แรงแค้น พยาบาทร้าย

 
 
ห้องน้ำโรงพยาบาล
 
   ชายหนุ่มค่อย ๆ โอวเอวหญิงสาวเข้ามาใกล้ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อผู้ป่วยของหญิงสาวออกทีละเม็ด จนหมดสาบเสื้อและโยนออกไปไกล
 
แก้ว // : หยุดนะ คุณโทโมะ !! 
 
โทโมะ // : ทำไมห๊ะ !! ฉันจะทบทวนความจำให้ไงว่าเราเป็นอะไรกัน
 
   ริมฝีปากหนาประกบลงบนริมฝีปากลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดลิ้นหนาอย่างโหยหา มือของร่างบางขยุ้มไรผมของชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียวซ่าน ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนจะขบเม้มซอกคอขาวจนเป็นแดงจ้ำ มือของชายหนุ่มไม่อยู่สุขเคล้นคลึงอกสวยของหญิงสาวจนตั้งชูชัน และจัดการปลดพันธนาการของตัวเองและสอดแกนกายลงไปโดยไม่ฟังเสียงของร่างบาง
 
แก้ว // : อ๊าห์ ... โทโมะ ... ยะ ... อย่า !!
 
โทโมะ // : อืม ... แก้วใจของโมะ 
 
แก้ว // : อ๊าหฺ์ ... กะ แก้วไม่ไหว แล้ว อ๊าย ซะ ซี๊ดด
 
โทโมะ // : แก้วจ้ารอโมะด้วยสิ อ๊าห์ ซะ ซี๊ดดด
 
 @
 
 @
 
 @
 
 @
 
 @
 
เตียงคนไข้
 
โทโมะ // : แก้วครับ ( หอมไหล่แก้วเบา ๆ )
 
แก้ว // : อืม !! โทโมะ อย่าคะ 
 
โทโมะ // : ให้อภัยโมะนะครับทูลหัว โมะรักแก้วนะ 
 
แก้ว // : แต่ฉัน ... อุ๊บบ
 
    ริมฝีปากหนาบดลงบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มไม่ต้องการได้ยินคำพูดของหญิงสาวว่าจะไม่ให้อภัยเขา อากาศหายใจของทั้งคู่กำลังจะหมดลง ชายหนุ่มจึงถอนริมฝีปากของตัวเองออกและกอดเธอไว้แนบแน่น