Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
fafilmfim
31)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ‘ลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของเรา’
“ฮึก…พ่อหนูใจร้ายกับแม่มากเลยนะคะ” ฟางพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อน้ำตาแห้งเหิดไปก็เริ่มเก็บของแล้วรีบกลับบ้านทันที
--------------------------------------
“คุณฟางยังไม่กลับหรอครับ?” ยามคนเดิมถามขึ้น
“กำลังค่ะ”
“งั้นผมเรียกแท๊กซี่ให้นะครับ” ยามพูดก่อนโบกแท็กซี่ให้
“ขอบคุณค่ะ ฟางกลับก่อนนะคะ” ฟางพูดก่อนขึ้นรถและตรงกลับบ้านทันที
ฟางก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเบาๆไม่อยากให้ทุกคนในบ้านต้องมาตื่นและวุ่นวายเพราะเธออีก
“สี่ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ย?” ฟางพูดพรางดูนาฬิกาข้อมือก่อนรีบไปอาบน้ำและเดินเข้าห้องนอนเหมือนที่ทำเช่นทุกวัน
แอ๊ดดด…
“อะ ยังไม่นอนหรอ?” ฟางถามคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“อืม… ทำอะไรถึงกลับดึกป่านนี้?” ป๊อปปี้ถามเสียงเย็นชาก่อนวางหนังสือลงและหันมามองหน้าฟางทันที
“ช่วยงานคุณดานิดหน่อย” ฟางบอกเลี่ยงๆ จริงๆแล้วเธออยู่เคลียร์งานให้ป๊อปปี้ต่างหาก
“เหอะ คนดีจังนะ นอนได้ละพรุ่งนี้กลับบ้าน” ป๊อปปี้พูดประชดก่อนทิ้งตัวลงนอน
“ฟางยังไม่ได้เก็บของเลยนะ”
“เธอก็เก็บสิ” ป๊อปปี้พูดก่อนหลับตาลง
‘นั่นสินะ… เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับเรานี่ เขาบอกเขาไม่ใช้ของร่วมกับใคร…’ ฟางคิดอย่างน้อยใจก่อนเดินไปห้องแต่งตัวไปเก็บของใช้ต่างๆใส่กระเป๋า
“เห้อ…” ฟางทิ้งตัวลงบนที่นอนพร้อมถอนหายใจ
“นอนเบาๆไม่ได้หรือไง?”
“ทำไม? ห่วงหรือไง?” ฟางถามหวังจะได้ยินคำตอบเหมือนเมื่อก่อน…แต่
“ห่วงลูก”
“ลูกของใคร?” ฟางย้อนถามอย่างหงุดหงิด
“ของฉัน” ป๊อปปี้พูดก่อนเงียบไปในที่สุด ฟางได้แต่ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม หวังว่าเวลาคงจะรักษาแผลใจให้
ได้มากถึงมากและเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้…
.
.
.
“ไปล่ะครับพ่อ/แม่ ไปละพี่กี้” ป๊อปปี้พูดอย่างปกติก่อนหยิบกระเป๋าใส่รถ
“ว่างๆพาฟางมาหาแม่มั่งนะป๊อป” แม่ฟางพูดพร้อมโบกมือลา
“ครับ…” ป๊อปปี้ปิดประตูรถก่อนขับรถออกไปทันที
“เย็นนี้ฉันจะเข้าบริษัทเธอก็อยู่บ้านกับพวกคนงานไปละกัน”
“อืม… แล้วจะกลับตอนไหน?”
“เรื่องของฉัน” ป๊อปปี้พูดอย่างเย็นชาก่อนเปิดเพลงฟังทันที
‘ก็หลงว่าเธอ ให้ใจ ก็ฝันไปเองว่าจริง
ที่แท้ก็เป็นแค่สิ่ง แก้เหงา ไปวันๆ
ได้ซึ้ง แค่ร่างกาย เท่านี้ ที่ผูกพัน
ช่วงเวลา จะยาวหรือสั้น ก็แล้วแต่เธอ’
“ปิด…เถอะ” ฟางพูดก่อนเอื้อมมือไปปิดวิทยุทันที
“ทำไมเพลงไม่เพราะหรือไง?” ป๊อปปี้ประชดหน้าเฉย
“เลิกประชดได้แล้ว แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พอหรือไง…” ฟางพูดก่อนลุกจากเบาะข้างคนขับย้ายไปนั่งข้างหลังทันที
“เฮ้ย…” ป๊อปปี้ร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆฟางคิดจะลุกก็ลุกไปเลย
“ขับรถไปสิ” ฟางพูดเสียงแข็งใส่ก่อนเอนตัวลงนอนบนเบาะกว้างและหลับไปในที่สุด
‘ป๊อปขอโทษนะที่ทำเย็นชาใส่ฟาง แต่ตอนนี้…วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว…’ ป๊อปปี้คิดพรางถอนหายใจ
“ถึงแล้ว” ป๊อปปี้พูดเสียงดังก่อนยกกระเป๋าลงจากรถ
“อืม…” ฟางขยี้ตาก่อนเดินถือกระเป๋าของตัวเองลงจากรถ
“ยกหนักได้หรือไง?” ป๊อปปี้ถามพรางกระชากกระเป๋าไปจากมือทันที
“…” ฟางเงียบทำหน้าเลื่อนลอยใส่ก่อนเดินขึ้นไปบนห้องนอนเก่าของตนทันที
.
