สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

 
 
      ช่วงเช้าชายหนุ่มนัดพิมมี่มาที่โรงพยาบาล พร้อมแก้วที่เดินทางมาพร้อมเขื่อน ก่อนที่โทโมะจะเริ่มต้นพูดเรื่องสำคัญกับพิมมี่และเขื่อนโดยให้แก้วนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ เขื่อนนั้นเข้าใจจิตใจของโทโมะในฐานะผู้ชายเหมือน ๆ กัน แต่พิมมี่นั้นกับมองหน้าแก้วด้วยสายตาอาฆาตแค้นก่อนจะออกมาจากห้องพักของโทโมะ พร้อมสาบานไว้ในใจว่า
 
พิมมี่ // : ถ้าน้องไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าพี่จะได้
 
~ หลังจากพิมมี่กลับไปแล้ว ~
 
เขื่อน // : พรุ่งนี้ผมจะมารับแก้วไปหย่านะ
 
แก้ว // : ตะ … แต่ว่า
 
เขื่อน // : ไม่มีแต่ความสุขของแก้วกับลูกก็เป็นความสุขของเขื่อน
 
Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X
 
แก้ว // : ขอบคุณนะเขื่อน ขอบคุณที่เข้าใจแก้ว
 
เขื่อน // : งั้นเขื่อนกลับก่อนนะ ส่วนของแก้วกับลูก รอโทโมะหายดีค่อยไปย้ายก็ได้
 
~ หลังจากเขื่อนกลับไป ~
 
แก้ว // : โทโมะถอดสายน้ำเกลือทำไม
 
โทโมะ // : โมะอยากกลับบ้านแล้ว อยากกอดเมีย กอดลูก
 
แก้ว // : นอนลงเดี๋ยวนี้เลย แก้วจะไปตามคุณหมอมาเจาะน้ำเกลือให้ใหม่ เจ็บหนเดี่ยวไม่ชอบ ชอบเจ็บหลาย ๆ หนนะโมะนิ
 
โทโมะ // : หนีออกจากโรงพยาบาลกันเหอะ
 
พยาบาล // : ช่วยจับคนไข้ด้วยคะ คนไข้หนีออกจากโรงพยาบาลคะ
 
โทโมะ // : แก้วกุญแจรถอยู่ไหน
 
แก้ว // : อยู่นี่ โมะหนีออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะ รักษาตัวเหอะ
 
โทโมะ // : ไม่ !!! โมะจะให้พยาบาลแก้วใจดูแลคนเดียว
 
~ ปรืน ปรืน ปรืน ~
 
พิมมี่ // : นังพี่สาวทรยศ แกจะได้กระอักเลือดแน่ โมะต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว