สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

~ โรงพยาบาล ช่วงเย็น ~

   โทโมะลืมตาขึ้นมาเห็นแก้วนอนอยู่บนอกเขาพร้อมลูก ๆ ทั้งสามนอนแนบข้าง ชายหนุ่มค่อย ๆ จุบหน้าผากทั้งสี่สาว จนแก้วลิมตาขึ้นมา พร้อมประครองชายหนุ่มขึ้นมานั่งอย่างสบาย

แก้ว // : หิวน้ำ หรือ ข้าวไหม เจ็บแผลหรือเปล่า

โทโมะ // : ฉันหิวน้ำ

แก้ว // : นายอยู่ดูแลเด็ก ๆ ไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเทน้ำมาให้

เนย // : คุณลุงคะ เนยจะเป่าแผลให้หายไว ๆ แบบที่คุณแม่ทำ

แจม // : แจมช่วยเป่าด้วยนะคะพี่เนย

พิกเล็ต // : พิกเล้ตช่วยด้วยคะ

~ ฟู่ว ~

โทโมะ // : ขอบคุณครับเด็ก ๆ ลุงหายดีแล้วครับ ขอลุงหอมหน่อยนะครับ

~ ฟอด ฟอด ฟอด ~

A D A D A D A D A D A D A D A D A D A D A D A

แก้ว // : น้ำได้แล้วคะ ค่อย ๆ ดื่มนะคะ

~ แคก แคก แคก ~

แก้ว // : ปล่อยเอวแก้วก่อนสิคะ แก้วจะเช็ดคางให้

โทโมะ // : ไม่ปล่อย !!! จนกว่าแก้วจะบอกความจริงกับลูก และ ให้อภัยโมะ

แก้ว // : แต่เขื่อนเป็นคนดี และอีกอย่างโมะก็มียัยพิมมี่อยู่ทั้งคน

โทโมะ // : แก้วไม่แน่ใจในตัวผมใช่ไหม ถึงไม่กล้าบอกลูกเรื่องของเรา ไม่กล้าบอกเลิกไอ้เขื่อน ไม่กล้าทำร้ายใจพิมมี่ แก้วต้องให้โมะทำยังไงโมะถึงจะได้ครอบครัวกับมา

แก้ว // : พิสูจน์ให้แก้วเห็นสิ ว่าโมะจะไม่ทำลายความเชื่อใจของแก้วลงไปอีกครั้ง

โทโมะ // : ได้ โมะจะพิสูจน์ให้แก้วเห็น พรุ่งนี้หลังจากส่งลูกเสร็จคุณมาฟังคำบอกเลิกของน้องสาวคุณกับผมได้เลย