ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ
เขียนโดย 
chingmei
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 20.04 น.
แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2556 13.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11) รอดตาย...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความความเดิมตอนที่แล้ว
“เฟย์!!!! ระวัง!!” ฉันกดหัวยัยเฟย์ให้ก้มลง
“ปัง!”
“เพล้ง!”
“กรี๊ดดดดดดด”
ยัยเฟย์กรี๊ดอย่างตกใจ! แล้วรถก็เสียหลักพุ่งชนข้างทางฉันรีบชักปืนที่แนบอยู่ที่เอวออกมา
“ยัยเฟย์!! เป็นไรไหม” ฉันหันไปถามยัยเฟย์
“นี้มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะแก”
“อย่าพึ่งถามฉันแกรีบสตาร์ทรถ! แล้วขับให้เร็วที่สุด!!” ฉันหันมามองกระจกหลังรถแล้วเห็นพวกมันกำลังเดินลง
จากรถ ฉันถอดแม็กกาซีนตรวจลูกกระสุนมันมีแค่สิบนัดจะพอได้ไงเนียะ! ฉันต้องประหยัดกระสุนแล้ว
“ฉันจะไม่ถามอะไรแกมาก....” ยัยเฟย์ฉันถือปืนอยู่สูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรงแล้วรีบสตาร์ทรถออกรถอย่างเร็ว
พวกนั้นเห็นพวกฉันออกรถ พวกมันก็รีบวิ่งขึ้นรถแล้วขับตามมา บนถนนที่ไร้ผู้คนมีแค่รถสามคันที่กำลังขับด้วย
ความเร็วสูง แล้วกระสุนสามสี่นัดก็ยิงมาส่งผลให้กระจกหลังรถของยัยเฟย์แตกกระจาย
“กร็ดดดดดดดดดดด” ยัยเฟย์กรี๊ดอย่างตกใจแล้วขับรถเป๋ไปเป๋มา นี้ใครส่งพวกมามาว่ะ!
“เฟย์! ไม่ต้องกลัวตั้งสติหน่อย แกแค่ขับรถไปก็พอ เดี๋ยวฉันจะปกป้องแกเอง!!” ฉันพูดเสร็จก็ยื่นหน้าออกจากรถ
แล้วยิงใส่พวกมันสี่ห้านัดตอนนี้กระสุนก็เหลืออีกไม่กี่นัดฉันเอาหัวเข้ามาในรถแล้วบอกให้ยัยเฟย์ขับเร็วกว่านี้เพราะ
ตอนนี้พวกมันจะตีคู่กับรถพวกเราแล้ว
“บ๊ระเจ้า! นี้มันอะไรกันเนียะลูกยังไม่อยากตาย!!” ยัยเฟย์ขับรถไปด้วยตะโกนไปด้วย
“ยัยเฟย์ขับให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ!!”
“ฉันขับเร็วสุดแล้วเนียะ!!” ตอนนี้รถของพวกมันตีคู่กับรถของพวกเราทั้งสองข้างแล้วมันก็หยิบปืนออกมาทั้งสอง
ข้าง
“อ๊ายยยยย ตีคู่แล้วอ่ะ !! ToT”
"ยัยเฟยก้มหัวลง!" ยัยรีบก้มหัวแล้วฉันก็ยิงใส่รถพวกมันที่แล้วรถที่ฉันยิงใสก็เป๋ไปเป๋มา รถอีกคันก็ตีคู่มาอยู่ข้าง
ฉันแล้วมันก็ขับรถชนกับรถของยัยเฟย์
ปึก ปึก !!
"อ๊ายยยย อย่าชนน่ะ! รถพอร์ชของฉัน TToTT"
"แกยังจะะหวงอีกหรอ!เอาชีวิตให้รอดก่อนดีไหม!!"
