รักใครไม่ได้อีก

 

 

 

สนามบินดอนเมือง

 

 

 

Poppy talk

 

 

“เฮ้ย ! นี่มัน ……”         ผมถึงกับเหวอเลยครับเพราะหลานคุณอาผมนี่น่าเหมือนกับคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมเลย

 

 

หรือว่า …….

 

 

“เป็นบ้าอะไรว่ะไอ่ป๊อป  อยู่ๆก็แหกปากซะดัง”  ไอ่เขื่อนมันว่าผมอีกแล้ว

 

 

 

“ไอ่เขื่อน ….แกก็ดูนี้สิว่ะ” ผมยื่นโทรศัพท์มันที่มีรูปหลานคุณอาเทียบกับรูปคนที่อยู่ในอ้อมกอดผม …เอ่อ …น่า

 

 

 

เหมือนกันอย่างกับแกะเลยแหะ

 

 

 

 

“  [] ___________ [] ” ไอ่เขื่อนเงีบย แต่ทำน่าเว่อร์มากๆ

 

 

 

“   -____________-  ” ไอ่โมะสีน่ามันนิ่งม๊ากมากๆ

 

 

 

ส่วนผม   “+_______+; ”  เหนื่อยใจจริงๆครับพวกไอ่คุณเพื่อนผมมันไม่คิดจะช่วยออกความคิดเห็นอารัยเลย

 

 

 

“พวกแกจะเงีบยกันอีกนานไหมไอ่โมะไอ่เขื่อน”

 

 

 

“[]__________[]” เขื่อน  เงีบย

 

 

 

“-__________-” โทโมะ  เงีบย

 

 

 

“เอ้อ ……….. งั้นเอาเป็นว่า ………….. ”

 

 

 คอนโด 3 หนุ่ม

 

 

 

“เอ้ย !! แน่ใจนะจะทำอย่างนี้” ไอ่เขื่อนถามผมในระหว่างที่ผมแบกเทอคนนั้นขึ้นห้องมาส่วนไอ่เขื่อนก็ถือกระเป๋า

 

 

 

ของเทอคนนั้นมา ไอ่โมะก็เดินทำน่านิ่งตามพวกเรามาก่อนจะเดินนำแล้วเอาคีย์การ์ดมาเปิดประตูห้อง

 

 

 

“มาถึงขนาดนี้แล้วพึ่งถามนะไอ่เพื่อนบ้า” ผมว่าไอ่เขื่อนในขนาดที่กำลังอุ้มเทอเข้ามาในห้องนอนของ …..

 

 

 

“เฮ้ย !! ไอ้ป็อปหยุดเลย แกจะพาเทอคนนี้ไปไหน”

 

 

 

“ไปนอนห้องแกไงไอ้เขื่อน”

 

 

 

“จะบ้าเหรอว่ะนอนห้องแกแหละ  ใครทำอะไรไว้ก็รับผิดชอบด้วย”

 

 

 “ติ๊ด ติ๊ด ” เสียงโทรศัพท์ของไอ้เขื่อนดังขึ้น      (เอ่อ …ท่านผู้อ่านพยามคิดว่าเป็นเสียงโทรศัพท์แล้วกันนะ

 

 

ครับ -[]-)

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด”  เสียงโทรศัพท์ของไอ่เขื่อนดังขึ้นแกครั้ง แต่มันดันไม่รับซะงั้น

 

 

 

“อ้าวทำไหมรับล่ะว่ะ”

 

 

 

“ยัยนักร้องเอาแต่ใจโทรมา ขี้เกียจรับว่ะ”

 

 

 

“ใคร … อ่อ เพื่อนแกที่ชื่อเฟย์ใช่ไหม”

 

 

 

“เออ” ไอ้เขื่อนตอบผมด้วยสีน่าเหนื่อยใจสุดๆ

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และไอ้เขื่อนมันก็ไม่รับแต่เสียงโทรศัพท์ก็ยัง

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด”

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด”

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด”

 

 

 

และก็….

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด”

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด” “ติ๊ด ติ๊ด”

 

 

 

“เฮ้ย !! รำคาญแล้วนะเว้ยจะรับก็รับไม่รับก็ปิดเครื่อง”  เอ่อ…นั้นม่ใช่เสียงผมแต่เป็นเสียงไอ่โมะปกติมันจะเป็นคน

 

 

ที่ใจเย็นประดุจน้ำแข็งที่ขั้วโลกเหนือแต่ครั้งนี้มันคงรำคาญมากๆขนาดผมยังจะถีบมันเลยนี่

 

 

“รับเหอะไอ้เขื่อน เฟย์คงมีธุระสำคัญไม่งั้นไม่โทร จิกแกขนาดนี้หรอก” ผมพูดเบี่ยงประเด็นแล้วก็รีบอุ้มหลานคุณ

 

 

อาไปห้องนอนไอ้โมะกับเขื่อน

 

 

 

“เออ ๆ.. แต่เดี้ยวแกจะไปไหนไอ้ป็อปกลับมาที่เดิมเลยนะ” ไอ้เขื่อนมันหันมาเห็นผมพอดี เฮ้อ…เกือบสำเร็จแล้ว

