Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!

“ยะยังเลยค่ะ แต่พรเปลี่ยนสะเสื้อผ้าให้คะคุณฟางโหมะแล้วค่ะ” พรตอบเก้ๆกังๆกลัวคนตรงหน้าระเบิดอารมณ์ใส่

“ทำข้าวต้มปลาไว้ให้หน่อยนะ” ป๊อปปี้พูดก่อนเดินขึ้นห้องทันที
 
 
 
 
--------------------------------
 
 
 
 
 
“ฟาง…” ป๊อปปี้นั่งลงข้างเตียงพรางจับคนที่นอนตัวสั่นอยู่ให้หันมาหาเขาช้าๆ
 
“อือ…นะหนาว” ฟางหน้าซีดละเมอพูด
 
“ยัยซุ่มซ่าม” ป๊อปปี้พูดพรางดึงผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้ก่อนก้มจูบหน้าผากฟางเบาๆ
 
“หืม? ปะป๊อปปี้หรอ?” ฟางสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้า สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้…ป๊อปปี้แน่ๆ
 
“อืม ฉันเอง” ป๊อปปี้เปลี่ยนกริยาท่าทางทันทีเมื่อเห็นว่าฟางรู้สึกตัว
 
“…” ฟางพยักหน้ารับก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
 
“เป็นอะไรไปทำอะไรตกน้ำ?”
 
“ฟางลื่น ฟางซุ่มซ่าม ฟาง…”
 
“สร้างปัญหา” ป๊อปปี้พูดเสียงแข็งอย่างไม่สนใจก่อนปลดเน็คไทตัวเองออก
 
“ฟางขอโทษ…” ฟางบอกเสียงจ๋อย
 
“รู้ตัวก็ดีแล้ว รู้ตัวไหมว่าเธอทำตัวน่ารำคานขึ้นทุกวันแล้ว” ป๊อปปี้พูดเหวี่ยงๆก่อนปิดประตูเสียงดังทันที
 
“แม่ผิดหรอคะ? ที่แม่ตกน้ำก็เพราะแม่เก็บพวงกุญแจที่พ่อหนูเคยให้นะ” ฟางพูดกับเจ้าตัวเล็กในท้องอย่างปลงๆ
พรางมองไปที่พวงกุญแจข้างๆหัวเตียงที่ป๊อปปี้ไม่ทันได้สังเกตุเห็น
 
“แม่จะพาหนูไปจากผู้ชายใจร้ายคนนี้นะ…” ฟางพูดก่อนเก็บของอย่างเงียบๆ
 
 
 
 
.
.
.
 
“พรแล้วฟางตกน้ำเพราะอะไร?” ป๊อปปี้เดินลงมาถามพรที่เตรียมตักข้าวต้มใส่ถ้วย
 
“คะคุณฟางไปเก็บพวงกุญจะแจค่ะ พรก็ไม่รู้นะคะว่ามะมันสำคัญอะไร”
 
“แล้วตอนนี้พวงกุญแจอยู่ไหน”
 
“ยะอยู่บนโต๊ะหัวตะเตียงค่ะ พรวะวางไว้ให้แล้ว” พรพูดก่อนเทน้ำใส่แก้วเตรียมเอาขึ้นไปให้ฟาง
 
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง” ป๊อปปี้พูดก่อนถือถาดใส่ข้าวต้มและน้ำขึ้นไปบนห้องแต่เมื่อขึ้นมาก็ไม่เจอใครนอนบนเตียงสักคน
 
“ไปไหนอีกล่ะ? -__-” ป๊อปปี้ถามพรางวางถาดข้าวลงได้ยินเสียงก๊อกแก๊กมาจากห้องแต่งตัวเลยรีบเปิดประตูเข้าไปดู
 
 
 
 
 
“ทำอะไร?” ป๊อปปี้ถาม
 
“ปะเปล่า” ฟางรีบยัดกระเป๋าเสื้อผ้ากลับไปที่เดิมทันที
 
“จะหนีอย่างนั้นหรอ?” ป๊อปปี้พูดพร้อมสายตาจับผิด
 
“เปล่าสักหน่อย”
 
“ก็ดี มากินข้าวได้แล้ว” ป๊อปปี้พูดพรางจับมือฟางลุกขึ้น
 
“เบาๆไม่ได้หรือไง! ลูกเรา…เอ่อ ลูกนายทั้งคนนะ” ฟางพูดตะกุกตะกัก
 
“เหอะ มากินได้ละ” ป๊อปปี้ปล่อยมือก่อนเดินนำออกมา
 
“ไม่กิน อิ่มน้ำ!” ฟางพูดเสียงแข็ง
 
“ขึ้นเสียงหรอฮะ!” ป๊อปปี้เสียงดังใส่ก่อนดันฟางลงที่เตียงทันที
 
“ปะป๊อป อย่า” ฟางห้ามทันทีเพราะดูแล้วถ้าเธอเกิดเผลอไผลยอมให้เขาทำตามใจมีหวังเธอเจ็บตัวแน่ๆ
 
