Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
8.5
fafilmfim
แชร์นิยายฟิคชั่น
34)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เอ่อ… ฟางว่าเว้นไว้หน่อยดีไหมคะ ฟางสงสารลูกนะ”
“อ๋อหรอ? ฉันล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆ” ป๊อปปี้ทิ้งตัวลงนอนตามเดิม รู้ไหมเขาทำให้หัวใจคนอีกคนเต้นโครมครามไม่มีจังหวะ
----------------------------------------
กริ๊งงง กริ๊งงงง
“ฮัลโหลครับ…” ป๊อปปี้เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“ตาป๊อป พรโทรมาบอกแม่ว่าฟางจมน้ำแกดูฟางยังไงฮะ?” แม่ป๊อปปี้รัวมาเป็นชุดทันที
“แม่เดี๋ยว หยุดฟางป๊อปก่อน”
“ไม่ต้องเลยนะ ถ้าลูกสะใภ้แม่เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”
“คุยเลยไหมแม่?” ป๊อปปี้ถามพรางถอนหายใจ
“เอามาสิ”
“อ่ะ ฟางแม่ฉันจะคุยด้วย” ป๊อปปี้ยื่นโทรศัพท์ให้ฟางแล้วเดินไปอาบน้ำทันที
“ฮัลโหลค่ะแม่”
“เป็นไงมั่งลูก?”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ยังมีแสบๆจมูกอยู่บ้าง”
“ระวังหน่อยนะลูก”
“ฟางขอโทษนะคะ…”
“หืม? หนูจะขอโทษอะไรลูก?”
“ฟาง…ดูแลตัวเองไม่ดี พาลถึงเจ้าตัวน้อยในท้องไปด้วยเลย” ฟางพูดเสียงซึมทำให้ป๊อปปี้ที่แอบฟังอยู่ไม่ห่าง
อย่าจะเข้าไปกอดปลอบใจซะจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกลูก เอาเป็นว่าหนูหายเร็วๆแล้วก็ระวังๆหน่อยนะลูก”
“ค่ะแม่ ไว้ว่างๆฟางจะแวะเข้าไปหานะคะ สวัสดีค่ะ” ฟางกดวางสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
.
.
.
“คะคุณฟางทำไมไม่เข้ากะกินข้าวเลยคะ?” พรถามขึ้นอย่างเป็นห่วงทำให้ป๊อปปี้ที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์
อยู่เงยหน้าขึ้นมามอง
“ฟางยังอิ่มๆอยู่เลย…” ฟางยิ้มแห้งๆให้พรางเหลือบตาไปมองป๊อปปี้นิดๆ
“ทำไม จะอิ่มได้ไงเมื่อวานก็ไม่ได้กิน” ป๊อปปี้วางหนังสือพิมพ์ทันที
“ก็…โหแซนด์วิชน่ากินจัง พรทำให้ฟางใช่ไหม ฟางกินนะ” ฟางพูดเปลี่ยนเรื่องและรีบกัดแซนด์วิชเข้าไปหนึ่งคำ
ทันที
“เอ่อ คะคุณฟาง”
“หืมมม อร่อยมากๆเลย พรทำเก่งเนอะ” ฟางพูดพรางยิ้มระรื่น
“คะคุณป๊อปทำค่ะ พรมะไม่ได้ทำ แหะๆ” พรยิ้มแหยๆให้ก่อนเดินออกไปจากห้องกินข้าวช้าๆ
“หึ ไม่รู้เรื่องเลย” ป๊อปปี้พูดพรางส่ายหัวนิดๆ
“…” ฟางนิ่งและค่อยๆวางแซนด์วิชลงบนจานทันที
“ทำไม อร่อยไม่ใช่หรือไง?” ป๊อปปี้ถาม
“อร่อย… ขอบคุณนะคะ” ฟางพูดพรางยิ้มให้เขินๆ
‘เค้าห่วงเรา…หรือเปล่านะ’ ฟางคิดยิ้มๆ
“วันนี้จะไปไหนดี?” ป๊อปปี้ถามขึ้น
“หืม? ไปไหนคะ?”
