เปลี่ยนใจเจ้าชายเย็นชา

               ภายไปสองเดือนโทโมะเข้าทำกายภาพบบัดทุกวันโดยมีแก้วคอยดูแลตลอด  แต่วันนี้หญิงสาวขอลาเพื่อไปดูมารดาที่ป่วยกระทันหัน  โดยไม่ได้บอกชายหนุ่ม บอกแค่เพียงคุณมาซากอมารดาของโทโมะไว้คนเดียว
         " หนูขอตัวก่อนนะค่ะคุณแม่ หนูจะรีบกลับมา"
         " จร้า แม่ให้ไว้เป็นค่ารักษาพยาบาล" คุณมาซากิบอกพร้อมยื่นซองสีน้ำตาลให้หญิงสาว
         " หนูเกรงใจจริงๆ ค่ะ " ฉันบอกแล้วดันคืน
         " ไม่ต้องเกรงใจ หนูก็เป็นลูกแม่คนหนึ่ง แม่ต้องขอบคุณหนูซะอีกที่ดูแลเจ้าโมะให้แม่"
         " ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะค่ะ" ฉันบอกแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกไป   ฉันรีบมายังโรงพยาบาลที่แม่นอนพักอยู่
          " จีโฮ แม่เป็นไงบ้าง"
          " แม่ยังอยู่ในห้องICUอยู่เลย ผมกลัวอ่ะพี่" จีโฮบอกแล้วกอดพี่สาวเอาไว้
          " แม่ต้องไม่เป็นออะไร เชื่อพี่สิ" ฉันปลอบน้องชายอย่างใจสั่น เพราะตัวเองก็กลัวเหมือนกัน
          " วันนี้แกมีเรียนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่อยู่รอหมอเอง" ฉันถามน้องชาย
          " พี่ก็ต้องไปดูแลพี่โทโมะไม่ใช่เหรอ"
          " ตอนนี้แม่โทโมะเขาอยู่ดูแล ไม่ต้องห่วงหรอก" แก้วไล่ให้น้องชายไปเรียนโดยตัวเองหน้าเฝ้าหมออยู่หน้าห้องICU โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองหญิงสาวมานานแล้ว
           " ญาติคนไข้ของคุณนวลพรรณหรือเปล่าค่ะ" พยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาเรียกแก้วที่พิงกำแพงหลับอยู่
           " ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
           " คุณหมอขอคุยด้วยหน่อยอ่ะค่ะ เชิญค่ะ" ฉันเดินตามพยาบาสาวมายังห้องตรวจประจำของคุณหมอ
           " สวัสดีค่ะคุณหมอ" ฉันยกมือไหว้หมอหนุ่มประจำตัวของมารดา
            " หมอบอกใช่ไหมครับว่าห้ามคุณแม่ของคุณทำงานหนัก เดี๋ยวโรคหอบมันจะกำเริบ"
           " หนูไม่รู้จริงๆ นะค่ะว่าแม่ยังแอบทำงานอยู่"
            " แล้วนี้คงไปทำงานที่มีฝุ่นเยอะๆ ด้วยใช่ไหมครับ อาการถึงหนักขนาดนี้" หมอหนุ่มถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า
            " แล้วแม่ของดิฉันอาการจะแย่ลงไปมากกว่านี้ไม่ค่ะหมอ"
            " ตอนนี้เราต้องดูคนไข้อย่างใกล้ชิด หมอขอดูคนไข้ประมาณสองสามวันนะครับ ถ้าดีขึ้นหมอจะให้กลับบ้าน"
            " ค่ะหมอ ขอบคุณค่ะ"  ฉันบอกแล้วเดินขึ้นไปยังห้องพักคนป่วยที่ถูย้ายขึ้นมาไม่นานนี้  
 
