สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

      ช่วงเช้าชายหนุ่มนัดพิมมี่มาที่โรงพยาบาล พร้อมแก้วที่เดินทางมาพร้อมเขื่อน ก่อนที่โทโมะจะเริ่มต้นพูดเรื่องสำคัญกับพิมมี่และเขื่อนโดยให้แก้วนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ เขื่อนนั้นเข้าใจจิตใจของโทโมะในฐานะผู้ชายเหมือน ๆ กัน แต่พิมมี่นั้นกับมองหน้าแก้วด้วยสายตาอาฆาตแค้นก่อนจะออกมาจากห้องพักของโทโมะ พร้อมสาบานไว้ในใจว่า

พิมมี่ // : ถ้าน้องไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าพี่จะได้

~ หลังจากพิมมี่กลับไปแล้ว ~

เขื่อน // : พรุ่งนี้ผมจะมารับแก้วไปหย่านะ

แก้ว // : ตะ … แต่ว่า

เขื่อน // : ไม่มีแต่ความสุขของแก้วกับลูกก็เป็นความสุขของเขื่อน

Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X Z X

แก้ว // : ขอบคุณนะเขื่อน ขอบคุณที่เข้าใจแก้ว

เขื่อน // : งั้นเขื่อนกลับก่อนนะ ส่วนของแก้วกับลูก รอโทโมะหายดีค่อยไปย้ายก็ได้

~ หลังจากเขื่อนกลับไป ~

แก้ว // : โทโมะถอดสายน้ำเกลือทำไม

โทโมะ // : โมะอยากกลับบ้านแล้ว อยากกอดเมีย กอดลูก

แก้ว // : นอนลงเดี๋ยวนี้เลย แก้วจะไปตามคุณหมอมาเจาะน้ำเกลือให้ใหม่ เจ็บหนเดี่ยวไม่ชอบ ชอบเจ็บหลาย ๆ หนนะโมะนิ

โทโมะ // : หนีออกจากโรงพยาบาลกันเหอะ

พยาบาล // : ช่วยจับคนไข้ด้วยคะ คนไข้หนีออกจากโรงพยาบาลคะ

โทโมะ // : แก้วกุญแจรถอยู่ไหน

แก้ว // : อยู่นี่ โมะหนีออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะ รักษาตัวเหอะ

โทโมะ // : ไม่ !!! โมะจะให้พยาบาลแก้วใจดูแลคนเดียว

~ ปรืน ปรืน ปรืน ~

พิมมี่ // : นังพี่สาวทรยศ แกจะได้กระอักเลือดแน่ โมะต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว