Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

แก้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ตอนนี้มือของโทโมะกุมมือของเธออยู่แบบไม่มีท่าทีว่าจะคลายออก สัมผัสอุ่น ๆ ที่
 
มือทำให้แก้วรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
 
" แก้ว ตื่นแล้วเหรอ " ชายตรงหน้าเมื่อรู้สึกตัวแล้วเห็นฝ่ายหญิงลืมตาขึ้นแล้ว ถามขึ้น
 
" อืม " แก้วตอบสั้น ๆ เมื่อนึกไปถึงภาพเบลล์ตอนที่เป็นห่วงโทโมะมันช่างน่าสงสารเธอเหลือเกิน หัวอกผู้หญิง
 
ด้วยกัน... แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง
 
" ว้าย! " เมื่อแก้วลุกขึ้นโทโมะก็ใช้มือข้างที่จับมือกับแก้ว กระตุกเข้าหาตัวทำให้ริมฝีปากบาง จุ๊บที่แก้มขาวของ
 
เขาไปฟอดใหญ่
 
" นี่แหนะ! โทโมะ " แก้วดีดตัวออกจากโทโมะแล้วเอามือตีแขนเขาเบา ๆ 
 
" อย่าสิ เจ็บนะ ไม่สงสารคนป่วยบ้างเหรอ " โทโมะทำหน้างอน ๆ แล้วเอามือลูบแขนตัวเองที่ถูกแก้วตีป้อยๆ
 
" โอ๋ ๆ ไม่ง้อหรอก! แบร่ " แก้วพูดพร้อมแลบลิ้นให้โทโมะก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
 
" เธอนี่น้า " โทโมะส่ายหัวเบา ๆ
 
 
 
- นอกห้อง -
 
" แฟนฉันเป็นยังไงบ้าง! " เบลล์เดินปรี่มาหาแก้วทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้อง
 
" ก็เป็นคนปกติธรรมดา " แก้วตอบเสียงเรียบ
 
" อี่นี่! " เบลล์ขึ้นเสียง
 
" อีไหน ? " แก้วถามแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับพฤติกรรมฝ่ายตรงข้าม
 
" กรี๊ดดดดดดด อีแก้ว! แกอย่ามากวนโอ๊ยกับฉันนะ! " เบลล์โวยวายลั่นโรงพยาบาล
 
" จุ๊ ๆ เบาหน่อยคะ โรงพยาบาลต้องการความเงียบ ถ้าจะกรี๊ดไปที่อื่นคะ " พยาบาลสาวเปิดประตูแล้วชะโงกหน้า
 
ออกมาตักเตือน
 
" หึ่ย! " เบลล์ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด พลางเดินกระทืบเท้าไปนั่งเก้าอี้เหมือนเดิม
 
" ฝากไว้ก่อน " เบลล์พึมพัม ๆ แต่แก้วได้ยิน
 
" ที่นี่ฝากแล้วไม่ให้คืนนะค่ะ " แก้วส่งยิ้มหวาน แต่ในใจพาดพิงถึงโทโมะเต็ม ๆ
 
" แก้ว! " เบลล์ลุกขึ้น
 
" จุ๊ ๆ " แก้วเอานิ้วชี้มาแตะปาก แล้วชี้ไปที่หน้าห้องพยาบาลสาวคนนั้น
 
" เออ! " เบลล์ทำเสียงไม่พอใจ แล้วนั่งเหมือนเดิม [จะลุกนั่งอีกนานมั๊ย ห่ะ -..-]
 
 
 
- แอ๊ดดดดดดด -
 
หมอเปิดประตูออก แล้วกวาดสายตามองเบลล์และแก้ว
 
" ใครเป็นญาติคนไข้ครับ " หมอถามขึ้น ทำเอาเบลล์ลุกแทบไม่ทัน
 
" ฉันค่ะ / ฉันค่ะ ! " เบลล์กับแก้วประสานเสียง แล้วหันมามองหน้ากันแบบหงุดหงิด
 
" ฉันต่างหากยัยปากเน่า! " แก้วพูด
 
" ฉันบ้างเหอะ ยัยไม้กระดาน! " เบลล์พูดพลางชี้ไปที่หน้าอกแก้ว ทำเอาแก้วรีบเอามือสองข้างปิด
 
" ไม้กระดานอะไรของแก! ฉันซ่อนรูปบ้างเถอะนะ " แก้วพูด
 
" อ๋อเหรอ ? ซ่อนเยอะไปนะบางที " เบลล์พูดแล้วปิดปากหัวเราะ แต่แก้วถึงกับลมออกหู
 
" เชอะ! ของเธอจะดีกว่าฉันเท่าไหร่กันเชียว ไหน! มาดูสิ " แก้วพูดพร้อมวิ่งไปหมายจะจับหน้าอกเบลล์ แต่เบลล์
 
หลบได้ทันพอดิบพอดี และวิ่งหนีแก้ว แก้วก็วิ่งตามไป กลายเป็นสงครามวัดขนาดไปในทันที =.,=
 
" เห้ย! อ้าว พวกคุณ! กลับมาก่อน! " หมอตะโกนไล่หลัง แต่ก็เหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว
 
 
 
BELL TALK ::
 
ฮึ่ย! ยัยนี่มันถึกชะมัด วิ่งตามมาแบบไม่รู้จักเหน็ด ไม่รู้จักเหนื่อย จนฉันต้องขอสงบศึก ไปนั่งพัก โอ๊ยย! เหนื่อย
 
มากกกกกกกกกก T^T
 
" ฉันบอกหมอไปแล้วนะว่าโทโมะญาติฉัน " ยัยแก้วพูดแล้วนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉัน
 
" แกพูดเองเออเองดีจังเนอะ! แล้วหมอว่าไง " ฉันถามพลางกระดกน้ำเข้าปาก
 
" บอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ " ยัยแก้วตอบ
 
" ฉันไปหาโทโมะและ " ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปในห้อง
 
 
 
- แอ๊ดดดดด -
 
" อ้าว เบลล์ " โทโมะค่อย ๆ ลุกขึ้นเอาตัวพิงกับผนักเตียง
 
" เป็นไงบ้างค่ะ " ฉันถาม
 
" ดีขึ้นแล้ว " โทโมะตอบสั้น ๆ
 
" แก้วล่ะ ? " โทโมะถาม ทำไมต้องถามถึงมันด้วย!
 
" ไม่รู้ " ฉันตอบแล้วเบนหน้าหนี
 
" เบลล์... " โทโมะเอื้มมือมาจับแขนฉัน
 
"..."
 
"เรื่องของเรา..."
 
"..."
 
" จบเถอะนะ "
 
 
 
 
 

 
 
อ๊ากกกกกกกกกกกก เมื่อกี้ไรเตอร์ลงไปแล้วแต่เน็ตมันหลุุดก็เลยได้ไปแค่ครึ่งตอนต้องมานั่งแก้ไขใหม่
 
เหนื่อยโฮกกก ! ถ้าเม้นท์เยอะตอนหน้าจะอัพ NC ให้เอามิ ? 5555. เอาละสิ เอาละสิ๊