รักใครไม่ได้อีก

 
 
 
คุย ....
 
  อ่า ... หวัดดีท่านผู้อ่านฟิคเน่าๆเรื่องนี้ ตอนนี้ก็เป็นตอนสุดท้ายที่ไรเตอร์จะเเต่งเเล้วเพราะไม่มีใคร
 
อ่านเลย (เเอบเสียใจอยู่เหมือนกัน TT^TT ) เเต่ว่าไรเตอร์จะเเต่งบทสรุปความรักของเเต่ละคนให้
 
เเต่ไรเตอร์อยากจะขออะไรบางอย่างก่อนไป คือ ช่วย เม้น โหวต เป็นครั้งสุดท้าย ให้ไรเตอร์หน่อย
 
ปล. ถ้ารักษาเเผลใจได้เมื่อไหร่ไรเตอร์คงมีฟิคเน่าๆมาให้อ่านอีกนะ TT
 
 
 
"สิ้นสุดปลายทาง"
 
 
5 เดือนผ่านไป
 
KOEN  TALK
 
  "เกิดเรื่องราวต่างๆมากมายเข้ามาในชีวิตผม ...เเต่สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเเต่เป็นการเปลี่ยเเปลง
 
ที่ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุด"
 
 เฟย์ เพื่อนของผมเรารู้จักกันตั้งเเต่เด็กๆ ความผูกพันของเรามันค่อยๆก่อเกิดขึ้นมากลายเป็น
 
"ความรัก"    โดยที่เราทั้ง2ไม่รู้ตัวถึงเเม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบความเอาเเต่ใจของเธอ      
 
จนกระทั่งวันหนึ่ง....ฟ้าเพื่อนเฟย์เเละเธอก็เป็นเพื่อน
 
ของผม เธอบอกผมว่า "เฟย์น่ะเเอบชอบนาย    ถ้าอยากรู้ว่าจริงไหมนายก็ลองคบกัน
 
ฉันดูสิ"  ฉันว่ายัยเฟย์ต้อง หึงเเน่ๆ"  เเละผมก็เชื่อเธอ เเต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด
 
เฟย์ก็ยังคงเป็นเฟย์เหมือนเดิมเธอไม่ได้เเสดงอาการใดๆออกมา นอกจาก
 
"ความว่างเปล่าในดวงตาเธอ"     อยากจะบอกว่าผมเสียใจสุดๆเลยล่ะเเต่ก็เเค่เก็บ
 
ผมเก็บอาการเก่ง 55 เยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ "พวกคุณรู้ไหมว่าบางที่การที่เรา
 
ทำเป็นยิ้มหรือหัวเราะได้ที่จริงเเล้วน่ะ ....มันเป็นการกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจจริงๆ
 
ที่เห็นว่าฉันยังยิ้มได้ เเต่ที่จริงในใจน่ะมัรเเทบจะขาดใจตายเเล้ว .."
 
 
 เเต่หลังจากนั้นไม่นาน ..โรคความจำเสื่อมที่เฟย์เป็นมันเริ่มจะลุกลามไปเรื่อยๆผม
 
เลยตัดสิ้นใจบอกพ่อของเฟย์  เเล้วพ่อของเฟย์ก็ตัดสิ้นใจพาเฟย์ไปอเมริกาเพื่อไป
 
หาหมอที่เชี่ยวชาญในการรักษาโรคของเฟย์ ซึ่งผมก็เห็นด้วย
 
"ถึงเเม้ว่าผมจะกลัวว่าเธอจะจำผมไม่ได้...ก็ตาม"
 
หลังจากนั้น 1 เดือนเฟย์ก็กลับมาผมไปรอเฟย์ที่สนามบินโดนมีฟ้าตามไปด้วย ....
 
เเละพอเฟย์มาถึงนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ว่า...
 
