ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

ตอนที่ 1

 

เย้!เย้! จะได้ไปประเทศไทยแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังขับรถเพื่อไปสนามบินอินชอนเพื่อไปประเทศที่ฉันรักมากกกกที่สวดดด

 

เย้ๆๆ ดูน่ะถ้าไปไทยครั้งนี้ละก้ หึหึ... ยัย “ซานดาร่า”

 

คนนี้จะอยู่จนหาสามีได้คนหนึ่งเลยยยย ชั้นเกลียด ผู้ชายเกาหลี!!!   เพราะอะไรน่ะหรอ หึ!

 

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยยยย แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าทิ้งผู้หญิง ที่ ทั้งสวย และน่ารัก อย่างนี้น่ะ !!

 

นาย“ลีมินโฮ”....ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันคงจะไม่เจ็บใจมากหรอกหากว่าหมอนั้นไม่ใช่

 

รักแรกของฉัน จูบแรกของฉัน เป็นผู้ชายที่ฉันไว้ใจมากที่สุด

 

 

และหวังว่าจะฝากชีวิตที่เหลือให้แต่ตอนนี้มันจบแล้ว T T...เค้ามีคนใหม่แถมยังท้องด้วย โฮ!!! ToT

 

ให้อภัยไม่ได้จริงๆ ฮึ พูดแล้วอยากจะร้องไห้

 

“โอ๊ยยยยย ยัยดาร่าแกจะคิดถึงผู้ชายคนนั้นทำไมเนียะ....”

 

พูดกับตัวเองแล้วส่องกระจกหน้ารถเรียกความมั่นใจ โอ้ย น้ำตาแอบคลออ่ะ อย่าร้องไห้ดาร่าๆ ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าอะไรที่จะทำให้เธอเสียน้ำตาเฮ้อออออ   

 

20.00

 

(จากไทยไปเกาหลี ใช่เวลา 5ชั่วโมง)

 

 ถึงไทยแล้ววววววว

 

 “เมืองไทยจร้าๆๆๆ คิดถึงดาร่าไหมจร้า”

 

ฉันตะโกนพร้อมกับกางแขนหมุนไปหมุนมาในสนามบิน คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันใหญ่เลย แต่ฉันไม่อาย

 

หรอกเพราะชินกับตาแบบนี้แล้ว ตอนฉันอยู่เกาหลีทุกคนมักมองว่าฉันเป็นตัวประหลาดเพราะฉันชอบแต่งตัวแปลกๆ

 

และโอเวอร์ แล้วสไตล์เหมือนกับวันนี้ที่ฉัน ใส่ผ้าถุง เสื้อกล้าม กับรองเท้าแตะตราปูน หมัดผมสองจุก ดูน่ารักๆ

 

(หรออออออ) จากเกาหลีถึงไทย (ถ้าไม่สวยทำไม่ได้น่ะเนียะ โฮโฮโฮ)

 

เอ้ยยยย โม้เยอะจริงๆเมื่อไร ป๊อปปี้จะมาเนียะ เครื่องก็ลงตั้งนานแล้วนี้เฮ้ออออ

 

ป๊อปปี้เป็นญาติห่างๆของฉันแต่เราสนิทกันมากกกกกกเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆเลยล่ะ ที่ฉันพูดไทยได้ และหลง

 

รักเมืองไทยก็เพราะ ป๊อปปี้ชั้นเนียะแหละ

 

“พี่ ดาร่า!! พี่ดาร่าฮะ!!!” ป๊อปปี้ตะโกนโบกมือไปมาตรงประตู

 

“โย๊!!! ปีอปปี้น้องร๊ากกกกกก ไม่เจอตั้งนานเป็นไงบ้าง” ฉันกระโดดกอดป๊อปปี้

 

“ก็ดีครับ ช่วงนี้ก็ยุ่งๆไปหน่อยน่ะฮ่ะ” ป๊อปปี้คลายกอดแล้วช่วยดาร่าถือกระเป๋าแทน

 

“นี้ป๊อปเราหล่อขึ้นสูงขึ้นป่ะเนียะ กอดไม่ค่อยถึงเลยอ่ะ” ดาร่าพูดพร้อมกับเอามือวัดหัวตัวเองกับป๊อปปี้

 

“ก็แน่อยู่แล้วนี้ฮ่ะ ก็ผมกำลังจะเป็นนักร้องนิ 555” พูดพร้อมกับยืนอกหัวเราะยังภาคภูมิใจ

 

“นี้! อาป้า ออมม๊า ป๊อปให้เป็นนักร้องแล้วหรออออ “

 

ดาร่าพูดพร้อมกับทำตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเพราะ พ่อกับแม่ป๊อปปี้อยากให้เป็นตำรวจ

 

“แหะ แหะๆๆ คือผมแอบไปออดิชั่นมาน่ะฮ่ะ ตะ...แต่ผมได้เป็นเด็กฝึกหัดของค่ายยักษ์ใหญ่อย่าง RS ด้วยน่ะครับ

 

เด็กอายุ 15 ที่ไหนจะทำได้ขนาดนี้... อะ..เอ่อรีบไปกันเถอะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับรีบวิ่งหนีดาร่าขึ้นรถ

 

"เห้ยยยยยย เดี๋ยว!! ป๊อปปี้มาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้น่ะ" ดาร่าชี้ไปทางป๊อปปี้แล้วรีบวิ่งตามไป

 

ทำเอาคนในสนามบินยืนมองอย่าง งง?