“ก็เป็นรางวัลให้เธอละกันนะ”
“คุณภาณุไม่อยากพักอยู่บ้านหรอ?”
“อยู่บ้านก็ได้นะ” ป๊อปปี้พูดพรางถอนหายใจกะจะแกล้งให้ฟางง้อเขาแล้วเธอก็ง้อจริงๆ
“ไม่ๆๆ ฟางเกรงใจแต่เอ่อ…ไปเวคบอร์ดไหม?” ฟางรีบแก้ตัวทันที
“ไม่ล่ะ เวคบอร์ดเหนื่อย”
“งั้นไปดูหนัง”
“อืม…ก็ดีนะ ดูเรื่องอะไรล่ะ?”
“แล้วแต่คุณภาณุเถอะ ฟางไปเตรียมกระเป๋าก่อนนะ” ฟางพูดพรางเดินขึ้นไปบนบ้านดีใจเหมือนเด็กๆทันที
.
.
“โอ้โห คุณภาณุดูเสื้อตัวนี้สิสวยไหม” ฟางพูดตาโตพรางวิ่งปลี่เข้าไปจับชุดเดรสลายดอกออกแนววินเทจหวานๆ
ทันที
“เธอชอบเสื้อผ้าแบบนี้ด้วยหรือไง?”
“โธ่ก็เดี๋ยวอีกหน่อยฟางก็จะใส่เสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่ได้แล้วนี่คะ…”
“ทำไมล่ะ?”
“…เห้อ คุณภาณุเคยจำเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวฟางได้บ้างไหม” ฟางพูดก่อนจะเดินหนีไปถามพนักงานที่เคาน์เตอร์
‘โธ่เว้ย นี่ฉันท้องอยู่นะ - -* ฉันท้องใหญ่ขึ้นทุกวันๆนายสนใจอะไรมั่งไหม?’
“พี่คะ ตัวนั้นเท่าไหร่คะ?”
“ตัวนั้น 1,870 บาทค่ะ”
“ลดหรือยังคะ?”
“ลดแล้วค่ะ คุณน้องจะเอาไหมคะ? ตัวสุดท้ายแล้วนะ ลายนี้มีสีเดียวด้วย”
“อืม…เอาค่ะ รับบัตรไหมคะ?”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พี่พนักงานพูดก่อนเดินไปหยิบชุดใส่ถุงให้พร้อมจ่ายตังค์เสร็จเรียบร้อย ป๊อปปี้ที่ยืนเลือกเสื้อ
เชิ้ตอยู่ไม่ไกลรีบวางมือก่อนเดินมากระชากถุงไปทันที
.
.
“นี่ ป๊อปปี้!” ฟางเผลอเรียกชื่อป๊อปปี้ออกมาอย่างลืมตัว
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?” ป๊อปปี้ถามเสียงแข็ง
“เอาชุดฟางมานะ” ฟางกระชากถุงคืนอย่างไม่สนใจพนักงานในร้านก่อนรีบเดินปลี่ออกมาแล้วตรงไปที่ห้องน้ำทันที
ฟางได้แต่ยืนมองตัวเองต่อหน้ากระจกแผ่นกว้างที่ใครๆก็ว่ามันสะท้อนทุกอย่าง แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้สะท้อนถึงภายในเลย
“ฉันทำถูกหรือเปล่า?” ฟางพูดเหนื่อยๆก่อนสะงบสติอารมณ์สักพัก
“ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ…” ฟางพูดก่อนถอนหายใจเบาๆและยิ้มให้กับตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาและเจอคนๆเดิมที่ทั้งทำร้ายและทำให้เธอมีความสุขได้ในเวลาเดียวกัน
“คิดจะเดินหนีก็เดินมาเลยนะ”
“กลับบ้านกันเถอะ…”
“หืม?” ป๊อปปี้มองฟางด้วยแววตาสงสัย จริงๆแล้วเธอจะต้องทำเป็นงอนเขาแล้วเขาก็จะแกล้งปั่นหัวเธอเล่นๆแต่นี่
ทำไม?
