆ โทโมะ
 
“เกิดเรื่องที่บ้านหน่อยว่ะ เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟัง” ผมกระชิบตอบโทโมะหันไปสนใจครูสอนเต้น
 
“เอ้าๆ อย่าพึ่งคุยกันมาซ้อมกันต่อได้  ส่วนคนที่มาทีหลังเดี๋ยวตอนพักให้ไปซ้อมกับครูน่ะ เข้าใจไหม!”
ครูพูดเสร็จก็เปิดเพลงต่อ
 
“o oh oh o oh o oh oh oh o oh oh oh gu su na go su reverse 
o oh oh o oh o oh oh oh o oh oh oh gu su na go su reverse”
 
“อ่อยยยย ซ้อมเสร็จซะที เหนือยซะมัด!” ผมที่พึ่งซ้อมเสร็จหยิบขวดน้ำมานั่งข้างๆเพื่อนผม
 
“เอ่อ ป๊อปปี้ทำไมนายถึงไม่มาซ้อตั้งหลายวันล่ะ” จองเบหนุ่มแดนกิมจิ ถามขึ้น
 
“ปากับม๊านายไม่ให้มาใช่ไหมล่า” เคนตะหนุ่มลูกครึ่งแดนชูชิ
 
“เปล่าว่ะ พ่อแม่ฉันบังคับฉันไปเรียนต่อ อเมริกาว่ะ” ผมตอบเค้าทำให้ทุกคนถึงช๊อก
 
“ไม่จริงอ่ะ!!”เขื่อนที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ตะโกนขึ้นแล้ววิ่งมากอดแขนผม
 
“ พ่อกะแม่แกเหมือนพ่อแม่ฉันเลยว่ะ ท่านทั้งสองอยากให้ฉันเป็นหมอ ทำไมพวกท่านไม่เคยเข้าใจอะไรเลยน่ะ”
 
โทโมะที่นั่งนิ่งๆอยู่พูดขึ้นอย่างน้อยใจเล็กน้อย
 
บรรยากาศชักเริ่มเสียแล้วสิเมื่อทุกคนนั่งนิ่งกันหมด
 
“เอ่อ..แต่ช่างเหอะเรามาตั้งชื่อวงของพวกเราดีกว่าเพราะครูบอกให้พวกเราตั้งชื่อวงใว้ก่อน” ผมรีบพูดสร้าง
บรรยากาศ
“แล้วจะเอาชื่อไรดีล่ะ” ทุกคนพูดแล้วมองหน้าของกันและกัน  เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว
 
“อ้อ..เอาชื่อนี้ม่ะ k-otic” จองเบที่คิดชื่อออกพูดขึ้น
 
ทุกคนทำหน้างง มันแปลว่าไรล่ะจะตั้งชื่อก็ต้องมีความหมายกันสิ
 
“มันแปลว่าไรว่ะ” เคนตะถามขึ้น
 
“ใช่!!!” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
 
"มันคือคำว่า chaotic ไงแล้วเราก้เอามาเขียนทำเท่เป็น K- otic ออกเสียงเหมื่อนคำ original 
chaos ที่แปลว่า ยุ่งเหยิง วุ่นวายถ้าแปลง่ายๆก็คือ เทพแห่งความวุ่นวายเป็นคำที่ย่อมาจากภาษา กรีกโบราณไง
 
เป็นสัญลักษณ์ว่าเมื่อพวกเรารวมตัวกันเมื่อไรก็เกิดความวุ่นวายที่นั้นไง!! เป็นไงดีม่ะ”
 
ผมนั่งคิด มันก้ดีน่ะพวกเรารวมตัวเมื่อไรก็จะเกิดความวุ่นวายที่นั้น
 
“โอเค!!! ตกลงเอาชื่อนี้แหละ “ พวกเราสี่คนที่เหลือตอบพร้อมกัน
 
“มางั้นเรามารวมพลังกันหน่อย” ผมพูดพร้อมกับยื่นมือออกไป ทุกคนยื่นมือมาประสานกัน
 
“k-otic เทพแห่งความวุ่นวายจงเจริญ!!!!!” ตะโกนดังลั่นห้องซ้อม
 
“เย้ๆๆ  งั้นป๊อปปี้นายเป็นบอสของพวกเราน่ะ” เขื่อนพูดขึ้น บอสหรอ ผมทำหน้า งง
 
“ก็...หัวหน้าวงเราไง” โทโมะพูดพร้อมกับเอามือมากอดคอผม
 
“จะดีหรอว่ะ... ฉันไม่ได้มาซ้อมตั้งหลายวันอีกอย่างฉัน...”
 
