นิยายเพลงรู้ไหม

 
ส่วนร่างบางก็เดินไปหาของในห้องซ้อมดนตรี
 
“ อยู่ไหนนร้า อยู่ไหน กระเป๋าตังค์แก้วอยู่ไหน ” ร่างบางค้นในกระเป๋านักเรียน
“ อ๊าก...เจอแล้ว กว่าจะหาเจอนะ แต่ทำไมกระเป๋าแก้วมันรกอย่างนี้ ช่างเหอะไปดีกว่า โมะคงรอนานแล้ว ” ร่างบางพูดเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก
“ ไปหาของถึงไหนของเขานะ ทำไมนานจังหรือว่าจะเป็นอะไร เดินไปดูดีกว่า ” ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเขาไปในห้องซ้อม ร่างบางก็เดินออกมาก่อน
“ อ้าวโมะจะไปไหน ” ร่างบางเอ่ยถาม
“ ก็จะไปหาแก้วไง เห็นไปหาของนาน เลยจะเขาไปดู ได้เจอ ” ร่างสูงเอ่ยถาม เมื่อร่างบางได้ยินเช่นนั้นก็แอบยิ้มในใจ
“ เจอแล้ว ป่ะเหอะโมะแก้วหิวข้าวแล้ว ป่านี้คนเยอะแล้วมั่ง ” ร่างบางพูดเสร็จ ก็จับมือร่างสูง โดยไม่รอคำตอบจากร่างสูง  แล้วรีบวิ่งไปที่โรงอาหารของโรงเรียน ร่างสูงมองไปที่มือของร่างบางที่จับมือเขาอยู่ เขายิ้มให้กับมัน แล้วแอบคิดไปใกล้ แต่คนที่จับมือเขาอยู่จะรู้ไหมว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน
“ ถึงแล้ว ไปหาข้าวกินกันโมะ แก้วหิวแล้ว กินไรดีนร้า ” ร่างบางพูดกับร่างสูง แล้วทำท่าคิดว่าจะกินไรดี เมื่อร่างสูงเห็นก็แอบอมยิ้มกับพฤติกรรมของร่างบางไม่ได้
 
จากเพื่อนที่รู้จักเป็นคนที่รู้ใจ ก็ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
จะทำยังไงก็ไม่เหมือนเดิม
 
“ อ่อ... นึกออกแล้ว แก้วจะกินกระ.... ” ร่างบางไม่ทันจะพูดจบ ร่างสูงก็พูดขึ้นมาก่อน
“ กระเพราไก่ไข่ดาวใช่ไหม กินแต่กระเพราะไม่เบื่อบางหรือไง  ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น
“ ก็คนชอบกินนิ แก้วไปซื้อข้าวก่อนนะ ” ร่างบางพูด พอที่จะเดินไป
“ เดี๋ยวแก้ว เดี๋ยวโมะไปซื้อให้  โมะก็อยากกินข้าวเหมือนกัน แก้วไปซื้อน้ำเหอะ ” ร่างสูงพูดกับร่างบางแล้วก็เดินไปซื้อข้าว ส่วนร่างบางก็เดินไปซื้อน้ำ
 
ผ่านไป 5 นาที ทั้ง 2 ก็มานั่งที่โต๊ะ พร้อมข้าวกับน้ำ
 
“ นี้ของแก้วนะ กินให้อร่อยละ ” ร่างสูงพูด พร้อมกับยกจานข้าวมาไว้ให้ตรงหน้า
“ ขอบคุณนะโมะ นี้ก็ของโมะเหมือนกัน ” ร่างบางพูดแล้วยิ้มรับ  พร้อมกับยืนแก้วน้ำให้กับร่างสูง
“ ขอบคุณแก้ว กินข้าวกันเหอะ กินให้อร่อยนะ ” ร่างสูงพูดตอบ แล้วก็ยิ้มให้ร่างบาง ยิ้มอีกแล้วนะโมะ หยุดยิ้มแบบนี้เหอะนะ มันทำให้แก้วคิดไปไกลนะ
แล้วทั้ง 2 ก็กินข้าวจนหมด แล้วก็เดินขึ้นห้องเรียน
เมื่อถึงห้องเรียนทั้ง 2 ก็ไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ทั้ง 2 นั่งใกล้กัน จนเพื่อนในห้องแอบคิดกันว่าทั้ง 2 แอบชอบกัน แต่เพื่อนๆก็คงไม่รู้หรอกว่าทั้ง 2 ชอบกันจริงๆ แต่คนใดคนหนึ่งไม่กล้าบอกความรู้สึกที่มีให้กันแค่นั้นแหละ
“ โมะแก้วขอนอนก่อนนะ ครูมาเรียกแก้วด้วยนะโมะ ” ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมยิ้มกับการนอนของร่างบาง (ยิ้มไรจ๊ะโมะแก้วนอนนะ ) อ้าวก็ยิ้มให้ความน่ารักของแก้วไงไรเตอร์ (ไม่เถียงแหละ) คร๊าบ บบบบ
 
ผ่านไป 10 นาที ครูก็มาสอบ
 
“ แก้ว ๆ ตื่นได้แล้วครูมาแล้ว ” ร่างสูงเรียกร่างบาง
“ อือ อ อออ ครูมาแล้วเหลือโมะ ” ร่างบางถามร่างสูง ร่างสูงได้แต่พยักหน้ารับ
“ แก้วน่ารักอะทั้งเวลานอน เวลาตื่นน่ารัก ก กกกกก ”  ร่างสูงแอบคิดในใจ
“ นักเรียนเคารพ ” หัวหน้าห้องบอก “ สวัสดีค่ะ/ครับ ” ทุกคนในห้องทำความเคารพคุณครู
“ นักเรียนทุกคนวันนี้ครูมีประชุม ฝากงานให้ทำ วันนี้เลิกเรียนเร็วกลับบ้านได้ เอาหัวหน้าบอก ” ครูกล่าว
“ นักเรียนเคารพ ” “ ขอบคุณค่ะ/ครับ ” เย้ๆๆ ทั้งห้องพร้อมกันดีใจ
“ แก้วกลับบ้านกัน ” ร่างสูงเอ่ยชวนร่างบาง พร้อมกับเก็บของ ของเขาและของร่างบาง
“อืม ๆ ป่ะกลับบ้าน”ร่างบางเอ่ย
“นี้อะ กระเป๋าแก้ว” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยืนกระเป๋าให้กับร่างบาง
 
ไรเตอร์ขออัพให้แค่นี้ก่อน
เพราะการแต่เป็นครั้งแรกมันทำให้ไรเตอร์มึน แล้วนึกอะไรไม่ออกแล้ว
เม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะ