นิยายเรื่อง LOVE PLAN แผนรักร้าย มัดหัวใจนายตัวดี

โรงพยาบาล
"คนไข้ไม่เป็นอะไรมาก เป็นไข้หวัดให้น้ำเกลือหมดถุงก็กลับบ้านได้แล้วหล่ะครับ"
"อ๋อ...ขอบคุณครับ"
เมื่อคุยกับหมอเรื่องอาการแก้วที่ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่าที่โทโมะตกใจเสร็จ เดินไปหาแก้วที่ยังคงหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน
"โมะ..."
"ห๊ะ...เป็ยงัยบ้าง"
"ไม่เป็นไรซักหน่อย แต่ขอน้ำกินได้ป่าว"ยิ้มทั้งที่ใบหน้าแทบจะไม่มีเลือดอยู่แล้ว โทโมะรีบเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้
"เฮ้ยย!รู้ไหม๊โมะตกใจหมดเลย เข้ามาอยู่ๆแก้วก็พับลงไป แล้วทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองป่วยตอนเย็นๆยังดีๆอยู่เลยนะไปทำอะไรมา"เดินขึ้นไปนั่งบนเตียวแก้ว
"ไม่ได้เป็นไรเปียกฝนนิดหน่อย ไม่ต้องสนใจหรอกน่าาา"(ม๊าโกหกป๊า) ยังไม่ยอมบอกโทโมะจริงๆด้วย
"แต่รู้ไม๊มีคนเค้าห่วงเนี่ย"
"คนไหนน๊าเป็นห่วง ไม่เห็นมีสักหน่อย"พูดลอกหน้าลอยตาไส่โทโมะ
ฟอด~
"ก็คนนี้ไง"ก้มลงมากระซิบที่ใบหู และทำท่าว่าจะไม่หยุดแค่นั้นเลื่อนหน้าลงมาใกล้ไบหน้าแก้วแทนกำลังจองประกบปากแก้ว
"อ้าวววว~ยัยแก้วเ็นไงบ้างเนี่ย"กวินมาพอดีเลยอดเลย555
"เฮ้ย~"โทโมะถอนหายใจก่อนหันไปมองหน้ากวินอย่างอาฆาต
"อะไรไอ้โมะ แก้วดูมันมองพี่"กวินเดินเข้ามาใกล้ๆแก้วแกล้งบอกน้องสาวให้จัดการโทโมะ แต่แก้วจะไปทำอะไรได้เธอรักโทโมะจะตายไป
"มาทำไมว่ะไอ้กวิน!!เห้ยย"
"ทำไม มาแล้วไงหรือแกจ้องจะกินน้องฉันห๊าร"รู้ไม๊เค้ากินกันไปนานแล้ว
"อะ เออ~พี่กวินไปดีกับโทโมะเมื่อไหร่เนี่ย"แก้วงงไปหมดมััวแต่มอง2คนคุยกันไปมาจนสงสัยว่าไปสนิทกันตอนไหน
"ก๊........."
"แก้วเป็นไงบ้างลูกแม่เป็นห่วงแทบแย่"แม่-พ่อแก้วเดินเข้ามา โทโมะรีบยกมือขึ้นไหว้เหมือนรู้หน้าที่
"ไม่เป็นไรคะแม่เป็นไข้เฉยๆเดี๋ยวก็กลับแล้ว"ยิ้มให้ พ่อยังคงไม่ได้สนใจแก้วมากมายนักแต่หกันไปสนใจโทโมะมากกว่า
"อ้าวแล้วนั่นใครหล่ะ"พ่อพูดแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางโทโมะ
"อ๋อ...แฟนแก้วมันไงหล่อใช่ม๊า"กวินชิงตอบก่้อนที่แก้วจะทันหาข้อแก้ตัว
"พี่กวิน!"จะพ่นไฟใส่กวินแล้ว
"หล่อซิพ่อหล่อกว่าพ่อตอนหนุ่มๆซะอีกนะเนี่ย"แม่พูดเหมือนจะถูกใจว่าที่ลูกเขย
"แม่พ่องอลแล้ว"พ่ฮทำท่าทางงอลแม่ของแก้วจริงๆจนแม่ต้องเค้าไปโอ๋เหมือนเด็กๆ
"พ่อโตแล้วอายลูกบ้าง"แม่ยิ้มเขิน
"ช่างมันดิ๊ อ้าวแล้วเราชื่ออะไีร ทำไมคตุ้นหน้ายังไงบอกไม่ถูก เคยเจอกันมาก่อนไหม๊เนี่ย"ขมวดคิ้วเป็นปมจองหน้าโทโมะไปด้วย
"ชื่อโทโมะครับ"
"ไม่คุ้นได้ไงตอนที่อยู่อเมกามันมาค้่างกับเราตั้งอาทิตย์็นึง"พ๋อแก้วถึงกับอ๋อเลยทีเดียว