"แต่ว่า.....ฮือ.." แล้วรถอีกคันก็ตีคู่มาตอนนี้กลายเป็นว่ารถพวกมันทั้งสองคันขนาบข้างเราอยู่ แล้วมันก็ชักปืนจะ
ยิงฉันกับเฟย์ ฮึ...ฉันไม่ยอมตาย!!ง่ายๆ หรอก...(ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลย TAT")
“ยัยเฟย์เบรก!!!!!” ฉันรีบตะโกนให้ยัยเฟย์เบรกก่อนที่มันจะยิง
“เอี๊อดดดดด” ยัยเฟย์รีบเบรกเลยส่งผลให้รถของพวกมันที่ขับมาด้วยความเร็วพุ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว
“ยัยเฟย์กลับรถๆๆๆๆ” ฉันรีบเร่งยัยเฟย์ แล้วยัยเฟย์ก็รีบขับรถแล้วขับไปอย่างเร็ว
และแล้วก็รอดมาจนได้....
“อ๊ายยยย ฮือๆ... รอดแล้วแก!! TT.TT นี้ฟางฉันว่าคืนนี้เราไปนอนที่บ้านยัยแก้วเหอะ” ยัยเฟย์พูดกับฉันหลังจาก
ที่เราพึ่งผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายที่เกือบไปนรกมาแล้ว ><
“ไหนแกบอกยัยแก้วไปทำข่าวที่สมุทรสาครไง”
“เอ่อ...จริงด้วยงั้นเราไปพัก..............”ยัยเฟย์ทำหน้าอย่างคิดๆ
“ที่ไหนดี” ฉันจ้องหน้ายัยเฟย์
“งั้นก็ไปบ้านนี้ก็แล้วกัน
บ้าน...เสตสุวรรณ
“ติ๊งต้อง!”
“มาแล้วคะ!” เสียงของคนมาเปิดประตู
“สวัสดีคะป้าแจ๋ม ^_^” ยัยเฟย์ยกมือไหว้ป้าที่มาประตูแล้วฉันก็ไหว้ตาม
“อ้าวคุณเฟย์ ทำไหมมาซะดึกเลยค่ะ”
“เอ่อ....เฟย์มีเรื่องนิดหน่อยนะค่ะ “^.^”
“งั้นเชิญ คุณเฟย์กับเพื่อนเข้ามาเลยค่ะ” เปิดประตูให้เข้าบ้าน
“นี้แก! แกพาฉันมาบ้านใครเนียะ!” ฉันหันไปกระชิบถามยัยเฟย์
“เดี๋ยวก็รู้น่า”
“คุณหนูค่ะ...คุณเฟย์มานะคะ” ป้าแจ๋มตะโกนบอกคุณหนูของบ้านที่กำลังนั่งเกมส์อยู่ที่ห้องรับแขก
“เดี๋ยวก่อนป้า! ขอเล้นเกมส์ก่อน ห๊ะ!!! เฟย์เย่ขอผมของมาหรอฮะ” ชายหนุ่มรีบทิ้งเครื่องเล่นเกมส์แล้ววิ่งมา
หาเฟย์
“เฟย์เย่!!!!!!!!!”
“หยุด! อยู่ตรงนั้นเลยเขื่อน” เฟย์รีบยกมือห้ามเขื่อนที่กำลังจะวิ่งเข้ามากอด
“-O-“
“พอดี...เกิดเรื่องระหว่างทางที่ฉันกลับบ้านหน่อยนะเลยไม่สามารถจะกลับบ้านได้ในตอนนี้ฉันเลยจะมาขอนอน
ค้างที่บ้านนายสักคืนหนึ่ง” เฟย์ร่ายยากแบบไม่หายใจ แร๊ฟเลยก็ว่าได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับถ้าเป็นเฟย์เย่ล่ะก็ตลอดชีวิตก็ได้อยู่แล้วจ้า ^O^”
“แหวะ” เสียงฉันเอง
“ยัยฟาง!” ยัยเฟย์หันมาหยิกแขนฉันเบาๆ
“โอ๊ยยยยย” เขื่อนหันมามองหน้าฉันแล้วแล้วมองหน้าเฟย์ว่า อีนี้เป็นใครหรอเฟย์ ‘-_-‘
