แรงแค้น พยาบาทร้าย

ห้องน้ำโรงพยาบาล

   ชายหนุ่มค่อย ๆ โอวเอวหญิงสาวเข้ามาใกล้ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อผู้ป่วยของหญิงสาวออกทีละเม็ด จนหมดสาบเสื้อและโยนออกไปไกล

แก้ว // : หยุดนะ คุณโทโมะ !! 

โทโมะ // : ทำไมห๊ะ !! ฉันจะทบทวนความจำให้ไงว่าเราเป็นอะไรกัน

   ริมฝีปากหนาประกบลงบนริมฝีปากลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดลิ้นหนาอย่างโหยหา มือของร่างบางขยุ้มไรผมของชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียวซ่าน ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนจะขบเม้มซอกคอขาวจนเป็นแดงจ้ำ มือของชายหนุ่มไม่อยู่สุขเคล้นคลึงอกสวยของหญิงสาวจนตั้งชูชัน และจัดการปลดพันธนาการของตัวเองและสอดแกนกายลงไปโดยไม่ฟังเสียงของร่างบาง

แก้ว // : อ๊าห์ ... โทโมะ ... ยะ ... อย่า !!

โทโมะ // : อืม ... แก้วใจของโมะ 

แก้ว // : อ๊าหฺ์ ... กะ แก้วไม่ไหว แล้ว อ๊าย ซะ ซี๊ดด

โทโมะ // : แก้วจ้ารอโมะด้วยสิ อ๊าห์ ซะ ซี๊ดดด

 @

 @

 @

 @

 @

เตียงคนไข้

โทโมะ // : แก้วครับ ( หอมไหล่แก้วเบา ๆ )

แก้ว // : อืม !! โทโมะ อย่าคะ 

โทโมะ // : ให้อภัยโมะนะครับทูลหัว โมะรักแก้วนะ 

แก้ว // : แต่ฉัน ... อุ๊บบ

    ริมฝีปากหนาบดลงบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มไม่ต้องการได้ยินคำพูดของหญิงสาวว่าจะไม่ให้อภัยเขา อากาศหายใจของทั้งคู่กำลังจะหมดลง ชายหนุ่มจึงถอนริมฝีปากของตัวเองออกและกอดเธอไว้แนบแน่น