.
“คิดถึงจัง… จะมีที่ไหนอบอุ่นเท่าที่นี่ไหมนะ?” ฟางพูดก่อนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
“มีความสุขจังนะ ฉันจะเข้าบริษัทแล้ว กลับเมื่อไหร่ไม่รู้” ป๊อปปี้พูดก่อนออกไปทันที
“หึ ยัยฟางเธอน่าสงสารเนอะ” ฟางพูดเบาๆและทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น
.
.
.
บริษัท:
“สวัสดีครับ คุณภาณุ วันนี้คุณฟางไม่มาหรอครับ?” ยามคนเดิมถามและยกมือทำความเคารพ
“ฟางไม่สบาย” ป๊อปปี้พูดก่อนขึ้นไปห้องทำงานทันที
“สวัสดีค่ะคุณภาณุ” ดาเลขาสาวคนเดิมทักขึ้น
“ขอกาแฟ…เอ่อ ขอน้ำเปล่าให้แก้วนึงนะ แล้ววันนี้มีประชุมอะไรหรือเปล่า?”
“อีกสิบห้านาทีค่ะ คุณภาณุทำงานที่ค้างเสร็จหรือยังคะ? ต้องแจงเรื่องวันนี้นะคะ”
“อะ งั้นผมขอตัวนะ” ป๊อปปี้นึกขึ้นได้เนื่องจากเมื่อวานเขา…เห็นภาพบาดตาและกลับบ้านมาก่อนจึงรีบเดินปรี่เข้า
ห้องทำงานทันที
“โธ่เว้ย จะทันไหมวะ!” ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสียก่อนรื้อกองเอกสารแต่พบว่า…งานเสร็จหมดแล้ว
“หืม? ใครทำเนี่ย? ลายมือแบบนี้… ฟาง?” ป๊อปปี้พูดเบาๆก่อนหันไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นนึงติดไว้
‘ฟางคงจะช่วยแบ่งเบางานป๊อปได้บ้างนะ อย่างน้อยป๊อปยังมีเวลานอนกลางวันนิดๆหน่อยๆ ดื่มน้ำเยอะๆนะ ฟางเป็นห่วง :) FNG’
“ยัยบ้า…” ป๊อปปี้เผลอยิ้มออกมา เพราะฟางแท้ๆเขาถึงไม่ต้องมานั่งปั่นงานหัวหมุน เมื่อเขาประชุมเสร็จก็อยู่คุยงานกับลูกน้องในบริษัทต่อนิดหน่อยจนได้โทรศัพท์เร่งด่วนเข้ามา…
‘บ้าน’
Calling in…
“หืม? เบอร์บ้านโทรเข้ามาหรอ?” ป๊อปปี้คิดอย่างตะหงิดๆก่อนกดรับ
“ฮัลโหล?”
“ฮาโหล คะคุณป๊อปปี้คะ คะคุณฟางจะจมน้ำค่ะ กลับมาดะดูด่วนเลยนะคะ” แม่บ้านต่างด้าวพูดติดๆขัดๆจากที่พูด
ไม่ชัดอยู่แล้วยิ่งฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
“ฮะ? นั่นพรใช่ไหม? พูดใหม่สิ พูดดีๆช้าๆ” ป๊อปปี้ย้ำแม่บ้านของตน
“คะคุณฟางจะจมน้ำค่ะ”
“ฟาง? ฟางจมน้ำ!?” ป๊อปปี้พูดเสียงดังอึ้งไปสักพักก่อนคว้ากุญแจรถ กระเป๋าตังค์และเสื้อสูทกลับบ้านทันที
“คุณภาณุกลับแล้วหรอคะ? ไม่เข้าประชุมหรอคะ?” ดาทักขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินปรี่ออกจากห้องทำงานทันที
“ฝากเก็บงานที่เหลือหน่อยนะ” ป๊อปปี้พูดก่อนรีบขึ้นรถและขับกลับบ้านทันที
“ฟางอยู่ไหน?” ป๊อปปี้ถามเสียงร้อนรนเมื่อกลับถึงบ้าน
“ยะอยู่ข้างบนค่ะ”
“ฟางรู้ตัวมั่งหรือเปล่า?”
“ยะยังเลยค่ะ แต่พรเปลี่ยนสะเสื้อผ้าให้คะคุณฟางโหมะแล้วค่ะ” พรตอบเก้ๆกังๆกลัวคนตรงหน้าระเบิดอารมณ์ใส่
“ทำข้าวต้มปลาไว้ให้หน่อยนะ” ป๊อปปี้พูดก่อนเดินขึ้นห้องทันที
เจอกันจ้า :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
