Secret... ความลับเฉพาะเธอ

 
 
   ...ณ ชั้นผู้บริหารของห้างสรรพสินค้า...
 
 
   "เธอนั่งรอฉันตรงนี้ก่อน"
 
 
   "นายจะพาฉันมาทำไมเนี้ย ไม่เห็นจะมีอะไรเลย พามานั่งดูนายทำงานเนี้ยนะ เบื่อชะมัด"
 
 
   "ก็รอก่อน ฉันเคลียร์งานเรียบร้อยแล้วจะพาไปกินข้าว"
 
 
   "งั้นฉันจะไปเดินรอนายข้างล่าง"
 
 
   ฉันพูดแล้วลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้องไปแน่ล่ะเป็นใครจะไปอยู่กับเขาล่ะ เมื่อคืนเรายังทะเลาะกัน
 
ห้องแทบแตกวันให้มานั่งจ้องตากันในห้องนี้เนี้ยนะฉันทำไม่ได้หรอก แต่เขาก็เอามือมาขวางไว้เป็นการ
 
ห้ามไม่ให้ฉันไป
 
 
   "ที่นี้ฉันใหญ่ เธอห้ามขัดฉัน! ฉันบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ"
 
 
   "ฉันเห็นนายก็ใหญ่ทุกที่นั่นแหละ บ้าอำนาจ"
 
 
   ฉันพูดแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม 
 
 
   
 
 
   ...30นาที ผ่านไป...
 
 
   "นี่มันครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย นายจะกักฉันไว้ทำไมเนี่ย"
 
 
   "ฉันบอกฉันเคลียร์งานเสร็จแล้วจะพาไปกินเอง ไม่ต้องเสียงดังแล้วนั่งลง"
 
 
   "นี่!ฉันหิวข้าววววว นายทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องพาฉันไปกินข้าวววววว"
 
 
   ปัง!
 
 
   "เกิดอะไรขึ้นหรอคะ!?"
 
 
   เลขาที่อยู่หน้าของอีตานี่อยู่ๆก็เปิดประตูพุ่งพรวดเข้ามา
 
 
   "มีอะไรหรือเปล่าคะ ดิฉันได้ยนเสียงดังไปถึงข้างนอกเลยเข้ามา ขอโทษด้วยนะคะ"
 
 
   เธอบอกจุดประสงค์ของเธอแล้วโค้งตัวให้โทโมะนิดหน่อยเป็นการขอโทษที่เปิดเข้ามา
 
 
   "ไม่มีอะไรหรอก แค่เด็กงอแงน่ะ คุณไปทำงานต่อเถอะ  "
 
 
   "ค่ะ"
 
 
   เมื่อคุณเลขาออกไปอีตานั่นก็หันมาทำตาเขียวใส่ฉันเป็นการบอกว่าฉันก่อเรื่องอีกแล้ว
 
 
   "โทษฉันไม่ได้นะ ก็นายไม่พาฉันไปกินข้าวเอง"
 
 
   ฉันพูดไปกรอกตาไปโดยไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรไป
 
 
   "ก็ได้ หิวใช่มั๊ย ฉันจะพาเธอไปกินข้าวเอง มานี่่"
 
 
   เขาพาฉันเดินมาลงลิตฟของผู้บริหารลงมาชั้นร้านอาหารที่แบ่งเป็นโซนๆมีร้านอาหารหลากหลาย และ
 
เขาก็พาฉันเข้าในร้านที่มีคนเยอะแยะเต็มไปหมดแต่ก็หรูหราเหมาะสมกับฐานะของดี
 
 
   "กี่คนค่ะ"
 
 
   พนักงานสาวหน้าร้านถาม
 
 
   "2 ครับ"
 
 
   แม้ทีคนอื่นล่ะพูดดีกับเขาทุกคนแต่กับฉันล่ะไม่เห็นเป็นแบบนี้!
 
 
   "2 คนนะคะ เชิญทางนี้ค่ะ"
 
 
   "ไม่ครับ นี่.."
 