“อ้อ! นี้เพื่อนฉันเองชื่อ ฟาง” ยัยเฟย์แนะนำตัวให้ฉัน ฉันยิ้มให้เขื่อนน้อยๆ
“สัวสดีจ้าฟาง!^0^ ” เขื่อนโบกมือทักทายฉัน
"เนียะหรอคนที่แกเล่าให้ฟังบ่อยๆว่าจีบแกอ่ะ" ฉันหันไปถามยัยเฟย์ แล้วเฟย์ก็ทำตาเขียวใส่ฉัน (อย่าพูดๆ)
“ติ๊งต้อง”
“ใครอีกเนียะ! ป้าครับ!!!” เขื่อนตะโกนเรียกป้าแจ๋มให้ไปเปิดประตู
ฉันกับยัยเฟย์มองหน้ากัน สักพักป้าแจ๋มก็เดินมาพร้อมกับชายชุดดำสี่ห้าคน
“คุณหนูครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ!” ดงแฮบอดี้การ์ดส่วนตัวของฉันถามเป็นภาษาเกาหลีฉันหันไปมองหน้าเฟย์
แวบหนึ่งแล้วมองหน้าเขื่อนที่กำลังยืน งง อยู่
“ฉันไม่ไปไร” ฉันตอบนิ่งๆ ตามสไตล์พี่จียงเวลาอยู่กับลูกน้องเป็นภาษาไทยดงแฮเป็นบอดี้การ์ดที่พี่จียงเลือกให้
มาดูแลฉันตั้งแต่หลังโดนลอบทำร้ายครั้งหนึ่ง แล้วดงแฮก็เป็นคนมาช่วยฉันไว้พี่จียงเลยจ้างให้ดงแฮมาเป็นบอดี้
การ์ดเพราะตอนนั้นดงแฮกำลังตกงานอยู่อีกอย่างอาชีพเก่าของดงแฮก็เป็นสตั้นแมนเลยมีทักษะการต่อสู้
“ผมจัดการพวกมัน...เอ่อ...จัดการโรงแรมที่คุณหนูขอไว้แล้วครับ” ดงแฮตอบเป็นภาษาไทยกลับ(แต่ไม่ค่อยชัด)
ฉันบังคับให้ดงแฮไปฝึกพูดภาษาไทยและภาษาอื่นๆอีกเพราะช่วงนั้นเขาต้องตามฉันไปทุกที่
“นี้แกไปจองโรงแรมตั้งแต่เมื่อไรอ่ะ” ยัยเฟย์ถามอย่าง งง เฮ้ออออ ยัยเฟย์บทแกจะโง่ก็โง่ขึ้นมาเลยนะ =,.=
“ก็ตอนที่แกทำกุญแจบ้านหายไง!” ฉันแถใส่ยัยเฟย์
“อะ..อ้ออออออเขื่อนจำได้ล่ะ...ฉันขอโทษด้วยนะที่มารบกวนนาย คืนนี้ฉันไม่ค้างบ้านนายแล้วล่ะ ^,.^ ”
ยัยเฟย์รีบรับมุก
“เสียดายจังเลยอ่ะ T.T แต่ก้ไม่เป็นไรครับเพราะอีกหน่อยเฟย์เย่ก็จะมาอยู่บ้านเค้าตลอดแล้วนิ ” ^_^ เลี่ยน
จริงๆไม่ไหวล่ะ “-_-“
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะ...ขอบใจนายมากนะเราคงไม่รบกวนนายแล้วละ...แต่ยังไงฉันก็ไว้ใจที่จะให้
นายดูแลเพื่อนฉัน ^_^” ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจะบ้าน
“บ้า! นะฟาง ^///^ “
โรงแรม
“ดงแฮมาตั้งแต่เมื่อไร” ฉันนั่งที่โซฟาถามดงแฮตอนนี้ยัยเฟย์อาบน้ำอยู่
“ผมเป็นหว่งคุณหนูนะครับเลยแอบตามมา” ดงแฮก้มหน้าตอบฉัน ฉันมองหน้าจับดงแฮอย่างจับผิดดงแฮรีบก้มหน้า
“ไม่ใช่ว่าพี่จียงส่งนายมาหรอ” ถามเสียงเรียบ
“เออ...เปล่าครับ” ดงแฮรีบแก้ตัวแต่ก็ช่างเหอะ...