“เหอะ กินข้าวได้แล้ว” ป๊อปปี้ชะงักก่อนผละออก
 
“ฟางไม่หิว…” ฟางบอกเสียงอ้อนส่งสายตาที่ทำให้ป๊อปปี้หวั่นไหวได้ไม่ยาก
 
“อะ…เออๆ ไม่หิวก็ไม่หิว” ป๊อปปี้พูดหน้าตาเลิกลั่กก่อนเดินไปคว้าพวงกุญแจที่หัวเตียงก่อนเดินออกจากห้องไป
ทันที
 
“อ๊ะ พวงกุญแจ” ฟางร้องไล่หลังมาแต่ป๊อปปี้ก็ไม่ได้หันมาสนใจแต่อย่างใด
 
 
 
 
 
 
 
‘ฉันควรดีใจหรือเสียใจดีฟางที่เธอต้องตกน้ำเพราะพวงกุญแจที่ฉันให้ ถ้าเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ฉันไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ’ ป๊อปปี้พูดพรางโยนพวงกุญแจใส่ในลิ้นชักไว้รวกๆ
 
 
 
 
 
 
“แม่คงหนีไปจากพ่อหนูไม่ได้แล้วล่ะลูก” ฟางพูดพรางลูบท้องตนเอง
 
“แม่ใจง่ายใช่ไหม…” ฟางพูดและคิดอย่างน้อยใจทำไมคนที่เธอแคร์และห่วงที่สุดไม่เห็นสนใจเธอเลยแม้แต่นิด ถึงแม้เขาจะบอกว่าเขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครแต่นั่นมันก็ไม่ใช่ความผิดเธอซะหน่อย เธอไม่ได้เต็มใจเลยต่างหาก…
 
 
 
 
 
.
.
 
กลางคืน
 
 
“ไปอาบน้ำ” ป๊อปปี้เดินกลับเข้ามาในห้องในสภาพหัวฟูเพราะผมยังไม่แห้งดีกับกางเกงนอนตัวโปรดของเขา
 
“อะโอเค” ฟางรีบลุกจากที่นอนไปแต่ไม่ทันระวังเลยเซจนเกือบจะล้มลงอีกรอบ
 
“เฮ้ย! นี่ๆ ระวังหน่อยได้ไหม” ป๊อปปี้รีบเข้ามารับไว้ทันก่อนปล่อยให้ฟางยืนปรับตัวได้ก่อน
 
“ขอบคุณนะ ป๊อปเอ่อ…คุณภาณุ” ฟางพูดก่อนเดินออกไปจากห้องทันที
 
 
 
 
เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จก็เดินกลับห้องนอนตัวเองไม่ใช่ห้องนอนรวมแต่อย่างใด
‘คงจะมีที่นี่แหละนะที่ฉันจะเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด’ ฟางคิดก่อนทิ้งตัวลงนอนในหัวก็คิดถึงเรื่องดีๆวันเก่าๆ…
 
 
 
 
 
ปังๆๆๆ! เสียงเคาะประตูห้องนอนทำให้ฟางสะดุ้งได้ไม่ยาก
 
“เปิดประตู” ป๊อปปี้พูดเสียงแข็งก่อนที่ฟางจะรีบลุกรนรานมาเปิดประตูทันที
 
“อ๊ะ มีอะไรคะ?” ฟางถามอย่างใสซื่อเผื่อคนตรงหน้าต้องการอะไรสักอย่าง
 
“ใครบอกให้นอนห้องนี้”
 
“เอ่อ… งั้นฟางไปนอนกับพรก็ได้นะ” ฟางพูดอย่างน้อยใจก่อนรีบเดินถอยหลังเตรียมมาเก็บของทันที
 
“ยัยบ้า ไปนอนห้องฉันต่างหาก” ป๊อปปี้พูดพรางดึงฟางกลับห้องตนทันทีก่อนผลักเธอเข้ากำแพง
 
 
 
 
.
.
 
“เธอรักฉันหรือเปล่า?” ป๊อปปี้ถามในขณะที่หน้าทั้งสองใกล้กันจนฟางหวั่นไหว
 
 
 
 
 
เจอกันน้า :)
 
WNF
{ fyflmnj :D