Chance ขอเพียงโอกาส

ตอนที่10
       โทโมะและแก้วพาน้องกรานต์มาเก็บเสื้อผ้าเพื่อที่จะพาน้องกรานต์ไปผ่าตัดที่กรุงเทพฯ
“เกล พี่ฝากรีสอร์ด้วยนะ ถ้าน้องกรานต์หายดีแล้วพี่จะรีบกลับ”    แก้วพูดกับน้องสาว
“ค่ะพี่แก้วไม่ต้องห่วงยังไงรีสอร์นี้ก็เป็นของเกลเหมือนกัน  น้องกรานต์ครับมาให้น้าเกลหอมหน่อยเร็ว”     เกลบอกพี่สาวแล้วเรียกหลานชายมาหอมแก้ม
“ฟอด~ กรานต์ไปก่อนนะครับน้าเกล”     
“พี่ไปก่อนนะ”      แก้วพูดแล้วจูงมือลูกชายไปที่รถที่โทโมะจอดรออยู่แล้ว
“มานั่งด้านหน้ากับพี่สิแก้ว”    โทโมะเอ่ยเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังจะนั่งด้านหลัง
“ทำไมฉันต้องนั่ง ฉันจะนั่งหลังกับลูก”    แก้วสวนกลับ
“พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอครับ”      น้องกรานต์พูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“เปล่าครับๆ แม่นั่งด้านหลังจะได้อยู่กับน้องกรานต์ไงครับ”       แก้วรีบปฎิเสธเพื่อไม่ให้ลูกเครียด
“งั้นเดี๋ยวน้องกรานต์นั่งด้านหน้ากับแม่ก็ได้ครับ”
“เอ่อ....”       แก้วไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างเลยพูดไม่ออก
“ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาแล้วล่ะ ตกลงแก้วกับน้องกรานต์นั่งด้านหน้ากับพ่อ”      โทโมะเป็นคนสรุป แก้วจำใจต้องไปนั่งที่ตามที่โทโมะบอกโดยมีน้องกรานตั่งตักอยู่   ขณะนั่งบนรถ
“คุณ ไปส่งฉันที่บ้านยัยเฟย์นะ ฉันจะไปพักกับยัยเฟย์”
“ได้ไงล่ะ แก้วกับลูกมากับพี่ก็ต้องไปอยู่ที่บ้านพี่สิ”     โทโมะเอ่ยตอบ
“แต่ฉันไม่ไปบ้านคุณ ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าลืมสิว่าใครกันที่ไล่ฉันกับลูกให้ออกไปจากชีวิตคุณ”       แก้สวนกลับ ทำให้โทโมะหน้าเสีย แล้วเงียบ ชายหนุ่มขับรถมาสักพักก็ถึงบ้านของเขา ส่วนแก้วกับน้องกรานต์หลับเรียบร้อยแล้ว ถึงได้ไม่โวยวายเรื่องที่เขาพาเธอกับลูกมาที่บ้านเขา
“แก้วตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว”      โทโมะปลุกแก้ว
“ถึงแล้วเหรอ น้องกรานต์ตื่นได้แล้วลูก ถึงแล้ว”      แก้วเมื่อตื่นขึ้นก็ปลุกลูกชายที่นั่งหลับอยู่บนตักเธอให้ตื่นแล้วลงจากรถ
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายบอกว่าถ้าคุณหนูกลับมาแล้ว ให้เชิญคุณหนูกับคุณแก้วแล้วก็คุณหนูเล็กเข้าบ้านเลยค่ะ”       แม่นมของโทโมะออกมาต้อนรับเขา พร้อมกับให้แม่บ้านมาขนของลงจากรถ
“นี่คุณ ที่นี่ไม่ใช่บ้านยัยเฟย์นี่ คุณพาฉันมำไม”    แก้วที่สักเกตุบริเวณรอบบ้านไม่ใช่บ้านของเพื่อนเธอแน่ จึงถามชายหนุ่ม
“ที่นี่ไม่ใชช่บ้านเฟย์น่ะสิ บ้านพี่เอง น้องกรานต์ครับ ป่ะเข้าบ้านไปหาคุณปู่คุณย่ากันครับ”     โทโมะพูดแล้วอุ้มลูกชายเข้าบ้านโดยไม่รอแก้ว เพราะรู้ว่ายังไงถ้าน้องกรานต์อยู่ที่นี่เธฮก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยแน่ ส่วนแก้วเมื่อเห็นสองพ่อลูกพากันเข้าบ้านเธฮจึงเดอินตามเข้าไป ถึงยังไงเธอไม่ยอมปล่อยลูกให้อยู่ที่นี่แน่
