ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

 

 

 

ประเทศไทย

 

‘Fang’

 

“สายแล้วๆ!”ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านไปใส่รองเท้าใบ เอ๊ะ! ฉันบอกยัยเฟย์ว่าจะทำตัวให้เหมือนผู้หญิงเปลี่ยนๆๆ ใส่

 

ส้นสูงดีกว่าฉันหยิบส้นสูงของยัยเฟย์มาใส่แล้วเดินออกจากบ้าน ขอโทษน่ะ...ทั้งชีวิตฉันไม่เคยซื้อส้นสูงใส่เลย

 

“-_-“ แม้ว่าตอนไปงานประมูล ออกงานสังคม หรืองานอะไรก็ตามฉันไม่เคยใส่อ่ะเพราะเวลาบู๊ (มันลำบาก) ช่าง

 

หัวมันว่าใครจะมองยังไง...จริงสิเมื่อวานพี่จียงโทรมาตั้งหลายสายแต่ฉันไม่รับเลยสักสายมั่วยุงกะงานนะใครจะไปรู้

 

ว่าเปิดร้านขายขนมแล้วจะมีคนสั่งเยอะขนาดนั้นทำไปส่งแทบไม่ทั้น =”= ตอนนี้ฉันก็นั่งแท็กซี่มาจนถึงร้านของ

 

ฉันพอดี พอฉันเดินลงจากรถ....=*= รู้สึกเหมือนมีใครจ้อง! อยู่เลยอ่ะ บ้างทีก็เหมือนมีใครตามมา...รู้สึกแบบนี้

 

ตั้งหลายวันแล้วนะ -*- แต่ช่างเหอะฉันสะบัดหัวตัวเองเบาๆอาจจะคิดไปเองก็ได้(มั้ง)แล้วไขกุญแจเข้าร้าน

 

ฮึ...แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก เพราะฉันนะจับปืนก่อนจับดินสอ ฝึกวิชาการต่อสู้เกือบทุกชนิดก่อนจะฝึกเดินซะ

 

อีก(เวอร์ล่ะ =,.=)คุณพ่อบังคับฉันกับพี่จียงให้ฝึกเกือบทุกวันเพราะทำงานเป็นมาเฟียเสี่ยงตายอยู่ตลอดเวลาเลย

 

ทุกวันนี้ถึงฉันจะไม่ไปช่วยงานพี่จียงที่เกาหลีแล้วแต่ฉันก็ยังพกปืนตลอดเวลา ฉันเลิกเป็นมาเฟียแต่ฉันเลิกเป็นลูก

 

มาเฟียไม่ได้นิเลือดมันยังไหลเวียนอยู่ทั่วร่างกายเลย...ยิ่งฉันออกมาใช่ชีวิตอยู่ตามลำพังไร้เงาบอดี้การ์ดยิ่ง

 

อันตรายและเสี่ยงต่อการถูกจับตัวหรือลอบทำร้ายได้ง่าย ^”^ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะตามลำพังขนาดนั้นเพราะฉันย้ายมา

 

อยู่กับยัยเฟย์และก็จะมียัยเฟย์คอยให้กำลังใจตลอดๆๆ อ้อๆ ยัยแก้วอีกคน...แต่ยัยแก้วบ้างานนักข่าวมากเลย(ฉัน

 

เห็นมันสนใจตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้ว) ตอนนี้มันยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่ถึงขั้นออกนอกประเทศไปทำข่าวบ่อยๆ.....ตอนนี้ก็

 

จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวก็จะมีลูกค้าประจำมาเอาขนมที่สั่งกับฉันล่ะ หยุดโม้ดีกว่าฉันหยิบขนมชิ้นสุดท้ายใส่ถุง ^o^ บ้าง

 

ทีการทำขนมมันก็ทำให้ฉันลืมเรื่องแย่ๆไปได้น่ะเฮ้อ! ^O^

 

“กริ๊ง!” เสียงเปิดประตู

 

“ผมมาเอาขนมที่สั่งครับบบบ”

 

“อ้อ...ได้แล้วคะ แหม่หมอโมะเนียะ! มาตรงเวลาทุกวันเลยน่ะค่ะ ^-^” ฉันแซวหมอโมะพร้อมกับยื่นถุงขนมให้

 

“ก็ผมอยากรีบมาดูคนสวยนะสิครับ” หมอโมะพูดยักคิ้วแล้วยิ้มให้ฉัน

 

“ฮ่า ฮ่า ตลกมากเลยคะ! ถ้าหมอไม่ใช่ลูกค้าประจำของฟาง ฟางคงจะต่อย! หน้าหมอแล้วล่ะคะ”