“จะกลับมั้ยบ้านน่ะ!” ฟางพูดเสียงดังก่อนเดินไปที่ลานจอดรถทันที
เจอกันจ้า :)
WNF
{ fyflmnj :D
“อ๋อหรอ? ฉันล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆ” ป๊อปปี้ทิ้งตัวลงนอนตามเดิม รู้ไหมเขาทำให้หัวใจคนอีกคนเต้นโครมครามไม่มีจังหวะ
----------------------------------------
กริ๊งงง กริ๊งงงง
“ฮัลโหลครับ…” ป๊อปปี้เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“ตาป๊อป พรโทรมาบอกแม่ว่าฟางจมน้ำแกดูฟางยังไงฮะ?” แม่ป๊อปปี้รัวมาเป็นชุดทันที
“แม่เดี๋ยว หยุดฟางป๊อปก่อน”
“ไม่ต้องเลยนะ ถ้าลูกสะใภ้แม่เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”
“คุยเลยไหมแม่?” ป๊อปปี้ถามพรางถอนหายใจ
“เอามาสิ”
“อ่ะ ฟางแม่ฉันจะคุยด้วย” ป๊อปปี้ยื่นโทรศัพท์ให้ฟางแล้วเดินไปอาบน้ำทันที
“ฮัลโหลค่ะแม่”
“เป็นไงมั่งลูก?”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ยังมีแสบๆจมูกอยู่บ้าง”
“ระวังหน่อยนะลูก”
“ฟางขอโทษนะคะ…”
“หืม? หนูจะขอโทษอะไรลูก?”
“ฟาง…ดูแลตัวเองไม่ดี พาลถึงเจ้าตัวน้อยในท้องไปด้วยเลย” ฟางพูดเสียงซึมทำให้ป๊อปปี้ที่แอบฟังอยู่ไม่ห่าง
อย่าจะเข้าไปกอดปลอบใจซะจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกลูก เอาเป็นว่าหนูหายเร็วๆแล้วก็ระวังๆหน่อยนะลูก”
“ค่ะแม่ ไว้ว่างๆฟางจะแวะเข้าไปหานะคะ สวัสดีค่ะ” ฟางกดวางสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
.
.
.
“คะคุณฟางทำไมไม่เข้ากะกินข้าวเลยคะ?” พรถามขึ้นอย่างเป็นห่วงทำให้ป๊อปปี้ที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์
อยู่เงยหน้าขึ้นมามอง
“ฟางยังอิ่มๆอยู่เลย…” ฟางยิ้มแห้งๆให้พรางเหลือบตาไปมองป๊อปปี้นิดๆ
“ทำไม จะอิ่มได้ไงเมื่อวานก็ไม่ได้กิน” ป๊อปปี้วางหนังสือพิมพ์ทันที
“ก็…โหแซนด์วิชน่ากินจัง พรทำให้ฟางใช่ไหม ฟางกินนะ” ฟางพูดเปลี่ยนเรื่องและรีบกัดแซนด์วิชเข้าไปหนึ่งคำ
ทันที
“เอ่อ คะคุณฟาง”
“หืมมม อร่อยมากๆเลย พรทำเก่งเนอะ” ฟางพูดพรางยิ้มระรื่น
“คะคุณป๊อปทำค่ะ พรมะไม่ได้ทำ แหะๆ” พรยิ้มแหยๆให้ก่อนเดินออกไปจากห้องกินข้าวช้าๆ
“หึ ไม่รู้เรื่องเลย” ป๊อปปี้พูดพรางส่ายหัวนิดๆ
“…” ฟางนิ่งและค่อยๆวางแซนด์วิชลงบนจานทันที
“ทำไม อร่อยไม่ใช่หรือไง?” ป๊อปปี้ถาม
“อร่อย… ขอบคุณนะคะ” ฟางพูดพรางยิ้มให้เขินๆ
‘เค้าห่วงเรา…หรือเปล่านะ’ ฟางคิดยิ้มๆ
“วันนี้จะไปไหนดี?” ป๊อปปี้ถามขึ้น
“หืม? ไปไหนคะ?”
“ก็เป็นรางวัลให้เธอละกันนะ”
“คุณภาณุไม่อยากพักอยู่บ้านหรอ?”