 
      เสียงมือถือแก้วดังขึ้น
           " หวัดดีค่ะ" ฉันกดรับโดยไม่ได้ดูชื่อว่าใครโทรมา
           ( อยู่ไหน ) เสียงคุ้นหูทำให้ฉันตกใจ
           " คุณโทโมะ"
           ( ใช่ ฉันตื่นมาไม่เห็นเธอเลยโทรหา แล้วตอนนี้อยู่ไหน)
           " ฉันมาเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลนะ เดี๋ยวค่ำๆ ฉันจะกลับนะ"
           ( รีบกลับมานะ ฉันจะรอทานข้าวด้วย) โทโมะบอกหญิงสาว
            " ฉันจะพยายามละกัน"  ฉันวางสายก่อนจะเดินเข้าห้องพักของแม่ไป  โดยสายคู่หนึ่งเดินตามหญิงสาวมาตลอดตั้งแต่ห้อง ICU มายังห้องพักคุณหมอ ก่อนจะเดินมายังห้องพักของคนป่วย
             " แก้ว มาได้ไงลูก" มารดาถามลูกสาวที่เดินเข้ามา
             " จีโฮบอก แก้วก็เลยมาค่ะ"
             " ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนแม่หรอก ไปดูแลคุณโทโมะเถอะ"
             " แต่ต้องให้จีโอมาก่อน แก้วถึงจะกลับนะค่ะ" ฉันบอกมารดา
             " ได้จ๊ะ กินอะไรมาหรือยัง ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะลูก"
             " แม่หิวหรือเปล่าค่ะ เดี๋ยวแก้วไปซื้อมาให้"
             " คุณพยาบาลเอามาให้แม่กินแล้ว หนูไปกินเถอะ"
             " งั้นเดี๋ยวหนูมานะค่ะ" ฉันบอกแล้วเดินออกไปทันที   ฉันเดินลงมาหาอะไรกินที่ซุปเปอร์เล็กที่อยู่ข้างล่าง  ฉันซื้อของกินไปเยอะเผื่อน้องชายตัวเองที่จะต้องมาเปลี่ยนต่อ   ฉันเดินมาเพื่อจะขึ้นลิฟท์ก็ชนกับผู้ชายคนหนึ่ง
             " ขอโทษค่ะ" ฉันเงยหน้าขอโทษคนที่จับตัวฉันไว้เพื่อไม่ให้ล้ม
             " ไม่เป็นไรครับ"
             " คุณหมอ ขอบคุณนะค่ะ" ฉันบอกเมื่อคุณหมอหนุ่มปล่อยตัวฉัน
             " จะขึ้นไปข้างบนหรอครับ"
             " ค่ะ ว่าแต่คุณหมอยังไม่กลับเหรอค่ะ" ฉันถามเพราะว่าคุณหมอเปลี่ยนเป็นชุดปกติ ไม่ได้อยู่ในชุุุดหมอ
             " พอดีมีตรวจนิดหน่อยนะครับ แล้วคุณเฝ้าคุณแม่เหรอครับ"
             " ไม่ค่ะ เดี๋ยวน้องชายแก้วมาเปลี่ยนนะค่ะ" ฉันบอกแล้วเราทั้งสองก็ขึ้นลิฟท์มายังชั้น6 ห้องที่แม่ของแก้วพักอยู่
              
 
              " มาแล้วเหรอจีโฮ" แก้วเดินเข้ามาเห็นน้องชายนั่งอ่านนังสืออยู่ที่โซฟา
              " ยังไม่มามั้งครับ ว่าแต่มีอะไรกินบ้าง" จีโฮกวนพี่สาวก่อนจะคว้าถุงขนมมาดูมามีอะไรกินบ้าง
              " แก้ว หนูกลับบ้านเถอะ นี้ก็เย็นมากแล้ว"
              " ค่ะแม่ งั้นพี่ไปก่อนนะ ดูแลแม่ดีๆ ด้วย" ฉันสั่งน้องชายก่อนจะสั่งน้องชายแล้วเดินออกจากห้องไป
              " กลับแล้วเหรอครับคุณแก้ว" คุณหมอหนุ่มยืนรอหญิงสาวอยู่หน้าห้องพัก
              " ค่ะ"
              " ผมขออนุญาตไปส่งได้ไหครับ มันเย็นแล้ว"
              " ไม่เป็นไรค่ะ"
              " ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมเต็มใจ" คุณหมอหนุ่มบอกแล้วยิ้มให้
              " งั้นก็ได้ค่ะ " คุณหมอหนุ่มเดินนำมายังรถที่จอดอยู่ แล้วพาหญิงสาวมาส่งตามที่หญิงสาวเป้นคนบอกทาง 
              " ขอบคุณนะค่ะคุณหมอ"
              " เรียกผมว่าแบงค์ก็ได้ครับ"
              " ค่ะคุณแบงค์ แก้วไปก่อนนะค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะ" ฉันบอกลาชายหนุ่มพร้อมลงจากรถ
              " ด้วยความยินดีครับ" หมอแบงค์ลดกระจกบอกหญิงสาว
              " ค่ะ" ฉันมอจนรถลับตาไปก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
              โทโมะที่ยืนมองมาจากในบ้าน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินเข้ามาก็รีบวิ่งมานั่ที่รถเข็นทันทีด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง  เพราะตัวเองมีชายหนุ่มมาส่งก็ไม่พอใจ
             " รอฉันอยู่หรือเปล่า ฉันขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย" ฉันเดินมาคุกเข่าตรงหน้าชายหนุ่ม
             " มาช้าเพราะคุยอยู่กับหนุ่มที่มาส่งหรือเปล่า" ผมถามอย่างงอนๆ
             " คุณพูดเรื่องอะไรอ่ะ"
             " ใครมาส่งล่ะ เห็นนะ"  ผมถามหญิงสาว
             " อ๋อ คนที่มาส่งเป็นหมอที่รักษาแม่ของแก้วเอง"
             " อย่าสนิทกับผู้ชายคนอื่นได้ไหม โมะหวง" ผมจับมือหญิงสาวไว้
             " เมืื่อกี้คุณแทนตัวเองว่าไงนะ" ฉันถามชายหนุ่ม
             " ก็โมะไง แล้วแก้วก็แทนตัวเองว่าแก้วด้วย"
             " ทำไมล่ะ"
             " ก็เราเป็นแฟนกันไง ไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว" โทโมะบอกหญิงสาว แก้วเข็นรถพาหญิงสาวมายังโต๊ะอาหาร  พร้อมกันแม่ของชายหนุ่มนั่งรออยู่
 
 
    +++ เม้นให้ด้วยนะ  อัพให้แล้ว จะหาเวลามาอัพให้อีก ขอบคุณทุกเม้นนะค่ะ +++