 
   เมื่อพนักงานสาวจะนำทางเรา2คนไปหาที่นั่ง แต่นายนั้นก็หยิบบัตรอะไรสักอย่างขึ้นมาแล้วส่งให้
 
พนักงานนั่นดู
 
 
   "คุณโทโมะ งั้นเชิญทางนี้ค่ะ"
 
 
   พนักงานคนนั้นเมื่อรับบัตรนั้นมาก็พาเดินมาอีกทาง ซึ่งทางนี้จะเป็นห้องส่วนตัวรับประทานอาหารไม่
 
รวมกับผู้คนเหมาะกับมาคุยงานกันมากกว่า
 
 
   "ขอบคุณครับ"
 
 
   เมื่อเข้าห้องมาโทโมะก็บอกกับพนักงาน
 
 
   "จะกินอะไร ก็สั่งเลย ฉันพาเธอมาแล้ว"
 
 
   "นายก็สั่งสิฉันอะไรก็ได้"
 
 
   "เธอนี่ จะกินเองยังต้องพึ่งฉัน งั้นเอา @$^%$&&(*)%^$#(.....%$#^%#! แค่นี้แหละครับ"
 
 
   เขาพูดกับฉันเสร็จก็หันไปสั่งอาหารกับพนักงานอย่างเคยชิน เอ๊ะ หรือว่าเขาจะมาบ่อย ก็แน่สิ อีตานี่
 
น่าจะพาสาวๆมาบ่อยสิท่าถึงได้สั่งคล่องเชียว
 
 
 
   "สั่งซะคล่องเชียวนะ พาสาวมบ่อนสิท่า"
 
 
   "ใช่ ฉันมากินที่นี่บ่อยและพาคนมากินด้วยทุกครั้ง"
 
 
 
   "ก็แน่สิ นักธุรกิจไฟแรงอายุยังน้อย พวกคุณหญิงคุณนายคงอยากจะให้ลูกสาวมาเป็นคู่ควงเพื่อที่จะได้
 
นายเป็นลูกเขยสินะ"
 
 
   "ทำไม เธออยากเป็นคู่ควงกับฉันสักคืนมั๊ยล่ะ"
 
 
   "เรื่องอะไร ไม่มีวันนั้นหรอกย่ะ"
 
 
   "ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหนคุณสมบัติฉันก็ครบ ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะการศึกษาและอีกเยอะแยะผู้หญิง
 
ที่ไหนจะไม่ชอบฉัน"
 
 
   "ผู้หญิงอย่างฉันนี่ไง"
 
 
   "ฉันก็ไม่ได้อยากได้ผู้หญิงอย่างเธอหรอก ถ้าไม่จำเป็น!"
 
 
   "จำเป็น จำเป็นอะไรของนาย แล้วผู้หญิงอย่างฉันมันทำไมห๊ะ"
 
 
   "เปล่าก็ไม่มีอาหาร อาหารมาแล้วกินซะ จะได้ไม่ต้องโวยวายอีก"
 
 
   เขาไม่พูดอะไรต่อเมื่อเห็นมีพนักงานสาวเข้ามาเสริฟอาหาร
 
 
   "ฉันไม่ได้โวยวายซะหน่อย"
 
 
   เมื่อเห็นว่าพนักงานเสริฟเสร็จแล้วฉันจะพูดขึ้นบ้าง
 
 
   "ไม่โวยวายอะไรเธอทำให้เลขาของฉันตกใจนะ"
 
 
   "นั่นก็เพราะนาะ เพราะนายไม่ยอมพาฉันมากินข้าวเอง"
 
 
   "เฮ้อ  เถียงกับเธอก็เหนื่อยเปล่า กิน กินๆปซะ แล้วจะพาเดินเล่น"
 
 
   "ก็ได้"
 
 
  ไท้ใช่เพราะว่าฉันยอมเขาหรอกนะแต่เพราะตอนนี้ฉันหิวและอาหารที่นี้ก็น่ากินมากกกกกก  ทำให้ฉันก็ไม่
 
อยากจะเถียงกับเขาอีกแล้วเหมือนกัน ชิ!