“อยู่บ้านก็ได้นะ” ป๊อปปี้พูดพรางถอนหายใจกะจะแกล้งให้ฟางง้อเขาแล้วเธอก็ง้อจริงๆ
“ไม่ๆๆ ฟางเกรงใจแต่เอ่อ…ไปเวคบอร์ดไหม?” ฟางรีบแก้ตัวทันที
“ไม่ล่ะ เวคบอร์ดเหนื่อย”
“งั้นไปดูหนัง”
“อืม…ก็ดีนะ ดูเรื่องอะไรล่ะ?”
“แล้วแต่คุณภาณุเถอะ ฟางไปเตรียมกระเป๋าก่อนนะ” ฟางพูดพรางเดินขึ้นไปบนบ้านดีใจเหมือนเด็กๆทันที
.
.
“โอ้โห คุณภาณุดูเสื้อตัวนี้สิสวยไหม” ฟางพูดตาโตพรางวิ่งปลี่เข้าไปจับชุดเดรสลายดอกออกแนววินเทจหวานๆ
ทันที
“เธอชอบเสื้อผ้าแบบนี้ด้วยหรือไง?”
“โธ่ก็เดี๋ยวอีกหน่อยฟางก็จะใส่เสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่ได้แล้วนี่คะ…”
“ทำไมล่ะ?”
“…เห้อ คุณภาณุเคยจำเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวฟางได้บ้างไหม” ฟางพูดก่อนจะเดินหนีไปถามพนักงานที่เคาน์เตอร์
‘โธ่เว้ย นี่ฉันท้องอยู่นะ - -* ฉันท้องใหญ่ขึ้นทุกวันๆนายสนใจอะไรมั่งไหม?’
“พี่คะ ตัวนั้นเท่าไหร่คะ?”
“ตัวนั้น 1,870 บาทค่ะ”
“ลดหรือยังคะ?”
“ลดแล้วค่ะ คุณน้องจะเอาไหมคะ? ตัวสุดท้ายแล้วนะ ลายนี้มีสีเดียวด้วย”
“อืม…เอาค่ะ รับบัตรไหมคะ?”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พี่พนักงานพูดก่อนเดินไปหยิบชุดใส่ถุงให้พร้อมจ่ายตังค์เสร็จเรียบร้อย ป๊อปปี้ที่ยืนเลือกเสื้อ
เชิ้ตอยู่ไม่ไกลรีบวางมือก่อนเดินมากระชากถุงไปทันที
.
.
“นี่ ป๊อปปี้!” ฟางเผลอเรียกชื่อป๊อปปี้ออกมาอย่างลืมตัว
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?” ป๊อปปี้ถามเสียงแข็ง
“เอาชุดฟางมานะ” ฟางกระชากถุงคืนอย่างไม่สนใจพนักงานในร้านก่อนรีบเดินปลี่ออกมาแล้วตรงไปที่ห้องน้ำทันที
ฟางได้แต่ยืนมองตัวเองต่อหน้ากระจกแผ่นกว้างที่ใครๆก็ว่ามันสะท้อนทุกอย่าง แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้สะท้อนถึงภายในเลย
“ฉันทำถูกหรือเปล่า?” ฟางพูดเหนื่อยๆก่อนสะงบสติอารมณ์สักพัก
“ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ…” ฟางพูดก่อนถอนหายใจเบาๆและยิ้มให้กับตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาและเจอคนๆเดิมที่ทั้งทำร้ายและทำให้เธอมีความสุขได้ในเวลาเดียวกัน
“คิดจะเดินหนีก็เดินมาเลยนะ”
“กลับบ้านกันเถอะ…”
“หืม?” ป๊อปปี้มองฟางด้วยแววตาสงสัย จริงๆแล้วเธอจะต้องทำเป็นงอนเขาแล้วเขาก็จะแกล้งปั่นหัวเธอเล่นๆแต่นี่
ทำไม?
“จะกลับมั้ยบ้านน่ะ!” ฟางพูดเสียงดังก่อนเดินไปที่ลานจอดรถทันที
เจอกันจ้า :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
