Chance ขอเพียงโอกาส

ตอนที่9

“ฮื่อๆ..แม่ ครับ กรานต์ ขอโทษ”    น้องกรานต์ก้มลงกราบเท้าผู้เป็นแม่แล้วสักพักร่างของลูกชายก็ทรุดลงกับพื้น

          โทโมะขับรถมาไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล ตอนนี้น้องกรานต์อยู่ในห้องไอซียู หมอยังไม่ออกมา มีแต่แก้วที่เดินไปเดินมาร้องให้ โทษตัวเองที่เป็นคนทำให้ลูกเป็นแบบนี้

“แก้วพอเถอะน้องกรานต์ไม่เป็นอะไรมากหรอก”    โทโมะเดินเข้ามากอดหญิงสาว ซึ่งแก้วก็กอดตอบ เพราะเธอถ้าเธอไม่ตีลูก ลูกก็คงไม่เป็นแบบนี้

“ฮื่อๆ .. ถ้าแก้วไม่ตีลูกลูกก็คงไม่เป็นแบบนี้ แก้วผิดเอง แก้วเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้ ฮื่อๆ”        ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรปลอบใจดีได้แต่ ลูบผมคนได้อ้อมกอดเบาๆ

“เอ่อ...เด็กพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ขอเชิญคุณพ่อ คุณแม่เด็กพบหมอในห้องหน่อยนะครับ”      คุณหมอออกมาจากห้องไอซียูเอ่ย ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน  แล้วเดินตามคุณหมอไปห้อง

“ก่อนอื่นหมอต้องบอกก่อนนะครับ ว่าตอนนี้เด็กพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าหายเป็นปกตินะครับ”  

“หมายความว่ายังไงคะ น้อง..กรานต์..เป็นอะไรคะ”    แก้วเอ่ยถามเสียงสั่น

“หมอเพิ่งตรวจพบเนื้องอกในสมองของลูกคุณน่ะครับ”

“เนื้อ...งอก”   แก้วพูดเสียงอ่อน ท่าทางจะเป็นลมแต่โทโมะประคองไว้

“คุณไม่ต้องตกใจครับ ลูกคุณโชคดีนะครับที่เจอในระยะแรก”

“แล้วลูกผมจะมีโอกาสหายมั้ยครับหมอ”    โทโมะถาม

“มีครับ แต่เราต้องย้ายเด็กไปผ่าตัดที่กรุงเทพ ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองจะสะดวกหรึเปล่าครับ”    หมอถาม

“สะดวกครับ ขอแค่ลูกผมหายก็พอแล้วครับ”

“และอีกนะครับพยายามอย่าทำให้เด็กเครียดนะครับ งั้นพรุ่งนี้ หมอจะทำเอกสารส่งตัวไปให้นะครับ”      เมื่อพูดจบแก้วกับโทโมะก็ไปหาลูก แก้วเอื้อมมือไปลูบผมลูกชายที่หลับอยู่บนเตียง และหันไปพูดกับโทโมะ

“คุณกลับไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เฝ้าลูกเอง”

“พี่ไม่ไป น้องกรานต์เป็นลูกพี่เหมือนกัน ให้พี่มีส่วนดูแลลูกบ้างเถอะ”       ชายหนุ่มสวนกลับ เพราะยังไงเขาไม่ยอมกลับแน่ จะให้เขากลับได้ไง ลูกเขานอนป่วยไม่สบายอย่างนี้

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ พวกเราอยู่ได้โดยไม่มีคุณ คุณกลับไปเถอะ”

“พี่ว่าแก้วเริ่มไม่มีเหตุผลแล้วนะ! ลูกพี่ไม่สบายพี่ก็ต้องดูแลบ้างสิ อย่าเอาสิทธิ์ความเป็นแม่มาอ้างเลย งี่เง่าชะมัด”     โทโมะเริ่มเดือด อะไรอะไรก็อ้างสิทธิ์ความเป็นแม่ ถ้าเขาไม่ทำเธอท้องก็คงไม่มีน้องกรานต์หรอก งี่เง่าชะมัด

“นี่คุณว่าฉันเหรอ! อย่างน้อยฉันก็มะ...”      

“แม่ครับ พ่อครับ กรานต์หิวน้ำ”      พูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงลูกชายทำให้รีบเข้าไปหาลูกชายทันที

“นี่ครับน้ำ น้องกรานต์แม่ขอโทษนะลูก ที่แม่ทำ..”

“กรานต์ไม่โกรธแม่ครับ กรานต์รักแม่ที่สุดในโลก”      ผู้เป็นแม่ยังพูดไม่ทันจบน้องกรานต์รีบชิงพูดซะก่อน แล้วยิ้มให้

“อ่ะแฮ่มๆ  รักแต่แม่น้องกรานต์ไม่รักพ่อเหรอครับ”      อยู่ดีๆโทโมะก็พูดขึ้นแล้วลูบผมลูกชาย

“รักสิครับ กรานต์รักพ่อกับแม่ที่สุดในโลกเลย อิอิ”

“ชิ นี่คุณกลับไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะนอนเฝ้านอนกรานต์เอง”         แก้วทำปากด้วยความหมั่นไส้ นี่คงจะมาแย่งลูกจากเธอล่ะสิ

“แม่ครับ ให้พ่อนอนเฝ้ากรานต์ด้วยไม่ได้เหรอครับ กรานต์อยากอยู่กับพ่อกับแม่”       น้องกรานต์อ้อนผู้เป็นแม่

“เอ่อ........”

“ได้สิครับ เดี๋ยวพ่อจะอยู่เป็นเพื่อนน้องกรานต์เอง”      โทโมะรีบเสอตัวแล้วหันมายักคิ้วให้แก้วที่ยืนหน้ายักษ์อยู่

“ทำไม แม่ทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ หรือว่าแม่ไม่อยากให้พ่ออยู่ด้วย”     น้องกรานต์ทำหน้าเศร้า ทำให้แก้วรีบปฎิเสธเพราะไม่อยากให้ลูกเครียด

“ได้สิครับ งั้นนอนกันดีกว่าครับ เดี๋ยวแม่ไปปิดไฟให้นะครับ”   แก้วเดินไปปิดไฟแล้วมานั่งข้างเตียงลูกชายโดยแก้วนั่งฝั่งขวาส่วนโทโมะนั่งฝั่งซ้าย จู่ๆลูกชายตัวดีก็คว้ามือเธอและมือชายหนุ่มมาจับไว้ทำให้มือของทั้งสองคนกุมกันอยู่

 รีดเดอร์ที่รัก คือเรื่องเนื้องอกน่ะไรเตอร์ไม่รู้ว่ารายละเอียดเป็นไงนะ ถ้าข้อมูลผิดก็ขออภัยด้วย55  ให้เข้าใจนะไรเตอร์ไม่ค่อยรู้เรื่องโรคเนื่องอกในสมองนี้เท่าไร

  ประโยคเดิม  เม้นโหวตด้วยนะคะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจ จ๊วฟ ^^