 

 

 

 

 

 

 บ้านจิระคุณ

 

‘poppy’

 “นี้ป๊อปมาคุยกันให้รู้เรื่องน่ะ”  ดาร่าพูดพร้อมกับฉุดแขนป๊อปปี้ให้หยุดหลังจากที่ป๊อปปี้พยายามไม่อยากคำถามพี่สาวตัวเองนักตลอดที่นั่งรถกลับมาด้วยกัน

 

“พี่ดาร่าผมขอล่ะแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวพี่อย่าบอก พ่อกับแม่น่ะฮะ” ผมพูดขอร้องพี่ดาร่าเพราะพี่ดาร่าก็อยากให้ผมเป็น

 

  ตำรวจเหมือนพ่อเหมือนกันด้วยเหตุผลที่ว่า มีน้องชายเป็นตำรวจแล้วเจ๋งดี แถมยังปกป้องพี่เค้าได้ด้วย ผมก็ไม่รู้

 

เหมือนกันว่าทำไมทุกคนจะต้องมาคาดหวังและบังคับเด็กอายุ 15 ที่กำลังมีความฝันและทำตามความฝันของ

 

  ตัวเองด้วยน่ะ เฮ้อ! แต่ก็เหอะพี่ดาร่ารู้ว่าฉันแอบไปออดิชั่นยังไม่หน้ากลัวเท่าพ่อรู้เลย  บรื๋ออออ แค่คิดยังขนลุกแล้ว

 

“เฮ้ออออ ช่างเหอะยังไงพี่ก็บังคับป๊อปไม่ได้อยู่แล้วนิ” ดาร่าพูดหร้อมกับขยี้หัวป๊อปปี้

 

“โอ๊ยยยย พี่ฮะผมเสียทรงหมดเลย “ ผมเอามือปัดมือพี่ดาร่าแล้วกอดพี่สาวที่น่ารักของผมถึงแม้ว่า

เราสองคนจะ

 

เป็นญาติกัน แต่เราก็สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆเลย

 

“ขอบคุณน่ะฮะพี่สาวแสนสวยของป๊อป”

 

“ไม่เป็นไรก็เราเป็นน้องชายคนเดียวของพี่นิ “

 

“เอ้า...ดาร่ามาตั้งแต่เมื่อไรลูก แล้วมายืนกอดกันอะไรกันตรงประตูฮะทำไมไม่เข้าไปในบ้าน” ผู้เป็นแม่เดินออก

 

จากห้องรับแขกของบ้าน

 

คลายกอดอย่างตกใจ

 

“อ๋อ...หนูเพิ่งมาน่ะค่ะแล้วหนูก็โทรหาน้องให้ไปรับน่ะค่ะ....ขอโทษน่ะค่ะที่ไม่ได้บอกคุณป้าก่อน”กุมหัวขอโทษ 190องศา

 

“โฮโฮ ไม่เป็นไรลูก” แม่พูดก่อนจะเดินไปกอดพี่ดาร่า แม่กับพี่ดาร่าสนิทกันมากๆๆ

 

“เอ่อ...แม่ครับบ้านเรามีแขกหรอครับ” ผมถามแม่แล้วชะโงกคอมองไปทางห้องรับแขกผมเห็นพ่อกำลังนั่งคุยกับ

 

ชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดตำรวจอยู่ เฮ้อออนี่อย่าบอกน่ะว่าจะให้นายตำรวจคนนี้มาฝึกผมน่ะ  โอ๊ยยยยไม่เอาน่ะความฝันนักร้องของผม!!!!

 

“แม่พ่อคุยกับใครฮะ อย่าบอกน่ะว่า.....”ยังพูดไม่จบแม่ป๊อปปี้ก็แทรกขึ้น

 

“ใช่จร้า...คนนั้นแหละครูฝึกลูกให้เป็นตำรวจจ้า คิคิ ” โอ้ไม่!!!! จริง!!!!!

“แม่ฮะ...ผม...”

 

“ไม่ได้ลูก ลูกก้รู้ว่าไอ้อาชีพเต้นกินรำกินของลูกมันไม่มั่นคง" พูดแทรกอย่างรู้ทันว่าเจ้าชายตัวดีจะพูดอะไร

 

"เดี๋ยวพอมีวัยรุ่นนักร้องใหม่ๆมาพวกลูกก็ตกกระป๋องแล้ว” โห้แม่แช่งกันได้ พูดไม่ออกเลย ฮือ

 

“เดือนหน้าพ่อกับแม่จะส่งไปเรียนต่อเกรด 10 ที่อเมริกาพ่อของลูกเลยให้เพื่อนพ่อที่เก่งภาษาอังกฤษมาสอนลูก

 

เพื่อให้ลูกปรับตัวก่อนไปอเมริกาไง พอเรียนจบลูกก็กลับมาเรียนโรงเรียนนายร้อยตำรวจที่บ้านเราไงเป็นไงบ้างจ้า

 

ดีใจไหมเอ๋ย... อ๋อแม่คิดว่าลูกคงไม่ดีใจหรอน่ะ อิอิ”      แม่พูดพร้อมกับบีบจมูกป๊อปปี้แล้วเดินหัวเราะอย่างชอบใจออกไป

 

'ช่างชั่วร้ายมากแม่ของผม' คิดใจอย่างงอนๆ

 

“ไม่เป็นไรป๊อปอีกตั้งเดือนหนึ่งแหนะ อยากทำอะไรก็รีบทำไปเลย” พี่ดาร่าพูดแล้วเดินขึ้นบันไดยังไม่วายตะโกนลงมา

 

“เอ่อ!! เอากระเป๋าพี่ขึ้นมาด้วย”

 

“ฮืออออ ทุกคนใจร้ายอ่ะ แม้แต่พี่ดาร่า” ผมตะโกนลั่นบ้านอย่างงอนๆ แล้วลากกระเป๋าขึ้นห้องตามพี่ดาร่า

 

โอ๊ยยยยย คนหล่อเซ็ง!!!