 

 

เชียว

 

 

 

“ก็จะเข้าห้องฉันไง”  แถลได้อีก =O=;

 

 

 

“กวนแล้วมึงกลับไปห้องมึงเลยไอ้ป็อป”

 

 

 

“คร้าบๆ” และสุดท้ายผมก็ต้องพาหลานคุยอามาห้องผมแล้วงี้ผมจะห้ามใจไหวไม่เนี่ย

 

 

 

 

Koen  talk

 

 

 

“ติ๊ด ติ๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่มัรเงีบยไป 30วิ

 

 

 

“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงลงไปด้วยความเบื่อหน่ายเหมือนทุกๆที่ที่เจ้าของเบอร์นี้โทรมา

 

 

 

“นิ !! ฉันโทรไปทำไหมนายไม่รับ !!!” เสียงที่ทำให้หูผมเกือบพังดังขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อผมพูดประโยคแรกจบ

 

 

 

“ก็รับแล้วนี่ไง”ผมพูดเสียงนิ่ง

 

 

 

“แต่ฉันโทรไปหานายตั้งหลายที่ นายจงใจจะแกล้งฉันใช่ไหม !!” เสียงที่ตอนแรกมันมีแต่ความโมโหแต่ถ้าผมฟัง

 

 

ไม่ผิด เมื่อกี้เสียง ยัยเฟย์ยัยนักร้องเอาแต่ใจที่ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทผมอีกคนนึงมันฟังดูสั่นๆเหมือนคนกำลังจะ

 

 

ร้องไห้ยังไงอย่างงั้น

 

 

 

“เป็นอะไร” ผมพูดกับเทอดีขึ้น นิดหน่อย

 

 

 

“อือๆ ฉะ ฉัน ………”

 

 

 

“เป็นอะไรรีบพูดมาสิ” ผมรู้สึกใจไม่ดีและอยู่ขาผมก็ก้าวออกไปจากห้องโดยไม่ลืมหยิบกุญแจรถออกไปด้วย

 

 

 

“ฉัน ไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน อือๆ”

 

 

 

“ยัยบ้าฉันไม่ตลกนะ” ผมลงไปถึงฉันล่างของคอนโดด้วยความรวดเร็ว ผมละไม่อยากจะให้เป็นอย่างที่คิดเลย

 

 

อาการของยัยนั่นดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว ตาทำไหมมันยังเป็นอย่างนี้อีกนะ….

 

 

 

Tomo talk

 

 

 

 

“เฮ้อ …….ทุกคนกำลัง…” ผมยืนมองไอ้เขื่อนเดินมาหยิบกุญแจรถแล้วรีบเดินออกไปด้วยความร้อนร้นหลังจากรับ

 

 

 

โทรศัพท์จากยัยนักร้องเอาแต่ใจที่ดูเหมือนมันจะ

 

 

รำคาญมากๆทุกๆครั้งที่เทอคนนั้นโทรมา แต่ผมกลับเห็นแววตาที่ดูเป็นห่วงเทอคนนั้นทุกคนที่โทรศัพท์ดังขึ้น ผม

 

 

ว่าบางทีมันอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามัน เป็นห่วงยัยนักร้องเอาแต่ใจมากแค่ไหน

 

 

ส่วนไอ่ป็อป ไม่ว่าจะการกระทำหรือว่าเเววตาที่มันมองหลานคุณอาดูก็รู้ว่ามันน่ะ…..เทอคนนั้นตั้งแต่แรกเห็นละมั้ง …

 

 

ก็นี่แหละความรักมันเกิดขึ้นได้ทุกที่ ทุกเวลา และกับทุกคน

 

 

เพียงแต่ว่าทั้งเขาและเทอจะรู้หัวใจตัวเองรึเปล่า….

 

 

พอพูดถึงเรื่องความรัก มันก็ทำให้ผมย้อนกลับไปคืดถึงเรื่องนั้นอีกครั้งเรื่องเมื่อ 3ปีก่อน

 

 

 

ที่ผมไม่เคยลืม แล้วก็คงไม่มีวันลืมเพราะว่ามัน….สำคัญกับหัวใจของผมอย่างที่บอกมันเป็นเรื่องเมื่อ3ปีก่อน

 

 

ก่อนที่เทอคนนั้นจะหายไป  หายไปจากชีวิตผม ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เเต่เหตุผลเดียวที่ผมคิดได้ในตอน

 

 

นั้นว่าทำไหมเทอถึงหายไปหาย หายไปโดยไม่ร่ำลาผมสักคำ  นั้นคงเป็นเพราะว่า .....

 

 

 

"เทอคงไม่รักผมเเล้ว "

 

 

หวัดดีจ้าตอนนี้ยังมีคนอ่านฟิคไรเตอร์อยู่ไหมเนี่ย ไม่ได้อัพนานโข

 

แต่ยังไงก็ช่วย เม้น โหวตเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยน้า

 

บ๊ายบาย

 

 

ปล. ถ้าไม่มีคนอ่านฟิคเรื่องนี้เเล้วไรเตอร์ก็คงต้องปิดฟิค   

 

 

---------------------------