นิยายเรื่อง LOVE PLAN แผนรักร้าย มัดหัวใจนายตัวดี
8.5
15) ฉันเปลี่ยนไปแล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ05.00
ฉันลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในสภาพที่โทโมะกอดรัดร่างฉันแน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหนีหายไปอย่างนั้นแหละ โอ้ยฉันปวดร้าวไปทั้งตัวเลยอ่ะจะขยีบร่างกายที่เหมือนกระดูกจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"เจ็บมากไหม..."เสียงนั้นกระซิบที่ข้างหูของฉันแผ่วเบา
"อือ"ฉันแค่ขานรับเบาๆเพราะยังรู้สึกเพลียอยู่เลยไม่น่าเลยยัยแก้ว
"หว้าขอโทดครับที่ทำให้แก้วเจ็บ"ทำหน้าเศร้า ยังไงฉันก็แพ้หน้าหวานๆของหน้าทุกที
"ไม่เป็นไรซักหน่อย"ตอบไปพร้อมยิ้มหวานไปด้วย ก็มันสงสารเค้านิ๊ดูท่าทางเวลาพูดขอโทดซิฉันเลยไม่กล้าบอกว่ามันเจ็บมากกกอ่ะ
"โมะตัวหนักไม๊"ถามล้อๆ
"หนักที่สุดอ่ะ"ฉันเลยล้อกลับไปบ้างแล้วก็ทำปากมูทู่ไส่เค้า
"งั้นก็ต้องลองบ่อยๆแล้วมั๋งจะได้หายหนักไง"เอาหน้ามาคลอเคลียบริเวณใบหน้าฉัน
"หื้อ...ไม่เอาแล้วพอเหอะ จะกลับกรุงเทพแล้ว"เขินหน้าแดง เบี่ยงหน้าไปทางอื่น
"ไม่อยากกลับเลยอยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ"พูดอ้อนแล้วตามเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก
"ไม่เอาแล้วอย่ามาดื้อนะ หยุดเลย!"ฉันปรามโทโมะและพลักใบหน้าเค้าที่มาวนเวียนใกล้หน้าอกฉันจนนานเกินไปแล้ว
"นะๆ อีกหน่อยโมะยังไม่อิ่มเลย"ยังอ้อนไม่เลิกเดี๋ยวฉันก็ละลายกันพอดี
"ไม่เอาแล้วเมื่อคืนก็อิ่มแล้ว"
"เมื่อคืนอิ่มแต่เช้านี้หิวอีกแล้ว"กอดฉันแน่น
"ไม่เอาแล้วไม่สงสารแก้วเหรอ~"ฉันทำหน้าตาอ้อนใส่เค้าไม่งั้นมีหวังโดนกินอีกรอบไม่ไหวแน่
"อ้าวแล้วแก้วไม่สงสารโมะเหรอ"เค้าทวนคำพูดของฉัน ลุกจากเตียงดีกว่าไม่งั้นคุยไม่จบแน่ๆ
"คนมักมากแบร่ ไปอาบน้ำดีกว่า"ล้อเลียนแล้วก้าวลงจาดเตียง
ฟุ้บ!!
"แก้ว!!"ขาฉันมันไร้เรี่ยวแรงเลยหล่นลงไปกองกับพื้น
"..."เค้าลงจากเตียงแล้วก้าวยาวๆมาที่ฉันเอาผ้าห่อร่างฉันแล้วอุ้มไปที่ห้องน้ำ
"เอ...คนอาไรนอนก็ไม่เสื้อผ้า"
ผลั่ว
"บ้า...แล้วใครหล่ะที่เป็นคนถอด"ตีที่แขนโทโมะอย่างแรง
"ตีมากๆเดี๋ยวก็กินซะหรอก"วางตัวฉันลงที่อ่างอาบน้ำ
"อะไรก็กินเดี๋ยวแก้วก็ตายพอดี ไม่ให้กินแล้ว"แสร้งทำเป็นงอนๆ
"โอ๋...อย่างงอลนะที่รัก โมะอาบน้ำให้ไม๊"
"ไม่ต้องเลยแก้วอาบเองได้รอข้างนอกหล่ะดีแล้ว"
"จ๊ะ "กำลังจะออกจากห้องน้ำแต่อยู่ๆก็หันกลับมา
"อ๋อ...ลืมบอกไปแทนตัวเองว่าแก้วแล้วน่ารักที่สุด รีบอาบน้ำนะครับที่รัก"ยิ้มหวานแล้วเดินออกไปเดินออกไป
ฉันอาบน้ำสระผมแล้วใส่ชุดคลุมเดินออกมาแม้อาการเจ็บที่ต้นขาจะลดลงบ้างแล้ว แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดีส่งผลให้ฉันก้าวเดินอย่างลำบากมาก
"โมะนิกว่าแก้วเป็บลมในห้องน้ำซะแล้ว"
"ไม่ได้ขนาดนั้น"
"ไปหาอะไรกินกันโมะหิ๊ว หิว"
"แต่โมะยังไม่อาบน้ำเลยนะ"
"ที่รักอาบให้หน่อยได้ไม๊คร๊าบบ"ทำเสียงอ้อนๆอีกแล้ว