"ใช่เป็นเรานี้เอง ตอนเด็กว่าน่าตาดีแล้ว โตมาหล่อกว่าตอนเด็กเยอะ หล่อซะกินไอ้กวินมันขาดเป็นเสี่ยงๆเลยน๊ะเนี่ย"พ่อแก้วพูดด้วยอารมณ์ดี โทโมะรู้สึกโล่งใจไม่น้อยเลยที่ทั้งพ่อและแม่แก้วไม่มีปัญหาที่เค้าคบกับแก้ว คงเป็นเพราะท่านอยู่เมืองมานานเลยติดนิสัยของฝรั่งที่ไม่ค่อยจะปิดกันลูกเหมือนคนไทยมากนัก
คุยกันอยู่พักนึ่งแม่ก็ชวนพ่อกลับ
"เออ...โทโมะจะวางไปส่งยัยแก้วได้ไหม๊ลูกพอดีว่าแม่ต้องไปส่งพ่อที่สนามบิน ส่วนเจ้ากวินมันมีธุระอะไรของมันก็ไม่รู้"แม่ถามโทโมะ
"อ๋อ...ว่างครับเดี๋ยงผมไปส่งให้เอง"จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านเหลือก็แต่โทโมะกับแก้ว
"ปะน้ำเกลือหมดแล้วเดี๋ยวโมะไปส่งบ้าน"ปากก็พูดไปมือก็กดเรียกพยาบาลมาปลดสายน้ำเกลือออก
"ไม่ต้องมาทำพูดดี รู้จักกับพี่กวินทำไมไม่บอก"แก้วทำหน้ามู่ทู่ งอนโทโมะยกใหญ่
ฟอด~
"อ้าวถ้าบอกวันนั้นก็ง้อแก้วไม่สำเร็จหรอกน่ะ แต่มันก็บังเอินมากกว่าที่เแรกโมะก็ไม่รู้ มารู้อีกทีก็ตอนที่ไอ้กวินมาโทรมาบอกว่าจะกลับไทยแล้วจะแนะนำให้รู้จักกับน้องมัน คุยไปคุยมาน้องมันเป็นแก้วเฉยเลย เลยได้โอกาส"ยิ้มกว้างบีบจมูกคนงอนเล่น
"แหมถ้าแก้วไม่รู้วันนี้ คงไม่บอกกันใช่ไหม๊"
"ก้กะจะบอกนี่แหละ อย่างงอนน่าที่รัก กลับบ้านกันเดี๋ยวโมะไปส่ง"พยาบาลเดินเข้ามาปลดสายน้ำเกลือพอดี
"มาครับ"โทโมะยื่นมือออกไปให้แก้วจับ
"เดินได้แล้วเก่ง"แก้วดื้ออยากจะเดินเอง แต่แค่ลงมาพ้นขอบเตียงจะเดินก้าวแรก ก็ลมพับลงไป
ฟึ่บ~
"เก่งแล้วเดินได้ ไงคนเก่ง"โทโมะยิ้มล้อๆแก้วก้มลงอุ่มแก้วเดินออกจากห้องไป
"โมะแก้วเดินได้ อายคนอื่นเค้า"
"ไม่เป็นไรโมะไม่อาย อายทำมคนอุ้มหล่อขนาดนี้"
"รู้แล้วหล่ะว่าหล่ออ"เอามือโอบคอโทโมะอย่างจงใจแกล้งโทโมะเลยแกล้งกลับด้วยการก้มลงมาหอมแก้มทามกลางสายตานับร้อยคู่ที่อยู่ระหว่างทางเข้าออกโรงพยาบาล
"ชื่นใจเดี๋ยวกลับไปต่อที่คอนโดโมะดีกว่า"
"หึ ไม่เอาอ่าโมะชอบรุนแรง"แก้วส่ายหน้าจนผมกระจาย แล้วหลบสายตาหวานด้วยการซุกหน้าลงที่อกโทโมะปล่อยให้โทโมะอุ่มไปจนถึงรถ
บรื้น~
"งั้นแวะบ้านแก้วก่อนดีกว่า"โทโมะพูดทั้งที่สายตายังอยู่ที่ถนน
"ต้องแวะอยู่แล้วแก้วไม่ไปกับโมะหรอกแบร่"แกล้งโทโมะโดยเอาสีเมจิเขียนที่หน้าและตามลำตัวโทโมะจนเลอะเทอะ ถือว่าโทโมะขับรถอยู่แก้วเลยเต็มที่
"ถ้าโมะสิวขึ้นน๊ะแก้ว คืนนี้จะไม่ให้ได้นอนเลยคอยดู"
"ไม่กลัวหรอก5555"
หน้าบ้านศิริมงคลสกุล
"รออยู่นี้เดี๋ยวโมะมา"บอกรวดเร็วก่อนที่จะลงรถไป
"เดี๋ยวมาอุ้มแก้วลงจะเข้าบ้าน"โทโมะไม่อยู่รอฟังแล้วเค้ารีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ซักพักลงมาพร้อมชุดนักเรียนแก้วในมือ
 
