นิยายเรื่อง LOVE PLAN แผนรักร้าย มัดหัวใจนายตัวดี

ปัง!!! ผลั่ว ผลั่ว%#%$$%#^&
โทโมะทันทีที่ถีบประตูเข้ามาเห็นสภาพแก้วก็กระโดดทั้งถีบ ต่อยไอ้ผู้ขายที่...แก้ว
"ไอ้เฮี้..."โทโมสบถด่าแรงๆก่อนจะเดินไปถอดเสื้อคลุมร่างแก้วที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นจนต้องกอดปลอบ
"ไม่เป็นไรแล้ว...ขอโทดที่โมะมาช้า"น้ำตาโทโมะหยดลงบนแก้มของแก้ว
"ขอโทด..."
"ฮึก ฮึกไม่เป็นไร~"แก้วตอบแล้วกอดโทโมะแน่น
"หมดเวลาซึ่งแล้วค๊ะพี่โทโมะ ป่อยยัยนั่นซะถ้าพี่ไม่อยากเจ็บตัว"
"นี่เกลจะเล่นกันถึงตายเลยเหรอไง เกลเป็นนักเรียนน๊ะยังเด็กอยู่ด้วย"
"ไม่!!เกลไม่ได้เป็นนักเรียนแล้วนิ ก็พี่โทโมะบอกให้พวกเค้าไล่เกลออกไม่ใช่เหรอไง!!"น้ำเสียงที่เกรียวกราดบ่งบอกได้ชัดเจนว่าโกรธมาก
"เกล"
"เกลบอกให้พี่ปล่อยยัยนั่นมาให้เกลไง!!"
"ไม่!!"
"งั้นก็ดีเกลก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่โทโมะจะรักมันมากแค่ไหนกันเชี่ยว ถ้าไม่ปล่อยมันตอนนี้ก็อย่าปล่อยมันเลยเชี่ยวนะแล้วจะหาว่าเกลไม่เตือน!!"
เกลกระดิกนิ้วชี้เรียนผู้ชายที่ยืนอยู่ ทั้งหมดนั่นเดินตรงมาที่โทโมะและแก้ว
ผลั่ว^&$%#%$$)*&%^%@
รุ่มต่อยหมายจะให้โดนแก้วแต่โทโฒะกลับกอดร่างแก้วไว้แน่นไม่ยอมปล่อยทำให้คนที่ถูกหมัดทุกช็อทยังคงเป็นโทโมะ แม้ว่าหมัดนับสิบจะจะถูกตัวโทโมะหลายต่อหลายครั้งจนโทโมะปวดหนึบไปทั้งร่างกายแต่โทโมะยังคงกอดแก้วแน่นไม่ให้ตัวแก้วโดนแม้แต่นิดเดียว
"ฮึก~โมะปล่อยแก้วเถอะ"แก้วร้องไห้คร่ำครวญขอให้โทโมะปล่อยเธอ ตอนนี้ที่ร่างของโทโมะไม่มีเสื้อ(ถอดให้แก้วคลุมอยู่)ปรากฏให้เห็นทั้งรอยช้ำและรอยเลือดจนน่ากลัว ร่างมั้งร่างจึงอาบไปด้วยเลือด
"ฮึก ฮือ~พอแล้ว เกล!!พอแล้วฉันยอมแล้ว"แก้วดันโทโมะออก
"ไม่!!"น้ำเสียงเด็ดขาดหลุดออกจากปากโทโมะ
"ก้ได้ในเมื่อพี่โทโมะต้องการ!!"สั่งให้ลูกน้องกระทืบลงที่ชายโคร่งโทโมะ จนโทโมะจะล้มลงแต่ยังขืนยืนไว้
"ฮึก~โมะปล่อยแก้วเหอะฮึก นะ~"
"ไม่ โมะไม่เป็นไร"ทั้งที่บอกว่าไม่เป็นไรแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยแลือด
"พี่โทโมะเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันน๊ะค๊ะ
"ก็บอกว่าไม่ไง!!"
"ก็แล้วแต่พี่"สั่งให้ลูกน้องแตะแรงเข้าที่ชายโคร่งซ้ำที่เดิม
อุก!!
คราวนี้โทโมะถึงกับทรุดเลยที่เดียว แต่มือยังคงกอดแก้วแน่นไม่ยอมปล่อย แก้วยังคงร้องไห้ไม่หยุด
"พอแล้ว!!! พอได้แล้วฮึกฮือ"
"เกล!!พอได้แล้วฉันขอร้อง ฮึก ฮือ"ส่งสายตาออนว้อนไปที่เกล เกลเดินมาที่โทโมะและแก้ว
เพี้ยย!!