 

“โหยยย โหดจังเลยครับไม่ทราบว่าคุณฟางจะต่อยผมโทษฐานอะไรละครับ^-^ ”

 

“ก็โทษฐานหน้าหม้อน่ะสิค่ะ!” ฉันพูดเสร็จก็เอาเค้กเข้าตู้แช่

 

“ผมว่าผมหน้าหล่อมากกว่าครับ ^-^” พูดอย่างยิ้มๆก่อนจะเอามือขยี้ห้วฟางที่โผล้หัวออกจากตู้แช่

 

“อ๋อยยยย หัวฟูหมดแล้ว =3= ”

 

“ฮา ฮา ฮา ฮา ^O^”

 

“กริ๊ง!” เสียงประตูดังอีกครั้งเพื่อให้รู้ว่ามีคนเข้าร้าน

 

“มาแล้ววววว จร้าฟาง” เสียงยัยเฟย์ดังขึ้น

 

“แล้วยัยแก้วละ” ฉันหันไปถามยัยเฟย์ที่มายืนข้างๆหมอโมะ

 

“สวัสดีค่ะหมอโมะ ^-^ แหม่มาตรงเวลาทุกวันเลยนะค่ะ” ยัยเฟย์ไปทักหมอโมะแล้วหมอโมะก็ยิ้มตอบให้ยัยเฟย์

 

“ยัยแก้วมันไปทำข่าวที่ สมุทรสาครเห็นมันบอกว่าได้รับแจ้งมาว่ามีเด็กทารกถูกฆ่าแล้วเอาไปทิ้งที่น้ำนะนี้แกยังไม่

 

ชินอีกหรอ.-_- เอ่อ!แต่ช่างยัยแก้วเหอะฉันซื้ออาหารโปรดแกมาด้วยยยยยย >.<” ยัยเฟย์ชูถุงอาหารให้ฉันดู

ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องครัว

“เออ...งั้นผมไปก่อนนะครับพรุ่งนี้จะมาใหม่ เหมือนเดิมนะครับ^_^ ” หมอโมะยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกจากร้าน

 

20.37 AM

 

ฉันปิดร้านเสร็จ ยัยเฟย์ก็จอดรถพอร์ชตรงหน้าฉัน แล้วฉันก็ขึ้นรถ ยัยเฟย์ขับรถไม่ค่อยเร็วเท่าไรรู้สึกว่าวันนี้ถนนจะ

 

โล่งมาก โดยเฉพาะแถวบ้านยัยเฟย์ก็ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน บางวันโล่งอย่างกะเมืองร้าง เพราะงั้นฉันเลยชอบ

 

เป็นพิเศษ...ทั้งชีวิตฉันยุ่งมาโดยตลอดเพราะฉันต้องไปงานโน้น งานนี่และออกนอกประเทศเป็นว่าเล่นฉันเลยพูด

 

ได้หลายภาษา บางครั้งก็จะไปงานประมูลอาวุธบ้างฉันไม่เคยว่างเลยจริงๆ แถมจะทำอะไรไปไหนก็ต้องมีบอดิการด์

 

ตามหลังตลอดเพราะฉันเคยถูกตามฆ่ามาครั้งหนึ่งแล้วเพราะพี่จียงไปขัดขาทางธุรกิจนิดหน่อย พวกมันทำอะไรพี่จี

 

ยงไม่ได้เลยเอาฉันเป็นเป้าล้างแค้นแทน ระหว่างที่ยัยเฟย์ขับรถสบายๆอยู่ฉันก็เหลือบตามองกระจกรถแล้วก็พบว่า

 

มีรถสีดำสองคันกำลังขับตามหลังมาด้วยความเร็วที่แปลกพิกล แล้วตอนที่ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย หนึ่งในสอง

 

คันนั้นก็เร่งความเร็วมาตีคู่กับรถพอร์ชของยัยเฟย์ วินาทีนั้นเองกระจกรถมันเลื่อนลง ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันคืออะไร

 

นี่เองหรอที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆมาตั้งหลายวัน

 

แล้วคนในรถคันนั้นก็หยิบปืนมาจ่อทางด้านข้างยัยเฟย์เตรียมยิง

 

“เฟย์!!!! ระวัง!!” ฉันกดหัวยัยเฟย์ให้ก้มลง

 

“ปัง!”

 

“เพล้ง!”

 

“กรี๊ดดดดดดด”

 

 

 

เฟย์กับฟางจะเป็นยังไงติดตามกันตอนหน้านะคะ