คอนโดโทโมะ
โทโมะอุ้มแก้วมาวางลงบนโซฟาก่อนที่จะเดินไปล้างหน้าจากสีที่แก้วเขียนเอาไว้
"แก้วกินข้าวไหม๊เดี๋ยวโมะสั่งให้"
"ไม่เอา ไม่เอา จะกลับบ้าน"แก้วงอแงเหมือนเด็ก
"วันนี้ไม่ทำอะไรหรอกน่า รอให้หายก่อนเดี๋ยวค่อยคิดบันชี ตกลงกินอะไรดีครีับสุดที่รัก"
"ไม่เอาอิ่มน้ำเกลือแล้วอยากนอนมากกว่า"แก้วบ่น โทโมะเลยอุ้มแก้วนอนที่เตียงแล้วตัวเองกอดตัวแก้วแน่นแล้วหลับตาเฉยเลย
"โมะ โมะ"ปลุกคนที่นึกจะหลับก้บ
"...."
"โมะ เอาแขนออกไปทีอึกอัด"ยกมือโทโมะออก
"ไม่เอากอดกันอุ่นดี ไหนบอกง่วงหลับไปเลยพรุ่งนี้เช้าเจอกันที่รัก"เก้ยใบหน้าหล่อมาหอมแก้มแก้วแล้วหลับต่อ
 
เช้าแล้วที่ โรงเรียน
โทโมะพยุงแก้วมาจนถึงห้องมีเสียงพูดเรื่องแก้วกับโทโมะมากมาย แต่พอโทโมะเดินมาเสียงนินทาทั้งหลายก็จบลงทันท่ี
 
้ห้องเรียน
"ไอ้โมะเกินหน้าเกินตาไปล่ะ"เขื่อนแซว
"ทำไม่ได้แล้วอย่ามาพูดไอ้เขื่อน"โทโมะเย้ยเขื่อน
"ดาลิ่งดูซิไอ้โมะมันว่าเขื่อนอ่า ไม่ยอมนะ ดาลิ่งยอมเขื่อนบ้างซิ"พูดแล้วมองไปยังเฟย์
"ถ้าขอกันขนาดนี้จะเอาลูกปืนพ่อเฟย์ใช่ไหม๊เนี่น"เฟย์แหย่เขื่อน
ในขณะที่คุยหยอกล้อในหมู่เพื่อนอย่างมีความสุก ยังมีสายตาคู่หนึ่งจับจองมาที่แก้วด้วยความอาฆาต
"มีความสุขไปให้พอเถอะ เดี๋ยวความสุขของเธอมันจะหมดลงไปในไม่ช้านี้หล่ะยัยทอมบ้า!!"
 
......................................................................................................
ฝากคร้าาาาฝากอีกแล้วววเพื่อนๆอ่านแล้วช่วยเม้น โหวดหน่อยนะค๊ะ
ขอบคุณล่วงหน้าคร้าาา5555 จุฟฟฟม๊วฟฟ