"มันเป็นอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด....เธอจำผมไม่ได้"
 
"เธอเดินผ่านผมไปเหมือนผมเป็นเป็นคนเเปลกหน้า  เเต่นั้นสิเธอลืมผมไปเเล้วจริงๆ
 
สำหรับเธอผมคือคนเเปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก เเต่สำหรับผมเธอคือคนเเปลกหน้าที่รู้จัก
 
กันดี  " 
เเละนั้นก็คือจุดจบปลายทางของผมกับเฟย์ ผมว่ามันดีเเล้วที่เธอจำผมไม่ได้ผมจะได้
 
ใช้เวลาในตอนนี้ลืมเธอออกไปจากหัวใจผม .. เเต่ผมก็ไม่รู้ว่าเวลามันจะเยียวยา
 
บาดเเผลในใจผมได้รึเปล่า ...  เเต่ถึงยังไงทั้งชีวิตผมตอนนี้ผมก็มั่นใจว่าผมคง
 
 
"รักใครไม่ได้อีกเเล้ว"
 
 
THE END
 
 
 
FAYE  TALK
 
 
        "เสียใจ  จนอธิบายเป็นคำพูดไม่ออก นอกจากคำว่าเสียใจคุณเคยเป็นอย่างนี้
 
 
ไหม..... ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเคยรึเปล่า เเต่สำหรับฉันเเล้วมันเคยเกิดขึ้น"
 
 
    เรื่องนี้มันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากฉันกับฟ้าเพื่อนของฉัน  ฟ้าเป็นคนเดียว
 
 
ที่รูว่าฉันน่ะเเอบชอบเขื่อน  เเต่เเล้วไม่นาน คำว่า"เสียใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ออก
 
 
มันก็มาเยืยนฉันเมื่อฟ้าบอกกับฉันว่า..."
 
 
"นี่เฟย์ฉันมีข่าวดีมาบอกเขื่อนน่ะของฉันเป็นเเฟน เเล้วฉันก็ตอบตกลงเเล้วด้วย
 
 
เเต่ฉันอยากจะขออะไรเธออย่างนึงได้ไหม เธอช่วยทำเป็นไม่รู้สึกอะไรได้ไหมเวลาที่
 
 
เขื่อนอยู่กับฉันเดียวเขื่อนจะไม่สบายใจถ้ารู้ว่าเธอเองก็เเอบชอบเขื่อนอยู่เหมือนกัน"
 
 
นั้นเป็นคำพูดของฟ้าที่ขอร้องฉัน เเละฉันเองก็ยอมทำตาม...
 
จนกระทั่งเวลาผ่านไป อาการป่วยเป็นโรคความจำเสื่อมของฉันมันเริ่มลุกลามมากขึ้น
 
เขื่อนเลยบอกพ่อฉันเเละท่านก็ส่งตัวฉันไปรักษาที่อเมริกา  เเล้วพอฉันรักษาตัวเสร็จ
 
ฉันก็กลับมาที่ประเทศไทยภาพเเรกที่ฉันเห็นคือเขื่อนมายืนรอฉัน ฉันดีใจมากที่เขื่อน
 
ยังไม่ลืมฉัน เเต่สายตาฉันก็มองไปเห็นฟ้ายืนอยู่ข้างๆเขื่อน  ฉันถึงกับหุบยิ้มลงเเทบไม่ทัน
 
  "หึ ... ทั้ง2คนนั้นยังคงคบกันอยู่สินะ ดังนั้นฉันจะไม่ทำให้เทอทั้ง2คนต้องหนักใจ
 
 
ฉันตัดสิ้นใจทำเป็นจำ เขื่อนไม่ได้ จำฟ้าไม่ได้ ฉันกลั้นใจเดินผ่านทั้ง2คนไปก่อนที่
 
น้ำตาเม็ดโตของฉันจะร่วงหล่นไปไม่ขาดสาย
 
"เป็นอย่างนี้ล่ะดีเเล้ว สิ่งที่ฉันจะมอบให้นายได้ในตอนนี้ก็คือความรักที่ฉันมีให้นาย
 
เเต่มันเป็นความรักที่รู้จักคำว่า เสียสละ เสียสละให้นายไปเจอคนที่ดีกว่าฉัน เพราะ
 
สำหรับฉันเเล้วความรักมันไม่ใช่การครอบครองเเต่มันคือการเสียสละเผื่อคนที่เรารัก
 
ถึงเเม้ว่ามันจะเจ็บปวดก็ตาม เเต่มันก็เป็นความเจ็บปวดที่งดงามสำหรับฉัน"
 
 
เเละถึงฉันจะเสียสละให้ความรักครั้งเเต่ฉันก็คงจะ
 
 
"รักใครไม่ได้อีก"
 
 
 
 THE END   KF
 
 
-------------------------------------------
 
 
ต่อไปจะเป็นคู่  PF  นะค่ะ