"แก้วอาบน้ำแล้วเดี๋ยวเปียกหมด"พูดเอามือไปบีบแก้มเค้าเล่น ผู้ชายอะไรหน่าเนียนจนน่าอิจฉา
"แค่สระผมก็ได้นะ นะ นะที่รักสระผมให้หน่อยจิ"
"แค่สระผมเท่านั้นนะ"
"คร๊าบที่ร๊ากก"ว่าแล้วอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำทันทีพอสระผมเสร็จจะลุกขึ้นแต่เค้ากลับกระตุกแขนทำให้ฉันลงไปอยู่ในอ่างเปียกหมดสภาพเลย
"โมะ"ฉันมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
"อาบอีรอบจะเป็นไรไปเน้อ"ยังคงยิ้มหน้าทะเล้นใส่ฉันอีก
ไม่ใช่ฉันหรอกที่อาบน้ำให้เค้า แต่เป็นเค้ามากกว่าที่อาบน้ำให้ฉัน เคาใช่มือลูบไล้สัมผัสไปทั่งร่ากายไปทั้งตัวจนฉันตัวสั่น
"พะ พอแล้วโมะ"
"พอก็ได้แก้วแต่อาบให้โมะก่อน"ฉันกล้าๆกลัวที่จะเอามือไปสัมผัสร่างกายเค้า
หมับ~
เค้าคว้าข้อมือเีรียวของฉันไปสัมผัสกับร่างกายเค้า ไปมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณที่ฉันกลัวจึงหดมือหนีแต่เค้าก็ยังขืนให้ฉันได้สัมผัสของเค้าจากความกลัวแปรเปลี่ยเป็นความกล้าฉันหย่อกล้อกับของเค้าจนมันเกิดการแข่งตัว
"แก้ว...~๐เรียกฉันน้ำเสีงสั่นเครือ
"หืม"
"โมะ ไม่ไหวแล้วแก้วช่วยโมะทีได้ไหม๊"
"ชะ ช่วยยังไงอ่า"
.................................................
เดี๋ยวจะมาอัพต่อน๊ะค๊ะ เม้นเยอะอัพเยอะ โหวดมากๆอัพเร็วนะจ๊ะ
ฉันลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในสภาพที่โทโมะกอดรัดร่างฉันแน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหนีหายไปอย่างนั้นแหละ โอ้ยฉันปวดร้าวไปทั้งตัวเลยอ่ะจะขยีบร่างกายที่เหมือนกระดูกจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"เจ็บมากไหม..."เสียงนั้นกระซิบที่ข้างหูของฉันแผ่วเบา
"อือ"ฉันแค่ขานรับเบาๆเพราะยังรู้สึกเพลียอยู่เลยไม่น่าเลยยัยแก้ว
"หว้าขอโทดครับที่ทำให้แก้วเจ็บ"ทำหน้าเศร้า ยังไงฉันก็แพ้หน้าหวานๆของหน้าทุกที
"ไม่เป็นไรซักหน่อย"ตอบไปพร้อมยิ้มหวานไปด้วย ก็มันสงสารเค้านิ๊ดูท่าทางเวลาพูดขอโทดซิฉันเลยไม่กล้าบอกว่ามันเจ็บมากกกอ่ะ
"โมะตัวหนักไม๊"ถามล้อๆ
"หนักที่สุดอ่ะ"ฉันเลยล้อกลับไปบ้างแล้วก็ทำปากมูทู่ไส่เค้า
"งั้นก็ต้องลองบ่อยๆแล้วมั๋งจะได้หายหนักไง"เอาหน้ามาคลอเคลียบริเวณใบหน้าฉัน
"หื้อ...ไม่เอาแล้วพอเหอะ จะกลับกรุงเทพแล้ว"เขินหน้าแดง เบี่ยงหน้าไปทางอื่น
"ไม่อยากกลับเลยอยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ"พูดอ้อนแล้วตามเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก
"ไม่เอาแล้วอย่ามาดื้อนะ หยุดเลย!"ฉันปรามโทโมะและพลักใบหน้าเค้าที่มาวนเวียนใกล้หน้าอกฉันจนนานเกินไปแล้ว
"นะๆ อีกหน่อยโมะยังไม่อิ่มเลย"ยังอ้อนไม่เลิกเดี๋ยวฉันก็ละลายกันพอดี
"ไม่เอาแล้วเมื่อคืนก็อิ่มแล้ว"
"เมื่อคืนอิ่มแต่เช้านี้หิวอีกแล้ว"กอดฉันแน่น
"ไม่เอาแล้วไม่สงสารแก้วเหรอ~"ฉันทำหน้าตาอ้อนใส่เค้าไม่งั้นมีหวังโดนกินอีกรอบไม่ไหวแน่
"อ้าวแล้วแก้วไม่สงสารโมะเหรอ"เค้าทวนคำพูดของฉัน ลุกจากเตียงดีกว่าไม่งั้นคุยไม่จบแน่ๆ
"คนมักมากแบร่ ไปอาบน้ำดีกว่า"ล้อเลียนแล้วก้าวลงจาดเตียง
ฟุ้บ!!