“กลับมาแล้วเหรอลูก แล้วไหนหลานของพ่อกับแม่ล่ะตาโทโมะ”      เมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขกแม่ของชายหนุ่มรีบเรียกหาหลานชายเพราะโทโมะเป็นลูกชายคนเดียวเมื่อมีหลานก็ถือเป็นหลานคนเดียวในบ้านทำให้เห่อเป็นพิเศษ
“คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่แก้ว น้องกรานต์ลูกกับเมียผมที่ผมบอก”      ชายหนุ่มพูด ทั้งพ่อและแม่ของชายหนุ่มก็ยิ้มให้หญิงสาว
“สวัสดีค่ะ คุณท่านทั้งสอง น้องกรานต์ไหหว้คุณท่านสิลูก”    แก้วไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วบอกให้ลูกไหว้
“อย่าเรียกว่าคุณท่านเลยหนูแก้วฮ่าๆ เรียกพ่อกับแม่เถอะ ยังไงๆหนูก็เป็นเมียเจ้าโทโมะมันก็เหมือนเป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน”    พ่อของโทโมะพูด หลังจากที่เมื่อวานโทโมะโทรมาบอกทั้งสองคนว่าพรุ่งนี้จะพาลูกและเมียมาที่บ้าน ทั้งบิดาและมารดาของเขาก็ดีใจมาก เพราะจะได้เห็นหน้าหลานชายเร็วๆ
“เอ่อ...ค่ะคุณพ่อคุณแม่”     แก้วที่ลังเลไม่กล้าเรียกเพราะว่าทั้งเขาและเธอตัดความสัมพันธ์กันนานแล้ว แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาของลูกชายก็เลยต้องทำ
“จ๊ะ น้องกรานต์มาหาย่าเร็วลูก”    น้องกรานต์มองหน้าแก้วสักพักก็เดินไปเพราะแก้วพยักหน้าอนุญาต
“เอ่อ หนูแก้วของของหนูกับลูกพ่อสั่งให้แม่บ้านยกไปไว้ในห้องให้แล้วนะลูก”   เมื่อพ่อของโทโมะพูดจบแก้วก็หันขวับไปมองโทโมะนี่เขาคงจะบอกที่นี่ว่าเธอจะมาอยู่งั้นเหรอไม่มีทาง
“แก้วไม่ได้จะมาพักที่นี่หรอกค่ะ เดี๋ยวแก้วกับลูกจะไปพักบ้านเพื่อนน่ะค่ะ”
“อ้าว ไหนเจ้าโทโมะบอกพ่อว่า....”
“เอ่อคุณ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”      คุณหญิงของบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นแววตาขอความช่วยเหลือจากลูกชาย
“น้องกรานต์ครับไปดูห้องกับพ่อดีกว่าครับ”     โทโมะพูดแล้วเดินไปอุ้มน้องกรานต์ออกไป ในห้องรับแขกเหลือเพียงแก้วและพ่อกับแม่ของโทโมะเท่านั้น
“หนูแก้วจ๊ะ แม่รู้ว่าหนูยังโกรธตาโทโมะอยู่และแม่ก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้วด้วย แต่แม่อยากจะขอให้หนูทำเพื่อลูกของหนูบ้าง”     แม่ของโทโมะพูด ทำไมแก้วจะไม่เข้าใจ เธฮรู้ว่าแม่ของเขาต้องการสื่ออะไร
“แต่แก้วกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วค่ะ หนูไม่รู้จะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”
“ก็เมียตาโทโมะไง ถ้าหนูไม่สงสารตาโทโมะ แม่อยากให้หนูสงสารลูกบ้างอย่างน้อยให้น้องกรานต์เขาได้อยูกับพ่อบ้าง แม่รู้ว่าตาโทโมะทำหนูเจ็บยังไงแตอนนี้เขาก็สำนึกผิดแล้ว แม่ไม่ได้ขอให้หนูอภัยให้ตาโทโมะหรอก แต่แม่อยากให้หนูลองมองตาโทโมะในแง่ดีบ้าง แม่เชื่อว่าเขารักหนูจริง แต่แม่ขอร้องให้หนูกับลูกพักที่นี่เถอะนะ เห็นใจคนแก่อย่างแม่เถอะ”   

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ”

 
 
ตอนนี้ไรเตอร์แต่งด้วยความมึนงง อาจจะไม่เข้าใจสักนิด ไม่ว่ากันน้า ถ้าเม้นเยอะไรเตอร์อัพให้อีกตอน   สุดท้ายนี้ เม้นโหวตเยอะๆนะค่าบ ^^