“เห้ย! ไม่ต้องพูดแล้วนายเหมาะที่สุดแล้ว” จองเบพูดแล้วเอามือมากอดคอผมอีกคน
 
“อืม... งั้นก็ได้ แต่นายต้องทำตามคำสั่งชั้นน่ะโว๊ย!” ผมพูดแกล้งทุกคน
 
“ได้อยู่แล้วครับบอส!!!”  ทุกคนพูดกันแล้วก้มหัวให้ผม
 
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ แล้วพวกผมก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน 
 
.......K-otic  ชื่อวงของผม.....รู้สึกดีจริงๆ ^_^ 
 
 
ร้านไอศกรีมหน้าค่าย RS
 
“poppy”
 
ตอนนี้พวกเราทุกคนซ้อมเสร็จแล้วเตรียมมาฉลองที่พวกเรามีชื่อวงกันและสถานที่ที่ฉลองก็คือ ร้านไอศกรีม!
 
“โหยยยย บอสไหนบอกว่าจะพาพวกเรามาฉลองไงทำไมถึงพามาร้านไอศกรีมล่ะ”  เจ้ากบน้อยบ่น
 
“นี้เรายังเด็กอยู่น่ะ ต้องให้เหมาะกับอายุหน่อยสิ” ผมตอบอย่างยิ้มแล้วเดินเข้าร้าน
 
นั่งอยู่โต๊ะข้างประตูของร้าน (มีโต๊ะนอกร้านและในร้าน) พวกเราเลือกโต๊ะในร้านและก็นั่งติดกับประตูร้าน
 
“แต่เราก็โตเกินกว่าที่จะมากินไอศกรีมแล้วน่ะ “ โทโมะที่นั่งเก๊กอยู่พูดขึ้น
 
“นี้แหละเหมาะสำหรับพวกเราที่สุดแล้ว” จองเบพูดอย่างเห็นด้วยกับผม
 
“โหยยยย  ลุง อย่ามาแอบเด็กหน่อยเลย” เคนตะเอาต้นหญ้าที่ร้านใช้ตกแต่งมาตีที่หน้าผากจองเบ
 
“ เค้ายัง 17 อยู่เลย” จองเบลูบหน้าผากเบา
 
“แต่ก็แก่ที่สุดแหละ” เคนตะ
 
“เค้าโกรธแล้ว!!” จองเบงอนเคนตะแล้วหันไปเรียกพนักงานเพื่อสั่งไอศกรีม
 
“ ผมเอาไอศกรีมเชอร์เบทน่ะฮ่ะ  ใส่ผลไม้เยอะๆหน่อยน่ะฮ่ะ” .... เขื่อน
 
“ผมเอา ไอศกรีมโยเกิร์ตไขมันต่ำครับ” ....โทโมะ (รักสุขภาพจริงๆ)
 
“ผมเอารสช๊อกโกแลตน่ะครับ”....เคนตะ
 
“ของผมรส สตอเบอรี่ครับ” จองเบ
 
“ของผมเอาช๊อกโกแลตเหมือนกันครับ”...ผม
 
“ค่ะรอสักครู่น่ะค่ะ”  พนักงานส่งยิ้มหวานให้
 
“เห้ยยย เธอส่งยิ้มให้ฉันว่ะ ฮ่า ฮ่า เสน่ห์แรงจริงเลยเรา “ เคนตะ
 
ปึก!!
 
“เห้ยไรว่ะ “ ผมอุทานขึ้นเมื่ออยู่ๆก็มีคนมีแตะเก้าอี้ที่ผมนั่ง
 
“ทำไมว่ะ!อยากมีเรื่องหรอ... ที่นั่งนี่เป็นที่ประจำของพวกฉันโว๊ย! ถอยไป!” พูดพร้อมกันกระชากคอเสื้อป๊อปปี้ให้
 
ลุกขึ้นแล้วผลักป๊อปปี้ออก
 
เพล้ง!!  
 
“โอ๊ย !”  ไอ่คนที่มันมาหาเรื่องผมผลักผมจนไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังถือถาดไอศกรีมอยู่จนตกแตก ทำให้
 
คนที่อยู่ในร้านหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
 
“น้อง ครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขื่อนรีบวิ่งเข้าไปดู
 
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอคนนั้นตอบแล้วก้มหน้าหาแวนตา
 
“เห้ย! ไอ้พิชชี่ อย่ามาเรื่องพวกฉันเลยว่ะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง”  โทโมะผลักอกพิชชี่ให้ถอยห่างป๊อปปี้
 
“เห้ย!! แล้วแกมาเสือกไรว่ะ “ ผู้ชายอีกคนชี้นิ้วมาทางโทโมะอย่างหาเรื่อง
 
“อย่ามาทำนิสัยเสียแบบนี้กับเพื่อนพี่กับ คยองเท” จองเบเอามือปัดนิ้วที่น้องชายตัวเองชี้มาทางเพื่อนของเขา
 
“แกไม่ใช่พี่ฉันโว๊ย!! “ คยองเทตะคอกใส่จองเบก่อนจะยกมือเตรียมจะชกจองเบ
 
“หยุดน่ะ!!! “ 
 
 
 
 

 
ใครมาห้ามเนียะลุ้นๆๆๆ