"แก้ว!!"ขาฉันมันไร้เรี่ยวแรงเลยหล่นลงไปกองกับพื้น
"..."เค้าลงจากเตียงแล้วก้าวยาวๆมาที่ฉันเอาผ้าห่อร่างฉันแล้วอุ้มไปที่ห้องน้ำ
"เอ...คนอาไรนอนก็ไม่เสื้อผ้า"
ผลั่ว
"บ้า...แล้วใครหล่ะที่เป็นคนถอด"ตีที่แขนโทโมะอย่างแรง
"ตีมากๆเดี๋ยวก็กินซะหรอก"วางตัวฉันลงที่อ่างอาบน้ำ
"อะไรก็กินเดี๋ยวแก้วก็ตายพอดี ไม่ให้กินแล้ว"แสร้งทำเป็นงอนๆ
"โอ๋...อย่างงอลนะที่รัก โมะอาบน้ำให้ไม๊"
"ไม่ต้องเลยแก้วอาบเองได้รอข้างนอกหล่ะดีแล้ว"
"จ๊ะ "กำลังจะออกจากห้องน้ำแต่อยู่ๆก็หันกลับมา
"อ๋อ...ลืมบอกไปแทนตัวเองว่าแก้วแล้วน่ารักที่สุด รีบอาบน้ำนะครับที่รัก"ยิ้มหวานแล้วเดินออกไปเดินออกไป
ฉันอาบน้ำสระผมแล้วใส่ชุดคลุมเดินออกมาแม้อาการเจ็บที่ต้นขาจะลดลงบ้างแล้ว แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดีส่งผลให้ฉันก้าวเดินอย่างลำบากมาก
"โมะนิกว่าแก้วเป็บลมในห้องน้ำซะแล้ว"
"ไม่ได้ขนาดนั้น"
"ไปหาอะไรกินกันโมะหิ๊ว หิว"
"แต่โมะยังไม่อาบน้ำเลยนะ"
"ที่รักอาบให้หน่อยได้ไม๊คร๊าบบ"ทำเสียงอ้อนๆอีกแล้ว
"แก้วอาบน้ำแล้วเดี๋ยวเปียกหมด"พูดเอามือไปบีบแก้มเค้าเล่น ผู้ชายอะไรหน่าเนียนจนน่าอิจฉา
"แค่สระผมก็ได้นะ นะ นะที่รักสระผมให้หน่อยจิ"
"แค่สระผมเท่านั้นนะ"
"คร๊าบที่ร๊ากก"ว่าแล้วอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำทันทีพอสระผมเสร็จจะลุกขึ้นแต่เค้ากลับกระตุกแขนทำให้ฉันลงไปอยู่ในอ่างเปียกหมดสภาพเลย
"โมะ"ฉันมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
"อาบอีรอบจะเป็นไรไปเน้อ"ยังคงยิ้มหน้าทะเล้นใส่ฉันอีก
ไม่ใช่ฉันหรอกที่อาบน้ำให้เค้า แต่เป็นเค้ามากกว่าที่อาบน้ำให้ฉัน เคาใช่มือลูบไล้สัมผัสไปทั่งร่ากายไปทั้งตัวจนฉันตัวสั่น
"พะ พอแล้วโมะ"
"พอก็ได้แก้วแต่อาบให้โมะก่อน"ฉันกล้าๆกลัวที่จะเอามือไปสัมผัสร่างกายเค้า
หมับ~
เค้าคว้าข้อมือเีรียวของฉันไปสัมผัสกับร่างกายเค้า ไปมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณที่ฉันกลัวจึงหดมือหนีแต่เค้าก็ยังขืนให้ฉันได้สัมผัสของเค้าจากความกลัวแปรเปลี่ยเป็นความกล้าฉันหย่อกล้อกับของเค้าจนมันเกิดการแข่งตัว
"แก้ว...~๐เรียกฉันน้ำเสีงสั่นเครือ
"หืม"
"โมะ ไม่ไหวแล้วแก้วช่วยโมะทีได้ไหม๊"
"ชะ ช่วยยังไงอ่า"
.................................................
เดี๋ยวจะมาอัพต่อน๊ะค๊ะ เม้นเยอะอัพเยอะ โหวดมากๆอัพเร็วนะจ๊ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