“แล้วพวกที่ตามฆ่าฉันมันเป็นใคร”
“พวกตะกลูชเวครับ! พวกมันคงแค้นที่ท่านจีดร้ากอนไปบุกยิงคนของพวกมันถึงที่นะครับ”
“แล้วพี่จะทำแบบนั้นทำไม!” ฉันถามอย่างตกใจเพราะพี่จียงไม่เคยทำใครก่อน
“ก็พวกนั้นส่งคนมาลอบทำร้ายคุณหนูเมื่ออาทิตย์ก่อนนะครับ ตอนนั้นคนของเราที่อยู่ไทยได้ตามดูแลคุณหนูอยู่
ห่างๆตลอดเวลาเราเลยจัดการมันได้” ฉันอึ่งไปสักพัก....อึ่งแดก!
“แล้วพวกนั้น....”
“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เรียบร้อยในที่นี้ก็คือ.....ทุกคนคงรู้ดี
“ดงแฮ....นายอย่าบอกเรื่องที่คนตามฆ่าฉันกับพี่จียงนะ! ฉันยังไม่อยากกลับเกาหลี” ฉันอ้อนวอนดงแฮอย่าง
เครียดๆ
“เอ่อ......เกรงว่า...”
“ฉันสัญญานว่าจะให้นายดูแลฉันตลอดเหมือนเมื่อก่อน...แต่อย่าบอกพี่จียง...ฉันยังไม่พร้อม...ฉันยังอยากอยู่ที่
ไทยประเทศของแม่.....”
.
"....."
ดงแฮเงยหน้ามองคุณหนูของเขาแวบหนึ่ง ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มที่สดใส ตอนนี้เหลือแค่แว่วตาที่เศร้าอย่างเห็นได้
ชัด
“ครับ!ผมจะไม่บอกท่านจีดร้ากอนครับ ” ดงแฮตอบฉันนั้นเลยทำให้ฉันยิ้มออกมา ^-^
สถานีตำรวจ
‘Poppy’
“สวัสดีครับผมเป็นใครทุกคนคงจะรู้จักอยู่แล้วใช่ไหมครับ ^o^ ไม่ได้ออกโรงตั้งนานกว่า(ยัยนักเขียน)กว่านั้นจะ
ให้ผมออกโรงก็ตั้งหลายปีตอนนี้ผมก็เป็นตำรวจตามความฝันของพ่อแม่แล้วครับ...แต่ความฝันความหวังที่ผมคิดว่า
สักหนึ่งผมจะต้องได้เจอกับรักแรกพบของผมก็ยังไม่เป็นจริงสักที ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาขึ้นมาดู
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตู
“เชิญครับ” ผมตอบกลับไปก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าเก็บใส่กระเป๋าเสื้อตามเดิม
ตำรวจที่เข้ามาในห้องป๊อปปี้ทำความเคารพป๊อปปี้
“หมวดมีอะไรหรอครับ”
“ผู้การเรียกสารวัตเข้าพบครับ”
“อ้อ ขอบคุณมากครับ” ผมรับคำเสร็จผมก็เดินไปที่ห้องของผู้การ
“ก๊อกๆ”
“เข้ามาได้”
“คุณอาเรียกพบผมมีอะไรหรือเปล่าครับ ^_^” ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคุณอา คุณอาคือเพื่อนของพ่อผมและเป็น
คนที่มาสอนผมทุกอย่างก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อและพอกลับมาคุณอาก็ช่วยผมทุกอย่างเพื่อให้ผมเป็นตำรวจให้ได้
เพราะคุณอาให้เหตุผลว่าประเทศนี่ต้องการคนดีๆอย่างผม (แหม่ ภูมิใจจริงๆ ^.^)
“อามีคดีจะให้ป๊อปทำ...เพราะป๊อปเป็นคนที่อาไว้ใจมากที่สุด”
“คดีอะไรหรอครับ มันอันตรายมากเลยหรอครับ ^_^” ผมพูดกับคุณอายิ้มๆ
“คดีนี้เป็นคดีที่เกิดขึ้นที่เกาหลี....”
มาต่อวันพรุ่งนะคะ ป๊อปปี้จะได้ทำคดีอะไรเน้อ......
(นี่คือคุณอาของป๊อปปี้....ในเรื่อง) แต่ตัวจริงเค้าเป็นใครทุกคนคงรู้จักใช่ไหมคะ
เฮียฮ้อเจ้าของค่าย RS
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