จะฟาดลงมาที่แก้วแต่โทโมะเบี้ยงตัวแก้วหลบกอนที่จะรับฝ่ามือนั้นแทน
"อ๋อ...รักกันมาก ก็ดีตายๆไปด้วยกันเลยไหม๊หล่ะ"เดินกระแทกเท้าไปยืนมองอย่างซะใจ เมื่อเห็นว่าโทโมะอึกเกินไปเกลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า
ชิ่ง~
มีด!!เกลชักมีดออกมาแล้วยกขึ้น
"หยุด!!เกล"ป๊อปปี้เคนตะจองเบและเขื่อนวิ่งกรูกันเขามา แล้วเข้าไปจัดการกับพวกเศษคนที่ยืนรุ่มโทโมะอยู่ เกลเห็นได้ทีจึงวิ่งหนีไป ไม่มีใครตามไปเพราะต่างก็ห่วงอาการของโทโมะมากกว่า
"ฮึกฮือ~โมะอย่าเป็นอะไรน๊ะ"แก้วร้องไห้อย่างหนัก
"มะโมะมะไม่ได้เป็นอะระไร"น้ำเสียงที่กระท้่อนกระัแทนยิ่งทำให้แก้วร้องไห้หนักไปอีก แล้วโทโมะก็หมดสติไปทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดของแก้ว
"โมะ!! โมะทิ้งแก้วไปไม่ได้นะโมะฮึก ฮือออ~"เขย่าร่างของโทโมะ
"โมะ อย่าทิ้งแก้วนะ อย่าทิ้งแก้ว"ทั้ง4คนที่ยืนอยู่เห็นแล้วก็เบื้อนหน้าด้วยอดที่จะสงสารแก้วไม่ได้เธอร้องไห้เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ จองเบๆได้สติรีบโทรหารถโรงพยาบาลทันที ไม่นานร่งของโทโมะก็ถูกนำส่งโรงพยาบาล 
หน้าI.C.U.
แก้วยังคงร้องไห้ไม่หยุดทั้ง4คนไม่รู้จะทำไงเลยโทรไปบอกแฟนสาวให้มาดูอาการแก้วหน่อย แก้วยังยืนยันไม่ยอมไปไหนทั้งที่หน้าตาเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือเป็นปื้นๆ
กึก กึก~ทั้งเฟยื ฟาง มีนและจินนี่ต่างวิ่งมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก ยิ่งเห็นใบหน้าแก้วแล้วยิ่งตกใจกันไปใหญ่
"แก้วทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ"ฟางโผล่เข้ากอดแก้ว
"โมะ โมะเข้าจะเป็นอะไรไหม"
"ไม่ ไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น"ฟางบอก
"ใช่โทโมะถึวมือหมอแล้ว เฟย่ว่าแก้วใบทำแผลกอนดีกว่าไหม"
"ไม่เอาแก้วจะรออยู่จนกว่าโมะจะปลอดภัยฮึก~"
"ไม่ต้องกลัวแก้วมันไม่มีอะไรหนอก"มีนเดินมาปลอบใจ
"อืมโมะรักแก้วจะตาย เพราะฉะนั้นโมะไม่มีทางทิ้งแก้วหรอก"เฟย์เสริม
"ใช่ เพราะโมะรักแก้วไง โมะถึงเป็นแบบนี้ อึก ฮือ~"แก้วเริ่งโทษตัวเอง
"ไม่ซิแก้วอย่าโทษตัวเองอย่านั้น ถ้ามันจะมีคนผิดก็ต้องเป็นยัยเกลนั่นอย่าให้ตัวนะแม่จะตบให้คว่ำเอาให้สาหัสไปเลย ฮึ่ยนึกแล้วมันนักยัยบ้าเอ๊ย"เฟยืพุดไปโมโหไป
หมอเดินออกมาแล้ว
"เป็นไงบ้างคะหมอ"แก้ววิ่งเข้าไปถามอย่างทุลักทุเลด้วยร่างกายที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
 
 
.........................................................................
แง่ม แง่ม รีดเดอร์ทุกคนอ่านแล้วช่วยเม้นด้วย โหวดให้ด้วยน๊ะค๊ะ
รักรีดเดอร์สุดใจจุฟฟม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